Miles Davis (Miles Ahead)

χαζευα τα σιντια μου και ειδα οτι εχω αυθεντικα τα filles de kilimanjaro, kind of blue, ενω σε σκληρο εχω-και εχω ακουσει- τα sketches of spain και round about midnight…που ολα γαμανε παρεπιπτοντως,οκ…

καλο θα ειναι οποιος ξερει σε γενικες γραμμες τα σχετικα, οπως ειπε και ο καησερ να πει πανω κατω περιοδους κτλ κτλ και αντιπροσωπευτικους δισκους…πχ απο οσα εχω ακουσει, εχω ψηθει να κατεβασω τωρα αλμπουμς κυριως προ '65 και περισσοτερο τζαζ δισκους του που με ψηνουν πιο πολυ…mule, ΞΗΛΩΣΟΥ!:stuck_out_tongue:

καρδουλες καπου που διαβασα οτι ειχε γραψει το σαουντρακ του φραντικ του '58 που εχω δει αλλα δεν θυμαμε καν-ουτε ηξερα δλδ- πως ειχε επιμεληθει το σαουντρακ

Οκ επειδη μολις εφαγα ενα σνιτσελ κ εχω βαρυνει , θα γραψω λιγα κ θα επανελθω

In a silent way (1969)

Το ξεκινημα.O πρωτος ambient δισκος.Πανεμορφη μουσικη.Τοχεις ηδη ακουσει , δεν λεω αλλα.

Bitches Brew (1970)

To 2o πιο κλασικο αλμπουμ του Miles στην καριερα του (μετα απο το ΚΟΒ).Βασικα το Bitches ειναι το ‘Kind Of Blue’ της ηλεκτρικης του περιοδου. Εδω αρχιζει τα voodoo ο miles και χανεται η μπαλα. Απαιχτο εξωφυλλο , το αλμπουμ που τον εχωσε στα ροκ ακροατηρια (το 70 επαιζε με grateful dead και neil young).Tεραστιο credit στον παραγωγο-δεξι χερι του miles , Teo Macero o οποιος κανει παπαδες με τις ηχογραφησεις στο στουντιο (κοβει/ραβει/αλλαζει/μετακινει) και χρησιμοποιει το ιδιο το στουντιο σαν μουσικο οργανο.

Α Tribute To Jack Johnson (1970)

Το αγαπημενο μου αλμπουμ εκεινης της περιοδου.
John McLaughlin κιθαρα , Billy Cobham ντραμς κ εγενετο τζαζ ροκ
Δεν λεω αλλα,ο δισκος γαμαει.Τελος.

On The Corner (1972)

Ο πιο ‘καμμενος’ δισκος εκεινης της περιοδου.1972 κ παιζει proto hip-hop 8O
Οσοι ακουγαν κλασικη τζαζ τον ‘σταυρωσαν’ αλλα που να καταλαβουν τι επαιζε το ατομο.
Δισκος 40 χρονια μπροστα ,μετα το ATTJJ ειναι ο αγαπημενος μου

Big Fun (1974)

Μαζεμενες ηχογραφησεις του μεταξυ 1969-72.Καλος δισκος αλλα οχι απο τους ‘κοβω φλεβες’.


Get Up With It (1975)

Περιεργος δισκος.Εχει αργα,εσωτερικα κομματια εχει κ πιο γκαζατα.Για μενα , ειναι επισης απαραιτητος. Περιεχει κυριως ηχογραφησεις μεταξυ 1972-74

Αν με ρωτησεις ποια ειναι απαραιτητα θα σου ελεγα ολα. Ο τυπος δεν εβγαλε κακο δισκο τοτε .Χρονια μπροστα-εξωγηινος-τεραστια μορφη.

Αντε , αφησε εξω το Big Fun (και το παιρνεις μετα)

Δεν τελειωσαμε.Εχουμε και τα live albums εκεινης της περιοδου (5 μεταξυ 1971-1975)

Αλλα αυτα σε αλλο ποστ 8)

edit : kaizer εχεις pm

Το Live Evil δεν λέει τίποτα;
Διάβασα ότι γαμάει κι αυτό και ότι είναι κάτι σαν τον διάδοχο του Bitches Brew.
Και αν δεν κάνω λάθος, αν και έχει ηχογραφήθει λάιβ, όλα τα κομμάτια είναι ορίτζιναλ…

live album ειναι με ελαχιστα studio μεσα

δεν το εχω ακουσει πολυ ναμαι ειλικρινης οποτε δεν παιρνω θεση

παντως αν το ακουσεις κ σου αρεσει υπαρχει κ το 6-cd boxset

The Cellar Door Sessions

πουναι ολες οι συναυλιες που εδωσαν στο κλαμπ Cellar Door

το live evil ειναι αποσπασματα απο αυτο το 6-cd set

[B]Υπαρχουν επισης 2-3 live απο 1970

συν τα

in concert 1972
dark magus 1974
agharta 1975
pangaea 1975[/B]

