Νομίζω πως δεν έχουμε θρεντ για δαύτους και πάμε κ γράφουμε οτιδήποτε σχετικό, είτε στο θρεντ του τελευταίου τους δίσκου, είτε σκόρπια από δω κι από κει. Άκουγα πριν τη διασκευή σε έριξον και το υπερέπος narcotics and dissecting knives είπα να ρίξω κι ένα πολλ :-P. Το Burning δεν το χω αγοράσει/ακούσει ακόμα, τα τρία επόμενα είναι δισκάρες όμως. Υποβλητική ατμόσφαιρα, ανατριχιαστική φωνή, εκθειάστε.
Και 100 θρεντς να υπαρχουν, δεν πειραζει, να βγαζουμε παντου το φανμποηλικι μας. Αν μπορουσα να ψηφισω την διασκευη θα το εκανα, αλλα νομιζω οτι ειμαι σε μερες εκστασης με το κομματι, οποτε καλυτερα. Παρ’αυτα ψηφιζω ανετα Ritual fires of abandonment. Ο δισκος μου εχει αλλαξει τη ζωη, πως το λενε. Ειναι και γενικοτερα απο τους αγαπημενους μου δισκους εβερ. Τι να πρωτοπεις… για ατμοσφαιρα; για στιχους; για επιρροες, το ποσο μετρημενα ειναι ολα αυτα και το ποσο γαμαει εν τελει το concept; Δυσκολο, πολυ δυσκολο. Ας πουμε οτι το βαζεις να το ακουσεις και κατι παθαινεις, κατι σπαρταραει μεσα σου :Ρ Και οι αλλοι ειναι φοβεροι δισκοι αλλα αυτος ξεχωριζει με την μια. Αχ. Να δουμε ποτε θα τους δουμε και δωθε, ε…
H αλλιώς θα μπορούσε να είναι το ερώτημα: Will of Tow, Ceremony Ek Stasis ή Requiem… ?
Μούφα μπάντα. Ειλικρινά απορώ πώς τους ακούτε.
Το μπέρνινγκ κι εγώ δεν το’χω ακούσει.
Το Αουτ οφ ε σέντερ είναι δισκάρα, και μέγα έπος το ναρκότικς.
Τα δυο τελευταία είναι δεκάρια ακατέβατα. Δε μπαίζει να διαλέξω ένα από τα δύο. Σαν να προσπαθείς να διαλέξεις ανάμεσα σε ράιντ ή μάστερ οφ πάπετς. Δε γίνεται. Απλά τα χώνεις και τα λατρεύεις και τα δυο. Και τα προσκυνάς. Και τα ακούς ξανά και ξανά. Και αν κανείς εγκάθετος βρεθεί να πει “απλά καλοί είναι μωρέ, όχου τώρα, σιγά” του χώνεις τα ακουστικά και του βάζεις να τα ξανακούσει μέχρι να τα νιώσει. :oops:
Και το σπλιτάκι με ανέρθλι είμαι ξεχασιάρης και δεν το’χω ακούσει ακόμα, αλλά θα γίνει συντόμως.
Και λάιβ σπέρνουν γη και ουρανό.
Και εσείς εκεί σε κάτι βενερέητς και κάτι κατς δε σόαπς και κάτι αρτινχέηστς ξηγηθείτε!
Δισκαρες τα 2 τελευταια και παρα πολυ καλο το δευτερο.
Το ντεμπουτο δεν το εχω ακουσει ακομα και θα’πρεπε να ντρεπομαι.
Σαν μπαντα -στην αρχη- τους θεωρουσα Neurosis copycats αλλα συνηδειτοποιησα οτι
εχουν ενα στυλακι δικο τους.Θες η φωνη,θες τα περιεργα tribal τυμπανα γενικοτερα αυτη
η μπαντα θα ανταμοιψει οποιον την ψαξει.
Για οποιον δεν ξερει τι παιζει με αυτους http://www.youtube.com/watch?v=WCAbO7bSwBI
Post metal ? Doom στοιχεια ? Κατι τετοιο τελος παντων.
Τα συναισθήματα για το τελευταίο πήγαν ως εξής (δεν είχα ξανακούσει καθόλου την μπάντα)
Ενθουσιασμός --> καλό είναι αλλά χάνουν το μέτρο --> βαριέμαι να το ξανακούσω.
Οπότε σήμερα άκουσα την απίστευτη διασκευή στο Stand Up For Fire Demon (το πόσταρε ο Νομιστερ στα τραγούδια που λιώνει) και είπα να το ξανακούσω, τονίζω πως το άκουσα καλοκαιριάτικα και δεν βοηθούσε η φάση και τόσο.
Όντως απιστευτότατη.
Και η φωνή πιο Danzig από ποτέ.
At A Loss is currently working on the vinyl version of the newest album, and we’ll be announcing details soon on [SIZE=“4”]a three-way split of Hawkwind covers with US Christmas and Harvestman for Neurot Recordings[/SIZE]. We also hope to be heading back into the studio in the first half of the year [SIZE=“4”]to work on a vinyl-only conceptual piece we’ve been stewing over for a while now. [/SIZE]
και βιντεάκι από την εμφάνιση με στόρμ οφ λάιτ στη Μόσχα το Δεκέμβρη:
και φωτο εδώ:
http://musica.mustdie.ru/ru/galleries/21/402
Ενταξει τι να λεμε τωρα,μπανταρα.Για μενα ηταν μεγαλη εκπληξη το τελευταιο τους αλμπουμ,γιατι αυτο ηταν η αιτια να τους ακουσω.Τρομερες ατμοσφαιρες,ωραια ροη των κομματιων,δεν κουραζει καθολου και βεβαια στα συν οι απιστευτες επιρροες που εχουν (ειδικα Neurosis 
).
Τωρα για αγαπημενο αλμπουμ δεν ξερω αν ειναι σωστο να ψηφισω,διοτι δεν εχω ασχοληθει με ολα και παρα πολυ.Αυτη τη στιγμη σιγουρα θα ψηφιζα το With Echoes… αλλα θελω να δωσω προσοχη και στα αλλα.Παντως ο συνδιασμος αυτος της ηρεμιας και του χαους μαζι,ειναι το κατι αλλο!
Η γκαρδια μου…
three-way split of Hawkwind covers with US Christmas and Harvestman for Neurot Recordings.
ασυζητιτι the ritual fire of abandonment! οπως και να χει μπανταρα! 8O
Bump, μιας και τους άκουσα κι εγώ (αργοπορημένα). Το ‘‘Out of a center which is neither dead or alive’’ είναι εξαιρετικό. Στην αρχή μου φάνηκαν ψιλο- αντιγραφή Neurosis, αλλά τελικά έχουν δικό τους στυλ. Αν και στο ‘‘The ritual fires of abandonment’’ πλησιάζουν επικίνδυνα τις Neurosis επιρροές μου φαίνεται. Προτιμώ το πρώτο από αυτά τα δύο. Παρ’ όλα αυτά βρίσκω σαν κορυφαία τους δουλειά το ‘‘With echoes in the movement of stone’’. Απλά αριστούργημα, έπαθα πλάκα όταν το άκουσα Και τι κλείσιμο δίσκου είναι αυτό;;; 8O Γενικώς δίσκος που δίκαια έκανε πάταγο, θέλω να δω πώς (και αν) θα τον ξεπεράσουν. Νομίζω ότι σε αυτό το album γενικώς έγιναν Minsk, μπάντα αυτόφωτη. Ψήφος στο ‘‘Out of a center which is neither dead or alive’’, ωστόσο, μιας και είναι τεράστιος δίσκος και είναι κρίμα να έχει 0 ψήδφους. [-X
Bump σε μια από τις πιο υπεραπιστευτοτέλειες διασκευές έβερ και άνετα την καλύτερη των τελευταίων χρόνων.
Μήνες μετά πάλι κλάμα. Τι μπαντάρα ρε πούστη.
Αλήθεια το τελευταίο σπλιτ με διασκευές Hawkwind το πήρε κανείς? Σκέφτομαι να το χτυπήσω, οπότε αν είναι κανείς μέσα να κάνουμε καμιά μαζική neurot παραγγελιά ας ξηγηθεί πμ.
