Άλλο να λες “καλύτερο γιατι το γουστάρω πιο πολύ, το άκουσα πρώτο, μου θυμίζει την Έλσα από τα αγγλικά που τα είχαμε και την κουτούπωνα με το Bleeding Me” και άλλο “είναι καλύτερο επειδή είναι 35άρηδες άρα DE FACTO η μουσική τους είναι ανώτερης ποιότητας, πιο ώριμη, πιο εξελιγμένη κλπ από το τάδε που το έγραψαν στα 20 τους”. Το πρώτο είναι απολύτως σεβαστό και εξαρτάται από το προσωπικό γούστο του καθενός ενώ το δεύτερο είναι άτοπο από όποια πλευρά κι αν το δείς.
τι μαλακία είναι αυτή ρε; δεν εχει δίκαση
ούτε αυτό έχει…
Και εσύ μπερδεύεις αυτό που (εγώ κατάλαβα ότι) εννοούσε ο St. Anger, με την έμπνευση. Αυτό που είπε είναι ότι λόγω της εμπειρίας που έχουν ξέρουν και να χειρίζονται καλύτερα και τα όργανά τους και να έχουν πιο ολοκληρωμένες ιδέες για το πως λειτουργούν οι ηχογραφήσεις με αποτέλεσμα να έχουν μουσικά καλύτερες (όχι ποιοτικότερες) συνθέσεις
Σιγά τη βλακεία. Με επιασαν τα γέλια
Οπότε καταλήγουμε στο ότι έχουμε καταλάβει διαφορετικά πράγματα απ’ το ποστ του St. Anger. Anyway. Και επίσης δεν πιάνω την διαφορά μεταξύ του καλύτερου και του ποιοτικότερου. Εκτός και αν το καλύτερος προσδιορίζει το μουσικά όπου εκεί το δέχομαι υπό τη έννοια του “solos χωρίς λάθη”, “παίξιμο που ακούγονται καθαρότερα οι νότες και όχι τζιτζίκια” κλπ. Αν και για να 'μαι ειλικρινής στους Metallica στις lead κιθάρες και περισσότερο στα τύμπαντα βρίσκω τρελή πτώση εδώ και χρόνια γεγονός για 'μένα αδικαιολόγητο. Ο James οδοστρωτήρας ήταν, οδοστρωτήρας παραμένει (θα τον ήθελα λίγο πιο agressive στις ερμηνείες του βέβαια). Και τέλος, υπολογίζοντας όλους τους παράγοντες (απειρία, ηλικία, μπάτζετ) το “Kill 'em All” είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ σκαλιά πάνω από ντεμπούτα άλλων thrash συγκροτημάτων των 80s.
Βασικά ναι, όχι επειδή είναι κάτι τόσο κακό ή αστείο αλλά επειδή έχετε πάρει κάποια απλοικά Themes που ο Neil Young ή οι Walkabouts θα τα γράφανε στη χέστρα τους και τα έχετε αναγάγει σε έπη. κατά τα άλλα το μεγαλύτερο μέρος του Load θα μπορούσα να το βάζω αντί για το Canned Laughter σε κάποιο Sitcom.
Τώρα επειδή το ξεπετσιάσαμε ας το δούμε λίγο πιο σοβαρά το πράγμα. Μιλάμε για δίσκους 15+ χρόνων πλέον οπότε κάποια πράγματα μπορούμε να τα δούμε πλέον και λίγο πιο σφαιρικά με βάση τον αντίκτυπο και την ιστορική τους σημασία. Παραβλέπουμε τις προσωπικές μας προτιμήσεις. Στη συγκεκριμμένη για να είναι κάτι κορυφαίο και πρωτοκλασσάτο (και όχι γαμάτο) θα είναι με βάση του τι υπάρχει στον ευρύτερο χώρο που ανήκει. Οι Metallica σταματήσαν να ανήκουν στο θρασά ή στο μεταλλά ήδη από τις εποχές του Master Of Puppets όχι γιατί “έφυγαν από το Metal επειδή τους περιόριζε” (ή κάτι άλλες τέτοιες πίπες που γράφονται συνήθως) αλλά γιατί ήταν τόσο κορυφαίοι που ήταν μεγαλύτεροι από το χώρο που ανήκαν και καταλήγαν να είναι Universal αξία.
