Nino Rota vs Ennio Morricone

Άλλες Τέχνες Κινηματογράφος & Τηλεόραση
#1

Που λέτε, είχα πολυυύ καιρό στο μυαλό μου να φτιάξω αυτό το soundtrack-ικό θρεντ, αλλά δίσταζα.
Πρόκειται για δύο κολοσσιαίους καλλιτέχνες, η παρουσίασή τους δεν είναι εύκολη υπόθεση και ο μόνος τρόπος να γίνει είναι με ταπεινότητα και δέος.
Να ξεκαθαρίσω πως δε μου αρέσει η λογική των vs τοπικ αλλά εδώ έκανα μια εξαίρεση καθώς όντας και οι δύο Ιταλοί πάντοτε τούς είχα μαζί στο μυαλό μου και θεώρησα πως θα κόλλαγαν ωραία σε ένα κοινό τόπικ.
Άλλωστε δεν τίθεται καν ζήτημα επιλογής ενός εκ των δύο, είναι αστεία πράματα αυτά.
Από το να μην το ανοίξω καθόλου όμως, αποφάσισα να γράψω μερικά πραματάκια από τα ελάχιστα που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας, έτσι ώστε να ανάψω το φυτίλι για μια ενδεχόμενη κουβέντα.
Forza Italia λοιπόν :!:
(Με κεραμιδί χρώμα είναι τα λινκς για τα αντίστοιχα soundtracks των ταινιών)

[CENTER][SIZE=“6”]Nino Rota[/SIZE]

[/CENTER]

Μεγάλος σταθμός στην ιστορία των soundtracks όσον αφορά στην Ιταλία.
Ο Nino Rota γεννήθηκε το 1911 στο Μιλάνο από οικογένεια μουσικών. Σπούδασε σύνθεση σε ωδεία του Μιλάνου και της Ρώμης. Σε ηλικία 19 ετών, έπειτα από προτροπή του μεγάλου μαέστρου Arturo Toscanini, ταξίδεψε για τις ΗΠΑ όπου έζησε μόλις 2 χρόνια συνεχίζοντας τις μουσικές σπουδές του, για να ξαναγυρίσει στην πατρίδα του όπου έλαβε πτυχίο λογοτεχνίας από το πανεπιστήμιο του Μιλάνου. Θεωρήθηκε παιδί-θαύμα αφού έγραψε το πρώτο του ορατόριο σε ηλικία 13 ετών. Εκτός από τις πολυάριθμες μουσικές που συνέθεσε για όπερες, μπαλέτα και θεατρικά έργα, η μουσική κληρονομιά του στον κόσμο του κινηματογράφου αριθμεί περισσότερα από 150 soundtracks για ταινίες. Αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος εάν αναλογιστούμε πως έφυγε από τη ζωή το '79 από καρδιά.

Η καριέρα του στο χώρο του κινηματογράφου, ξεκινά γύρω στα 1940, όμως θα περάσει μια δεκαετία περίπου και δεκάδες λιγότερο γνωστά φιλμ, για να συναντήσει ο Φίλιππος το Ναθαναήλ. Πλέον όταν κάποιος ακούει το όνομα Nino Rota, ένα από τα ονόματα που έρχονται πρώτα στο μυαλό είναι αυτό του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη [SIZE=“4”]Federico Fellini[/SIZE]. Και πως να μη συμβεί αυτό, όταν ο Nino Rota ήταν αυτός που έγραψε τη μουσική για μια ντουζίνα από τις καλύτερες και πιο κλασικές ταινίες του Fellini. Ένα πραγματικά αχτύπητο δίδυμο. Ταινίες που έχουν μείνει στην ιστορία και μοναδική μουσική επένδυση.

[CENTER][SIZE=“4”]La Dolce Vita[/SIZE] (1960)

[B][COLOR=“DarkRed”]“La Dolce Vita”[/COLOR][/B][/CENTER]

Marcello Mastroianni, Anouk Aime και φυσικά η πληθωρική Σουηδέζα Anita Ekberg.
Ένα γλυκό, ρομαντικό δράμα με στοιχεία κωμωδίας, με πολλές μαεστρικά συνδυασμένες σεκάνς που αφήνουν την εντύπωση πως δεν υπάρχουν αυστηρά καθορισμένα όρια, αρχή και τέλος, απλά μια ατελείωτη περιπέτεια, όπως η ίδια η ζωή άλλωστε. Η Οδύσσεια ενός δημοσιογράφου για την αναζήτηση της ευτυχίας και του έρωτα/αγάπης.

