Συμφωνώ με αυτό που είπε ο Mule, όλες του οι περίοδοι πρέπει να είναι το ίδιο δημιουργικές.
Του '69
Mην το αγνοείτε, έχει βοηθήσει στη σύνθεση, ενορχήστρωση και παραγωγή ο μεγάλος Gil Evans. Μετάβαση από την ακουστική στην ηλεκτρική περίοδο.
επειδη εχει 5 διαφορετικες περιοδους , η διαβασε κανα wikipedia κ επελεξε εναν δισκο απο καθε περιοδο η παιξτο λοττο
αν παντως σου αρεσε το στυλ του bitches brew (πιο ροκ φορμες)
τσεκαρε το a tribute to jack johnson
το εδωσα κ στον ροττεν κ γουσταρε
ακουσε αυτο να καψεις
http://www.youtube.com/watch?v=DEBKksupBVA&feature=related
τωρα αμα θες ακομα πιο καμμενα πηγαινε για on the corner/dark magus/agharta/pangaea οπου ξεφευγει πληρως (τα 3 τελευταια ειναι live δισκοι)
ειχα βαλει κ ακουγα χθες 6 το πρωι το on the corner ,μουκανε το μυαλο κρεας.
http://www.youtube.com/watch?v=Ps0ka1tY5yg
γαμησε τα…χιπ χοπ φανκ το '72 !!!
θα βαλω κ αλλα λινκ αλλα σιγα σιγα μην τα πεταμε ολα μαζι
και υποψιν , αυτες οι μουσικες σε youtube χανουν πολυ μιας κ παιζουν απειρα ηχοτοπια απο κατω…απλα μια ιδεα δινει.
@ρεντραμ
τρελο τζαζ αγορι , ποια περιοδος του σου κανει κουκου ?
Πριν καποιους μηνες αγορασα το box set του Miles με ολους τους δισκους που εβγαλε στην Columbia.Πριν ειχα ακουσει τα απολυτως απαραιτητα(Kind of blue,Bitches brew κτλ),απλα ο ογκος του συγκεκριμενου box ειναι αρκετος να με κραταει απασχολημενο για αρκετους μηνες,οποτε και ακουω λιγα λιγα πραγματα μπας και αφομοιωσω περισσοτερα.Η αληθεια ειναι πως η"ηλεκτρικη"του περιοδος ακουγεται πιο ευκολα μεν,αλλα ειναι επισης και χαοτικη ως προς ενορχηστρωσεις και αν δεν κατεχεις την τζαζ(απο πλευρας θεωριας και αρμονιας εννοω)δεν το απολαμβανεις οσο θα θελες λογω της πολυπλοκοτητας.
Επισης διαβαστε οσοι εχετε ορεξη την αυτοβιογραφια του.Θεωρηθηκε υπερβολικη μεν,αλλα εχει κολλητικη αφηγηση και μερικες καταστασεις θα σας θυμησουν ακομα και το Dirt των Motley Crue,γιατι αντιθετα με την εικονα που εχουμε αρκετοι,οι μουσικοι της τζαζ δεν ειναι μονο καθωσπρεπει ανθρωποι,κοστουματοι,που μετα το τελος της συναυλιας πανε σπιτακι κατευθειαν για υπνο…
Ποιος αδαής μπορεί να πιστεύει κάτι τέτοιο;
O Μάιλς Ντέιβις, μαζί με τον Κολτρέιν είναι οι κορυφαίοι συνεχιστές της Bebop που βασικά της χαρακτηριστικά ήταν οι εκπληκτικοί, πέρα από κάθε λογική αυτοσχεδιασμοί και το εξαιρετικά γρήγορο τέμπο.
Η Bebop ξεκίνησε κάπου το '40 από τους Κόλμπαν Χόκινς, Τσάρλι Πάρκερ, Τελόνιους Μονκ, Ντίζι Γκιλέσπι και άλλους και συνδέθηκε με το ξέσμπασμα της μπιτ κουλτούρας και πιο συγκεκριμένα με την μπιτ λογοτεχνία. Σε πολλά βιβλία μπιτ λογοτεχνών υπάρχουν άπειρες αναφορές στη bebop (απίστευτη περιγραφή 3-4 σελίδων στο On The Road του Τζακ Κέρουακ). Επίσης πολλοί μπιτ ποιητές όταν εκφωνούσαν τα ποιήματά τους μπροστά σε κοινό είχαν bebop μουσικούς να τους συνοδεύουν.
Όπως και η μπιτ κουλτούρα έτσι και η bebop ακολουθούσε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής που από την τότε καθώς πρέπει κοινωνία της Αμερικής ήταν απόλυτα κατακριτέος αφού είχε να κάνει με παντός είδους καταχρήσεις ναρκωτικών, αλκοόλ και σεξ.
