Είχα πάντα μια ανεξήγητη έλξη για τη Νέα Υόρκη. Για τη μουσική της είχα μάλλον συγκεχυμένη εικόνα (και εν πολλοίς έχω ακόμα), όμως κάθε φορά που άκουγα κάτι από Νεοϋρκέζο καλλιτέχνη με άφηνε εύκολα μλκ, έστω και αν αγνοούσα at the time τα πως και τα τι πίσω από το κάθε τραγούδι. Είναι δύσκολο να παρουσιάσω ολοκληρωμένο το παζλ της μουσικής σκηνής της Νέας Υόρκης, που γνώρισε την άνθησή της στα μέσα περίπου (και λίγο αργότερα) της δεκαετίας του '70 και η επιρροή της δεν έπαψε ποτέ.
Σαν πόλη είναι αρκετά αδικημένη σε σχέση με το LA και το Σαν Φρανσίσκο, γιατί εκείνες πρωτοστάτησαν λίγα χρόνια νωρίτερα σε μια πιο φωτεινή “επανάσταση” απ’όσο θα ταίριαζε η Νέα Υόρκη. Δεν ήταν δυνατό να είναι μέλος αυτής της κουλτούρας, παρά να είναι πρωτοστάτης μιας άλλης, κενής επανάστασης, που χτύπησε την Αμερική μετά το ξε-φτιασίδωμα δύο ταραχώδων δεκαετιών. Η γενιά του '70 στεκόταν αμήχανη και το αστικό τοπίο της Νέας Υόρκης ήταν το ιδανικό λίκνο καλλιτεχνών που δεν είχαν τίποτα να πουν κ όμως το έλεγαν.
Οι άμεσες επιρροές της σκηνής, μάλλον τα πρώτα δείγματα αυτής, βρίσκονται στους Velvet Underground και τους New York Dolls. Punk κ New Wave εμφανίζονται και οι τραχιές κιθάρες των Ramones, της Patti Smith κ των Blondie συναντούν τους Talking Heads κ τους Television. Ακόμα και μπάντες όπως οι Blue Oyster Cult, δείχνουν τα δικά τους ιδιαίτερα ξεστρατίσματα, ίσως γιατί η Νέα Υόρκη φροντίζει να μην ακολουθεί κανείς την πεπατημένη. Από τότε, συγκροτήματα όπως οι Sonic Youth και οι Interpol βγαίνουν στην επιφάνεια, προβάλλοντας σε διαφορετικές εποχές την όψη μιας πόλης που βιάστηκε να μεγαλώσει.
Με αυτήν τη μικρή εισαγωγή, ελπίζω να βρω και άλλους που γουστάρουν το ίδιο με μένα κ να ξετρυπώσουμε τα μικρά και τα ασήμαντα, γιατί πάντα αυτά αξίζουν.