Σε μια ακτίνα 2 ετών από το Master Of Puppet κυκλοφορήσαν δίσκοι που προκαλέσαν κοσμογονίες και γεννήσεις ιδιωμάτων και αποτελέσαν επιρροές για γενιές και γενιές. Μεγέθη όπως τα Seventh Son Of A Seventh Son, Reign In Blood, Defenders Of The Faith, Keeper Of The Seven Keys και το Master Of Puppets καταφέρνει να στέκεται αντικειμενικά πάνω από όλα μαζί με καναδυό από αυτά με τον ίδιο τρόπο που στέκεται πχ το Dark Side Of The Moon πάνω από όλο το Progressive Rock.
Σε ακτίνα 2 ετών με τον ίδιο τρόπο υπάρχουν οι αντίστοιχες κοσμογονίες στο ροκ των 90s. Υπάρχει το Sky Valley, το Aenima, το Ok Computer, Dopes To Infinity, Superunknown. Το Load και το Reload (που παρεπιπτόνως ποτέ κανένας δεν έχει παραθέσει κανένα σοβαρό επιχείρημα για να υποστηρίξει τη διαφορά ποιότητας μεταξύ τους) με αυτά τα Albums θα πρέπει να συγκριθούν για να είναι κορυφαία. Αν διερύνουμε την ακτίνα και αρχίζουμε και χώνουμε μέσα Dirts και versus κτλ άστα και μπορεί τότε να μην είχαμε τα κονέ ή τη DSL για να ψιλιαστούμε τι παίζει με το Aenima και γινόμαστε μετά χρηστό προφήτες αλλά ένα Dopes To Infinity καταφέραμε και το ακούσαμε στον καιρό του πάνω κάτω. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μιλούσαμε για κάποια τριτοτέταρτα albums σε όλο το χώρο αλλά επειδή μιλάμε για τους Metallica που πάνε να ροκάρουν θα πούμε απλά ότι μιλάμε για το Jordan που πάει να παίξει ποδόσφαιρο με το Ζιντάν και καταλήγει να κάνει βήματα.
My thoughts exactly. Το “Kill 'em All” είναι μνημείο για το thrash και το MoP μνημείο για τη μουσική γενικότερα. Το “Load” είναι ένα από το σωρό όσο καλός δίσκος κι αν είναι και όσο κι αν αρέσει σε κάποιον (πχ εμένα μ’ αρέσει πολύ).
33 σελίδες και ακόμα να καταλήξετε πως οι μετάλλικα δεν είναι τίποτα παρά μια επιχείρηση…
Έχεις ένα δίκιο σε αυτό που λες. Συγκρινόμενα με τα άλμπουμ που αναφέρεις τα Load/Reload είναι ένα (και δύο) σκαλί πιο κάτω. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι πρόκειται για 2 καλά άλμπουμ με ωραία ριφφς και ωραίες ιδέες γενικότερα. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα, είναι μια χαρά άλμπουμ και εμένα, τουλάχιστον, όσο με πορώνει το Battery άλλο τόσο με πορώνει και το Outlaw Torn ή το Fuel. Κανείς ωστόσο δεν είπε ότι είναι ΤΑ αριστουργήματα των 90’ς, επειδή όμως πρόκειται για τους Metallica έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της σκηνής και κυρίως στην απενεχοποίηση της ακουστικής κιθάρας και των mid-tempo συνθέσεων (και του κουρεμένου μαλλιού)
ε, καλά. όλες οι μεγάλες μπάντες επιχειρήσεις είναι
Όσο υπάρχει κόσμος που χρησιμοποιεί τις λέξεις “αντικειμενικά” και “καλύτερος/ανώτερος” στη μουσική, πάντα θα γίνονται τέτοιες απολαυστικές συζητήσεις. Εγώ γουστάρω. Πάνω απ’ όλα, γουστάρω να βλέπω κόσμο να διαφωνεί και να προσπαθεί να βγάλει άκρη, μην έχοντας ορίσει τι εννοεί με τη λέξη της έριδας και να εννοεί άλλο ο ένας άλλο ο άλλος.
