ΝοMeansNo αγαπητοί συμφορουμίτες, ή αλλιώς μία από (4-5) καλύτερες μπάντες των 30 ετών. Μία από τις πιο progressive, τεχνικά καταρτισμένες και δεμένες μπάντες που υπήρξαν ποτέ. Και φυσικά ούτε λόγος για κιθαριστικά σόλος, εννοείται! Το πανκ των NoMeansNo που λέτε ήταν σίγουρα από τα πιο ιδιαίτερα που εμφανίστηκαν! Τεράστιοι, δημιουργικότατοι και επιδραστικοί όσο λίγοι: μπορείτε να φανταστείτε πχ το math rock χωρίς τους NoMeansNo? Μπορείτε να φανταστείτε τους System of A Down χωρίς τους ΝοΜeansNo?
Από τις πρώτες μπάντες που μπλέξανε το hardcore πανκ με το funk και την jazz. Οκ, δεν ήταν ΟΙ πρώτοι (βλ. Minutemen), αλλά σίγουρα ήταν οι καλύτεροι! Οι NoMeansNo δημιουργήθηκαν στον Καναδά στις αρχές του 80 και είναι δραστήριοι έως σήμερα. Βασικές επιρροές τους είναι μπάντες όπως οι Gang of Four, οι Dead Kennedys, οι Ramones, και ένα σωρό άλλα ήδη μουσικής (ακόμα και Miles Davis έχουν διασκευάσει). Έχουν βγάλει άλμπουμς με το τσουβάλι, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι αριστουργήματα, πραγματικά μαθήματα ροκ ν ρολλ μουσικής. Οι NoMeansNo παίξανε ακριβώς εκείνο το είδος που ονομάζεται progressive και οι περισσότεροι φανς του “προγκ ροκ” αγνοούνε, γιατί παίχτηκε απο ΠΑΝΚΗΔΕΣ.
1o Kεφάλαιο: early dayz
Η πρώτη περίοδος της μπάντας χαρακτηρίζεται από το απαραίτητο ψάξιμο στον ήχο τους, αν και ήδη από το πρώτο πρώτο EP της η πειραματική διάθεσή τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ακούστε για παράδειγμα το αγαπούλικο Approaching Zero, και θα νομίσετε ότι έχει βγει από μπάντα που έχει άπειρα χρόνια εμπειρίας πίσω της! Το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο “Mama” έιναι μόνο για die hards της μπάντας ωστόσο. ΑΠό αυτήν την περίοδο θα πρότεινα σίγουρα το επόμενο άλμπουμ τους “Sex Mad” όπου μάλλον πρόκειται για το πιο καθαρόαιμο πανκ άλμπουμ τους, με κομματάρες μέσα όπως το ομώνυμο πχ. Highlight της περιόδου αυτής είναι σίγουρα το ΕP Υοu Kill Me, όπου εκεί βρίσκεται ένα από τα πιο κλασσικά τους κομμάτια, το Body Bag! Χαρακτηριστικότατο κομμάτι τους, ο μινιμαλισμός σε όλο του το μεγαλείο, μία μπασογραμμή τόσο γαμάτη που σου γαμάει κατευθείαν τον εγκέφαλο. Στα λινκ το έβαλα νομίζω.
1981 - Betrayal, Fear, Anger, Hatred (EP)
1982 - Mama (debut, full length)
1985 - You Kill Me (EP)
1986 - Sex Mad (full length)
2o Kεφάλαιο: μαθήματα ροκ που ξεφτιλίζουν τους πάντες
H περίοδος - orgasmatron της μπάντας. Πιστεύω απλά ότι οι δουλειές που ακολουθούν κάνουν τους Husker Du να ακούγονται παιδικοί, τους Faith No More να μοιάζουν με ανέκδοτο ή τους Sonic Youth να ακούγονται σαν τους Ramones. Όσον αφορά επίσης μελλοντικά trends, είμαι σίγουρος ότι στην συγκεκριμένη περίοδο οι System of A Down ανακάλυψαν ένα αστείρευτο πηγάδι έμπνευσης για τις δικές τους ιδέες μετά από καμμιά 15άρα χρόνια.
1988 - The Day Everything Became Nothing (ΕP)
1988 - Small Parts Isolated and Destroyed (full length)
1989 - Wrong (full length)
1991 - The Sky Is Falling and I Want My Mommy (with Jello Biafra)
1991 - 0 + 2 = 1 (full length)
1991 - Live + Cuddly (live)
1993 - Why Do They Call Me Mr. Happy? (full length)
Τα σήματα κατατεθέν της μπάντας αρχίζουν ήδη από το EPThe Day Everything Became Nothing: απλά ακούστε στο λινκ παρακάτω και πείτε μου τί σας θυμίζει… Η εδραίωση αυτών των χαρακτηριστικών ολοκληρώνεται στο άλμπουμ που κυκλοφορεί την ίδια χρονιά με τίτλο “Small Parts Isolated and Destroy”. Ο δίσκος ανοίγει με το Dark Ages, ένα από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια τους! Ακόμη υπάρχουν τα επίσης κλασσικά “Victory” (όπου για άλλη μια φορά ο εθιστικός ρυθμός του μπάσου κυριαρχεί) και “Teresa, Give me that Knife”.