[SPOILER]

368×527

Ένα από τα πιο κλασικά στιγμιότυπα στην ιστορία της 7ης τέχνης.[/SPOILER]

[CENTER][SIZE=“4”]8½[/SIZE] (1963)

[B][COLOR=“DarkRed”]“La Passerella d’Addio”[/COLOR][/B][/CENTER]

500×626

Και πάλι δίδυμο Marcello Mastroianni και Anouk Aime, ενώ στη θέση της καλλονής που κλέβει την παράσταση με την ομορφιά της, η Claudia Cardinale. Ακόμη ένα αριστούργημα, μόλις 3 χρόνια μετά τη “Γλυκειά Ζωή”, το “Otto e Μezzo” μοιράζεται μερικά κοινά στοιχεία και ως προς την υπόθεση, λίγο πιο σκοτεινό και avant-garde, φαντάζει ίσως πιο ώριμο, πιο ολοκληρωμένο. Η πολύχρωμη, εύθυμη μουσική ντύνει άψογα ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα, πανηγυρικά κλεισίματα ταινιών.

Μερικά ακόμη σημαντικά soundtracks σε ταινίες του Fellini :

The White Sheik (1952) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Lo Sceicco Bianco”[/COLOR][/B]

Nights of Cabiria (1957) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Le Notti di Cabiria”[/COLOR][/B]

Juliet of the Spirits (1965) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Giulietta degli Spiriti Theme”[/COLOR][/B]

Satyricon (1969) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Satyricon”[/COLOR][/B]

Amarcord (1973) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Amarcord”[/COLOR][/B]

Μια ακόμη σημαντική συνεργασία του Nino Rota ήταν με τον επίσης σπουδαίο [SIZE=“4”]Luchino Visconti[/SIZE] με αποτέλεσμα τη μουσική επένδυση 5 ταινιών.

[CENTER][SIZE=“4”]Rocco and his Brothers[/SIZE] (1960)

[B][COLOR=“DarkRed”]“Terra Lontana”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Milano and Nadia”[/COLOR][/B][/CENTER]

Μια κλασική ταινία, το δράμα μιας οικογένειας με 5 παιδιά που με απόφαση της χήρας μητέρας (Κατίνα Παξινού σε μεγάλη ερμηνεία) μετακομίζει από την Καλαβρία στο Μιλάνο αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Από τα επεισόδια της ταινίας, κυρίαρχη είναι η μοιραία κόντρα μεταξύ δύο αδερφών (Alain Delon και Renato Salvatori) οι οποίοι ερωτεύονται την ίδια γυναίκα. Το καστ συμπληρώνουν ο επίσης δικός μας Σπύρος Φωκάς η Annie Girardot και η Claudia Cardinale.

[CENTER][SIZE=“4”]The Leopard[/SIZE] (1963)

[B][COLOR=“DarkRed”]“Il Gattopardo Suite”[/COLOR][/B][/CENTER]

“Ο Γατόπαρδος”. Μια επική ταινία μεγάλης διάρκειας, βασισμένη σε ιστορικά στοιχεία, που τοποθετείται στη Σικελία του 19ου αιώνα επί εποχής του μεγάλου εθνικού ήρωα και επαναστάτη Γκαριμπάλντι. Στο προσκήνιο η αριστοκρατική οικογένεια του ευγενούς πρίγκιπα της Salina (Burt Lancaster) και του ανιψιού του (Alain Delon) ο οποίος αποφασίζει να πολεμήσει στον εμφύλιο που έχει ξεσπάσει, με το πλευρό των επαναστατών. Γεμάτη συμβολισμούς, η ταινία αποτυπώνει την αλλαγή του κοινωνικο-πολιτικού χάρτη της Ιταλίας, την παρακμή της αριστοκρατίας και την άνοδο της μεσαίας τάξης.

Άλλα δύο soundtracks που αξίζει να ακούσετε είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του Nino Rota με τον [SIZE=“4”]Franco Zeffirelli[/SIZE] (τον οποίο γνωρίζουμε οι περισσότεροι λόγω του “Τζήζας οφ Νάζαρεθ” που μας προβάλλουν κάθε Πάσχα για πλύση εγκεφάλου…) και τις δύο ταινίες που βασίζονται σε έργα του Shakespeare.