Βασικά και για μένα περίπου αυτά που είπε ο Λέπερ. Το Ritual παραείναι κοντά στους Νιουρόσις κατά τη γνώμη μου, αλλά το Out of a center…είναι δισκάρα ανυπέρβλητη, καλά για το Echoes τι να λέμε τώρα που μας παρουσιάζει μινσκ πιο κατασταλλαγμένους σε αυτό που θέλουν να κάνουν και να είναι?
επειδή εγώ δεν έχω ιδέα από αγορές στο ίντερνετ αν μαζευτείτε αρκετοί βάλτε κι εμένα μέσα…
double post, αλλά μήπως γαμάει λίγο η συμμετοχή των minsk στο split με τους harvestman και us christmas που διασκευάζουν hawkwind?λέω μήπως…
ΥΓ: και σαξοφωνάκι…
:trombone:
To Burning ομολογώ μου’ χει ξεφύγει. :oops:
Με το Out of a Center Which is Neither Dead nor Alive ασχολήθηκα λιγότερο απ’ότι με τα 2 τελευταία, πάντως το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για δισκάρα. Έχει τόσα πολλα στοιχεία που μπορούν να σ’απορροφήσουν (όπως και τα υπόλοιπα των Minsk άλλωστε), η πολυπλοκότητα της μουσικής, η σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι στίχοι, κάνουν το κάθε άκουσμα διαφορετικό. Narcotics and Dissecting Knives και Wisp of Tow χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ποίηση.
The Ritual Fires Of Abandonment
Μ’ αυτό τους έμαθα.
Επιβλητική και μεγαλειώδης εισαγωγή με Embers.
Συνέχεια με White Wings και μια υπόσχεση(?) να αιωρείται: “We shall be together when the white wings of death scatter our days”.
Ένα Mescaline sunrise, να λειτουργεί πράγματι ως παραισθησιογόνο αν κρίνω από τις εικόνες που σχηματίζονται κατά το άκουσμά του, για να έρθει στη συνέχεια το πιο υπαρξιακό, -δεν ξέρω κατά πόσο είναι δόκιμος ο όρος- The Orphans of Piety.
Circle of Ashes: ύπουλα υποτονική εισαγωγή, βάζει σταδιακά τα θεμέλια για το ξεσπασμα λίγο μετά τα μισά του και προετοιμάζει με τον καλυτερο τρόπο για την έλευση του Ceremony Ek Stasis.
With Echoes In The Movement Of Stone: Εκπληκτικό σαν σύνολο.
Αρχή με το Three Moons, το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ που με ‘κόλλησε’ και έπαιζε συνέχεια στο repeat.
Στην πορεία και περίπου στη μέση βρίσκεται το τελετουργικό, εξομολογητικό ίσως, Means To An End.
Τι μένει?
Requiem From Substance To Silence, η δική μου αχίλλειος πτέρνα στο κεφάλαιο Minsk.
Είναι ό,τι λέει, requiem, θρήνος. Δεν αντιμετωπίζεται ως ‘κομματι’. Έντεκα περίπου λεπτά η φυσική διάρκεια, -επί της ουσίας ο χρόνος γίνεται απροσδιόριστος-, που τα χαρακτηρίζει εσωστρέφεια, σιωπή, απομόνωση.
Με πλήρη έλλειψη αντικειμενικότητας, πολύ φόβο και ακόμα περισσότερο παθος θα πω With Echoes In the Movement Of Stone.
Γραφικότητα mode off
Μπορεί να μην ψήφισες το ΣΩΣΤΟ αλμπουμ, αλλά τα λες ωραία μονσερί 
[B]With Echoes In The Movement Of Stone![/B]
Και ο λόγος είναι οτι όταν άκουσα το The Ritual Fires Of Abandonment σκεφτόμουν…αυτό ήταν…μετά από τέτοια δισκάρα,δύσκολα μπορεί να βγάλουν αν όχι κάτι καλύτερο,τουλάχιστον κάτι ισάξιο…
Κι όμως…σου πετάνε το weitmos και σε αφήνουν να σε πάρει μαζί του και να σε στείλει αδιάβαστο…
Γαμάτη μπάντα με εξαιρετικές δουλειές…μόνο σεβασμός… :respect:
Minsk No More