Μετά από κάμποσες ακροάσεις: ο δίσκος είναι καλός, απλά δεν είναι όσο ‘‘έντονος’’ θα περιμέναμε από την μπάντα (στο ‘‘Given to the rising’’ είχε κάμποσες τέτοιες στιγμές- για πιο πίσω δε λέω καν). Αυτό το αίσθημα της απόγνωσης, του ‘‘πιο κάτω δεν πάει’’ κλπ. δεν υπάρχει. Υπάρχουν, όμως, τραγούδια όμορφα, μελωδικά, και, κατά κάποιον τρόπο, catchy.
Χωρίζω το δίσκο σε δύο μέρη: το πρώτο αποτελείται από τα 3 πρώτα τραγούδια, όπου, προσωπικά, σε αυτά στηρίζω αυτό που λέω ‘‘πιασάρικο’’. Υπάρχουν οι μελωδίες που θα σου μείνουν, τα ακουστικά σημεία, οι όμορφοι ήχοι (ιδίως αυτό που ακούγεται σαν γκάιντα και χρησιμοποιείται συχνά στο album) κλπ. Ιδίως το ‘‘We all rage in gold’’ είναι σχεδόν hit-άκι. Τραγούδια που, περίεργο για Neurosis, γίνονται κτήμα σου γρήγορα, εύκολα, και ως εκεί.
Την εικόνα ‘‘χαλάει’’ (με την καλή έννοια) κάπως το ‘‘Bleeding the pigs’’, τραγούδι που δεν περιμένεις εφ’ όσον έχεις ακούσει τα 3 πρώτα. Λες και είναι βγαλμένο από το ‘‘Enemy of the sun’’, με τις tribal-ιές του, τα περίεργα σημεία του, γενικά πολύ μπροστά. Στο ίδιο μήκος κύματος και το ‘‘All is found… in time’’, αν και, προσωπικά, μάλλον το βρίσκω την πιο αδύναμη στιγμή το album (με εξαίρεση το ωραίο, ήρεμο σημείο στη μέση). Ενδιάμεσα το ‘‘Casting of the ages’’ αποτελεί μάλλον και την πιο έντονη στιγμή του album, αν και θα ήθελα να το τραβάει λίιιγο παραπέρα και να μη μείνει στη (σχεδόν μία, μοναδική) ίδια ιδέα σε όλο το τραγούδι. Τέλος, το ‘‘Raise tha dawn’’, θα το ήθελα, όπως είπε και ο Angmar, πιο επικό, όπως μας μάθαιναν όλα τα προηγούμενα ‘‘τελευταία’’ τραγούδια των Neurosis. Ίσως το ‘‘Casting of the ages’’ να ταίριαζε παραπάνω για κλείσιμο.
Συμπερασματικά ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, δε με απογοητεύει, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ‘‘συγκλονιστικός’’ ή κάτι τέτοιο. Βασικά ίσως είναι ένα κατάλληλο album για να ξεκινησει κάποιος ‘‘ομαλά’’ τη γνωριμία του με την μπάντα.
