Αυτό με τη θεοποίηση ισχύει γενικά με τα διάφορα underground από εμπορικής άποψης μουσικά είδη-κινήματα, είτε λέγονται US power είτε NWOBHM είτε δεν ξέρω κι εγώ πως, και πέφτω κι εγώ συχνά στη λούμπα. Σ’ αυτά τα κινήματα 5-10 ήταν τα ονόματα που έκαναν επιτυχία και ακόμα λιγότερα αυτά που κατάφεραν να έχουν και διάρκεια στο χρόνο (στην περίπτωση των Άγγλων ουσιαστικά μόνο Maiden και Saxon μια και οι Leps έγιναν αστέρες πρώτου μεγέθους με τελείως διαφορετικό ύφος). Από ‘κει και πέρα, είναι σχετικά συχνό το φαινόμενο να βρεις δίσκους-demos-7’’-EPs με μία-δύο κομματάρες και τα υπόλοιπα εμφανώς υποδεέστερα, ή να βρεις ένα γενικά υψηλό επίπεδο συνθετικά, και να πάσχει σε άλλους τομείς πχ παραγωγή, εκτελεστική αρτιότητα κλπ. Και οφείλεται και στο νεαρό της ηλικίας των μουσικών πιστεύω και στην όλη σχεδόν DIY φάση του NWOBHM μια και δεν υπήρχε ιδιαίτερο budget.
Όσο για το “White Spirit”, εννοείται πως είναι θεϊκός δίσκος, και μάλιστα με αρκετά ευρεία χρήση πλήκτρων, πράγμα ασυνήθιστο για το NWOBHM και γενικά για τον κλασικό heavy metal ήχο. Και μην ξεχνάμε ότι παίζει εκεί και ο Janick Gers που στο δίσκο αυτό αποδεικνύει σε όσους τον κράζουν, πόσο λάθος κάνουν (υπάρχουν και τα τελευταία Maiden άλμπουμ που συνθετικά ο κύριος αφήνει πολύ καλά δείγματα γραφής, αλλά υπάρχουν ταυτόχρονα και οι κολλημένοι).
[SIZE=“5”]Truffle - The Bacon Slicer Strikes Again (1985)[/SIZE]
Πιστευω οτι οσοι ασχολουνται ενεργα με το ειδος θα τους εχουν ακουσει. Αμα δε το εχετε κανει ακομα ακουστε τους και δε θα χασετε. Σιγουρα ενα απο τα καλυτερα full length του ειδους με τα επη street fighter και god of war να σε αφηνουν μαλακα και τις μπαλαντες running out of time και mystery of the stones να σου καρφωνονται με τη μια.
Η μπαντα πιο πριν ειχε βγαλει ενα single (1981) το οποιο περιειχε τα if you really want και round tower.
Περίεργη περίπτωση οι Pagan Altar. Υποτιμημένη όσο δεν πάει. Δημιουργήθηκαν το 1978 και διαλύθηκαν το 1985. Οι Μούσες τους αγάπησαν, οι εταιρίες όχι. Συνέθεσαν πολύ υλικό, αναρίθμητα άσματα αλλά τίποτα δεν κυκλοφόρησε επίσημα. Το 1998 επιτέλους κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους με υλικό εποχής 1978-1981 και γίνεται ένα μικρό σούσουρο στους Underground κύκλους. Το 2004 οι Pagan Altar επανασυνδέουνται και κυκλοφορούν άλλους τρεις δίσκους, όλους με παλιό υλικό. Το Mythical & Magical είναι η τελευταία τους κυκλοφορία (2006) και από το πρώτο άκουσμα μυρίζει 1977-1983 ανάσα και μούχλα. Το υλικό είναι πραγματικά ένας θυσαυρός και οι λάτρεις του NWOBHM, του πρωτοdoom metal αλλά και του folk rock (Jethro Tull) θα ζήσουν ακόμα ένα έρωτα. Επαναηχογραφημένα το 2005-2006, ακούγονται τα τραγούδια όσο γίνεται πιο καθαρά και στοχευμένα. Πατέρας και γιος Jones (αν ο υιός είναι 52 ετών, πόσο είναι ο πατέρας;), ανέδειξαν την αγάπη τους για μουσική και η πρωτόλεια προσπάθεια τους κατευθείαν από τα βάθη της ψυχής τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανή.
