ειναι περιεργη μπαντα οι μαρς,τι να σου πω αν ειναι να σου κανουν κλικ , θα γινει καποια στιγμη απο το πουθεα…ποια αλμπουμ τους εχεις ?
τη συμβατικη τζαζ δεν την παλευω ακομα , αλλα θενξ 
Robert Christgau
Κορυφαιος κριτικος , με ενιοτε περιεργες αποψεις/βαθμολογιες
αλλα στο θεμα της ηλεκτρικης περιοδου εχουμε ακριβως τις ιδες αποψεις/βαθμολογιες
Οσοι εχετε μπερδευετει κ δεν ξερετε τι να πρωτακουσετε , διαβαστε το
(λειπει η κριτικη για το Pangaea που για μενα ειναι Α , σαν το διδυμο αδερφακι του Agharta)
* Bitches Brew [Columbia, 1970] A-
* Jack Johnson [Columbia, 1971] A+
* Live-Evil [Columbia, 1971] A-
* On the Corner [Columbia, 1972] B+
* Miles Davis in Concert [Columbia, 1973] A-
* Big Fun [Columbia, 1974] A-
* Get Up With It [Columbia, 1974] A-
* Agharta [Columbia, 1976] A
* Dark Magus [Columbia/Legacy, 1997] A
Consumer Guide Reviews:
Bitches Brew [Columbia, 1970]
If this historic set is about any one thing it’s electric-meets-acoustic: the theme of the twenty-seven-minute title side, in which Miles’s horn combines with an electric instrument for a two-note motif that’s suddenly resolved after a dozen repetitions in a single echoed trumpet blat, says it all. But it’s not about any one thing–it’s a brilliant wash of ideas, so many ideas that it leaves an unfocused impression. That’s probably why I don’t return to it as I do to the quieter electric-meets-acoustic of In a Silent Way, although maybe it’s just that this one rocks less–three different percussionists replace Tony Williams, whose steady pulse is put aside for the subtle shades of Latin and funk polyrhythm that never gather the requisite fervor. Enormously suggestive, and never less than enjoyable, but not quite compelling. Which is what rock is supposed to be. A-
Jack Johnson [Columbia, 1971]
In which all the flash of Bitches Brew coalesces into one brilliant illumination. On “Right Off” (i.e., side one) John McLaughlin begins by varying a rock riff I’ll bet Miles wrote for him over Michael Henderson’s blues bass line and Billy Cobham’s impressively rockish pulse and then goes on to cut the leader, who’s not exactly laying back himself. “Yesternow” (side two) is mellower, mood music for a vacation on the moon. A great one. A+
Live-Evil [Columbia, 1971]
“Inamorata” wanders when Gary Bartz isn’t making Coltrane noises and ends up with a recitation in which music is equated with “masculinity,” but the three other long pieces are usually fascinating and often exciting: “Sivad,” which begins fast and funky, then slows down drastically, and finally revs up again; “Funky Tonk,” Miles’s most compelling rhythmic exploration to date; and the gospel-tinged “What I Say.” The four short pieces are more like impressionistic experiments. Two of them, “Selim” and “Nem Um Talvez,” hark back to the late '50s. Sound quite appropriate, too. A-
On the Corner [Columbia, 1972]
Because the tracks are very short, because Miles plays more organ than trumpet and not much of that, and because the improvisations are rhythmic rather than melodic–often on a theme from “It’s Your Thing” that I’m not swearing the Isleys (much less Davis) invented–most jazzbos have thrown up their hands at this one. Well, poo on jazzbos. But that’s no reason for rockbos to sing hosanna to the highest–rhythmic improvisations are hardly the equivalent of a big beat and don’t guarantee a good one. I’d like to hear “Black Satin” right now. But the rest I can wait for. B+
Miles Davis in Concert [Columbia, 1973]
Although it takes a while to get into gear, this two-record set, “recorded live at Philharmonic Hall, New York” by an unidentified six- or seven-piece band, has more going for it rhythmically than On the Corner. On side three, the bass throbs like jungle drums, and except for occasional guitar introjections only Miles’s trumpet and organ get to work on top of the pulse. Pretty narrow in function, I admit, but what do you want from urban voodoo? A-
Big Fun [Columbia, 1974]
