Είναι εδώ και μερικές μέρες ανάμεσα μας.
Μετά το περσινό έπος με τον Ståle Storløkken οι Νορβηγοί επιστρέφουν με έναν πιο χαλαρό, σε σύγκριση, δίσκο, με ένα καλοκαιρινό vibe σε σημεία.
Ψηθείτε!! κάνει για όλους όσους ακούνε μουσική με ηλεκτρικές κιθάρες (οκ σχεδόν όλους)
με τις συνηθισμενες ηλεκτρικες κιθαρες παρομοιας μπαντας χυνεις λιγο. με τη συγκεκριμενη ηλεκτρικη κιθαρα στο 2:12 του [I]Hell, Part1-3[/I] χυνεις πολυ. μαζι με το flaming lips κανουν πλακα στα υπολοιπα φετινα, δευτερη χρονια σερι.
Καλοκαιρινο βαημπ πως λεμε παραλιακο μπητς μπαρ; Σε λιγο πεφτει πρωτη ακροαση, κανονιστε να ΓΑΜΑΕΙ, αλλιως.
Ααααααααααα,τώρα το είδα αυτό…
Έφυγααα…μπιπ μπιπ…
:thumbup:
και πολυ αργησε το θρεντ, ολοι Billtsamis ακουγατε?
Εγω ακουγα τα δικα μου ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ κυριος. Εξηγειστε μου ομως γιατι δεν εχουν ερθει για λαιβ τοσα χρονια.
12345
Comments: First they arrived at what they thought was the right venue just to find out that the venue was changed to the An Club. Then they had to drag and carry all their heavy equipment several blocks to get to the club since the streets were too narrow for the bus. And as if that wasn’t enough, the venue was in a basement, it could only be entered through a long stairway, and the “crew” just sat around smoking and listening to techno music, not giving a rats ass about the band and their need of help…
So, the first show in Greece, and back to basis, more or less. A small club with a shitty “sound system” that wasn’t bigger than my stereo back home. The stage was so small that they had to place the drums upfront with the bass to the left, the guitar to the right and the keyboards in the back.
On the wall to the left of the stage hang a big painting of Lemmy from Mötorhead, and that pretty much said it all. We got a dripping hot rockshow, or as Bent said it afterwards: “Two hours of rånerock”. He wasn’t very pleased with the gig, claiming it to be their worst in 5 years, “but it was good to scream a bit and get it all out”, he admitted.
Έχουν έρθει τον Οκτώβριο του 2001. Η συναυλία ήταν να γίνει στο Ρόδον και άλλαξε και έγινε στο An Club. Καταλαβαίνετε γιατί δεν έχουν ξαναέρθει από τότε.
Τι ομορφιά αυτό το Barleycorn ε. Και το Hell. Μετά τη χασιματική συνεργασία με τον Σταλλε το γύρισαν πάλι στα χεβυ μεταλ φρούτα και πολύ γουστάρω.
Μνεία να κάνουμε και στις ντραμάρες που σε κάποια σημεία ξεφεύγουν απ’ τη γης.
Φτού σκόρδα.
(και το εναλλακτικό εξώφυλλο)
[SPOILER]
[/SPOILER]
Mε εξαίρεση το The Afterglow, που δε λέει τίποτα και παίζει να είναι και ελαφρώς άστοχο, είναι δισκάρα. Έχει ήδη λιώσει, είναι στα 5 καλύτερα της χρονιάς μέχρι τώρα και ελπίζω να μη μείνει στη 10άδα της χρονιάς (Απρίλη έχομε).
Ο ήχος στην κιθάρα είναι κατάκτηση. Καλά τα λέει ο Μάνος για τις θηριωδίες τα ντραμς. Και έχει και μια γλύκα στην οποία μόνο ηλίθιοι ανθίστανται (πιθανώς).
Καλά πάμε γενικά από φετινά δισκάκια, ειδικά τώρα τελευταία.
Ε πριζώθηκα… και δηλώνω γοητευμένος :roll:
Ντάξει το Ratcacher μου πεσε λίγο βαρύ αλλά δε βαριέσαι…
bump~!
Μην το αφήνετε το θρεντ να θάβεται ωρέ.