Σε άλλα νέα, έχετε υπόψιν ότι αν ισχύουν τα περι ανωτερότητας (ή έστω περί ολοκληρωμένων συνθέσεων), τότε όλο αυτό το σκεπτικό ανάγεται σε συγκροτήματα που είναι καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα από άλλα. Και με επαγωγή, φθάνουμε σε είδη που είναι καλύτερα από άλλα. Αστεία πράγματα δηλαδίς. Οπότε, ή προσέχουμε την διατύπωσή μας ή προσέχουμε τις αδιέξοδες μουσικές μας πεποιθήσεις.
Το θέμα είναι ότι μπορεί οι Metallica να μην μπορούσαν να παίξουν αλλιώς τότε λόγω τεχνογνωσίας, αλλά ως μουσικόφιλοι, κρίνουμε αποκλειστικά και μόνο την μουσική. Αυτό έφτασε στα αυτιά μας, αυτό θα κρίνουμε. Ένας δίσκος είναι ένας πίνακας ζωγραφικής. Για να τον κρίνουμε δεν πρέπει να δούμε βίντεο με τον ζωγράφο να το ζωγραφίζει. Μπορεί οι King Crimson να αποφασίσουν να γράψουν έναν δίσκο “Τρεις συγχορδίες όλη μου η καριέρα ρε πουστάκια. Σας κατουράω και γελάω με τους κόπους σας” (κοπυραητ κοντοπας). Δεν σημαίνει ότι τους αξίζει περισσότερος σεβασμός επειδή το έκαναν από επιλογή και όχι από κουλαμάρα. Με το ίδιο κριτήριο θα κριθούν -και εν προκειμένω με το κριτήριο της ψυχής και των cojones.
Όπως είπε και κάποιος ντανιελ κάποτε, η τεχνική (το ίδιο και η εμπειρία θα προσθέσω εγώ) σημαίνει ότι έχεις μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων στην παλέτα σου για να φτιάξεις έναν πίνακα. Σου δίνει δυνατότητες. Είναι καλή. Τα χρώματα ενός πίνακα, όμως, (αυτό είναι δική μου επέκταση του συλλογισμού του) δεν τον κάνουν ανώτερο γιατί το ‘ανώτερος’ είναι κάτι πέραν οποιασδήποτε αντικειμενικότητας -και άρα μετρήσιμου μεγέθους. Και σίγουρα δεν τον κάνουν πιο ολοκληρωμένο γιατί ολοκλήρωση σημαίνει ότι έχουμε έναν σταθερό στόχο και ίδιο για όλους, ο οποίος πρέπει να επιτευχθεί. Κάτι που θα μας έφερνε σε μια τέτοια άτοπη κατάσταση.
Και για να πω και κάτι καφενειακό και (αρα) χρήσιμο… Kill’em All>>>>>>Load. Και Death Magnetic>Load. χα!
Εγώ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος γιατί οι μετάλλικα έχουν δύο θρεντ στο γκρουπς εν άρτιστς, βαριούνται οι μοντς να κάνουν τη δουλειά τους ή ο κανόνας “3” του φόρουμ καταργήθηκε?