The Taming of the Shrew (1967) : [B][COLOR=“DarkRed”]“The Taming Of The Shrew Overture”[/COLOR][/B]

Romeo and Juliet (1968 ) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Romeo and Juliet Theme”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“The Feast at the House of Capulet”[/COLOR][/B]

…και βέβαια για κλείσιμο άφησα το πιο διάσημο και αγαπημένο. Το soundtrack που έμελλε να φέρει το Όσκαρ στον Nino Rota λίγο πριν πεθάνει. Πώς να ξεχάσει κανείς τη μουσική για τις δύο πρώτες (και καλύτερες) ταινίες του “Νονού” ? Το απόλυτο γκανγκστερικό έπος του Μάριο Πούζο σε σκηνοθεσία [SIZE=“4”]Francis Ford Coppola[/SIZE]. Επικές ταινίες, επικό soundtrack. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω λεπτομέρειες.

[CENTER][SIZE=“4”]The Godfather[/SIZE] (Part Ι 1972, Part II 1974)

[COLOR=“DarkRed”][B]“The Godfather Waltz”[/B][/COLOR]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Love Theme”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“The Pickup”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Connie’s Wedding”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“A New Carpet”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Kay”[/COLOR][/B][/CENTER]

Ο Nino Rota στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, γεμάτος πείρα, καταθέτει το απαύγασμα της καριέρας του. Από το Βαλς του Νονού στο “Love Theme”, συνθέτει θέματα που αν και φαινομενικά απλά, επαναλαμβάνονται συχνά με τόσες ιδιοφυώς παραλλαγμένες εκδοχές κατά τη διάρκεια των έργων, που είναι αναπόφευκτο να μην εντυπωθούν στο μυαλό του θεατή/ακροατή. Αγαπημένες στιγμές όπως το “The Pickup” με το cool jazz ύφος που δίνει το πιάνο, το σαξόφωνο και τα σκουπάκια των drums, η παραδοσιακή ταραντέλα που ακούγεται στο γάμο της Connie (πόσο αχώνευτη ηθοποιός!), το παιχνιδιάρικο θέμα από τη σκηνή με το κλέψιμο του χαλιού, την Diane Keaton και το μελαγχολικό “Kay”…
Η μουσική του Rota είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με την ταινία που είναι αδύνατο να μην ακούσεις κάποιο κομμάτι και να μη ζωντανέψει μια σκηνή από το έργο ή και αντίστροφα. Αυτός είναι άλλωστε ο τελικός στόχος ενός πετυχημένου soundtrack.

#2

[CENTER][B][SIZE=“6”]Ennio Morricone[/SIZE][/B]

[/CENTER]

Γεννηθείς το 1928 στη Ρώμη, πρόκειται για έναν από τους πλέον δημοφιλείς, επιδραστικούς και καταξιωμένους συνθέτες με περισσότερα από 500 (8O) soundtracks για τη μεγάλη αλλά και τη μικρή οθόνη. Ένας ζωντανός θρύλος για τους σύγχρονους του είδους.
Ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του ο οποίος δούλευε ως επαγγελματίας τρομπετίστας, έλαβε κλασική παιδεία σε ένα από τα παλαιότερα ωδεία του κόσμου που βρίσκεται στη Ρώμη, σπουδάζοντας τρομπέτα, σύνθεση, ενορχήστρωση και μουσική διεύθυνση. Συνέθεσε το πρώτο του μουσικό έργο σε ηλικία 6 ετών.

Η καριέρα του ξεκίνησε τη δεκαετία του '50 όπου άρχισε να γράφει μουσική για το θέατρο, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα αλλά και για καλλιτέχνες της pop μουσικής (όπως η Milva, ο Paul Anka ή ακόμη και ο… Demis Roussos) αργότερα.

Tη δεκαετία του '60 στράφηκε προς τον κινηματογράφο όπου έπειτα από μερικές σχετικά άγνωστες δουλειές έμελε να συνεργαστεί με έναν πρώην συμμαθητή του, τον σκηνοθέτη με τον οποίο θα γινόταν αχώριστο δίδυμο και διαμέσου των ταινιών του θα λάμβανε διεθνή αναγνώριση. Τον [B][SIZE=“4”]Sergio Leone[/SIZE][/B] φυσικά.