Four side-long “pieces” that serve as a sampler of Davis’s pre-On the Corner early-'70s music, with Miles playing trumpet throughout (intermittently throughout) and such luminaries as Wayne Shorter and John McLaughlin doing a lot to define their respective segments. The sitar-and-tamboura interlude that untracks the gently loping “Great Expectations” about two-thirds of the way through is typical of the album’s failures–the only side that doesn’t wind down prematurely is “Lonely Fire,” which after meandering at the beginning develops into lyrical mood music reminiscent in spirit and fundamental intent of Sketches of Spain. But for the most part this is uncommonly beautiful stuff, and it gets better. A-
Get Up With It [Columbia, 1974]
Only two of the six “short” tracks–they total about an hour–are more than good background. “Maiyisha,” which recalled his most lyrical early-60s stuff, and “Honky Tonk,” a snazzy blues. Even the rocking “Red China Blues” is marred by a Wade Marcus horn chart, and “Rated X” is an experiment in organ noise that’s not so great in the background either. But the two long ones–they total over an hour–are brilliant: “He Loved Him Madly,” a tribute to Duke Ellington as elegant African internationalist, and “Calypso Frelimo,” a Caribbean dance broken into sections that seem to follow with preordained emotional logic. Not necessarily music to fill the mind–just the room. A-
Agharta [Columbia, 1976]
This is the most commonly disparaged of Davis’s many '70s double-LPs–it’s said that Davis was so unhappy with his own playing that he abandoned the release to Teo Macero half-way through. But Miles isn’t the hero here–he gives the album to the band, whose virtuosity is the ground of four apparently unstructured segments. Mtume, Reggie Lucas, and especially Michael Henderson provide the variable pulse, with drummer Al Foster moving from body to spirit rhythms in an effortless, guileless show of chops. Sonny Fortune triples on alto, soprano, and flute in the best reed playing on a Davis record in this decade. And guitarist Pete Cosey is simply astonishing–the noises he produces for the second half of side one comprise some of the greatest free improvisations ever heard in a “jazz”-“rock” context. Angry, dissociated, funky, and the best Davis music since Jack Johnson. A
Dark Magus [Columbia/Legacy, 1997]
The guru-manipulator shifted gears at will in his early-'70s music, orchestrating moods and settings to subjugate the individual musical inspirations of his young close-enough-for-funk subgeniuses to the life of a single palpitating organism that would have perished without them–no arrangements, little composition, and not many solos either, although at any moment a player could find himself left to fly off on his own. Harsher and dreamier than In Concert, louder and sweeter than Agharta or Pangaea, this well-tweaked 1974 concert culminates the aesthetic. Where pure funk subsumes jazz and rock in a new conception, albeit one that privileges rock, Miles leaves the two elements distinct and recognizable. Dave Liebman is good for wild-to-mellow jazz input that’s solidified by a Coltranesque house call from Azar Lawrence, and for rock there are three guitarists: Reggie Lucas and Dominique Gaumont wah-riffing the rhythm as Chess session man turned cult hero Pete Cosey launches wah-wah-inflected noise into the arena-rock stratosphere. The beat belongs jointly to Michael Henderson and Al Foster. And Miles is Miles whether blasting out clarion notes or letting his Yamaha drench the scene. A
Καλά δεν υπάρχει πιο εξωγήινο βίντεο στο youtube. Period.
Όλοι είναι Lucy in the Sky with Diamonds. Kαλά ο Davis, δεν το συζητώ, έπεσε στη μαρμίτα με το lsd απο μικρός:!:
Awake, τα άλμπουμ γαμάνε, thanks!
τσεκαρε τον ντραμερ στα 5 λεπτα ακριβως…
οσο για τα αλμπουμς νασαι καλα να ‘καιγομαστε’ παρεα 
περιμενω pm με πιο λεπτομερη αναλυση αμα βρεις ορεξη 8)
(σε επιπεδο ηχου σου εστειλα τις καλυτερες εκδοσεις japan DSD 2006 οποτε μην εχεις αγχος - πιο πανω παει αμα αγορασεις τα βινυλια)
speaking of βινυλια , βρηκα 2 γαμιστερα vinyl rips για jack johnson/on the corner , τα στειλα ηδη σε τζιμ ροττεν και καηκε , αμα τα θες pm 
σαν ‘ονομα’,επιρροη και βαρυτητα, ναι θεωρειται κορυφαιος.
