Μπάντα που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1990.
Βγάλανε κάτι singles, αλλά εγώ άκουσα κατευθείαν το πρώτο full-length το 1992, Imperial Doom.
Πολύ καλό ντεμπούτο για τους Αμερικάνους. Στα φωνητικά είναι ο γνωστός α-λαιμός τύπος που νομίζω όλοι ξέρετε από Corpse.Τρομερά ντραμς από Lee Harrison ο οποίος παραμένει στην μπάντα μέχρι σήμερα.Γενικά στα ντραμς θα δώσουμε αρκετούς πόντους στον συγκεκριμένο δίσκο και ειδικά για τα μπλαστίδια. Μουσικά καλά κρατεί! Σαν ήχος δεν μας ρίχνει από τα σύννεφα, όταν έχουν προηγηθεί κυρίως Αμερικάνικες μπάντες όπως Deicide και μικρή τζούρα Cannibal Corpse. Γρήγορα, κοπανιστά ριφς με ύφος, χωρίς αξιομνημόνευτα κομμάτια όμως από την πρώτη φορά, προσπαθώντας να χτίσουν τεχνικό ήχο.
Να προτείνω τα Imperial Doom, Definitive Inquisition, Immense Malignancy, Vicious Mental Thirst
Στη συνέχεια έχουμε το Millennium το 1996. Ντράμερ, α-λαιμός παραμένουν,αλλάζουν μπάσο κιθάρες. Έχουμε ένα ακαταλαβίστικο εξώφυλλο με αυγά και χαλίκια. Αν σημαίνει κάτι πιο ουσιαστικό ας με συγχωρήσετε δεν μπήκα στη διαδικασία να το ψάξω.
Πιο τεχνικός και πιο γρήγορος σε σχέση με το προηγούμενο. Τα ντραμς συνεχίζουν να είναι γαμάτα,το μπάσο ακούγεται καλύτερα, προστέθηκαν περισσότερα σόλο. Ωραία κομμάτια, πιο ‘εύκολα’ στον ακροατή.
Προτείνω, 4 πρώτα, Slaves and Masters
Και επιτέλους ένας από τους καλύτερους δίσκους του death metal κατά εμέ. Εξαιρώ πάλι το εξώφυλλο που φαίνεται σαν ulti ήρωα 3-4 level πιο πάνω από τον αντίπαλο, ντυμένο με Sange & Yasha, ενώ είναι intelligence hero, του frozen throne σε …εκκλησάκι. :-k
Όποιος ξέρει από Dota θα πιάσει μάλλον την άτυχη παρομοίωση μου. 
In Dark Purity το 1999. Μόλις τον άκουσα πρώτη φορά, λέω δεν γίνεται να είναι τόσο καλός. Στο repeat άλλες 2 φορές. Δεν το είχα ξανά πάθει. Ντραμς ο γνωστός-αδικημένος, φωνητικά χωρίς τον α-λαιμό επειδή πήγε στους Corpse. Και θεωρώ ότι τα φωνητικά του Avery ταιριάζουν ακριβώς. Για αρχή έχει παραγωγάρα από τις λίγες. Όλα τα όργανα ακούγονται και κολλάνε τέλεια. Τα κομμάτια σου μένουν από την αρχή ως το τέλος. Βομβαρδιστικές ριφάρες. Ότι και να πω γι’ αυτό το δίσκο είναι λίγο και με συνεπαίρνει η όλη φάση οπότε δεν λέω άλλα. Τραγούδια τι να ξεχωρίσω εδώ? Σχεδόν όλα!!
Ακούς Angel’s Venom, Dust to Dust, Suffering to the Conquered, Perpetual War και δεν ξέρεις από που ήρθε η σφαλιάρα.
Και στο τέλος ένα cover Slayer το Angel of Death, που πλέον και οι ίδιοι βαρέθηκαν να ακούν, αλλά για την καύλα τους.
Επόμενη στάση το Rise to Power το 2003 με το οποίο δεν έχω μεγάλη επαφή και δε θα πω πολλά.Μερικές αλλαγές στο line-up με ίδιους σε ντράμς και φωνητικά.Ο δίσκος είναι πολύ καλός με αρκετά πιασάρικα κομμάτια, λίγο φλύαρη τεχνικούρα και αίσθηση θέλουμε-να-κάνουμε-τα-πάντα-για-να αρέσει-ο-δίσκος. Το κατάφεραν εν μέρει. Εκτός και αν είναι τόσο βγάζω-τα-εσώψυχα-μου δίσκος και δεν το ένιωσα.
Κομμάτια : The Exordium, Awaiting Armageddon, Chemical Reaction, A Casket for the Soul, From Wrath to Ruin
Τέλος, έχουμε το Spiritual Apocalypse το 2007. Εδώ αλλάζουν τα φωνητικά τα οποία είναι τρομερά. Πολύ καλοπαιγμένος δίσκος. Πολύ καλή παραγωγή, ακούγοντας ένα δεμένο σύνολο να παίζει σωστά. Λίγο πιο μελωδικό αλλά ταυτόχρονα επιθετικό και πολύ τεχνικό. Πολλά αλλά όχι άσχημα σόλοζ. Γενικά ο δίσκος είναι πάρα πολύ καλός θα έλεγα με “χιτάκια” μέσα.
Ξεχώρισα Spiritual Apocalypse, Apostles of the Endless Night, The Inhuman Race, Remnants of Divination, Triumph in Black