αν παλι θες κ αλλο

παιζουν τα παρακατω box-set

[B]The Complete Sessions

Bitches Brew (4 cd)

In A Silent Way (3 cd)

Jack Johnson (5 cd)

On The Corner (6 cd)[/B]

(ναι ταχω ολα καιζερ σε ακουω να ρωτας…η καιγομαστε η δεν…)

συν καμια 50αρια sbd bootlegs :stuck_out_tongue:

Όχι. Για την ακρίβεια έχω και κάποιες αμφιβολίες αν τελικά ήταν ουίσκυ ή ανδρικό άρωμα! #-o

Το 'ξερα πως μου ερχόταν! :lol:
Άσε να βρώ το Σ-Κ λίγο χρόνο και θα γράψω 2-3 πράγματα.

take your time, no worries,προς το παρον μαλλον θα με κρατησει αρκετο καιρο απασχολημενο αυτο

το οποιο ειναι απαιχτο με αρκετα εξαιρετικα σολακια του Μαιλς:D

Moon Dreams…μα τι παιζει ο ανθρωπος;;!!

:p:wink:

Προφανώς ένα search στο youtube “Matthew McConaughey commercial” ήταν αρκετό για να μας λύσει την απορία, μπράβο Lady που το έκανες!
:slight_smile:
Πάντως μάλλον δεν είναι τυχαίο πως σου είχε μείνει το Ουίσκυ στο μυαλό μάλλον φτάιει το χρώμα του αρώματος! :lol:

  • Εκείνος ο «μύθος» της πιθανής συνεργασίας του Μεγάλου Miles Davis με τον Μεγάλο Jimi Hendrix, αν ο τελευταίος δεν τα είχε κλατάρει τόσο νωρίς, είναι μια από τις μεγαλύτερες πληγές της μουσικής. Όχι, φαντάσου δηλαδή!

Ο Miles Davis είναι μια πολύ ιδιάζουσα περίπτωση. Θυμάμαι κάποτε, όταν σαν μικρός μακρυμάλλης με ατέλειωτες φαβορίτες κι εγώ τα έμπλεξα με μια Γαλλίδα που είχε παρέες jazz μουσικών, «επέδειξα» τις γνώσεις μου πετώντας στην κουβέντα τα (εμφανώς κορυφαία) ?Bitches Brew? και ?Kind Of Blue? και εκείνοι με απέρριψαν πάραυτα. Η δημοτικότητα του Miles Davis και η ποικιλία της πορείας του ενοχλούν πολλούς από διάφορους χώρους της jazz. Φυσικά, δεν μπορούν να αρνηθούν το μεγαλειώδες ταλέντο, οπότε καταλήγουν σε κουφά αποφθέγματα όπως «αυτό και εκείνο δεν είναι ακριβώς jazz», «είναι jazz για αυτούς που δεν ακούν jazz», κλπ.

Πάντως, μια αξιολάτρευτη πτυχή της προσωπικότητάς του ήταν η επί σκηνής δυστροπία, η γνωστή «πλάτη στο κοινό» και γενικότερα η δηκτική αδιαφορία του για το ακροατήριο. Αυτό βρίσκεται στον αντίποδα των περισσότερων rock καλλιτεχνών που φέρονται στο κοινό τους σαν σε νήπια στον παιδικό σταθμό. Η τάση «για εσάς τα κάνω όλα» και «αν δεν υπήρχατε εσείς…» μπαίνει από το ένα αυτί μου και βγαίνει από το άλλο. Ο μουσικός είναι εκεί για να μου πάρει το σκαλπ με τη μεγαλοφυΐα του, όχι για να με νταχτιρντίσει.

Αν θες τη γνώμη μου, θεωρώ το ?Birth Of The Cool? ιδανικότερο για να ξεκινήσει ο μέσος άνθρωπος την επαφή του με τον Miles Davis, γιατί είναι ευνόητο. Είναι σαφείς μελωδίες σαν εκείνες του Thelonious Monk, δεν αστοχούν με τίποτα. Τον λόγο που η ηλεκτρική περίοδος συγκινεί τους ροκάδες δεν τον έχω καταλάβει ποτέ, εκτός πια αν είναι εξοικειωμένοι με τα «ανάλογα» ροκ ακούσματα.

Αντιθέτως, θα έλεγα ότι η jazz ως δύσκολο άκουσμα προκαλεί δέος στον μεταλοροκά και ? όπως παρατηρώ και στο παρόν thread ? ο ελιτισμός των μεταλοροκάδων τούς επιβάλλει να την σέβονται και να διστάζουν να την απορρίψουν, για να μην εκτεθούν.

και παλι προλαβε κ τον ειδε live(ναναι καλα η τοτε γκομενα του , η οποια ηταν πολυ προχωρημενο κ ροκ τυπακι) και εντυπωσιαστηκε τοσο πολυ , που πολλοι πιστευουν οτι η στροφη του στην ‘ηλεκτρικη’ περιοδο οφειλεται τοσο σε james brown/sly stone (αυτος ειδικα) οσο και στον hendrix

Ειδικα την περιοδο 73-75 που εχει 2 κιθαριστες κανει παπαδες, εκ των οποιων ενας ο κορυφαιος pete cosey στο προσωπο του οποιου ο miles βρηκε καποιον να καλυψει οσα πιθανως ειχε ονειρευτει οτι θα εκανε με τον τζιμι(του οποιου cosey τα περιεργα κουρδισματα εχει καρακλεψει ο μεγαλος robert fripp-γεγονος που εχει παραδεχθει κ ο ιδιος ο φριππ…)

αυτο ακριβως.

Η συγκεκριμενη περιοδος ειναι απο τις λιγοτερο αποδεκτες στους καθαρα τζαζ κυκλους μιας κ κακα τα ψεμματα εκει παιζει τα πιο παρανοικα/ψυχεδελικα/καμμενα πραγματα της καριερας του.

Επισης δεν νομιζω οτι καποιος που ακουει μονο κλασικο ροκ κ δεν εχει κ λιγο ‘παρανοια’ μεσα του θα κολλησει/πιασει τι επαιζε τοτε.

Δεν νομιζω πχ πως καποιος που θεωρει ‘μουσικαρες’ αυτα που παιζουν οι acdc να κολλησει με το agharta, το αντιθετο θα φυγει τρεχοντας με πονοκεφαλο.

Και πολυ πιο πολυ απο ‘ροκ’/ηλεκτρικα , αν θελουμε να βαλουμε μια ταμπελα ειναι προς acid funk αυτα που επαιζε απο 72-75

Οχι ελιτισμος , απλα αδυναμια αποκωδικοποιησης των οσων παιζει.

Eλιτισμος παιζει συνηθως στην αντιστροφη πορεια , δλδ απο οσους ακουνε τζαζ προς τα μεταλ ακουσματα.

Συν οτι αμφιβαλλω αν εχει ακουσει πχ τα agharta/pangaea εστω κ 1/1000 απο οσους ακουνε μεταλ(ροκ) οποτε λογικο να απορριπτεις/φοβασαι κατι που δεν εχεις βιωσει/κατανοησει

Απλη ανθρωπινη λογικη.

Και για να μην λεμε κ μαλακιες , ειναι περιεργη μουσικη.

Εδω οσοι ακουνε τζαζ κ οι 9/10 την απορριπτουν (εδω εχουμε ψευτο-ελιτισμο οντως)

Οσοι παντως γουσταρουν την ηλεκτρικη περιοδο του (και αυτο ειναι κατι που αν κολλησεις, μετα δεν ξεκολλας με τπτ) να διαβασουν οπωςδηποτε ενα βιβλιο που προτεινω σε προηγουμενο ποστ.

Αυτα.

Μα δεν λέω το αντίθετο. Ακριβώς επειδή η jazz είναι «μουσική ελιτιστών», ο μεταλοροκάς δεν την απορρίπτει κι ας μην του κάθεται καλά.

Ωπ να μαι και εγω.
Ποτε δεν μπορεσα να αγαπησω την ελεκτρικ περιοδο του Miles οσο την cool δυστυχως η ευτυχως.
Το kind of blue παιζει να ειναι το αγαπημενο μου αλμπουμ εβερ αν και το ακουγα 13 χρονων λεγοντας τι μαλακιες ειναι αυτες:p
Τι λετε για την “Tutu” φαση?Ειχε φαει πολυ κραξιμο ο Miles αυτη την εποχη

Προφανώς δεν είναι για κράξιμο, ούτε «σκέτη κονσέρβα» όπως λένε οι κακές γλώσσες, αλλά θα έλεγα ότι σίγουρα η ενορχήστρωση εκείνης της εποχής έχει γεράσει άσχημα, παρότι η μισή υφήλιος παίζει ακριβώς έτσι πλέον.

Τρομερο αρθρο του julian cope για το dark magus

http://www.headheritage.co.uk/unsung/albumofthemonth/359

Ότι λάξευσε ο μέγας Miles είναι μνημείο, τέλος!

To πιο λατρεμένο μου το Sketches of Spain!!

Αυτά τα ηχοχρώματα…οι εικόνες που δημιουργούν…αυτό το άλμπουμ το επιζητώ σε τακτά χρονικά διαστήματα κυριολεκτικά απεγνωσμένα:)

Α Tribute to Jack Johnson αγαπημένο της electric περιόδου:D

εχεις pm

santa klaus awake 8)

http://feedback.legacyrecordings.com/pages/general/suggestions/76713-miles-davis-complete-live-in-japan-1975

μπειτε εδω κ ψηφιστε !!!

http://www.youtube.com/watch?v=BjiusdXr_O0&feature=related

[SIZE=“5”]Τεραστιος Motherfucka.[/SIZE]

awake από πόσο χρονών τον ακούς?

τι ερωτηση-παγιδα ειναι αυτη τωρα ? 8)

με ιντριγκαρεις μικρο θυμωμενο αγορι…ποια ειναι η λογικη της σκεψης σου ?

(θα σου πω …αλλα πως σουρθε? )