Ωραίο thread. Το έχω ξανα-αναφέρει αυτό το γαμάτο ντοκιμαντέρ αλλά δεν είχε συγκινηθεί κανένας. Οι blues-άδες θα ενθουσιαστούν. Είχα πέσει πάνω του τυχαία στις Νύχτες Πρεμιέρας εκείνης της χρονιάς, αριστούργημα.
[B]Searcing for the Wrong Eyed Jesus (2003)[/B]
Searching for The Wrong-Eyed Jesus is a captivating and compelling road trip through the creative spirit of the the South of the USA. Director Andrew Douglas’s film follows “Alt Country” singer Jim White through a gritty terrain of churches, prisons, truck stops, biker bars and coal mines. This journey takes you through a very real contemporary Southern America, a world of marginalised white people and their unique and home-made culture. Along the way are roadside encounters with present-day musical mavericks including The Handsome Family, Johnny Dowd, 16 Horsepower and David Johansen; oldtime banjo player Lee sexton; rockabilly and mountain Gospel churches - and novelist Harry Crews telling grisly stories down a dirt track. Written by Steve Haisman
(από imdb)
Δεν έχω να προσθέτω τίποτα περισσότερο, τα έγραψε ωραία ο crimson.
Είμαι ευγνώμων που γνώρισα έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και με άγγιξαν οι μουσικές του και οι στίχοι του.
Συγκινητικό, γλυκόπικρο ντοκυμαντέρ με εξαιρετική ροή και αφήγηση. Απίθανη ιστορία.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ :!:
Διάβασα τα αποθεωτικά λόγια της Almighty, το βρήκα και το είδα.
Δυστυχώς δε μου άρεσε, για να μην πω ότι βαρέθηκα…:dunno:
Σουρεάλ αφηγήσεις από κάτι παρακμιακούς τύπους εκεί στο Νότο των ΗΠΑ που προσωπικά δε μου είπαν κάτι παρά με κούρασαν. Ακόμη και η μουσική ήταν λίγο “ξεκούρδιστη”. Κάνει και μια εμφάνιση ο David Eugene Edwards (16 Horsepower, Wovenhand) πάντως. Δείτε το, γούστα είναι αυτά.
Εγώ θα συμφωνήσω με Almighty C για το Searching for the Wrong-Eyed Jesus. Μου άρεσε που δεν είναι κάτι στημένο, βλέπεις τον Αμερικανικό Νότο μέσα από τους ανθρώπους του, την μουσική τους και την αλήθεια τους η οποία φαίνεται πόσο επηρεασμένη είναι από την θρησκεία. Είναι ένα όμορφο ταξίδι που περνάει μέσα από υπέροχα βαλτοτόπια και συνοδεύεται από παθιασμένες μουσικές.
Μετά τα χορρορ του καρπεντερ κι εξ αφορμής του Πολυτεχνείου & των 4ων επιπέδων της ύπαρξης, είπα να κάνω εβδομάδα με ντοκιμαντέρ για την ελληνική σκηνή.
Έτσι είδα χτες αυτό
και παρόλο που καμία σχέση δεν έχω με το ιδίωμα, μου φάνηκε πολύ πολύ ενδιαφέρον. Ίσως βέβαια να μου έλειψε μια εντονότερη/σαφέστερη πολιτική τοποθέτηση. Σχόλιο που κάνω πολύ επιφυλακτικά, καθώς δεν έχω επαφή με την σκηνή και δεν θέλω να θίξω κάτι που μπορεί να μην πολυκαταλαβαίνω, απλώς μου έμεινε αυτή η αίσθηση.
Όπως και να έχει, ψήθηκα να ακούσω 4-5 πράγματα (τα ύστερα του κόσμου) και σκέφτομαι να το συνδυάσω με το τεραστιότατο αφιέρωμα της κεντρικής. ^-^
Πέρα από αυτό με τα πολιτικοτέτοια, να πω πώς από τα σχόλια των συμμετεχόντων, κατάλαβα κάτι που πάντα άλλοι πιστευαν για μένα : με την φωνή που (δεν) έχω, μόνο σε πανκ μπάντα θα μπορούσα να είμαι, λολ.
Εξαιρετική ιδέα θα δηλώσω εγώ γιατί είναι συγκλονιστικές και εν πολλοίς θρυλικές μουσικές/δίσκοι, τουλάχιστον της συγκεκριμένης σκηνής και προσωπικά μιλώντας.
Όσον αφορά το άλλο που θίγεις, είναι μια μεγάλη (μπορεί και όχι) συζήτηση, η οποία επεκτείνεται, πέραν του πλαισίου και της εκάστοτε συγκυρίας, και στην σχέση punk και ιδεολογίας, που αυτό και αν είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.
Και επειδή αυτό δεν είναι ενιαίο και συνεκτικό πράγμα, ίσως ήταν δύσκολο να αναδειχθεί σε ένα ντοκιμαντέρ .
Ίσως κάποια στιγμή να επανέλθω αν έχω κάτι συγκεκριμένο και περιληπτικό να προσθέσω ως προσωπική άποψη, χωρίς να είμαι κάποιος θεματοφύλακας προφανώς.
Θεωρώ πάντως το ντοκιμαντέρ μια καλή επιλογή ως εισαγωγή, ελπίζω να σου φανεί και το αφιέρωμά μας καλό ως (μουσική) εισαγωγή!
Ξέμπαρκο αλλά δεν ξέρω και πού να το κολλήσω και θα το αφήσω εδώ σαν υπότιτλο στα από πάνω. Επιθετικός προσδιορισμός + ουσιαστικό = ιδανικό όνομα πανκ μπάντας. Τριμμένη μυζήθρα ας πούμε. Αποδομημένη σπανακόπιτα. Τρύπια κάλτσα. Ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα. Το κάνω με κάθετι γύρω μου, έχω χαζέψει.
Δεν έχεις άδικο στο σχόλιο σου, και μάλλον αυτή σου την ανάγκη θα την ικανοποιήσει το “Μια ματιά στην punk και D.I.Y. σκηνή στην Ελλάδα” της Villa Amalias, αλλά για να το δεις μάλλον θα πρέπει να ψαχτείς με άτομα που έχουν κάποιες σχέσεις κλπ.
Υ.Γ. Και όταν, τέλος πάντων, το βρεις, συνδύασε το με μία ακόμη προβολή (“Πώς το καταλάβαμε”: https://www.youtube.com/watch?v=5IFNrtqwEAw), για να έχεις μία ακόμα πιο πλήρη εικόνα αυτής της πανέμορφης ιστορίας.
Τυχεροί όσοι είστε στη Θεσσαλονίκη, δημόσια προβολή του παραπάνω ντοκιμαντέρ μετά από 13 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος. Το Σάββατο στα πανεπιστήμια. Μην το χάσετε όσοι ενδιαφέρεστε γι’ αυτά, γιατί ποιος ξέρει που θα 'στε μετά από άλλα 10 χρόνια!!!
Προσφατα ανακαλυψα πως υπαρχουν 2 πολυ αξιολογα μινι ντοκυμαντερ για 2 σημαντικα σχηματα των 80’s στην ηλεκτρονικη/darkwave/synth σκηνη της Ελλαδας. Το πρωτο αφορα τους τεραστιους Χωρις Περιδεραιο, και το δευτερο τους Alive She Died. Πολυ καλες δουλειες, μακαρι να υπαρξουν και αλλες αντιστοιχες προσπαθειες για συγκροτηματα της εποχης.