Επίσης να συμφωνήσω με Γράκχο, έχουν ξεφύγει τα πράγματα με αυτές τις συγκρίσεις, εδώ υπάρχει περίπτωση νά ρθει κάνας γκασμάς και να μας πει ότι το “War And Pain” είναι κατώτερο του “Angel Rat” και του “Outer Limits” :!: Πού οδεύουμε κύριοι… :o
Και μην ακούσω τίποτα για πρωτοπορίες και μαλακίες, αυτά τα άλμπουμ είναι γεμάτα themes που οι floyd θα έγραφαν στο γιο-γιο τους όταν ήταν 2 ετών
Darth Vader σίγουρα το load δεν ειναι κορυφαίος δίσκος, είτε σύμφωνα με τον ορισμό που δίνεις, είτε γενικά. Ειναι ένα καλό άλμπουμ, πολύ διαφορετικό από οτι είχαν κάνει και έχουν κάνει στη συνέχεια. Η ένσταση μου ηταν στο “μέτριο”. Το να μην ειναι κάτι κορυφαίο, δεν παει να πει αυτόματα οτι ειναι μέτριο.
Όπως επίσης, δε μπορεί να συγκρίνεται οτιδήποτε κυκλοφορεί με το puppets. Φυσικα στη σύγκριση, ολα θα χάνουν. Επόμενο ειναι.
Και ουτε εγω βρίσκω ιδιαίτερη ποιοτική διάφορα στα load-reload. Και το άλλο εχει κομματάρες (fixxxer, carpe diem κλπ), απλα εχει και κανα 2 filler που υπό νορμάλ συνθήκες δε θα υπήρχαν (αν δηλαδή κυκλοφορούσε σαν διπλό άλμπουμ, όπως ήθελαν να κανουν.
Πιθανόν αυτά τα τραγούδια ο Neal Young πράγματι να τα γράφει στη χεστρα του.
Μου αρέσουν όμως, και μου αρεσει που έκαναν 2 τέτοια άλμπουμ.
Και ο Hetfield στα 50 του γράφει riff σαν αυτό του all nightmare long στη χεστρα του και γι αυτό οι περισσότεροι λένε πως το dm ηταν safe επιλογή 
Παιδιά η χέστρα είναι χαρακτηριστικό σημείο έμπνευσης, μην την απορρίπτετε τόσο εύκολα…
Δις!
Και το ομολογω ειμαι και εγω φωλς (με ωμεγα και περισπωμενη), και εμενα μου αρεσει πιο πολυ το Load απο το Kill’em All. Απλα οκ απο αποψη ιστορικης σημασιας η συγκριση ειναι λιγο αστεια.
Kill Em All >>>>>> Load. Να το πω και εγώ. Για το Death Magnetic χμμ, στα ίδια θα τα έβαζα πάνω-κάτω.
Και μιας και οι Metallica είναι ώριμοι, κάνουν μόνο ό,τι γουστάρουν κλπ, κλπ, να μου πει κάποιος ποιο είναι το Seek and Destroy του Load, ποιο είναι το Four Horsemen, το Hit the Lights κλπ, για να δούμε τι έπιασε στο σετλιστ βρε αδερφέ, αυτό που θέλουν κεφάτα να παίζουν κάθε βράδυ.
Σε πιο υποκειμενικά μονοπάτια (χαρ, χαρ) να πω ότι το Metal Militia σοδομίζει μόνο του τα Loads.
Ο dmembra καταλάβε ακριβώς τι εννοούσα. Οπότε, τώρα τα ειρωνικά σχολιάκια των άλλων περιττεύουν…
Επειδή είναι οι Metallica και γαμάνε ναούμε! 
Η απάντησή μου ήταν διπλή, είναι για μένα μέτριο είτε κριθεί μόνο του είτε σε σύγκριση με τα παλαιότερα.
Υπάρχουν πολλά εξαιρετικά άλμπουμ και μετά το 1986 και σήμερα, απλά δεν υπάρχει κάποιο άλμπουμ των Metallica ανάμεσα σε αυτά γιατί δεν έχουν επιδείξει τίποτα το ιδιαίτερο δισκογραφικά από τις αρχές του 90 μέχρι σήμερα.
Sent from my iPhone 5 using Tapatalk
Και γενικοτερα. Οχι μονο δισκογραφικα.