Εδώ είμαστε... Μονολιθικό, ογκώδες, ρυθμικό. Φυλαγμένο στο θυσαυροφυλάκιο του χρόνου, επιθυμεί να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές όλων μας, όχι με τον νοσταλγικό του τόνο αλλά με την αγνή και απλοική του ποιότητα. Ο Terry Jones δεν είναι κανένας doom Μεσσίας. Φαλτσάρει, γκαρίζει, ζορίζεται. Αλλά ακούγεται τόσο θυελλώδης που δεν θα απογοητεύσει κανέναν. Οι ιστορίες που διηγείται ακούγονται πιο μαγικές από όσο θα μπορούσε κάποιος να το καταφέρει με εικόνες. Ρυθμικές μελωδίες παρελαύνουν σε κάθε δευτερόλεπτο και παραλύουν το σαγόνι. Μόνο ένα μπάσο που καβαλικεύει (The Cry of the Banshee ) και οι οπλές του σου δίνουν το εύνασμα για το ανεβοκατέβασμα της κεφαλής. Σολαρίσματα που θα κάνουν μεταγενέστερους τους να κλάψουν και να παρατήσουν το άθλημα. Το πιο Jethro Tull τραγούδι έρχεται στο ''The Crowman'' πριν περάσουν στο πιο επικό ''Daemoni na Hoiche''. Οι ριφφάρες προσκρούονται με τόση δύναμη πάνω σου που δεν μένει τίποτα παρά ένας θρυμματισμένος σβέρκος. Ζωγραφίζουν ρυθμούς και ριφς που έχω ακούσει μόνο στις μεγάλες N.W.O.B.H.M. μπάντες. Ακούστε το ''The Rising of the Dark Lord'' και θα με θυμηθείτε...
Και τα καλύτερα μόλις φτάσανε. Ακουστικές κιθάρες και....ooohhhhh, The Sorceress.... Κάποια πλήκτρα επιπλέον, για την ατμόσφαιρα, μια μεγαλοπρέπεια στη φωνή του και μια σταδιακή ανύψωση της έντασης δίνουν ουσία στην λιτότητα. Και το αγαπημένο μου ''Flight of the Witch Queen'' μπουμπουνίζει και βροντά με τον πιασάρικο ρυθμό ενώ οι λέξεις τρυπούν τα αυτιά μου με την υχηλή συχνότητα που τις κράζει. Το πιο δυνατό συστατικό των Pagan Altar είναι το πάθος του. Ακούγονται τόσο ζωντανοί, τόσο ορεξάτοι. Είναι τόσο τοξικές οι αρμονίες τους που αποκλείεται να μην νιώσετε ένα τσούξιμο στα αυτιά σας και ένα σκίρτημα στην καρδιά σας. Και ούτε για πλάκα να βάλετε να ακούσετε ένα πλαστικό μουσικό σύγχρονο κατασκέυασμα σαν συνέχεια, θα το μασουλήσετε σαν παρανοικοί. Το ''Mythical & Magical'' έχει μουσική για όλους. Μια τζούρα επικούρας, μονολιθ(οβολ)ισμό του Doom, την βρωμιά του δρόμου (The Witches Pathway ), την αγνότητα του New Wave (metal). Πρόσθεσε και τους χορευτικούς ρυθμούς που θα σε ξεσηκώσουν (Dance of the Druid). Και αν δεν σηκωθείς ο ίδιος να χορέψεις, σου υπόσχομαι ομως ότι τα εγκεφαλικά σου κύταρρα θα διασκεδάσουν ξέφρενα.Αλλά και το αντίθετο. Ακούστε το ''The Erl King'' και νιώσε το doom να κυλά στις φλέβες σας. Δεν χρειάζεται κλαψούρα για να μεταμφιεστεί ο πόνος σε νότες, γίνεται και με τον τρόπο των Pagan Altar. Και με κιθαριστικά μέρη-σόλος που φέρνουν Νότια Αμερική στα αυτιά μου και γυναικέια φωνητικά που χαρίζουν μια επιπρόσθετη ευαισθησία στο όλο άκουσμα. Το ''Mythical & Magical'' δεν χορταίνεται, ευχάριστη παρέα σε πολλές στιγμές και για πολλές ώρες. Και μια συμβουλή...ΜΗΝ το βάζετε δίπλα σε άλλα βινύλια/cds..λειτουργεί και ως σκουπιδοφάγος για τα άλλα καημένα που θα το γειτονεύουν.
