Κυκλοφορεί στις 10/1 από την Trail Blazer records.
Ήδη, μέσω του site μας, έχουμε το πρώτο δείγμα από το άλμπουμ, με το lyric video για το τραγούδι “Mother Madness”.
Πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου, η μπάντα θα δώσει ένα live στις 29/12, στο Koo-Koo, όπου μαζί με το εισιτήριο θα δίνεται και το νέο CD.
Σύντομα, θα μπορούμε να πούμε περισσότερα για το “Orvam”, που πάει σε αρκετά πιο prog μονοπάτια και κατά τη ταπεινή μου άποψη κάνει τη διαφορά για τη μπάντα κι όχι μόνο.
Πρώτο δείγμα θετικό.
Από τις πολύ αναμενόμενες δουλειές, για να δούμε!
Απιστευτο κομματι!!
Ανατρίχιασα λίγο ε.
…πολύ καλό…αναμένουμε πολύ καλό δίσκο:):!:
Δεν με τρέλανε το κομμάτι, ειδικά τα φωνητικά είναι λίγο βαρετά, εάν εξαιρέσουμε ίσως το refrain. Ορχηστρικά ποιοτικό, αλλά λίγο αποπροσανατολισμένο μου φάνηκε.
Για να δούμε τι θα λέει και το άλμπουμ, τα παιδιά έχουν δείξει πως είναι ικανά για μεγάλα πράγματα.
Επανέρχομαι, με αφορμή και τη συνέντευξη που έκανε ο Χρήστος με τον Γιάννη (τραγουδιστή) για να πώ ότι το άλμπουμ είναι πολύ καλό, όχι μόνο για τα εγχώρια δεδομένα, αλλά στο χώρο του prog metal γενικότερα.
Το “Orvam” είναι από τα καλύτερα “epic” που έχω ακούσει τελευταία, με πολύ συναισθηματισμό που σπανίζει στο χώρο.
Επίσης, για όσους θέλουν να ακούσουν το άλμπουμ, η μπάντα το ανέβασε στο bandcamp της.
Δε θα ξαναπώ πόσο αξίζει.
Εξαιρετική, ‘διεθνής’ δουλειά… Που το βρίσκουμε πέρα από ιντερνετ μιας και δεν παίζει κάρτα;;;
σας ευχαριστούμε όλους για το εξαιρετικό feedback μέχρι στιγμής!!
προς το παρόν υπάρχει στα παρακάτω δισκάδικα στην Αθήνα
και σύντομα θα υπάρχει και λίστα με τα μαγαζιά στην επαρχία όπου θα υπάρχει το album
cheers!
Ο δίσκος είναι πολύ καλός. Γενικά, σιγά-σιγά η εγχώρια παραγωγή το κόβω να μας καλύπτει παντού.
Σε σημεία έχει κάποιες πολύ εμφανείς επιρροές που δεν μπορείς να αγνοήσεις, όπως πχ οι Fates Warning στο Lifeknot και οι Nevermore στο Mother Madness. Αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι αρνητικό.
Γενικά, ο δίσκος έχει άψογη παραγωγή, μεγάλη συνοχή, πολύ ενδιαφέροντα θέματα (ριφφς, μελωδίες) και όποιος γουστάρει αυτόν τον ήχο σίγουρα θα ξετρελαθεί.
Από κομμάτια εγώ ξεχωρίζω το Entheogen
Ερώτηση, η απίστευτη απαγγελία στο τέλος του Orvam τι είναι και ποιός την κάνει;
Κύριος, παρακαλείστε να διαβάσετε το review και τη συνέντευξη για να πάρετε απαντήσεις στην τελευταία σας ερώτηση… 
χαχαχ είχα διαβάσει το ρηβιου αλλά έχει περάσει κανάς μήνας, δεν είχα δώσει σημασία στις λεφτομέρειες.