Εξέφραζαν την απόλυτη ελευθερία, κόντρα σε οτιδήποτε το συμβατικό, σε οτιδήποτε στερεοτυπικό, σε οτιδήποτε συντηριτικό και κυριώς κόντρα στην πίπα του “αμερικάνικου ονείρου” που είχαν εφεύρει οι τότε κυβερνήσεις για να χαϊδεύουν τα αυτιά των φοβισμένων, από τον ψυχρό πόλεμο, αμερικανών.
Οι τύποι ήταν θεοί, πάει και τελείωσε.
Πω πω, αναστατωθηκα βραδιατικα με το τοπικ 
awake θεος.
Wretch, παιζουν ολα τα κομματια ρε συ, την ειχα δει την ταινια και θυμαμαι.
Eνα κομματι απο το ασανσερ επαιζε και σε μια διαφημιση για ουισκι τωρα τελευταια:p
Ηοkam, απο που και ποσο το πηρες το box? :Ρ
To kind of blue ειναι αλμπουμ στο οποιο παιζουν οι Miles, Evans, Cobb, Coltrane, τι να λεμε τωρα! Ειχα παει στο αφιερωμα στο kind of blue για τα 50 χρονια, οπου επαιζε και ο Cobb:bow2::bow2: και Wallace στην τρομπετα. Ανατριχιλα στη θυμηση 
Εχω λιωσει τα περισσοτερα που εχει γραψει απο beepop και cool και θα τα λιωσω ολα φυσικα. Τα μετά του '65 τα χω ακουσει πιο λιγο. Ρε μιλαμε ο τυπος ειναι ΘΕΟΣ. Τερμα. Θα θελα να τον ακουσω στη Νεα Υορκη τη δεκαετια του 50 σε ενα τζαζομπαρο και μετα απλα να πεθανω :lol:
Οταν μετά το 60 αρχισε η τζαζ να χανει εδαφος εναντι της ροκ μουσικης, ο Miles αρχικα απογοητευτηκε αλλα στη συνεχεια προσπαθησε να επαναφερει το ενδιαφερον και να προσελκυσει τους νεοτερους στη τζαζ, και ετσι αρχισε να κινειται στη fussion κλπ.
?I know what I’ve done for music, but don’t call me a legend. Just call me Miles Davis.?
Γυρω στα 140 ευρω αν θυμαμαι καλα,απ το Αμαζον.Αξιζει καθε σεντ εννοειται.
@Keyser κι ομως υπαρχουν αρκετοι-κυριως απ αυτους που μεγαλωσαν με αγνο παρθενο μεταλλο και γαλα απ τη Βαλχαλα(Αυτο θα γινοταν ωραιο στιχακι btw…)-που πιστευουν οτι η τζαζ ειναι"φλωρικη"μουσικη κτλ…
Στο cd έχει παραπάνω πάντως, κάποια alternative takes κτλ Δε ξέρω αν είχε κυκλοφορήσει με λιγότερα αρχικά (το 1958 )
είχα διαβάσει ότι δεν έπαιξαν όλα. αυτό που λέει ο mindcrimeK δηλαδή. βγήκε με παραπάνω ο δίσκος. αν είσαι 100% σίγουρη βέβαια, ντάξει, δεν επιμένω, εγώ δε θυμάμαι άλλωστε.
μπα ! υπάρχουν αρκετοί π δν το πιστεύουν αυτό , ένας από αυτούς είμαι κ εγώ . τρελαίνομαι για coltrane
με εχετε καυλωσει βραδυατικα που βλεπω ενα θεμα που το φοβομουν να χανεται ναχει πολλες καυλωμενες κ ωραιες αποψεις
γαμώ (το επιφωνημα-οχι το ρημα :p)
καιζερ οι τυποι(miles/coltrane) θα ηταν θεοι ακομα κ γαλα με χεμο να επιναν
αλλα αφου θες drug stories παρε μια που μουχει μεινει απο τον miles
καποια στιγμη στα 70s ειχε ‘καει’ τοσο πολυ απο την κοκα που μια μερα νομιζε οτι χιονιζε κ αφηνει το αμαξι στην μεση του δρομου και μπηκε μεσα σε ενα κτιριο για να προσατευτει
Συνεβη Ιουλιο μηνα…
και επειδη βλεπω παλι αναφορα στο 'ασανσερ΄το ξαναλεω
τσεκαρετε το in a silent way
για πολλους ο πρωτος ambient δισκος (1969)
Προσωπικά έχω ακούσει Kind Of Blue, In A Silent Way και Sketches Of Spain.
Περιττό να πω ότι γαμάνε αβέρτα και τα 3 και, ΚΥΡΙΩΣ, το καθένα με τον τρόπο του.