[CENTER]

[B]A Fistful Of Dollars[/B] (1964) : [B][COLOR=“DarkRed”]“A Fistful of Dollars Suite”[/COLOR][/B][/CENTER]

Η πεμπτουσία των spaghetti western. Ίσως η αγαπημένη μου από τις τρεις, αν και η επιτυχία της ήταν εγγυημένη με το κλεμμένο σενάριο από το Yojimbo του Kurosawa… Ακούγοντας όμως αυτό το soundtrack έως που δε χρειάζεται να δεις την ταινία… Είναι τόσο ζωντανό που περνάει μπροστά από τα μάτια σου με λίγη φαντασία. Το τοπίο κτίζεται μαεστρικά. Το κρυστάλλινο σφύριγμα στην αρχή σε συνδυασμό με τα αρπίσματα της κλασικής κιθάρας. Οι καμπάνες και τα μαστίγια χτυπούν. Η tweed βιντατζιά της ηλεκτρικής κιθάρας και η κορύφωση με τα χορωδιακά φωνητικά και τα τύμπανα που προσομοιώνουν καλπασμό αλόγων. Βυθιζόμαστε προσωρινά στο μοναχικό, μελαγχολικό όμποε για να μπει θριαμβευτικά και περήφανα η μεξικάνικη τρομπέτα. Φυσαρμόνικες, πιάνα και κλείσιμο με ένα φολκ, χορικό σημείο από βιολιά. Πόσο γεμάτο, πλούσιο soundtrack ?

[CENTER][B]For A Few Dollars More[/B] (1965) : [B][COLOR=“DarkRed”]“For A Few Dollars More Theme”[/COLOR][/B][/CENTER]

“For A Few Dollars More” ή στα ελληνικά “Μονομαχία στο Ελ Πάσο” #-o
Άλλο ένα χαρακτηριστικό κομμάτι. Το σφύριγμα είναι και πάλι εδώ και μαζί με τα gang vocals που φωνάζουν “win the fight” στο background γεφυρώνουν κατάλληλα με το προηγούμενο soundtrack. Η εβραϊκή άρπα χαρακτηριστική.

[CENTER][B]The Good, The Bad And The Ugly[/B] (1966) : [B][COLOR=“DarkRed”]“The Good, The Bad And The Ugly Theme”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“The Ecstasy of Gold”[/COLOR][/B][/CENTER]

To πιο αναγνωρίσιμο θέμα από τα τρία ίσως, με τη φλογέρα στην αρχή να μιμείται τους ήχους των κογιότ εκεί στην έρημο και φυσικά το γνωστό σε εμάς τους χεντμπάνκηδες “The Ecstasy of Gold” με το οποίο ανοίγουν τις συναυλίες τους οι Metallica από την αρχή τη καριέρας τους. Τραγούδι με φοβερό peak τα απίθανα γυναικεία φωνητικά που δίνουν ρεσιτάλ σε ένα από τα καλύτερα κλεισίματα ταινιών ever.

Για τρεις διαδοχικές χρονιές λοιπόν '64-'66, ανέλαβε τη μουσική επένδυση της “Τριλογίας των Δολλαρίων”, πιθανότατα των τριών πιο αγαπημένων και γνωστών ταινιών spaghetti western όλων των εποχών, και συνέβαλε κι αυτός με την εκπληκτική δουλειά του στην άνθηση του συγκεκριμένου genre.
Η προσέγγισή του με την πειραματική χρήση ανορθόδοξων μουσικών οργάνων και ηχητικών εφέ (σφυρίγματα, άλογα που χλιμιντρίζουν, σφυριά να κοπανάνε αμόνια, σπιρούνια να σέρνονται, καμπάνες, τρένα και άλλα τρελά) ήταν τόσο ιδιοφυώς πρωτοποριακή που καθιέρωσε ένα μουσικό στυλ.

Ο αστικός μύθος λέει μάλιστα ότι υπήρχαν σκηνές ταινιών που γράφτηκαν πάνω στη μουσική του Morricone.

[CENTER][B][SIZE=“4”]Duck, You Sucker![/SIZE][/B] (1971)

[B][COLOR=“DarkRed”]“Giu La Testa”[/COLOR][/B][/CENTER]

Επίσης, ένα κλασικό θέμα του από western του Segio Leone είναι αυτό του “Duck, You Sucker!” (ή αλλιώς “A Fistful of Dynamite”) του '71 με πρωταγωνιστές τους Rod Steiger και James Coburn. “Σομ Σομ”, αιθέρια γυναικεία φωνή, βιολιά και τσέμπαλο. Άψογο. Και ωραίο ταινιάκι επίσης.

[CENTER][SIZE=“4”][B]“Once Upon a Time in the West”[/B][/SIZE] (1968 )

[B][COLOR=“DarkRed”]“Once Upon A Time In The West Theme”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Man With A Harmonica”[/COLOR][/B][/CENTER]

[SPOILER]

Αχχχ…[/SPOILER]

Και φυσικά ένα από τα καλύτερα spaghetti western είναι και πάλι αποτέλεσμα συνεργασίας Leone/Morricone. Το επικό “Once Upon a Time in the West” με το φοβερό καστ των Charles Bronson (πήρε άξια τη σκυτάλη από τον Clint Eastwood), Henry Fonda, Jason Robards και φυσικά η μοναδική καλλονή με καταγωγή από την Τυνησία, Claudia Cardinale. Η φυσαρμόνικα του Charles Bronson στο ρόλο του “Harmonica” στοιχειώνει όλο το έργο.