Δεν ξέρω αν το N.W.O.B.H.M. πρέπει να θεωρείται μουσικό κίνημα, είδος ή οτιδήποτε άλλο τέλοσπαντων, το θέμα είναι ότι έχουν κυκλοφορήσει κάποια ηχητικά μνημεία κάτω από το βάρος των παραπάνω αρχικών γραμμάτων. Οι Tygers Of Pan Tang είναι μια από τις μακροβιότερες μπάντες της σειράς του, αν και δεν θα έλεγα και από τις πιο επιτυχημένες (εντάξει, στην Ιαπωνία ακόμα κόβουν φλέβα γι αυτούς). Οι πρώτοι τους δίσκοι είναι πάντως εξαιρετικοί. Στο ??Spellbound?? η ομάδα αλλάζει αρκετά σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Αλλαγή τραγουδιστή. Βγες Jess Cox , μπες John Deverill. Επίσης προσθήκη δεύτερου κιθαρίστα για πιο δυναμικό και μεστό ήχο από τα μαγικά δάκτυλα του John Sykes που επίσης μεγαλούργησε στις σκληρές εποχές των Thin Lizzy (λέγε με Thunder and Lightning). Βέβαια ο ήλιος γύρω από τους T.O.P.T. είναι ο κιθαρίστας Robb Weir που θα πρεπε να παίρνει τα περισσότερα έυσημα.
Στο ??Spellbound?? δεν θα ακούσεις περίτεχνες συνθέσεις με δύσκολο παίξιμο και έυθραστες μουσικές στρώσεις. Θα ακούσεις απλοική μουσική που περιφρονεί το πομπώδες και το πολυποίκιλο αλλά είναι χορτάτο με τσαγανό και όρεξη. Εξάλλου στις αρχές της δεκαετίες, λίγες μπάντες έπαιζαν πολύ σκληρό metal και οι περισσότερες επιρροές των Tygers προέρχονται από τέτοιες μπάντες. Η φυσική μουσική συνέχεια σε πιο σκληρά μονοπάτια για αυτούς που αγάπησαν Blue Oyster Cult, Whitesnake, Magnum,Judas Priest και Black Sabbath και πλέον αρέσκονταν σε νέες μπάντες όπως Saxon, Iron Maiden,Praying Mantis, Angelwitch κτλ. Πάντως η προσθήκη του Sykes έφερε ένα πιο τεχνικό τόνο στον ήχο τους σε σχέση με το ντεμπούττο τους. Άμεσος ήχος που χτυπά κατευθείαν κόκαλο, επαναλαμβανόμενα ρεφραίν (και γενικότερα λίγους στίχους), πιασάρικες μελωδίες, σολαρίσματα που θα τάραζαν ανεπανόρθωτα τα μυαλιά πολλών νέων της εποχής (και όχι μόνο της τότε). Οι δυο κιθαρίστες συχνά αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με όπλα ανυπέρβλητες μελωδίες που εξακοντίζονται στον ακροατή. Το ρυθμικό κομμάτι δουλέυει σαν δοκός υποστήλωσης στην ριφοθάλασσα αλλά παραμένει σε δευτερέυουσα θέση που δεν τολμά. Η φωνή του Deverill ακούγεται τσαμπουκαλίδικη και έχει την δυνατότητα να μετατοπίζεται και να μεταλλάσσεται ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε τραγουδιού. Για του λόγου του αληθές, συγκρίνετε ένα επιθετικό τραγούδι σαν το ??Gangland?? με μια μπαλάντα σαν το ??Mirror??. Άλλη φωνή λέμε. Κάποια πλήκτρα από τον Μέγιστο παραγωγό, Chris Tsangarides, ακούγονται στα ??Mirror?? και ??Dont Stop By??. Σαφέστατα,ο ήχος είναι πολύ καθαρός και δυναμικός για την εποχή του και ιδιαίτερη βάση έχει δοθεί στις κιθάρες, τους ηγεμόνες αυτού του δίσκου.