Κατεβάζω 3-4 άλμπουμ να λιώσω τις επόμενες μέρες γιατί έχω καυλώσει κι εγώ τώρα…
jazzing.gr - just jazzing on the net 
εννοειτε οτι ειναι γαμω η κουβεντα, να ανοιξουμε και ενα για τον Count Basie?:please:
ποια καταβαζεις ? πες ειμαι περιεργος
(παιζουν κ τρομερα vinyl rips αμα θες :p)
Α ρε γίγαντα, πάνω που ετοιμαζόμουν να το αναφέρω ως δισκάρα που δεν έχει αναφερθεί ως τώρα στο θρεντ! 
Σωστή η Lady! Μία με τον Matthew McConaughey δεν ήταν;
Ως γνωστό είμαι μεγάλη φλωράντζα! :lol::lol:
Μαη ντογκ δηλαδη! Η αληθεια ειναι πως με τον Parker το χανε καψει με την κοκα…!
Σωστή η Lady! Μία με τον Matthew McConaughey δεν ήταν;
Δε θυμαμαι ποιος επαιζε, μηπως θυμασαι ποιο ουισκι ηταν;;
ξαναδιαβαζω παλι αυτο
το οποιο πιανει τον miles απο το 1967 κ μετα.επικο βιβλιο.
εδω μπορειτε να διαβασετε την εισαγωγη του βιβλιου και το 1ο κεφαλαιο
http://milesite.blogspot.com/2009/01/bookshelf-miles-beyond.html
Miles used to tell his musicians, "When you play music, don’t play the idea that’s there, play the next idea. Wait. Wait another beat, or maybe two, and maybe you’ll have something that’s more fresh. Don’t just play from the top of your head, but listen and try to play a little deeper." Miles also advised his musicians, “Don’t play what’s there. Play what’s not there.” He might have said: “Don’t listen to what’s there, listen to what’s not there.”
Aside from during the second half of the '80s, Miles rarely rehearsed his bands, instead instructing his musicians to practice on the bandstand. He got angry with them if they practiced at home or in their hotel rooms, saying, “How are you going to rehearse the future?” He wanted them to be fully present with, to listen to, the music in the present moment.
An anecdote from his time in Malibu in the late '80s illustrates the same point. One day Miles was stopped for speeding. “My speedometer isn’t working,” Miles proclaimed. “So how can you know how fast you’re going?” the police officer asked. “I can hear it,” Miles replied.
Miles’s ability to focus and raise the level of awareness of the members of his bands was perplexing. Countless musicians who worked with Miles recounted stories of how he had a life-changing impact on them, and many talk about him in near-transcendental terms. Jarrett, Peacock, and DeJohnette called Miles “a medium, a transformer, a touchstone, a magnetic field.” The people who were interviewed for this book used words like “mystical,” “guru,” “sorcerer,” “shaman,” “teacher,” “magician,” “Merlin,” or “Zen teacher.”
Παιχταρα miles μας εχεις γαμησει το μυαλο !!!
Κατέβασα Bitches Brew, Tribute To Jack Johnson (αφού μας έπρηξες τ’ αρχίδια :p), Miles Smiles, Miles Ahead, On The Corner και Round About Midnight.
Πάντως, για να 'σαι σωστός, μιας και εσύ άνοιξες το θρεντ, επιβάλλεται να κάνεις ποστ-σεντόνι για να εξηγήσεις τις διαφορετικές περιόδους του Ντέιβις και τα αντιπροσωπευτικότερα άλμπουμ από την κάθε μία, για να μαθαίνουμε κι εμείς οι ασχετούληδες. Είναι που έχει και άπειρα άλμπουμ ο άτιμος…
αχαχαχαχαχαχα αντε και γαμησου ρε :lol::lol::lol:
οσον αφορα τις περιοδους του, μπορω να μιλησω μονο για τη περιοδο που εχω κανει τη διπλωματικη μου κ αυτη ειναι η περιοδος 69-75
τις αλλες εχω ακουσει απολ ιγο εως καθολου αρα δεν εχω την γνωση κ την αποψη να σου πω τι αξιζει κ τι οχι
(η περιοδος 69-75 παντως ειναι σαν να ακους το jazz 3rd eye 8) )
εγω μονο το a kind of blue εχω ακουσει…:oops:
παντως εναν τυπο που ρωτησα που ειναι χωμενος σε τζαζ ειναι ο πρωτος που μου ειπε να τσεκαρω
Επειδή γουστάρω όταν γράφεις πράγματα όπως αυτό στην παρένθεση στο τέλος, ξεκίνα και λέγε τι ξέρεις για την περίοδο '69-'75…
In A Silent Way γαμάει… Παρακάτω…