Στο ριλις του δίσκου πάλι απουσία είχε φάει το ροκιν τζιαρ αν δεν απατώμαι. Σας καλύπτει παντού η ελληνικήσκηνή αλλά δεν την καλύπτετε σύντεκνε μανωλιό.
Σχεδόν ένα μήνα είναι στην κεντρική σελίδα το report.
Πάντως Red Rum, εγώ προσωπικά δεν πήγα γιατί δεν περίμενα να είναι τοοοσο καλό το δισκίον. Χωρίς να λέω ότι δεν μου άρεσε το προηγούμενο, αλλά νομίζω ότι είναι άλλο επίπεδο εδώ. Βέβαια, δεν είμαι και κανάς τύπος που κυνηγά τις συναυλίες ε, πάντα απολάμβανα περισσότερο την ακρόαση επί του καναπέως. 
(προσοχή το παρακάτω είναι :offtopic: σχετικά με το γενικότερο θέμα “στήριξη εγχώριας σκηνής”)
[SPOILER]Τώρα, σχετικά με το ρηπόρτ, και να μην υπήρχε δεν θα σήμαινε τίποτα. Το μόνο που θα σήμαινε είναι ότι δεν βρέθηκε κάποιος να πάει εξαιτίας χιλίων-δύο πρακτικών παραγόντων που είναι προφανείς και δεν υπάρχει λόγος να απαριθμηθούν. Εκεί που θέλω να μείνω εγώ -αν και είναι μεγάλη και οφφ τόπικ κουβέντα- είναι στην καραμελωποιημένη “στήριξη της εγχώριας σκηνής”. Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι κάθε σάητ σαν το Rocking.gr οφείλει να καλύπτει δύο ειδών πράγματα: 1) αυτά που ενδιαφέρουν τους αναγνώστες του 2) αυτά που αρέσουν στους συντάκτες του. Η σημαία δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο σε αυτήν την εξίσωση. Εντούτοις, το φαινόμενο που παρατηρούμε στο ελληνικό διαδίκτυο είναι το εξής: βλέπεις δεκάδες site να έχουν μια δυσανάλογη κάλυψη υπέρ του εγχώριου προϊόντος. Πολλά λαηβ ρηπορτς από μικρές ελληνικές μπάντες, πολλές κριτικές σε ελληνικές μπάντες κ.ο.κ. Μην νομίζει κανείς ότι υπάρχει καμιά πρεμούρα για ανάδειξη της σκηνής. Πρόκειται απλά για εύκολα λαηκς, εύκολα κλικς από φίλους και γνωστούς και γενικά μια δικτύωση. Πιο πολύ θα ακουστείς αν ασχοληθείς με την χ,ψ άγνωστη ελληνική μπάντα παρά με τους Silver Mt. Zion φερ’ ειπείν. Η λογική τους είναι ‘θα ασχοληθούμε πολύ με τους Έλληνες. Θα τους στηρίξουμε και θα μας στηρίξουν και αυτοί για να ακουστεί το όνομά μας.’ Αυτό, όμως, είναι πελατειακή σχέση, είναι προφανέστατο.
Εκεί είναι το μεγάλο καλό που κάνουν κυκλοφορίες πραγματικά αξιόλογες σαν το Orvam, καλή ώρα, ή το άλμπουμ των Hail Spirit Noir, για να φέρω ακόμη ένα πρόσφατο παράδειγμα. Για να ασχοληθείς μαζί τους δεν χρειάζεται να έχεις προσωπικό κέρδος. Ούτε να είσαι κι εσύ μέλος κάποιας ελληνικής μπάντας. Γιατί συναντάται και αυτό το φαινόμενο. Είναι ας πούμε το ‘φαινόμενο του βόλευ’ (κοπυραητ δικό μου, μην το κλέψει κανείς). Για να πας θεατής σε τυχαίο αγώνα βόλει πρωταθλήματος, οι πιθανότητες λένε ότι παίζεις ή έπαιζες κι εσύ βόλει, αν δεν είσαι συγγενής και φίλος. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μόνο αν είσαι πραγματικά καλός θα ακουστείς παραέξω. Και τότε οφείλει να ασχοληθεί μαζί σου το κάθε ρόκιν, είτε γιατί αρέσεις πραγματικά σε κάποιους της συντακτικής ομάδας, είτε γιατί αρέσεις σε πολύ κόσμο και ενδιαφέρεται πραγματικά να ακούσει απόψεις για σένα. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, όπου δεν έχουμε καμιά οργανωμένη μουσική βιομηχανία τύπου Αγγλίας, τα πράγματα είναι λίγο έως πολύ αξιοκρατικά, έστω στα πλαίσια των εκάστοτε μοδών.
Όλα αυτά δεν τα λέω εκπροσωπόντας το ρόκιν ε, πρόκειται για καθαρά προσωπική άποψη. Και ούτε είναι άμεση απάντηση στον Red Rum, είναι απλά κάποιες σκέψεις με αφορμή το ποστ του. Αν ενδιαφέρεται κανείς για παραπάνω συζήτηση, ας το πει να τα μεταφέρουμε σε κατάλληλο τόπικ.[/SPOILER]
[COLOR=#333333]Όντως με απατούσε η μνήμη μου, αλλά ακόμα καλύτερα γιατί τελικά άνοιξε ωραία κουβέντα. Τα παρακάτω δεν είναι προσωπική απάντηση φυσικά, απλά θέλω να θέσω κάποια ερωτήματα με βάση το ποστ σου αλλά και γενικότερα. Καλό βέβαια είναι να μεταφερθούμε κάπου αλλού, ή και όχι.
[/COLOR][COLOR=#333333][I]“Το μόνο που θα σήμαινε είναι ότι δεν βρέθηκε κάποιος να πάει εξαιτίας χιλίων-δύο πρακτικών παραγόντων που είναι προφανείς και δεν υπάρχει λόγος να απαριθμηθούν.”
[/I]
Αυτό δηλαδή δεν είναι καραμέλα? Προφανώς κάθε βδομάδα υπάρχουν χίλιοι δυο πρακτικοί παράγοντες που δεν πατά κανείς?
[/COLOR][COLOR=#333333]
[I]"[/I][/COLOR][COLOR=#333333][I]βλέπεις δεκάδες site να έχουν μια δυσανάλογη κάλυψη υπέρ του εγχώριου προϊόντος. Πολλά λαηβ ρηπορτς από μικρές ελληνικές μπάντες, πολλές κριτικές σε ελληνικές μπάντες κ.ο.κ"
[/I]
Να υποθέσω πως αυτό δε συμβαίνει σε άλλες χώρες δηλαδή? Δυσανάλογη είναι η κάλυψη μόνο αν εσύ θες να είναι δυσανάλογη φίλτατε. Όσο για το μικρές ελληνικές μπάντες, γελώ γιατί εγώ δε μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει το μικρές. Σε μέγεθος? Σε ηλικία? Σε αριθμό μελών? Σε πωλήσεις? Σε μήκος άκρων? Είναι ή δεν είναι όμως ο χαρακτηρισμός ενδεικτικός του τρόπου αντιμετώπισης, ή όχι?
[/COLOR][COLOR=#333333]
[/COLOR][COLOR=#333333][I]“Μην νομίζει κανείς ότι υπάρχει καμιά πρεμούρα για ανάδειξη της σκηνής. Πρόκειται απλά για εύκολα λαηκς, εύκολα κλικς από φίλους και γνωστούς και γενικά μια δικτύωση.”[/I]
[/COLOR][COLOR=#333333]
Έχεις αναρωτηθεί γιατί όλοι αυτοί είναι φίλοι και γνωστοί? Μήπως γιατί νιώθουν την ίδια κάψα για το ίδιο πράγμα, που όντως μπορεί να λέγεται εγχώρια “παραγωγή”? Γενικώς δεν είναι λάθος αυτό που κάνεις, να σκέφτεσαι με όρους κοινωνικής δικτύωσης, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μήπως σκέφτεσαι επιφανειακά κι όχι σε βάθος? Όλα αυτά τα κλικς και λάης που λες, μήπως υπάρχουν εκεί γιατί αντιστοιχίζεται με κάτι που πραγματικά συμβαίνει και κάποιος είναι εκεί, το παρακολουθεί και το καλύπτει, ενώ κάποιος επιλέγει να μην το κάνει? Όλα στη ζωή είναι θέμα επιλογής.
[/COLOR][COLOR=#333333][I]“Πιο πολύ θα ακουστείς αν ασχοληθείς με την χ,ψ άγνωστη ελληνική μπάντα παρά με τους Silver Mt. Zion φερ’ ειπείν.”[/I]
[/COLOR][COLOR=#333333]
Αυτό πάλι από που προκύπτει? Που θα ακουστείς? Και ποιο είναι το κριτήριο και ποιο το μέτρο? Και πάλι το “άγνωστη” που κοτσάρεις (άγνωστη σε ποιον άραγε?), είναι ή δεν είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεις την ντόπια μπάντα? Εκτός κι αν οι μπάντες και οι Silver Mt. Zion, που παρεμπιπτόντως μου αρέσουν πολύ όσο έχω ασχοληθεί μαζί τους, γεννήθηκαν και γεννιούνται γνωστοί.
[/COLOR][I][COLOR=#333333]“Η λογική τους είναι ‘θα ασχοληθούμε πολύ με τους Έλληνες. Θα τους στηρίξουμε και θα μας στηρίξουν και αυτοί για να ακουστεί το όνομά μας.’ Αυτό, όμως, είναι πελατειακή σχέση, είναι προφανέστατο.”
[/COLOR][/I][COLOR=#333333]
Άλλοι το ονομάζουν πελατειακή σχέση, για άλλους είναι και αλληλεγγύη, εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπει και από ποιο πρίσμα το φιλτράρει κανείς.
[/COLOR][COLOR=#333333]
[/COLOR][COLOR=#3E3E3E][FONT=Open Sans][I]"Για να ασχοληθείς μαζί τους δεν χρειάζεται να έχεις προσωπικό κέρδος. Ούτε να είσαι κι εσύ μέλος κάποιας ελληνικής μπάντας. Γιατί συναντάται και αυτό το φαινόμενο. Είναι ας πούμε το ‘φαινόμενο του βόλευ’ (κοπυραητ δικό μου, μην το κλέψει κανείς). Για να πας θεατής σε τυχαίο αγώνα βόλει πρωταθλήματος, οι πιθανότητες λένε ότι παίζεις ή έπαιζες κι εσύ βόλει, αν δεν είσαι συγγενής και φίλος. "[/I]
Συναντάται λοιπόν το φαινόμενο, κάποιοι να ασχολούνται με μπάντες της εγχώριας σκηνής επειδή έχουν προσωπικό κέρδος, ή γιατί είναι μέλη κάποιας ελληνικής μπάντας. Ναης, αλλά για πόσους μιλάς? Αυτοί οι τύποι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, γιατί πολύ απλά αυτή η νοοτροπία δεν βοήθησε κανέναν.