Στα 10 τραγούδια του δίσκου δύσκολα θα βρεις κάποιο να σε απογοητεύσει εκτός από το (λιγότερο από) μισό λεπτό που ??κοστίζει?? το ορχηστικό τους. Κατά τα άλλα, οι περιχαρείς μελωδίες του ??Silver and Gold?? σε κερδίζουν με την μια, τα ??Gangland?? και ??Tyger Bay?? σε στέλνoυν στις επάλξεις της ηχητικής επίθεσης τους σε αντίθεση με το ??Mirror?? που σου βγάζει πιο ευγενικά συναισθήματα. Τα ??Hellbound?? και ??Blackjack?? μου φέρνουν στο μυαλό ένα Iron Maiden attitude των 2 πρώτων τους δίσκων και γενικότερα τον αέρα που είχαν όλα τα N.W.O.B.H.M. ενώ το ??The Story So Far?? γίνεται όσο πιο Thin Lizzy μπορείς να φανταστείς. Κάποιος θα το σφύριξε στον Phil (Lynott) και θα του έβαλε να το ακούσει. Μετά δεν θα είχει επιλογή από το να τον πάρει στην μπάντα του. Αγαπημένο τραγούδι (για ακόμα μια φορά) το τελευταίο τραγούδι ??Don?t Stop By?? με ένα ναζιάρικο τόνο, με αγέρωχα φωνητικά που περιφρονούν την σκληράδα καθώς οι κιθάρες χρεμετίζουν σαν αφηνιασμένα άλογα στα σολαρίσματα ενώ τα απότομα κοψίματα με τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα και οι ερωτοαπογοητευμένοι στίχοι συμπληρώνουν το παζλ μιας ολοκληρωμένης σύνθεσης.
Οι Blitzkrieg υπήρξαν ένα από τα ένδοξα ονόματα του N.W.O.B.H.M. Μέλη των Blitzkrieg διετέλεσαν παλιότερα σε άλλες γκρουπάρες όπως τους Satan και τους Avenger . Αν και σχhματίστηκαν στο Leicester το 1980, μόλις το 1985 κατάφεραν να σταθεροποιήσουν την σύνθεση της μπάντας τους. Το ιστορικό τους ντεμπούτο έκλεισε φέτος τα 30 του χρόνια από την στιγμή που κυκλοφόρησε και μαζί με άλλα μνημεία του Νέου Κύματος της Heavy Metal μουσικής αντικατέστησαν στις καρδιές των οπαδών της σκληρής μουσικής τα προηγούμενα Μεγαθηρία της Ροκ μουσικής. Πριν λίγες μέρες το ??A Time Of Changes?? επανακυκλοφόρησε (με 2 επιπλέον τραγούδια σε σχέση με την πρώτη έκδοση σε cd) και ευκαιρία για εμάς να ακούσουμε το αυθεντικό υλικό.
Το μισό υλικό του ??A Time Of Changes?? χρονολογείται πίσω στο 1981, πρώτα τους demos πριν το διαλύσουν για πρώτη φορά. Οι περισσότερες συνθέσεις ανήκουν στους Ross/Sirotto. Η φρεσκάδα που είχε ο ήχος τους (πάντα για την εποχή του) είναι απίστευτη. Οι κιθάρες παρτάρουν ατελείωτα μεταβιβάζοντας το πάθος και την ποιότητα της συνθετικής τους ικανότητας. Η φωνή του Ross είναι μια τέλεια συναρμογή του του γρέζου και του απαλού. Αν δεν ακούσεις την φωνή του, δεν θα καταλάβεις πως μπορεί να συμβεί αυτό. Καταθέτουν τονωτικές μελωδίες ,διόλου νερουλιάρικες αλλά μεστές στον ήχο τους. Αναπτύσσουν κάθε σύνθεση πατροπαράδοτα, με ερμηνίες που ζηλεύονται διαπλανητικά και τα έγχορδα να σκαλίζουν ανάγλυφα την πλάκα της τραγουδοποιίας τους. Το απλό μερικές φορές έχει τεράστια δύναμη.
