τεραστιο το μισος μου για τους Mogwai, φεραν στη μοδα το κοιμησικο ποστ.
ΑΛΛΑ, το The Hawk Is Howling ειναι οντως πολυ ομορφο αλμπουμ. εχοντας ακουσει τη δισκογραφια τους θα ελεγα οτι αυτο ειναι το μονο που με συνεπαιρνει. το Happy Songs for Happy People εχει μια κομματαρα και απο κει και περα πατος, το Mr. Beast 2 κομματαρες και απο κει και περα πατος. στα υπολοιπα αλμπουμς δεν εδωσα καμια προσοχη, γιατι δεν την αξιζουν.
Θα ήμουν υπερβολικός αν έλεγα ‘‘φεραν στη μοδα το ποστ’’?
Οκ μπορεί ,πάντως μαζί με GY!BE τους θεωρώ απο τους πρωτοπώρους.
Επίσης τα ‘‘Mogwai Young Team’’ και ‘‘Come on Die Young’’ είναι δισκάρες…
εεε;; Eντάξει καθένας έχει την άποψή του και το γούστο του αλλά είναι σαν να λες ότι οι Metallica π.χ. έχουν το Magnetic με 1-2 κομματάρες και συνάμα το Master of Puppets δεν αξίζει την προσοχή σου. Τα Young Team και Come on die young είναι μνημεία για τη rock μουσική και υπεύθηνα για την πορεία των Mogwai
ατυχες παραδειγμα. οι metallica του death magnetic ειναι πιο φρικτοι και απ’ του st.anger. ενω οι mogwai δεν εχουν απογοητευσει κανεναν οπαδο οσα χρονια παιζουν μουσικη, δλδ δεν εχω παρει εγω χαμπαρι κατι τετοιο. στο The Hawk Is Howling αποφασισαν να γραψουν “ομορφοτερη μουσικη”. μπορουν να γραψουν καλη μουσικη, αυτο φαινεται απο κατι Ηunted by a Freak και Glasgow Mega-snake, αλλα σταματαει καπου εκει.
Κωστα κανεις φαουλ με κινδυνο αποβολης εδω περα.
Οι Mogwai μαζι με 2-3 αλλες μπαντες κανανε το post-rock οτι ειναι.
Οι Shora & Russian Circles δεν ειναι αμιγως post-rock και γι’αυτο μας αρεσουν.
Το αλμπουμ ειναι παρα πολυ καλο και μου αρεσει ακομα.Το ξεθαβω ωρες-ωρες και
με ταξιδευει.
Δεν μου άρεσε ο δίσκος τους, είναι πολύ βαρετός σε σχέση με τα προηγούμενα τους, νομίζω ότι επαναλαμβάνοντα σε αυτό το δίσκο και προσπαθούν να βγάλουν με το ζόρι τις δισκάρες τους όπως τα Rock Action και το Come on Die Young
Δεν ξέρω με απογοήτευσαν πάρα πολύ με το τελευταίο τους
Ελαφρώς υπερβολικό με φαίνεται το “βαρετός” ως χαρακτηριστμός για το “hawk is howling”. Οκει, προφανώς και δεν είναι “Come On Die Young”, αλλά είναι εύκολα στα επίπεδα του προηγούμενου (έστω και αν δεν έχει ένα “We’re no here”). Από την άλλη δυστυχώς (ίσως και αναμενόμενα) δύσκολα θα επαναληφθούν οι πρώτοι δίσκοι.