Τον αγόρασα το περασμένο Σάββατο και έχω και εγώ εντυπωσιαστεί. Γνωρίζω τον michael Lee Firkins από το 90 όταν κυκλοφόρησε το εξαιρετικό instrumental ντμπούτο του στην Shrapnel (το άλμπουμ λεγόταν απλά Michael Lee Firkins). O δίσκος αυτός συνδύαζε στοιχεία από τις “νότιες” επιρροές του Firkins (η τεχνική του στο να μιμείται ήχο slide με το tremolo είναι απίστευτη και είχε απασχολήσει και τα κιθαροπεριοδικά της εποχής) με τον πιό σκληρό ήχο της Shrapnel. Αλλά αντίθετα με αυτό που συνέβαινε σε πολλές κυκλοφορίες της Shrapnel τότε, εδώ υπήρχαν συνθέσεις που ακούγονταν άνετα και από μη κιθαρίστες/μη μουσικούς. Όπως ακούγονται οι δίσκοι του Satriani π.χ.
Οι μετέπειτα δίσκοι του Chapter 11, Cactus Cruz και Decomposition είναι καλοί αλλά δεν με ενθουσίασαν τόσο όσο ο πρώτος δίσκος.
Το Blacklight Sonatas είναι ο πρώτος του δίσκος από τότε που με έχει ενθουσιάσει τόσο και συμφωνώ απόλυτα με τον Κ. Σακκαλή στα όσα γράφει για το ομώνυμο κομμάτι. Είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει φέτος.
Kαι εμένα μου αρέσουν οι instrumental κιθαριστικοί δίσκοι.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως κάποιες κυκλοφορίες της Shrapnel τέλη 80’s - αρχές 90’s υστερούσαν σημαντικά σε συνθέσεις και δεν μπορούσε να τις ακούσει κάποιος που δεν είναι κιθαρίστας. Το ίδιο ισχύει και για μεταγενέστερες κυκλοφορίες της Lion Music.
Όμως η Shrapnel έβγαλε και μερικές δισκάρες εκείνα τα χρόνια: To 1o του Firkins το θεωρώ ένα από αυτά. Το ίδιο και το Lone Ranger του Jeff Watson, τα πρώτα του Macalpine, τα Racer X και τα Cacophony και είμαι σίγουρος πως ξεχνάω και μερικά τώρα.
Αξίζει να ανοίξω ειδικό thread για εκείνη την περίοδο.
Αυτή τη στιγμή δεν προλαβαίνω αλλά θα το κάνω.
Ο Saraceno μου άρεσε αρκετά στα προσωπικά του -ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως τα πρώτα 2 τα κυκλοφόρησε πριν 20αρίσει! Με τους Transmission OK με απογοήτευσε. Αυτό το λεγόμενο “power pop” το αντέχω μόνο από τον Paul Gilbert.