Σε άλλα western, συνεργάστηκε επίσης εκτεταμένα και με τον [B][SIZE=“4”]Sergio Corbucci[/SIZE][/B].
Ενδεικτικά μερικά soundtrack (δε βάζω πόστερ γιατί πέρασα τον max αριθμό):

[B]The Great Silence[/B] (1968 ) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Il Grande Silenzio Suite”[/COLOR][/B]

Kalus Kinski σε western ?! Κι όμως.

[B]The Mercenary[/B] (1968 ) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Il Mercenario Theme”[/COLOR][/B]

Με Franco Nero και Jack Palance πρωταγωνιστές.

[B]Companeros[/B] (1970) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Vamos a Matar, Companeros!”[/COLOR][/B]

Με το ίδιο δίδυμο αποπάνω και ωραίο. Κεφάτο τραγουδάκι.

[B]What Am I Doing in the Middle of the Revolution?[/B] (1972) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Rivoluzione Versione Fischi”[/COLOR][/B]

[B]Sonny and Jed[/B] (1972) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Sonny”[/COLOR][/B]

Πάμε κι άλλα τρία western για να το κλείσουμε το κεφάλαιο.

[B]Face to Face[/B] (1967) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Faccia a Faccia”[/COLOR][/B]

Σκηνοθεσία Sergio Sollima με πρωταγωνιστές Gian Maria Volonte και Tomas Milian.

[B]Tepepa[/B] (1969) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Viva La Revolucion”[/COLOR][/B]

Με Tomas Milian και Orson Welles ! Ωραίο θεματάκι.

[B]Two Mules For Sister Sara[/B] (1970) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Two Mules For Sister Sara”[/COLOR][/B]

Με σκηνοθεσία Don Siegel (βλ. Dirty Harry) και Clint Eastwood, Shirley McLaine !

Δε γράφω για άλλα western, έχει ένα τόνο ναπουμε! Πριν αλλάξουμε κλίμα, ακούστε ένα ωραίο τραγουδάκι από μια κωμωδία:

[B]Listen, Let’s Make Love[/B] (1969) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Scusi Facciamo l’Amore”[/COLOR][/B]

Α, κι άλλο ένα γνωστό και πολύ ωραίο, χαλαρό τραγουδάκι :

[B]Metti una Sera a Cena/B : [B][COLOR=“DarkRed”]“Metti una Sera a Cena”[/COLOR][/B]

Και τώρα ας περάσουμε στη συνεργασία του Morricone με το μάστορα του ιταλικού horror [B][SIZE=“4”]Dario Argento[/SIZE][/B].
Θα το θέσω κομψά: το σκατό στην κάλτσα !
Ο Morricone εδώ βγάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο, με συνθέσεις που άλλοτε φαντάζουν “αθώες” εκ πρώτης όψεως κι άλλοτε βγάζουν διακριτικά κάτι το αρρωστημένο. Η γνωστή ως “Animal Trilogy” του Argento :

[B]The Bird with the Crystal Plumage[/B] (1969) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Piume Di Cristallo”[/COLOR][/B]

[B]The Cat o’ Nine Tails[/B] (1970) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Ninna Nanna in Blu”[/COLOR][/B]

[B]Four Flies on Grey Velvet[/B] (1971) :
[B][COLOR=“DarkRed”]“Come un Madrigale”[/COLOR][/B] (ακούστε πως μιμούνται τα βιολιά τον ήχο του πετάγματος της μύγας)
[B][COLOR=“DarkRed”]“4 Mosche Di Velluto Grigio (suite I)”[/COLOR][/B] (πάρτε εδώ κομμάτι διαολεμένο, με fusion jazz τελείωμα)

Εδώ υπάρχει ωραίο trivia που διάβασα. Ο Argento ήθελε να αναλάβουν το soundtrack της ταινίας οι Deep Purple (ναι οι γνωστοί) αλλά όπως βλέπετε κάτι τέτοιο δεν έγινε. Σα να μην έφτανε αυτό ψιλο-τσακώθηκαν Argento και Morricone με αποτέλεσμα να ξανασυνεργαστούν μετά από 25 χρόνια (!).
Στις ενδιάμεσες ταινίες του, πήρε αγκαζέ τους Ιταλούς progsters Goblin να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά…

Ο Ennio Morricone συνεργάστηκε και με άλλον ένα μεγάλο σκηνοθέτη της Ιταλίας αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου. Τον [B][SIZE=“4”]Pier Paolo Pasolini[/SIZE][/B]. [B]“Teorema”[/B] (1968 ), [B]“Salo, the 120 Days of Sodom”[/B] (1975) και η “Τριλογία της Ζωής” με τις ταινίες [B]“The Decameron”[/B] (1971), [B]“The Canterbury Tales”[/B] (1972) και [B]“Arabian Nights”/B.
Πειραγμένο μυαλό όμως ο τύπος, με δύσκολες ταινίες για γερά στομάχια.
Ας τα γράψει κάποιος άλλος αν έχει κέφι…

Χύμα μερικές ταινίες των οποίων τα soundtracks αξίζει να αναφερθούν :

[B]The Battle of Algiers[/B] (1966) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Rue De Peres”[/COLOR][/B]

Πολύ γνωστή ταινία σχετικά με την Αλγερινή επανάσταση (1954?62) ενάντια στη γαλλική κυριαρχία. Δεν την έχω δει (ακόμη), αλλά λένε πως είναι τόσο ρεαλιστικά γυρισμένη που σχεδόν θυμίζει ντοκυμαντέρ.

[B]La Califfa[/B] (1970) : [B][COLOR=“DarkRed”]“La Califfa”[/COLOR][/B]

Romy Schneider και Ugo Tognazzi. Πολύ ωραίο soundtrack.

[B]Investigation of a Citizen Above Suspicion[/B] (1970) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Theme”[/COLOR][/B]

Πολύ ενδιαφέρουσα αστυνομική περιπέτεια γεμάτη σασπένς, με πρωταγωνιστή τον Gian Maria Volonte.

[B]Sacco e Vanzetti[/B] (1971) :
[B][COLOR=“DarkRed”]“The Ballad of Sacco and Vanzetti”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Here’s To You”[/COLOR][/B]

Η πραγματική ιστορία των δύο αναρχικών Ferdinando Sacco και Bartolomeo Vanzetti, οι οποίοι λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων κατηγορήθηκαν ψευδώς για δολοφονία και εκτελέστηκαν άδικα στα τέλη της δεκαετίας του '20.
Στο soundtrack και στα δύο παραπάνω τραογύδια συμμετέχει η - γνωστή για την ευαισθησία της σε τέτοια θέματα - [B]Joan Baez[/B].

[B]Allonsanfan[/B] (1974) : [B][COLOR=“DarkRed”]Rabbia e Tarantella[/COLOR][/B]

Μια κορυφαία ταινία των αδερφών [B]Taviani[/B], επίσης πολιτικού περιεχομένου, με πρωταγωνιστή τον Marcello Mastroianni.

[B]1900 - Novecento[/B] (1976) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Romanzo”[/COLOR][/B]

Το ιστορικό έπος του [B]Bernardo Bertolucci[/B] με πρωταγωνιστές όπως Robert De Niro, Gerard Depardieu, Donald Sutherland και Burt Lancaster. Η αρχική διάρκεια της ταινίας ξεπερνά τις 5 ώρες (και γι’αυτό δεν την έχω δει ακόμη ;p)…

[B]Days of Heaven[/B] (1978 ) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Days of Heaven”[/COLOR][/B]

Ρομαντικό δράμα του [B]Terrence Malick[/B] με Richard Gere και Brooke Adams.

Από τις ταινίες μετά τα 70’s αξίζει να κάνουμε μια ξεχωριστή στάση στο παρακάτω :

[CENTER][SIZE=“4”][B]Once Upon a Time in America[/B][/SIZE] (1984)

[B][COLOR=“DarkRed”]“Theme”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Poverty”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Deborah’s Theme”[/COLOR][/B]
[B][COLOR=“DarkRed”]“Cockeye’s Song”[/COLOR][/B][/CENTER]

Αν ο Nino Rota έμεινε στην ιστορία για το soundtrack του “Godfather”, ο Ennio Morricone έγραψε τη μουσική για το “Once Upon a Time in America” του [B]Sergio Leone[/B], ίσως τη δεύτερη καλύτερη ταινία γκανγκστερικού περιεχομένου ever.
Μετά από χρόνια και τα spaghetti westerns του παρελθόντος, το δίδυμο συνεργάζεται με αποτέλεσμα μια επική ταινία σχεδόν 4 ωρών κι ένα από τα πιο πετυχημένα soundtrack του Morricone που ξεχειλίζει από συναίσθημα. Αριστούργημα !

Από κει και πέρα, ο Ennio Morricone γράφει soundtracks μέχρι και σήμερα, σε ηλικία 84 ετών πλέον ! Ας αναφέρω μερικά ακόμη αξιοσημείωτα :

[B]The Thing[/B] (1982) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Theme”[/COLOR][/B]

Αμέ, μετά τα θρίλερ του Dario Argento, έκανε και το soundtrack αυτής της κλασικής ταινίας του [B]John Carpenter[/B].

[B]The Mission[/B] (1986) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Theme”[/COLOR][/B]
[B]“Gabriel’s Oboe”[/B]

Ιστορική ταινία με πρωταγωνιστές Robert De Niro και Jeremy Irons.
Το Όμποε του Γαβριήλ αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα θέματα του Morricone.

[B]The Untouchables[/B] (1987) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Theme”[/COLOR][/B]

Σκηνοθεσία Brian De Palma και δυνατό καστ με Kevin Costner, Sean Connery, Robert De Niro σε μια αστυνομική περιπέτεια που εξιστορεί το χρονικό της σύλληψης του αρχιμαφιόζου Al Capone από τον ομοσπονδιακό Eliot Ness.

[B]Frantic[/B] (1988 ) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Theme”[/COLOR][/B]

Roman Polanski και Harrison Ford σε μια καλή περιπέτεια μυστηρίου.

και για το τέλος :

[B]Cinema Paradiso[/B] (1988 ) : [B][COLOR=“DarkRed”]“Theme”[/COLOR][/B]

Μια πολύ γλυκιά ταινία του Giuseppe Tornatore, μια ωδή στην 7η τέχνη.

Ουφ, αυτά. Ο λόγος σε σας. Τα ξαναλέμε σε κανα χρόνο…;p

#3

Πολύ καλά τα ποστ σου και πλήρως ενημερωτικά. Προσωπικά ψηφίζω Ennio morricone μιας και έχει συνθέσει το αγαπημένο μου κομμάτι σε σάουντρακ έβερ (πιθανότατα δεν σας νοιάζει αλλά είναι το [I][B][U]Il Triello[/U][/B][/I] από το "Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος) αλλά και ένα εξίσου αγαπημένο ([B][U]L’ Arena[/U][/B], από το Il Mercenario).

P.S νομίζω ξέχασες να αναφέρεις και το υπέρτατο [U][B]Chi Mai[/B][/U] από το Le Professionel

#4

…Ennio Morricone…αν και θα πρότεινα να τσεκάρετε και τον επικό Miklos Rozsa…Μπεν-Χουρ και άλλα αριστουργήματα:):!:

#5

8O
On fire όμως ε! Άψογο…
Δεν θα ψηφίσω (ακόμα;), για την ώρα ήθελα να εκφράσω θαυμασμό κτλ κτλ.

#6

Eυγε για το thread και τις προτασεις.
Για μενα δεν υπαρχει καν συγκριση ουτε διλημμα.
Εnnio Morricone χωρις καμμια σκεψη διοτι αποτελει τον αγαπημενο μου συνθετη ολων των εποχων.

Εχω κι εγω να προτεινω πολλα soundtracks…θα το κανω καποια στιγμη.

#7

Ναι, όντως μεγάλη παράλειψη. Κλασικότατο θέμα του Ennio αυτό.

Σας ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Ψηφίστε και κανας άλλος, ή πείτε καμιά κουβέντα καλύτερα.

Που λέτε, πίσω στο '08 είχα την τύχη και την τιμή να παρακολουθήσω ζωντανά στο Ηρώδειο τον Ennio Μorricone να διευθύνει. Αξέχαστη εμπειρία απλά. Από τις απολαυστικότερες συναυλίες που έχω δει.

Βρήκα ντοκουμέντα στο youtube και νοστάλγησα εκείνη τη μαγευτική βραδιά :

[B]“The Ecstasy of Gold”[/B] (κλάμα)
[B]“The Mission”[/B]

#8

Σε ζηλευω φιλε…

#9

Ε, Morricone…το γιατί είναι περιττό

#10

Σε τέτοια πολ συνήθως κερδίζει ο πιό γνωστός και πιό “χιτάτος”. Η μάχη είναι τελείως άνιση. Πιθανώς να χε μεγαλύτερη έννοια Nino Rota vs. Henry Mancini π.χ.

