Σώπα ρε…ο Seth έκανε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένα σωστό εξώφυλλο που δεν αναμασάει τις παπαριές που ζωγραφίζει τα τελευταία χρόνια! Αφού το 'χεις ρε αγόρι μου, μην επαναλαμβάνεσαι γαμώτο…αναμένουμε ένα brutal death ογκόλιθο για σπάσιμο αλάτων σβέρκου!
ναι επιτελους μετα απο ποοοοολυ καιρο και μενα μου αρεσε το εξωφυλλο του Seth
Εμένα πάντως το εξώφυλλο δε μ’αρέσει καθόλου… Ελπίζω να μ’αρέσει το περιεχόμενο όμως!!!
Και το εξωφυλλο της απλης εκδοσης
At The Gate Of Sethu tracklist:
- Enduring The Eternal Molestation Of Flame
- The Fiends Who Come To Steal The Magick Of The Deceased
- The Inevitable Degradation Of Flesh
- When My Wrath Is Done
- Slaves Of Xul
- The Gods Who Light Up The Sky At The Gate Of Sethu
- Natural Liberation Of Fear Through The Ritual Deception Of Death
- Ethno-Musicological Cannibalisms
- Tribunal Of The Dead
- Supreme Humanism Of Megalomania
- The Chaining Of The Iniquitous
- Enduring The Eternal Molestation Of Flame [instrumental version] [bonus]
- The Inevitable Degradation Of Flesh [instrumental version] [bonus]
λιγο πιο μικροι τιτλοι την αλλη φορα. :lol: το 2ο εξωφυλλο πολυ πιο γαματο απο το 1ο. μου φερνει κ λιγο σε Black Seeds Of Vengeance.
Ο ήχος δεν μου έκατσε καθόλου καλά για αρχή. Το κομμάτι μάλλον σύντομο μου φάνηκε, δεν το ευχαριστήθηκα και τόσο.
Το Ethno-Musicological Cannibalisms ακούγεται σαν τίτλος επεισοδίου από το Community.
Θα γυρισουν το νεο τους κλιπ στα Μετεωρα παρακαλω!
:lol: :lol: :lol:
Φαντάσου τον ανώμαλο αυτό να κλέβει σώβρακα από τους Nile!!! :lol::lol::lol:
:lol:
On topic το κομμάτι παρότι χρησιμοποίησαν εκτεταμένα εξαιρετικά καθαρά, έδεσαν υπέροχα με ένα κομμάτι που μου φέρνει κι λίγο από In Their Darkened Shrines περίοδο. Γαμάτο!! 
Παρολο τα περιεργα φωνητικα θα συμφωνησω (τα οποια μου αρεσαν), μακαρι να εχει και την ιδια παραγωγη :roll:
δεν αντεξα και ακουσα ενα τραγουδι πριν κυκλοφορησει :lol:
…αυτά είναι…θά’ναι πολύ εντυπωσιακό:):!:
κεί όξω
Νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ καλό δισκάκι ε!
Με κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις/πειραματισμούς στον ήχο που τον κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρων, χωρίς βέβαια να χάνεται η ηχητική ταυτότητα της μπάντας.
Εντάξει απόδοση στα γνωστά εξωπραγματικά επίπεδα, ωραίες συνθέσεις και τα γνωστά ανατολίτικα ιντερλούδια/ανάσες.
Όσο το άκουγα σκέφτηκα πως θα μπορούσε να είναι και ένας καλός δίσκος για να εισέλθει κάποιος ανυποψίαστος στον κόσμο των Nile. Είναι λιγότερο βίαιος, πιο προσιτός (δεν το λέω αρνητικά αυτό).
Συμφωνω με τον απο πανω, προκειται τελικα για παρα πολυ καλο δισκο, κυριως λογω ροης κομματιων, ακουγεται ανετα μιας και καμια συνθεση δε μ φανηκε ουτε περιττη ουτε αδιαφορη. Απ την αλλη σιγουρα ειναι ο πιο light δισκος των Nile απο πλευρας παραγωγης και σιγουρα λειπει ο ογκος και η βαρβατιλα του TWTGD η’ του In Their Darkened Shrines. Στα θετικα η παραγωγη των τυμπανων που για πρωτη φορα στη περιοδο Κολλια που ο ηχος τους ειναι αυτος που τους αρμοζει πραγματικα.
Μ αρεσουν ιδιαιτερα τα refrains πολλων τραγουδιων εδω περα οπως για παραδειγμα
στα Τhe Fiends who come to steal the magick of the deceased, ενω εχω ξεχωρισει τα Τhe Gods who Light Up the Sky at the gate of Sethu, The inevitable degradation of flesh (οπου live πρεπει να παιρνει κεφαλια) και το Slaves of Xul ως γαματη εισαγωγη.
Ιδιαιτερες καινοτομιες δεν υπαρχουν, αν καποιος παει να κρινει τους Nile του 2012 με βαση το τι νεο εχουν να προσφερουν τοτε νομιζω οτι χανει το νοημα. Αυτα τα θεματα εκλεισαν πριν αρκετα χρονια στα αλμπουμ που κυκλοφορησαν μεχρι και το 2005. Η ουσια ειναι πως το At the Gates of Sethu ειναι πραγματικα ενα αλμπουμ πολυ καλυτερο του αναμενομενου και δεν αποτελει πισωγυρισμα στη πορεια της μπαντας.
