Εχμμ bump. Πριν λίγες μέρες ξέθαψα και έλιωσα, ξανά, τα δύο πρώτα albums των Θεών [B]Legend[/B]. Με μια αναζήτηση στο θρεντ είδα ότι δεν έχουν αναφερθεί καθόλου, ενώ και γενικά στο φόρουμ μόνο εγώ έχω κάνει κάποιες σκόρπιες αναφορές. Ακόμα και σ’ ένα ποστ μου στις δισκάρες που πρότεινα το Death in the Nursery, για λόγους που δε θυμάμαι δε μπήκα στον κόπο, ο χαζός, να γίνω κατατοπιστικός. Μάλλον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου (τώρα αυτές τις μέρες που μας περισσεύει κιόλας) για ένα γρακχοποστ. Ελπίζω να αποτελέσει την αφορμή να ψαχτούν μαζί τους όσο γίνεται περισσότεροι, όχι μόνο ο Δισκοβόλος και τα λοιπά αρρωστάκια του κινήματος, αλλά και άλλος κόσμος που εκτιμά το κλασσικό μέταλλο, γιατί πραγματικά εδώ μιλάμε όχι μόνο για μία από τις αγαπημένες μου μπάντες του NWOBHM, αλλά ίσως την πιο αδικημένη μπάντα στο metal γενικά.
…
Λοιπόν. Που λέτε, οι Legend από το Jersey της Αγγλίας ιδρύθηκαν το 1980, διαλύθηκαν το 1984 έχοντας προλάβει να βγάλουν δύο full-lengths κι ένα EP, και επανασυνδέθηκαν το 2002. Υποτίθεται ότι συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, αλλά έχουν να δώσουν σημεία ζωής εδώ και 7 χρόνια. Ή έχουν διαλυθεί ξανά και αυτή τη φορά ξέχασαν να μας το πουν, ή απλά βαριούνται/δεν ασχολούνται κτλ. Τεσπα.
Οι δύο βασικές δουλειές του γκρουπ είναι το ομώνυμο ντεμπούτο του 1981 και το [B]Death in the Nursery[/B] του 1982. Ειλικρινά, ό,τι και να πω γι’ αυτούς τους δύο δίσκους είναι λίγο. Εδώ μιλάμε για ανυπέρβλητα αριστουργήματα που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του NWOBHM, έστω κι αν η μπάντα έμεινε τελικά στην αφάνεια. Δεν υπάρχει ούτε μία αδιάφορη στιγμή, ούτε μισό ριφφ που να μη μετράει, ούτε τόση δα μελωδία που να μη “μιλάει” στους λάτρεις του κλασσικού μέταλ. Το ύφος; Το γκρουπ ήταν Sabbath-ικό μέχρι το μεδούλι, χωρίς τους νεωτερισμούς ή την πανκίζουσα ορμή των πρώιμων Maiden, των Saxon ή των Raven, αλλά ΔΕΝ αντιγράφουν, με κάποιον μαγικό τρόπο ακούγονται σα να έχουν ένα εντελώς δικό τους ύφος που δεν ξανακούστηκε -to my knowledge- από άλλο μέταλ συγκρότημα. Πολύ χαρακτηριστικό το παίξιμο στις κιθάρες, με έντονη νοοτροπία τζαμαρίσματος αλλά χωρίς τις 70’s υπερβολές. Πολύ χαρακτηριστική και η φωνή του Mike Lezala, κάτι σαν συνδυασμός Rod Evans (Captain Beyond, early Deep Purple) και Phil Mogg (UFO). Τώρα προσωπικά, μπορώ να πω ότι προτιμώ, οριακά, το Death in the Nursery, ίσως και για συναισθηματικούς λόγους επειδή το άκουσα πρώτο. Το βέβαιο είναι ότι είναι πιο πιασάρικο, ενώ το Legend του 1981 έχει πιο περίπλοκες συνθέσεις και λίγο καλύτερο (αλλά γενικά όχι καλό) ήχο. Τεσπα, είμαι της γνώμης ότι όποιος δηλώνει οπαδός του μέταλ και εν περιπτώσει του σκληρού ήχου των 70’s/early 80’s, ΠΡΕΠΕΙ ν΄ακούσει αυτά τα δύο διαμάντια. Πάρτε και δύο έπη, ένα από κάθε full-length.
[B][U]Hiroshima[/U][/B]
[B][U]Death in the Nursery[/U][/B]
Εξαίρετο είναι και το EP του 1982, το Frontline, ουσιαστικά στο ίδιο ύφος με τα δύο full-lenghts. Μούφα είναι το υλικό από το demo του 1983. Την πάτησαν όπως το 90% των συγκροτημάτων του NWOBHM, που προσπάθησαν να γίνουν αρεστά στο ΑOR κοινό των ΗΠΑ γυαλίζοντας τον ήχο τους, προσθέτοντας cheesy πλήκτρα και θυσιάζοντας αρκετή από τη βαρύτητά τους. Τουλάχιστον αυτοί δεν πρόλαβαν να γίνουν ρόμπες με το να βγάλουν ολόκληρη επίσημη κυκλοφορία σ’ αυτό το ύφος!
Όλο αυτό το παλιό υλικό της μπάντας είναι συγκεντρωμένο στη διπλή συλλογή Anthology. Προτείνεται. Όσο για την πρόσφατη πορεία τους, μετά την επανένωση έβαλαν άλλο ένα full-length, το τελευταίο μέχρι σήμερα Still Screaming του 2003. Γι’ αυτό δε θα πω τίποτα γιατί δεν έχω άποψη. Ζήτημα να έχω ακούσει 2-3 τραγούδια, που κι αυτά δε θυμάμαι πώς πάνε. :ουπς:
Ακούστε τους. Σας ικετεύω. Θα με ευγνωμονείτε. Αλήθεια, ε.
), λίγο Sabbath, λίγο Priest, λίγο Saxon, λίγο Deep Purple στα γκάζια τους. Ποτε γκαζωμένα, ποτε mid tempo, όχι ιδιαίτερα τεχνικά, ΑΠΛΑ και ΟΜΟΡΦΑ. Στα γρήγορα νιώθεις ότι έρχεται κατα πάνω σου οδοστρωτήρας με 200 χλμ και στα μιντ τεμπο το κεφάλι και ο σβέρκος κάνει τη γνωστή κίνηση ΑΥΤΟΜΑΤΑ. Γενικά στιγμές που αναφωνείς τη γνωστή φράση HEAVY METAL ΡΕ Μ@!$%Α τελείως φυσικά και αβίαστα! Σταματάω εδώ γιατι μετά θα γίνω γραφικός ::lol:
