thnx για την απαντηση:).
εγω απο αυτο εχω ψιλοδιαβασει σαντμαν,οποτε αφου μου αρεσε πολυ εκεινο που δεν ειναι και απο την κανονικη σειρα,λογικα να περιμενω ακομη καλυτερα πραγματα.
Εχω διαβασει το “Ο Πολεμος Των Θεων” πριν αρκετο καιρο.Καλο μεν,αλλα με κουρασε λιγακι και το ξεχειλωσε στην πορεια.Μαλλον δεν ηταν το καλυτερο βιβλιο για να αρχισω.Με ψησατε ομως με το Sandman και το ειχα στα υποψιν.
Εχω ξεκινήσει και γω τα Sandman, διαβάζοντας τα με τη σειρά, παίρνοντας ένα ένα τα τομάκια απο το πρώτο (Preludes and Nocturnes), ενώ μόλις τώρα μπαίνω στο The Doll’s House… Μια που παράλληλα διαβάζω ένα κάρο πράγματα ακόμα, αλλά και γιατί ομολογώ θέλω να το πάω αργά και να το απολαύσω, θα μου πάρει λίγους μήνες για να τα διαβάσω όλα… αν αντέξω δηλαδή και δε τα πάρω όλα σε λίγες μέρες. 
Tελείωσα χθες την ανάγνωση του πρώτου, που όπως βλέπω στο νετ θεωρείται απο τα πιο αδύναμα της σειράς… η αλήθεια είναι πως ήταν αρκετά αντιφατικό, απο σημεία που έλεγες πως ήταν κορυφαία μεταπηδούσε σε αρκετά πιο μέτρια, ενώ φαίνεται πως ακόμα το έψαχναν το πράγμα… ξέρω όμως πως η συνέχεια γίνεται όλο και καλύτερη, επομένως δεν προβληματίζομαι καθόλου, χε.
edit. Α, χρειάζεται να προσθέσω πως το κεφάλαιο “24 Hours” ήταν τρελή παράνοια… Horror at its best.
Το πρωτο ξεκιναει σαν ιστοριες τρομου,συνεχιζει σε πιο ατμοσφαιρικα μονοπατια και καταληγει με την τελευταια ιστορια στο πιο γνωστο υφος που διαμορφωσε και για την υπολοιπη σειρα ο Γκεημαν στη συνεχεια…ειναι οντως το πιο…ανισο καλυτερα,γιατι εμενα προσωπικα μου αρεσαν ολες οι ιστοριες…και ναι:D το 24 hours ειναι Horror at its best και τιγκα στη παρανοια…οταν τοχα διαβασει πρωτη φορα,με το που το τελειωσα ηθελα να κανω τσιγαρο ξερωγω…
Βασικά ο Sam Keith είχε δώσει ένα πιο κλασικό EC-horror εικαστικό στυλ στα πρώτα τεύχη της σειράς, ο αρχικός Sandman είναι πολύ διαφορετικός σε σχέση με εκείνον που βλέπουμε στο τέλος, όπου και παρουσιάζεται η (θεά ομολογώ!) αδερφή του… Αν και το κεφάλαιο με την κόλαση είχε φοβερά σχεδιασμένα τέρατα…
Γενικά μου άρεσε και μένα πάντως, με μόνη εξαίρεση ίσως το “Passengers”, που δε ξέρω, δε μου έκατσε σαν κεφάλαιο, ίσως γιατί δεν ήξερα τους χαρακτήρες που εμφανίζονταν ως guest stars…
Κρίμα που το χόρρορ στυλάκι εγκαταλείπεται στη συνέχεια πάντως, κάποιες μικρές έστω τζούρες απο ιστορίες τύπου 24 hours καθόλου δε θα με χάλαγαν…
Οχι,παιζει και παλι αρκετο χορρορ,απλα οχι τοσο οσο στο24…οh wait,θυμαμαι τωρα αρκετες καφριλες σε μερικα επομενα…anyways,θα δεις,εχει ψωμι…
Πωωωωω τι μου θυμήσατε τώρα.
Οι τρεις πρώτοι τόμοι του Sandman και τα πρώτα κεφάλαια του Μάγου (πριν μεγαλώσει ο Τιμ) ήταν εμπειρία ζωής. Ολόκληρο κεφάλαιο εφηβείας, όχι αστεία :roll:
24 hours :bow2:
Τέλειωσα και το The Doll’s House, όπως και το πρώτο έτσι και αυτό μου αφήνει μικτές εντυπώσεις… υπήρξαν κεφάλαια που τα θεωρώ εκπληκτικά και άλλα που τα θεωρώ λιγότερο καλά, ίσως γιατί με μπέρδεψαν κάπως.
Αλλά θα σταθώ στις δύο κορυφαίες στιγμές του κόμικ, το κεφάλαιο με την σύναξη των δολοφόνων στο ξενοδοχείο, στο οποίο διέκρινα εκείνη την απίστευτη παράνοια του 24 Hours, καθώς και το υπέροχο Men of Good Fortune, με όλη αυτή την αναδρομή στον χρόνο, ίσως και το αγαπημένο μου κομμάτι της σειράς ως τώρα…
Σκέφτομαι να αγοράσω το τελευταίο βιβλίο του Gaiman “Anansi Boys” ή “Οι γιοι της Αράχνης” όπως κυκλοφόρησε εδώ.
Το έχει διαβάσει κανείς? Εντυπώσεις?
Για το πάνω βιβλίο δεν γνωρίζω να πω κάτι, διαβάζω ωστόσο αυτόν τον καιρό την λαχταριστή ανθολογία απο διηγήματα “Smoke and Mirrors” η οποία πραγματικά δικαιώνει το όνομα του δημιουργού της, ενώ περιμένω απο μέρα σε μέρα τα εναπομείναντα Sandman, έτσι ώστε να ολοκληρώσω τη σειρά…
…και όταν γίνει αυτό φυσικά, να περιμένετε αναλυτικές εντυπώσεις…
Το Neverwhere διαβάστε 
[ντάξει για sandman, κλασσικά…]
Δεν έκατσα να διαβάσω άλλα σας ποστ, γιατί μπορεί να είναι γεμάτα σπόιλερ… και δεν έχω αρχίσει καλά καλά το διάβασμα…
Λοιπον, άρχισα να διαβάζω το ΥΠΕΡΟΧΟ Sandman, ύστερα απο προτροπή ενός πολύ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ σοφού φίλου, και επειδή ξέρει το κόλλημά μου με την Τόρι, και εφόσον η Delirium έχει στοιχεία της… με σκέφτηκε… και τον ευχαριστώ θερμά!..
είναι πολύ απολαυστικές οι ιστορίες…
Οπότε θα επανέλθω και θα διαβάσω κι άλλα ΌΟΟΤΑΝ το τελειώσω όλο.
γαμωτο και εγω ειχα ακουσει τα καλυτερα για τον Gaiman αλλα διαλεξα να διαβασω το “Ο Πολεμος Των Θεων” και δε μου αρεσε…ουσιαστικα απο τα μισα και μετα το διαβαζα απλα για να τελειωσει…
γι αυτους που ξερουν ετσι “κυμαινονται” τα βιβλια του(δλδ οπως το “Ο Πολεμος Των Θεων” ) η επεσα στην περπτωση???αν ειναι να κανω ακομα μια δοκιμη…:-k
Δώστου μωρέ άλλη μια ευκαιρία. To American Gods θεωρείται απο τα πολύ σημαντικά του μεν, έχω δει ωστόσο πολλές και αντιφατικές κριτικές, κάποιοι έλεγαν οτι δε τους άρεσε, αλλά τους άρεσαν πολύ ωστόσο άλλα έργα του όπως το Neverwhere ή το Stardust…
Υπόψιν, δεν έχω διαβάσει (ακόμα) κανένα απο τα παραπάνω, πλέω ακόμα στα πελάγη ενός απο τα κορυφαία graphic novels που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ (ε ξέρουμε ποιό λέω), όταν κουραστώ να το ξαναδιαβάζω θα επανέλθω…
Ο Gaiman για τον χαρακτήρα της Delirium πήρε στοιχεία απο τον χαρακτήρα της φίλης του Tori Amos.
Για τον χαρακτήρα της/του Desire εκτός του ότι η μορφή της/του παραπέμπει στον David Bowie…
Εμένα μου ήρθε συσχετισμός με τον χαρακτήρα που “υποδύεται” η Tori στο Strange Little Girls στη διασκευή του τραγουδιου του Joe Jackson “Real Men”. Μοιάζουν πολύ εμφανησιακά μ’αυτό που είναι o/η Desire.
[CENTER]
[/CENTER]
Ο Gaiman έχει γράψει σχετικά μ’αυτό το τραγούδι:
Some of the girls were boys.
The view changes from where you are standing.
Words can wound, and wounds can heal.
All of these things are true.
Και η απάντηση της Tori:
“She’s an androgynous being, like a seahorse. Her essence is anima/animus combined, of the joining of two in one. It’s a woman who has really integrated her animus. And this is what she projects to the world. Neil Gaiman is convinced she’s a he, but I don’t agree. I think she’s androgynous.”
το σαββατοκύριακο που ήμουν αθηνα πέρασα απο το public και πήρα το 2ο τευχος απο σαντμαν(μιας και το πρωτο δεν το ειχε:( ) αν και τα εχω διαβάσει σε ηλεκτρονική μορφη λεω να τα τσιμπάω σιγα σιγα…
Πάντως το Public τα χει σε απαράδεκτες τιμές… 20 ευρώ το τεύχος. Πιστεύω αν ψάξεις σε κανένα άλλο κατάστημα ίσως και να τα έβρισκες σε καλύτερη τιμή (καλά, για ίντερνετ δε το συζητάω, εγώ απο κει αγόρασα τα περισσότερα - α, και απο το Φνακ, ναι… πριν πάρει το Public τη θέση του… και τότε, ως το καλοκαίρι, στο Φνακ τα Sandman έκαναν 14-15 ευρώ το ένα…)
Έχοντας ακούσει πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα ‘‘σκοτεινά’’ comics και με χαρακτήρες που παραπέμπουν σε ελληνική και σκανδιναβική μυθολογία,ξεκίνησα κι εγώ λαίμαργα το [B]sandman[/B].Μόλις διάβασα το πρώτο βιβλίο και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ!Σίγουρα θα το συνεχίσω το σπορ.Έχω λατρέψει τον κεντρικό ήρωα,τον Μορφέα (Dream) καθώς και την αδερφή του που εμφανίζεται στο τέλος.Είναι στιγμές που πραγματικά τις βρίσκω φρικιαστικές και αρρωστημένες αλλά ταυτόχρονα γοητευτικές κατά κάποιον τρόπο.Εξάλλου όλοι φιλοξενούμε τερατώδεις σκέψεις στο μυαλό μας.Ένα άλλο πράγμα που μου αρέσει είναι ότι είναι διδακτικό.Δείχνει ανθρώπους που έχοντας αποκτήσει κατα λάθος θεικές δυνάμεις, γίνονται υπερόπτες και αλλαζόνες βγάζοντας όλα τους τα απωθημένα πάνω στον αβοήθητο απλό κόσμο…αλλά ξεχνάνε ότι και οι ίδιοι είναι απλοί θνητοί και αργά ή γρήγορα η τιμωρία θα πέσει πάνω στα κεφάλια τους από τους πραγματικούς Θεούς(ή την διακαιοσύνη απλά).Γενικά υπάρχει αυτή η αίσθηση δικαιοσύνης στο βιβλίο.Απ’ όσο θυμάμαι, μέσα αναφέρονται οι τρεις Μοίρες,γνωστές σε μας ως Λάχεσις,Κλωθώ και Άτροπος-αν θυμάμαι καλά από την Γ’ λυκείου-αλλά στο βιβλίο οι μυθολογικοί χαρακτήρες εμφανίζονται με πολλά και διάφορα ονόματα,όπως επίσης και ο Σατανάς(Lucifer).Επίσης θυμάμαι να εμφανίζονται διάφοροι δαίμονες στη κόλαση(η περιγραφή της Κολάσεως μου θυμίζει paradise lost του John Milton) ένας εκ των οποίων είναι σαν πανκιό.Αν και στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο να μπω στο κλίμα, μπορώ να πω ότι πήρα σχετικά γρήγορα το κολάι και δεν το άφηνα από τα χέρια μου.Και παρότι είναι στ’αγγλικά είναι κατανοητό και μάλιστα σε βάζει στο κλίμα με τις τοπικές διαλέκτους,ιδιολέκτους και την αργκώ, σα να βλέπεις σκηνές να διαδραματίζονται μπροστά σου.Κλέινω με μία φράση που μου έχει μείνει και επανέρχομαι λίαν συντόμως.
[I]’‘have you ever had one of those dreams, you know…where you’ve woken up, but you haven’t? It’s just part of the nightmare and you’re still in it…’’[/I]
[SPOILER]Ευχαριστώ θερμά το καλό παιδάκι από το φόρουμ που μου δάνεισε κ μου εμπιστεύτηκε το βιβλίο :D[/SPOILER]
Συγκινούμαι. Η Angel γουστάρει Sandman. Και απ’το πρώτο κιόλας βιβλίο! Πραγματικά συγκινούμαι. 
Και ναι, οι τρεις Μοίρες είναι αυτές που εμφανίζονται, τις οποίες θα δεις πολλές φορές ακόμα και με την μορφή των Ευμενίδων/Ερινύων… Και παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη και κατάληξη της ιστορίας, μαζί με ένα κάρο άλλα μυθολογικά πρόσωπα που εμφανίζονται σταδιακά.
Όσο αφορά την κόλαση, υπάρχουν αναφορές στην Κόλαση του Δάντη. Για παράδειγμα στο σημείο που ο Μορφέας διανύει το δάσος και λέει “the wood of suicides has changed since my last visit… i remember it as a tiny grove”… Το “Δάσος των Αυτόχειρων” το συναντάς στον Δάντη, όπου οι αυτόχειρες έχουν μετατραπεί σε δέντρα και μοιρολογούν…
είδες;μου άρεσε μέχρι και το πρώτο που έλεγες ότι δε θα μου πολυαρέσει.Φαντάζεσαι πλάκα πλάκα να μη μου αρέσουν τα υπόλοιπα;
Α μπράβο ναι!Από το Δάντη.Αλλά και η μύγα…αυτο το πράγμα τελοσπάντων ο Beelzebub αναφέρεται και στο paradise lost ως συν-κυβερνήτης της Κολάσεως.Και μάλιστα θυμάμαι μια παρομοίωση που οι δαίμονες έχουν συγκεντρωθεί και υπάρχει μία οχλαγωγία,σα σμήνος από μύγες.μπζζζ! Ωραία ωραία,θα συνεχίσω και τα άλλα.Μάζεψε τα καυτά σου δάκρυα για την ώρα.