#11

Στη συγκεκριμενη περιπτωση παντως δεν κερδιζει απλα ο πιο χιτατος και ο πιο γνωστος,αλλα μακραν ο καλυτερος…
Αν εξαιρεσεις το soundtrack του ‘‘Νονου’’,ποιος Nino Rota???

#12

Ας πούμε κι ο καλύτερος, δεκτόν. Νομίζω όμως πως ο Μορικόνε δε συγκρίνεται ούτως ή άλλως με κάποιον εκεί έξω

#13

Nino Rota δαγκωτο! Η μουσικη επενδυση του στις ταινιες-ηθογραφηματα (με καποιες σουρεαλ παντα πινελιες ) του Fellini ειναι τουλαχιστον υποδειγματικη:!:

#14

Nino Rota μονο και μονο για το Godfather…

#15

Ναι αλλά έχουμε και τέτοια κομμάτια… Που θα’πρεπε οπωσδηποτε να χουν ακούσει κάποιοι είτε πριν ψηφίσουν είτε πουν μονο για το Νονό. Γι αυτό είπα για άνιση μάχη προηγουμένως:

http://www.youtube.com/watch?v=BU7ojeyU7aY

#16

Kαλός ο Μορικόνε, αλλά μπροστά στο Rota είναι ένα επίπεδο πιο κάτω.

[B]Ο Χατζιδάκις για τον Ρότα[/B]

«ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ που φαίνεται αισθηματική, έτσι καθώς παντρεύεται απόλυτα με τ’ ακριβά οράματα και με τις μαγικές εικόνες του Φελίνι, και που, ενώ μας μεταφέρει ήχους αλλοτινών καιρών, κατορθώνει να εκπροσωπεί το σήμερα, πολυδιάστατα να εντάσσεται σε αυτό, και τέλος να το σφραγίζει με βαθύ και ανεξίτηλο αίσθημα».
Ετσι περιγράφει ο Μάνος Χατζιδάκις τη μουσική του Νίνο Ρότα, με τον οποίο συνδεόταν εξάλλου με φιλία.

«Η Μουσική του Ρότα βασίζεται σ’ αυτό που αποκαλούμε ανεξήγητο. Στη Μελωδία», επισημαίνει στο κείμενό του που δημοσιεύεται στο βιβλίο «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» (εκδ. Ικαρος). «Αλλά συγχρόνως παίζει και με την ανάμνηση. Αυτό που η μητέρα του φορούσε, αυτός στα χέρια του το μετασχηματίζει εκφραστικά σ’ ένα σημάδι σύγχρονο ή και μελλοντικό. Γνωρίζει τέλεια τη μουσική παράδοση της χώρας του και την χειρίζεται χωρίς συμπλέγματα εθνικά. Δεν παριστάνει τον σύγχρονο γιατί είναι - και περιέχει τον καιρό του με όλες τις αντινομίες του. Εχει κι αυτός με τη σειρά του εννοήσει πως ο κόσμος της λεγόμενης Συμφωνικής Μουσικής είναι μια καλοδιατηρημένη οργάνωση όπως π.χ. οι Αχέπανς ή οι Ρόταρι, που έχουν ανάγκη να διατηρούν το ζωτικό τους ψέμα, όσο γίνεται και με κάθε μέσον, για ν’ αποφεύγουν έτσι μια τελική αναμέτρηση με τον παρόντα χρόνο που αδιαφορεί για τις πολύπλοκες ηχητικές αναδιπλώσεις και για τον κόσμο που εννοεί να τις παρακολουθεί (…).

»Ο Ρότα είχε συνείδηση του λαϊκού. Απ’ τη μητέρα του που λένε. Και θαυμαστά συνθέτει ολόκληρες σειρές από πρωτοφανέρωτες οικείες μελωδίες, που εξαρχής δεθήκανε με τα Φελινικά οράματα και φτιάξαν μία από τις πιο θαρραλέες και μαγικές στιγμές του κόσμου αυτού που ζούμε. Ο Φελίνι και ο Ρότα είναι η επιτυχημένη Ιταλία του Μεταπολέμου που γνωρίζει να διασκεδάζει και να βλέπει βαθιά τις ρωγμές και τους κραδασμούς του μέλλοντος, χωρίς να χάνει το αίσθημα και την μνήμη του μεταναγεννησιακού πάθους».

#17

δεν σημαινει οτι δεν εχω ακουσει αρκετα κομματια και απο τους δυο για να εχω αποψη…τετοια συναισθηματικη φορτιση ομως μονο το godfather μου προκαλει…