Λοιπόν μόνο 2 ακροάσεις αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ και να μην σχολιάσω κάποια πράγματα. Και φυσικά το πρώτο που μου έκανε πολύ αρνητική εντύπωση, την 0% λιπαρά παραγωγή του άλμπουμ. Ότι ήταν το heretic για του Morbid Angel, ένα καλό άλμπουμ με λάθος παραγωγή, αυτό έχω την εντύπωση πως είναι και το At the Gates of Sethu για τους Nile.
Γενικά δεν έχω πρόβλημα με τις καθαρές παραγωγές, ακόμα και τα triggers, έχω δηλώσει και στο death metal thread την προτίμηση μου σε μπάντες όπως οι Hour of Penance ή ακόμα και τους Bloodbath των τελευταίων άλμπουμ. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μια “καθαρή παραγωγή”, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που στα προηγούμενα άλμπουμ τους, ακόμα και στο τελευταίο τους Those Whom the Gods Detest, σε έπνιγαν με τον ήχο τους δημιουργώντας μάλιστα σε άλμπουμ όπως το In the Darkned Shrines μια αποπνικτική και απειλητική ατμόσφαιρα με τις κιθάρες να φτιάχνουν ένα σκοτεινό τοίχο που δεν εισχωρούσε ούτε χαραμάδα φωτός.
Και εδώ τι; Τέρμα πρίμα ήχος στις κιθάρες, το τοίχος έχει πέσει ενώ και τα ντραμς έχω την εντύπωση πως συμβάλουν αρνητικά αφού ακούγονται πολύ ξερά αλλά δεν είμαι σίγουρος αν απλά με έχει επηρεάσει η τεράστια έλλειψη όγκου και μπασαδούρας και μου ακούγονται όλα τα υπόλοιπα άσχημα.
Συνθετικά τα ριφ που σπέρνουν υπάρχουν ακόμα, επίσης η απόδοση των μουσικών συνεχίζει να είναι εξωπραγματική, τα ιντερλούδια δίνουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα των Nile η οποία όμως δεν ακούγεται καθόλου απειλητική πλέον. Εν ολίγης ναι μεν οι… βασιλικές κόμπρες μας έζωσαν και πάλι, αλλά αυτή την φορά φαίνεται να τους έχουν βγάλει το δηλητήριο. Οι ακροάσεις συνεχίζονται πάντως.
Λοιπόν εγώ συμφωνώ σε πολλά σημεία με το από πάνω post του Ντεντ. Εκτός του ότι δεν υπάρχει αυτός ο βαρύς και σκοτεινός ήχος που μας έχουν συνηθίσει οι Nile, δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι σ’αυτό το δίσκο που να έχει αυτό το ανατριχιαστικό ξέσπασμα στη μέση περίπου του κομματιού (ένα απ’τα σήματα κατατεθέν πιστεύω της μπάντας) που έχουν πολλά τραγούδια από προηγούμενους δίσκους, όπως permitting the noble dead…, the eye of ra, ithyphallic, lashed to the slave stick, invocation to seditious heresy κ.ά. (δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε ποιο σημείο εννοώ). Γενικά πολύ ήρεμο μου φάνηκε σε σχέση με τα προηγούμενα. Ωστόσο αναγνωρίζω τα φοβερά πράγματα που κάνει με την κιθάρα ο Σάντερς, αλλά δεν έχω πειστεί ακόμα να το πάρω αυθεντικό.
Λοιπόν έχοντας ακούσει τον δίσκο 4-5 φορές ολόκληρο έρχομαι να πώ ότι πρόκειται για έναν πολύ ωραίο δίσκο απλά είναι ένα κλικ παρακάτω από το απίστευτο Those Whom The Gods Detest λόγω πριμαριστής παραγωγής και των φωνητικών όπου δεν μου άρεσε η τόσο εκτεταμένη χρήση ημιDeath metal φωνητικών. Τα drums δεν είχα ποτέ θέμα πως ακούγονταν στα προηγούμενα των Nile και ούτε έχω θέμα τώρα. Οι κιθάρες χάσανε λίγο από τον όγκο τους και αυτή είναι η διαφορά από το προηγούμενο 
.
Προσέχουμε επίσης πως έχουν ρίξει και μερικές δυσαρμονικές συγχορδίες σε αυτό το άλμπουμ στα Enduring The Eternal Molestation Of The Flame, The Inevitable Degradation Of Flesh και Tribunal Of The Dead. Στην πρώτη ακρόαση σκαλώνεις και μετά το βλέπεις σαν αναποσπαστο κομμάτι της μουσικής του άλμπουμ! 
Τα γνωστά ιντερλούδια των Nile δίνουν βροντερό παρών (Slaves Οf Xul, Etho-musical Cannibalisms) όπως και μπόλικες κομματάρες με προσωπικά αγαπημένα τα The Inevitable Degradation Of Flesh (πως λέμε μυρίζει ανοιγμένα κεφάλια στο moshpit? :D), The Fiend Who Come To Steal The Magick Of The Deceased, When My Wrath Is Done (γαμώ τις εισαγωγές!), The Gods Who Light Up The Sky At The Gate Of Sethu (έπος πραγματικά ειδικά το τελείωμα AT THE GATES OF SETHU και το ρολάρισμα του Κόλλια), Supreme Humanism Of Megalomania (RIFFARA και κομματάρα με κεφαλαία Bold και ότι άλλο θέλετε! :D) και το τελείωμα The Chaining Οf Τhe Iniquitous με την υπέροχη εισαγωγή του.
Επίσης προσωπικά το artwork του Seth είναι από τα αγαπημένα μου των Nile μαζί με το Annihilation Of The Wicked και το In Their Darkened Shrines