τωρα ,αμα ειναι ξινος με 5 αλμπουμ δεν θα τον σκοτωσουμε γουστα ειναι αυτα
αλλα στην τελικη αυτος εχει ακουσει κανταρια μουσικη ενω εσυ ακομα ακους(ποστ)μεταλ.
(σε γαμησα γιατι επρεπε να γραψεις την παπαρια σου και να τρολαρεις διχως λογο.φατο τωρα κ καλη χωνεψη 8))
ε και?
λολ άστον, έχει δίκιο.
^
ε,νταξ, βασικα ο τυπος ειναι αστειος ε
μια ματια να ριξεις στο λινκ, εχει χιωσει τη μιση ιστορια της μουσικης αυτης
τωρα σαν βαρυτητα και ονομα και ο Μουρατιδης θεωρειτε κορυφαιος εγχωριος ε
(και αμφιβαλλω πραγματικα για το τι εχει ακουσει και για πιο λογο τα εχει ακουσει)
Christgau readily admits to disliking the musical genres heavy metal,[1] art rock, progressive rock, bluegrass, gospel, Irish folk, and jazz fusion,[13] but in rare instances has recommended albums in most of these genres.
αστειο τυπακι…
+2112
Μιλαμε ελιωσα απ τα γελια…
Aλλος ενας αποτυχημενος που δεν εχει γραψει ποτε νοτα στη ζωη του και νομιζει οτι μπορει να κρινει εστω και το να γραψεις μια συγχορδια σε πενταγραμμο,επειδη ακουσε 2-3 πραγματα.Ειχα να γελασω τοσο απο κατι κριτικες του παπαρα του Αργυρη Ζηλου και του αλλου του μαλακα…πως τον ελεγαν να δεις…απ το παλαι ποτε Ποπ και Ροκ που εχωνε αβερτα σε μεταλ/ροκ κτλ,Μαρκος Φραγκος νομιζω,καπως ετσι.
hokam εκτιθεσαι φιλε
ο ζηλος ειναι μια χαρα κριτικος κ εχει κ μεγαλο ευρος ακουσματων
παρε κανα αθηνοραμα(αν θυμαμαι καλα ,εκει εγραφε πριν 1-2 χρονια) γιατι μιλας σαν ασχετος που βγαζει εικασιες απο τον κωλο του
κ ο μαρκος φραγκος(οντως ετσι τον λενε ) οκ ειναι λιγο ‘gay’ σε ακουσματα αλλα εχει μια χαρα αποψη και γραφει πολυ ωραια κ μετρημενα κειμενα
στην τελικη οι τυποι που εχεις για θεους απο το μεταλ χαμμερ ειναι καλυτεροι ?
μην γραφεις μαλακιες κ απο τον κωλο σου ,γιατι μετα φαινεσαι ασχετος με το αντικειμενο
@λουπιν
τι μου συγκρινεις ρε φιλε , τον μουρατιδη με τον Christgau ?
νταξ ο τυπος ειναι κολληματιας συμφωνω μαζι σας κ εμενα σαν πενα δεν με ελκυει , απλα τον ανεφερα επειδη στα ηλεκτρικα του μαιλς εχουμε ταυτιση αποψεων
αλλα τι συγκρινεις ?
και απο ποτε ρε ο μουρατιδης θεωρειται κορυφαιος μουσικοκριτικος ? επειδη εγραφε στα 80s στην μανινα για madonna και kylie ? που τα ειδες αυτα γραμμενα ?
οκ , κοπβουμε το οφφτοπικ κ συνεχιζουμε με ποστ σχετικα με μαιλς
λολ, κάνε edit τις μαλακίες που λες για χόκαμ
Αποψη σου κι αποψη μου…
Κατα τ αλλα…
κατεβασε σε βινυλ ριπ το πουλι μου και ρουφα το και μετα ελα πες μου πως θα μιλαω.Εκει να δεις mindfucking πραγμα.Κυριολεκτικα.Με αγαπη παντα.
γραφικος κ αστειος.διαβασε κανα μεταλ χαμμερ κ ξαναελα απο σεπτεμβρη.
(πειτε οτι μαλακια θελετε τωρα , σε μιση ωρα θα τα εχουν σβησει ολα οι μοντς -στανταρ)
Γελαει και ο διαολος χθεσινουλη.
πεθαινω.
awake ο hokam γραφει στο χαμερ γι αυτο μιλα με περισσοτερο σεβασμο.
