Ενα θεμα για μια απο τις μεγαλυτερες μουσικες προσωπικοτητες του 20ου αιωνα.
Οτι και να πω , θαναι λιγα.Οποτε δεν λεω τπτ.Για τωρα.
Γραφτε για αρχη αν εχετε καποια αγαπημενα του αλμπουμ και θα τσουλησει απο μονο του
(αλλιως θα μπαινω εγω κ θα μιλαω μονος μου σαν τους τρελους 8) )
αντε ας γραψω τα 10 πιο αγαπημενα mου αλμπουμ
Bitches Brew
In A Silent Way
A Tribute To Jack johnson
On The Corner
In Concert 1972
Big Fun
Get Up With It
Dark Magus
Agharta
Pangaea
μπορει το kind of blue να ειναι εκτος των αγαπημενων σου ?:? 8O
βασικα εχω το εξης περιεργο
ενω πεθαινω/λατρευω/κοβω φλεβες με την ‘electric’ περιοδο του (69-75)
(σκεψου εχω κατεβασει κ καμια 100αρια sbd bootlegs του απο εκεινη την περιοδο)
τα υπολοιπα του τα ψιλοβαριεμαι (εξαιρειται το sketches of spain που γαμει)
τα κλασικα τζαζ-τζαζ του δεν τα αντεχω…ισως σε 10-20 χρονια 
ειδα οτι ποσταρες το ΚΟΒ στα 10 καλυτερα σου,τα ηλεκτρικα του τα εχεις ακουσει καθολου ?
παπαδες.παιζει.
^^^^ deja-vu καπου εχουμε ξανακανει την ιδια κουβεντα (η ετσι νομιζω)
παιζει οντως! απλα εγω ειμαι πολυ old school στα jazz και απλα μου φανηκε περιεργο γιατι τουλαχιστον για μενα το kind of blue ειναι η επιτομη της συναισθηματικης μουσικης.
γαμωτο τωρα που το κοιταω μου λειπουν αρκετα απο αυτην την περιοδο!! βουρ στα δισκαδικα μολις γυρισω!
αν την εχουμε ξανακανει ειμεθα ντιπ καμμενοι!!! τι να πω!!!
παντως,επειδη αποτι ειδα ακους κ κιθαρες κ γκαζια
τσεκαρε και τα ηλεκτρικα του.ειναι πολυ αντε γεια
ακουσε πχ το a tribute to jack johnson
που εχει κιθαρα/ντραμς τους john mclaughlin/billy cobham
αμα σου κανει κλικ αυτο , προχωρα σε οτι εχει βγαλει μεταξυ 69-75 ειναι χρυσαφι…
θα το αγορασω!! ετσι κι αλλιως δεν εχω κατεβασει ποτε μου ουτε μισο κομματι απο το ιντερνετ και δεν σκοπευω να αρχισω συντομα, ισως οταν αρχισεις και συ να ακους παραδοσιακες τζαζιες χαχα… αν δεν μ αρεσει, που δεν υπαρχει περιπτωση θα στο χαρισω το βυνιλιακι.
σ ευχαριστω για την προταση, το εκτιμαω!
έχω ακούσει λίγο το kind of blue και με συνεπήρε.
να πούμε όμως κι εδώ πόσο υπέροχο είναι το soundtrack από το ασανσέρ για δολοφόνους που έχει γράψει.
για ολόκληρο άλμπουμ λες? έχω κολήσει…
γιεπ. Ascenseur pour l’échafaud λέγεται. αλλά διάβασα ότι δεν έπαιξαν όλα τα κομμάτια στην ταινία. όχι ότι μπορώ να θυμηθώ και να κάνω την αντιστοίχιση, αλλά λέμε τώρα.
το ασανσερ ειναι πολυ γαματο soundtarck…μπραβο ελα να καιγομαστε.
outlaw
αφου σου αρεσουν τα ηρεμα του,οπωσδηποτε τσιμπα αυτο πρωτα
In a silent Way
Μην ακους εμενα.ακου την μουσικη
[B]http://www.youtube.com/watch?v=5lAYwYtvoX8&feature=related
(ειναι 2 μερη μιας κ το κομματι ειναι 20 λεπτα)
αααπ… αυτο το χω!! κλαιω…
Sketches of Spain
Miles Ahead
Tribute to Jack Johnson
Porgy and Bess
Seven Steps to Heaven
Birth of the cool
E.S.P
Kind of Blue
Milestones
Somethin’ else
ακουσε μια κ το bitches brew που ειναι πιο ηρεμο απο το jack johnson…βασικα αμα μου λες οτι γουσταρεις KOB και ακους κ ροκ/μεταλ δεν μπορω να δω γιατι να μην σου αρεσει η ‘ηλεκτρικη’ του περιοδος
δυναμη.
Awake μπράβο που άνοιξες το θρεντ, αλλά είναι προφανές πως είσαι πολύ προσκολλημένος στην περίοδο 69-75 και έτσι στις προτάσεις σου προσπερνάς ιστορικές δισκάρες όπως το Birth of the cool, και το Kind of blue που αναφέρθηκαν, αλλά και το Walkin’, Round about midnight, χάνεις όλη την hard bop περίοδο, τα κουντέτα (Nefertiti, Miles in the sky) και τα τελευταία του χρόνια (Tutu, Star people)…
Εγώ λέω πως αν και η ηλεκτρική περίοδος είναι αυτή που ακούγεται πολύ πιό έυκολα από κόσμο με ροκ ακούσματα, αξίζει να τις ψάξει κανείς όλες επειδή όπως έγραψες μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς του περασμένου αιώνα.
Χαίρομαι που αναφέρθηκε ξανά το ascenseur pour l’ echafaud, το είχα προτείνει και εγώ παλιότερα και το θεωρώ κατάλληλο και για να “ξεκινήσει” κανείς, μαζί με το Kind of Blue.
Θεός. Από τους σημαντικότερους jazzistes (δεν θα πω ο μεγαλύτερος, όσοι κάνουν τέτοια τέχνη από τους μεγάλους αξίζει να είναι στον θρόνο)
και προσωπική επιρροή…
Γενικά η jazz είναι miles ahead btw. Και αυτό εν μέρη οφείλετε σε εκείνον…
Heard some free jazz. Think I prefer the stuff in captivity. -Eli Braden
Έχω ακούσει ελάχιστα και δεν είμαι σε θέση να καταθέσω άποψη, αλλά χαίρομαι που έχω τόσα χρόνια μπροστά μου χωρίς να ανησυχώ ότι δεν υπάρχει μουσική που να μπορεί να με συνταράξει…
Έτσι…! Βασικά είναι η μόνη ίσως μουσική που αισθάνομαι οτι παίζει με το μυαλό μου. Μιλάμε για τρελο trip!
Ο Davis εχει ατελειωτη δισκογραφια, θελει εκατονταδες ωρες να αφομοιωσεις πραγματα απο αυτον. Για αυτο και στην δισκοθηκη μου μεχρι στιγμης βρισκεται μονο το Bitches Brew και ενα live που το επελεξα στην τυχη περισσοτερο.
Μεγαλο χασιμο, θελω να παιδεψω λιγο παραπανω το αυτι μου σε τετοιους ηχους