Εάν ήταν δυνατό, θα αντικαθιστούσα λέξεις μου με μουσικά τους παραθέματα από διάφορα τραγούδια τους. Η θεραπευτική δύναμη που αντλώ από τους ήχους του ??Armageddon?? που στελεχώνεται με ριφάρες και ρυθμικό οργασμό, η αγαπημένη μπαλάντα ??Vikings?? ακούγεται αισθησιακή με τα καθαρά φωνητικά και τα πλήκτρα του Ian Body μέχρι να κλιμακωθεί σε εκτελεστική ένταση και να οξυνθεί η χροιά των φωνητικών, η απελευθέρωση ενέργειας στο ??Blitzkrieg??,ύμνος με τον οποίο μεγαλώσανε και δασκευάσανε οι Metallica, ο συναυλιακός κυκλώνας του ??Hell to Pay?? που ορμά χωρίς ακουστικές διυλίσεις, το ομώνυμο που αναβαθμίζει όλο το μουσικό κυμα/κίνημα του Heavy Metal σερβίροντας άκαμπτες μεταλλικές συγχορδίες που κόβουν ατσάλι και φιληδονίζουν αυτιά, το ηχητικό ενθύμιο των Satan στο ?? Pull The Trigger?? με την πολύτιμη κιθαριστική βοήθεια του παλιού συνάδελφου και φίλου Russ Tippins, το ??Inferno?? που χαράσσει μια και για πάντα των ήχο των Blitzkrieg στην καρδιά σου.
Άλλη μια φορά την ίδια ιστορία να την εμπεδώσουμε οι μεγαλύτεροι και να την ακούσουν οι μικρότεροι. Τέλη 70ς, αρχές 80ς. ένα μουσικό κίνημα γεννιέται στην Βρετανία. New Wave Of British Heavy Metal ή αλλιώς N.W.O.B.H.M. Εκατοντάδες μπάντες ξεπηδούν από κάθε γειτονιά της Αγγλίας και παίζουν heavy metal όπως αυτοί νόμιζαν ότι έπρεπε να παιχτεί. Το τότε heavy metal συγγενεύει πολύ με το Hard Rock μιας και όλες οι επιρροές ήταν από τέτοιες μπάντες, απλά ήταν πιο σκληρός ο ήχος. Στα λίγα χρόνια που κράτησε αυτή η ακμή, βγήκαν πολλά διαμάντια αλλά λίγα ήταν τα συγκροτήματα που επιβίωσαν και έκαναν όνομα με τους Iron Maiden και τους Saxon να θεωρούνται πλέον από τους μακροβιότερους. Μια μικρή μπάντα που έβαλε και αυτή το πετραδάκι της με τον μοναδικό της δίσκο (μέχρι την επανασύνδεση του 2012), το τρομερά εκπληκτικό ??Rise Up?? του 1986. Λογικά κάτι δεν πήγε καλά και επήλθε άμεση διάλυση. Ο τραγουδιστής τους Carl Sentance του ξανάφερε στο προσκήνιο και τους κρατά ζωντανούς εώς και σήμερα, έχοντας κυκλοφορήσει άλλους 2 δίσκους που δυστυχώς δεν έχω ακούσει για να κρίνω αν υπήρξε ποιοτική συνέχεια.