@awake:
Από Μars Volta έχω ακούσει τα Comatorium και Frances και να σου πώ την αλήθεια κουράστηκα γιατί ένιωθα πως για να τους βγεί αυτό που προσπαθούν να παίξουν χρειάζονταν παραπάνω chops, βιρτουοζιλίκι (αν διαβάζει ο Mandrake τώρα θα με κατακεραυνώσει, αλλά δεν πειράζει και είμαι σίγουρος πως κάποιοι άλλοι εδώ - ο Hokam πιθανότατα- καταλαβαίνουν αυτό που θέλω να πώ.
Δεν υπάρχει “συμβατική jazz”, το είδος από τη φύση του δεν κολάει σε συμβάσεις.
Κατά τα άλλα γιατί πρέπει ένα ωραιότατο θρεντ να γίνεται μπουρδέλο; Αwake την είπες προσωπικά (και αποδεδειγμένα άδικα) στον Χόκαμ επειδή ξεφώνισε τον κάθε γκάου άμουσο κριτικό που κουόταρες…
Προσωπικά συμμερίζομαι την άποψη του Χόκαμ για τους κριτικούς που δεν έχουν παίξει νότα στη ζωή τους και για τον Ζήλο που είναι ένα καλό κατά βάθος αλλά κακόμοιρο ανθρωπάκι που τον έδερνε η γυναίκα του -πραγματική και γνωστή ιστορία- και έβγαινε και ξέσπαγε σε καλλιτέχνες για να νιώσει λίγο άνδρας!
http://www.abstractlogix.com/xcart/product.php?productid=24776
Among the most controversial recordings in the history of jazz, BITCHES BREW was Miles Davis’ shot across the bow of jazz insularity, a bold statement about jazz’s ability to draw upon elements of popular culture, without mitigating its spirit … Full Descriptionof spontaneous invention. Much as Ornette Coleman’s THE SHAPE OF JAZZ TO COME set a new standard for harmonic and melodic freedom a decade before, BITCHES BREW signaled a sea change in jazz.
Davis became a lightning rod for jazz’s transformation, by mixing the best elements of '60s free jazz with dancing funk rhythms, electric rock textures, blues phrasing and his own breakthroughs in harmony and modality. Davis employed the Electric Flag’s Harvey Brooks to double up with upright bassist Dave Holland on the Fender bass, and he is the modal heartbeat of every tune, freeing up the multiple drummers and keyboardists to weave a complex polytonal/polyrhythmic web of volatile chords and colliding rhythms.
Joe Zawinul’s “Pharaoh’s Dance” and Davis’ “Bitches Brew” treat their multiple themes in a ritualistic manner, as several strata of voices engage the lead melody in exciting exchanges. “Spanish Key” offers a thrilling sense of tension and release, as the trumpeter navigates a “Sex Machine”-styled vamp with a terse, brilliantly constructed solo, revelling in his new guitar-like phrasing. “John McLaughlin” is Davis’ tribute to the innovative guitarist; “Miles Runs The Voodoo Down” is a spooky, visceral melange of funk, blues and third world sources; and Shorter’s “Sanctuary” is a moody ballad that builds to a fever pitch. The savage emotional power of BITCHES BREW and Davis’ subsequent recordings cries out for a fresh critical reassessment.
TRACK LISTINGS
DISC 1:
- Pharaoh’s Dance
- Bitches Brew
- Spanish Key
- John McLaughlin
DISC 2:
- Miles Runs The Voodoo Down
- Sanctuary
- Spanish Key
- John McLaughlin
- Miles Runs The Voodoo Down
- Spanish Key
- Great Expectations
- Little Blue Frog
DISC 3: Live in Copenhagen (DVD)
- Directions
- Miles Runs The Voodoo Down
- Bitches Brew
- Agitation
- I Fall In Love Too Easily
- Sanctuary
- It’s About That Time
- The Theme
Eιμαι ο Χοκαμ(χακομ-Χακος) Περβανιδης και αυνανιζομαι μπροστα σε αφισες του Warrel Dane.Επισης εχω περισσοτερες γνωσεις και απ τον Johnny5 το ρομποτ.
awake θα σε παρακαλούσα να αφήσεις του χαρακτηρισμούς σε shaman και hokam. Οκ έχουν μια διαφορετική άποψη από σένα, δεν χρειάζεται όμως να αντιδράς έτσι. Ελπίζω να είναι η τελευταία φορά αυτή.