[/FONT][/COLOR][COLOR=#3E3E3E][FONT=Open Sans][I]“Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μόνο αν είσαι πραγματικά καλός θα ακουστείς παραέξω. Και τότε οφείλει να ασχοληθεί μαζί σου το κάθε ρόκιν, είτε γιατί αρέσεις πραγματικά σε κάποιους της συντακτικής ομάδας, είτε γιατί αρέσεις σε πολύ κόσμο και ενδιαφέρεται πραγματικά να ακούσει απόψεις για σένα.”[/I]
Το ότι αν είσαι πραγματικά καλός θα ακουστείς παραέξω το ξέρουμε., χαίρω πολύ. Όπως επίσης ξέρουμε πως αν δεν πουλήσεις τον εαυτό σου και δεν κάνεις τα κονέ σου δε θα ακουστείς παραέξω. Είναι όμως γεγονός πως “το κάθε ρόκιν” έχει καβαλήσει έτσι ώστε να ασχολείται επιλεκτικά με κάτι ας πούμε λέω γω τώρα “επειδή δεν έχει μεγαλώσει αρκετά”.
[/FONT][/COLOR][COLOR=#3E3E3E][FONT=Open Sans][I]“Τουλάχιστον στην Ελλάδα, όπου δεν έχουμε καμιά οργανωμένη μουσική βιομηχανία τύπου Αγγλίας, τα πράγματα είναι λίγο έως πολύ αξιοκρατικά, έστω στα πλαίσια των εκάστοτε μοδών.”[/I]
Μπορείς να μου εξηγήσεις τι σημαίνει γιατί δεν έχουμε οργανωμένη μουσική βιομηχανία τύπου Αγγλίας, όπως επίσης και τι αξιοκρατικό υπάρχει σε μια μουσική βιομηχανία? Άλλο βέβαια που έχουμε, εγώ έτσι βλέπω, τα σκυλιά βασιλεύουν και μια χαρά ζουν από αυτό.
[/FONT][/COLOR]
Μεγάλη κουβέντα, που θα μπορούσε καλύτερα να γίνει σε κάποιο άλλο thread ενδεχομένως, αλλά ίσως είναι καλύτερα κι όχι γιατί υπάρχουν αντιδιαμετρικά διαφορετικές οπτικές γωνίες σε πράγματα που μπορεί και να παρεξηγηθούν από την αντίθετη πλευρά, ειδικά αν δεν υπάρχει θετική προδιάθεση.
Πιο on topic, το “Orvam” είναι ένα άλμπουμ που θα ξεχωρίζε, είτε είχε βγει από Ελληνική, είτε από Ουκρανική, είτε από Ισλανδική μπάντα. Ήδη το word of mouth (που είναι ίσως και το μόνο όπλο σε τέτοιες περιπτώσεις) έχει δημιουργήσει ενα εξαιρετικό feedback σε διεθνές επίπεδο, αν και αυτό θέλει χρόνο και υπομονή.
Δε βλέπω με ποιο τρόπο θα μείνει εκτός των καλύτερων άλμπουμ της χρονιάς.
Η ανταπόκριση για το άλμπουμ από το εξωτερικό φαίνεται να είναι εξαιρετική.
Το CD έχει διανομή και στην Αμερική μέσω της Laser’s Edge Music και ο ιδιοκτήτης της Ken Golden τα λέει ωραία:
Now here is a band that singlehandedly may be turning prog metal on its head and giving it a good kick in the ass at the same time.
Need is a Greek prog metal band that has been around for a bit but like most bands from that country they don’t get much attention outside of their homeland. Orvam is their third album and it finds them stepping up their game quite a bit.
Orvam: A Song For Home blends a variety of influences and dishes up something completely mesmerizing. The band’s musical DNA includes Fates Warning, Tool, Nevermore, and lots of prog rock. All of these influences will crop up but tossed together in a unique way. Its heavy but complex - ethereal and hypnotic. Hell the band even weaves in some Mediterranean themes revealing their real roots. Vocalist Jon V. is the anchor to the musical and he does a phenomenal job, sounding like vintage Ray Alder. I love how amid all the grinding guitar riffs the band mixes a splash of old school Hammond organ. Cap this monster off with the 18 minute title piece and you’ve got an instant classic. The whole production was expertly mixed by Neil Kernon and masterfully mastered by Alan Douches. BUY OR DIE!
Ωραία πράγματα και μπράβο στα παιδιά και πάλι.