Mid tempo κουνιστοί ρυθμοί, κιθάρες που απλώνουν μελωδίες και ροκάρουν σκληρά. Αυτό είναι το πρώιμο heavy metal. Και πολύ ειλικρίνεια, πολύ όρεξη και νέοι δρόμοι να ανοιχτούν. Οι Persian Risk ξεκινούν με ένα αρμονικό, μα συνάμα σκληρό τραγούδι και σύντομα περνούν σε ένα πολύ πιο ενδιαφέρον. Το ??Jane? ακούγεται σχεδόν AORάδικο, με τις κιθάρες να στάζουν μελωδίες και μια τρομερή φωνή να αλυχτά για τον έρωτα. Αδέσμευτες οι κιθάρες, προσφέρουν δισολιές που κλέβουν καρδιές. Στο ομώνυμο τραγούδι μας συστήνουν με το Heavy Metal. Ναι, αυτός είναι ο σωστός ήχος. Με ελευθερία στις κιθάρες να ξεσαλώσουν και το ρυθμικό ντουέτο να σε υποχρεώνει σε ανελέητο headbanging. Με μια φωνή που ακούγεται τόσο δυναμική και χωρίς να έχει τις σημερινές δυνατότητες της τεχνολογίας. Με λυσσασμένα drums και μανιασμένες κιθάρες συνεχίζουν και στο ??Brave New World?? (που θυμίζει Saxon στα αυτιά μου). Πιασάρικα melodic leads, και κολλητικές γέφυρες-επωδοί. Συνέχεια με το ??Don?t Turn Around?? με τα ατσάλινα βάρη στο εξώφυλλο σηκώνονται όσο το δυνατό πιο ψηλά για να στα ρίξουν με δύναμη και να σε συνθλίψουν. Μελωδίες θωπεύουν τα αισθητικά σου νεύρα αλλά πάντοτε με μεταλλική επίστρωση που σε θάβει από κάτω.
Η συνέχεια της δεύτερης μεριάς για τους λάτρεις/κατόχους βινυλίων ξεκινά με μια μπαλάντα. Ένα ηχητικό υαλογράφημα βαμμένο στα χρώματα της αγάπης. Οι κιθάρες παίζουν σε ένα διαφορετικό τόνο, στριφογυρίζονται σαν να τα ζώνουν φίδια. Ο ρυθμός είναι εντελώς ερωτικός, ακόμα και για χορό ζευγαριού σε γάμο θα ταίριαζε αν οι στίχοι δεν ήταν του στυλ ??σε έχασα και μου λείπεις??. Συνέχεια με hard ?n? metal που αποκαθιστά πλήρως την λατρεία σου στο είδος. Riffs που κυλιούνται μέσα στο κέφι με αποκορύφωμα το ??Women in Rock?? που ροκάρει ανελέητα. Τι πιο ταιριαστό να γυρνάς κουρασμένος από την δουλειά, να ανοίγεις μια μπύρα, τραγούδι στο τέρμα της επιλογής έντασης και κραυγές όπως....Women And Rock, I Said To You....
Περίεργη περίπτωση οι Pagan Altar. Υποτιμημένη όσο δεν πάει. Δημιουργήθηκαν το 1978 και διαλύθηκαν το 1985. Οι Μούσες τους αγάπησαν, οι εταιρίες όχι. Συνέθεσαν πολύ υλικό, αναρίθμητα άσματα αλλά τίποτα δεν κυκλοφόρησε επίσημα. Το 1998 επιτέλους κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους με υλικό εποχής 1978-1981 και γίνεται ένα μικρό σούσουρο στους Underground κύκλους. Το 2004 οι Pagan Altar επανασυνδέουνται και κυκλοφορούν άλλους τρεις δίσκους, όλους με παλιό υλικό. Το Mythical & Magical είναι η τελευταία τους κυκλοφορία (2006) και από το πρώτο άκουσμα μυρίζει 1977-1983 ανάσα και μούχλα. Το υλικό είναι πραγματικά ένας θυσαυρός και οι λάτρεις του NWOBHM, του πρωτοdoom metal αλλά και του folk rock (Jethro Tull) θα ζήσουν ακόμα ένα έρωτα. Επαναηχογραφημένα το 2005-2006, ακούγονται τα τραγούδια όσο γίνεται πιο καθαρά και στοχευμένα. Πατέρας και γιος Jones (αν ο υιός είναι 52 ετών, πόσο είναι ο πατέρας;), ανέδειξαν την αγάπη τους για μουσική και η πρωτόλεια προσπάθεια τους κατευθείαν από τα βάθη της ψυχής τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανή.
Εδώ είμαστε... Μονολιθικό, ογκώδες, ρυθμικό. Φυλαγμένο στο θυσαυροφυλάκιο του χρόνου, επιθυμεί να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές όλων μας, όχι με τον νοσταλγικό του τόνο αλλά με την αγνή και απλοική του ποιότητα. Ο Terry Jones δεν είναι κανένας doom Μεσσίας. Φαλτσάρει, γκαρίζει, ζορίζεται. Αλλά ακούγεται τόσο θυελλώδης που δεν θα απογοητεύσει κανέναν. Οι ιστορίες που διηγείται ακούγονται πιο μαγικές από όσο θα μπορούσε κάποιος να το καταφέρει με εικόνες. Ρυθμικές μελωδίες παρελαύνουν σε κάθε δευτερόλεπτο και παραλύουν το σαγόνι. Μόνο ένα μπάσο που καβαλικεύει (The Cry of the Banshee ) και οι οπλές του σου δίνουν το εύνασμα για το ανεβοκατέβασμα της κεφαλής. Σολαρίσματα που θα κάνουν μεταγενέστερους τους να κλάψουν και να παρατήσουν το άθλημα. Το πιο Jethro Tull τραγούδι έρχεται στο ??The Crowman?? πριν περάσουν στο πιο επικό ??Daemoni na Hoiche??. Οι ριφφάρες προσκρούονται με τόση δύναμη πάνω σου που δεν μένει τίποτα παρά ένας θρυμματισμένος σβέρκος. Ζωγραφίζουν ρυθμούς και ριφς που έχω ακούσει μόνο στις μεγάλες N.W.O.B.H.M. μπάντες. Ακούστε το ??The Rising of the Dark Lord?? και θα με θυμηθείτε...
Και τα καλύτερα μόλις φτάσανε. Ακουστικές κιθάρες και....ooohhhhh, The Sorceress.... Κάποια πλήκτρα επιπλέον, για την ατμόσφαιρα, μια μεγαλοπρέπεια στη φωνή του και μια σταδιακή ανύψωση της έντασης δίνουν ουσία στην λιτότητα. Και το αγαπημένο μου ??Flight of the Witch Queen?? μπουμπουνίζει και βροντά με τον πιασάρικο ρυθμό ενώ οι λέξεις τρυπούν τα αυτιά μου με την υχηλή συχνότητα που τις κράζει. Το πιο δυνατό συστατικό των Pagan Altar είναι το πάθος του. Ακούγονται τόσο ζωντανοί, τόσο ορεξάτοι. Είναι τόσο τοξικές οι αρμονίες τους που αποκλείεται να μην νιώσετε ένα τσούξιμο στα αυτιά σας και ένα σκίρτημα στην καρδιά σας. Και ούτε για πλάκα να βάλετε να ακούσετε ένα πλαστικό μουσικό σύγχρονο κατασκέυασμα σαν συνέχεια, θα το μασουλήσετε σαν παρανοικοί. Το ??Mythical & Magical?? έχει μουσική για όλους. Μια τζούρα επικούρας, μονολιθ(οβολ)ισμό του Doom, την βρωμιά του δρόμου (The Witches Pathway ), την αγνότητα του New Wave (metal). Πρόσθεσε και τους χορευτικούς ρυθμούς που θα σε ξεσηκώσουν (Dance of the Druid). Και αν δεν σηκωθείς ο ίδιος να χορέψεις, σου υπόσχομαι ομως ότι τα εγκεφαλικά σου κύταρρα θα διασκεδάσουν ξέφρενα.Αλλά και το αντίθετο. Ακούστε το ??The Erl King?? και νιώσε το doom να κυλά στις φλέβες σας. Δεν χρειάζεται κλαψούρα για να μεταμφιεστεί ο πόνος σε νότες, γίνεται και με τον τρόπο των Pagan Altar. Και με κιθαριστικά μέρη-σόλος που φέρνουν Νότια Αμερική στα αυτιά μου και γυναικέια φωνητικά που χαρίζουν μια επιπρόσθετη ευαισθησία στο όλο άκουσμα. Το ??Mythical & Magical?? δεν χορταίνεται, ευχάριστη παρέα σε πολλές στιγμές και για πολλές ώρες. Και μια συμβουλή...ΜΗΝ το βάζετε δίπλα σε άλλα βινύλια/cds..λειτουργεί και ως σκουπιδοφάγος για τα άλλα καημένα που θα το γειτονεύουν.