Συνέχεια με το - κατά πολλούς - καλύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Wrong. Τι να πώ τώρα εδώ;; Απλά είναι το άλμπουμ όπου τα παντά είναι σε πλήρη ισορροπία. Το ροκ ν ρολλ από την μία, και η προοδευτικότητα από την άλλη με μαέστρο την μοναδική τους ικανότητα να παίζουν αληθινό crossover. Η οργή και επιθετικότητα των κομματιών αυξάνει, μερικά κομμάτια τους όπως το It’s Catching Up για παράδειγμα ξεφτιλίζουν ακόμα και τους Slayer σε επιθετικότητα! Ταυτόχρονα όμως οι συνθέσεις είναι γεμάτες πειραματική διάθεση, γεμάτες funky διάθεση όπως στο Big Dick για παράδειγμα. Πολύ απλά το άλμπουμ που περιμένει να το ακούσετε για να ξεχάσετε όλα τα υπόλοιπα.
Δυο χρόνια περνούν και οι NoMeansNo κράτανε τα καλύτερα για τη συνέχεια βέβαια… Το 0+2 = 1 είναι απλά το αγαπημένο μου άλμπουμ από την μπάντα! Στην ουσία εδώ ο ήχος σημειώνει μια μικρή στροφή, γίνεται λίγο πιο περίεργος (ε πόσο πια;; χαχα), πιο funky, γράφουν πιο ανορθόδοξα τραγούδια, γενικά πιο πουτανιάρικος ήχος ρε παιδί μου. Το άλμπουμ ανοίγει με το εθιστικό “Now” ίσως την πιο funky στιγμή τους… Ανωμαλάρες συνθέσεις όπως το the fall, το ομώνυμο 0+2=1, το πιο πάνκικο και περσοναλ φεβορητ the valley of the blind, το everyday i start to ooze με το funky disco ξέσπασμα στην μέση (ακόμα και σόλο στην κιθάρα υπάρχει εδώ χαχαχα)…δεν γίνεται απλά να μην προσκυνήσεις.
Είναι η εποχή που η δημιουργικότητα της μπάντας βρίσκεται στην κορυφή της: και σαν να μην φτάνουν τα 2 προηγούμενα αριστουργήματα…την ίδια χρονιά συνεργάζονται οι αθεοφοβοι με ΤΟΝ ΕΝΑΝ, τον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΚΑΝΕΝΑΣ, τον ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ, τον ΜΕΓΑΛΟ Jello Biafra! Σημειωτέον ότι οι NoMeansNo ανήκαν στην Alternative Tentacles! Εκ των προτέρων, σίγουρα μια τέτοια συνεργασία κόλλαει εξ ορισμού, καθώς η μεγαλύτερη επιρροή των NoMeansNo δεν είναι άλλη από τους Dead Kennedys. Συνεπώς το άλμπουμ είναι αρκετά δεμένο! Παρ’ όλ’ αυτά δεν πρόκειται για την καλύτερη στιγμή ούτε των NoMeansNo, ούτε των συνεργασιών του Jello (προσωπικά προτιμώ τα άλμπουμ που έχει βγάλει με τους Melvins, ή με τους DOA). Βέβαια στο άλμπουμ θα βρείτε ουκ ολίγες κομματάρες, μεταξύ αυτών το καρακλασσικό Jesus Was A Terrorist!
Κάπου εδώ εγκαταλείπει το πλοίο ο κιθαριστας της μπάντας και το επόμενο άλμπουμ “Why Do They Call Me Mr Happy?” βγαίνει το 1994, με την κιθάρα να παίζεται από τα δύο εναπομείναντα μέλη (αδέρφια Wright). Έτσι και αλλιώς το πιο χαρακτηριστικό σημείο της μουσικής των NoMeansNo ήταν πάντα το rhythm section, οπότε μικρό το κακό. Το άλμπουμ μπορεί να μην φτάνει τα επίπεδα των προηγούμενων δουλειών, αλλά σίγουρα είναι μπόμπα! Δηλαδή εδώ μέσα υπάρχουν τόσο κλασσικά τους κομμάτια όπως το The River αλλά και ψυχωτικά ντελίρια α λα Madness and Death!
Το κερασάκι της τούρτας από την συγκεκριμένη περίοδο είναι φυσικά Η ΛΑΗΒΑΡΑ, ένα από τα πιο δυναμικά άλμπουμ που μπορείτε να ακούσετε, το Live + Cuddly του 91.
3ο Κεφάλαιο: ο μύθος συνεχίζεται
1995 - The Worldhood of the World (As Such) (full length)
1998 - Dance of the Headless Bourgeoisie (full length)
2000 - One (full length)
2006 - All Roads Lead to Ausfahrt (full length)
2010 - Tour EP 1/Tour EP 2 (EP’s)
Στο ενδιάμεσο της προηγούμενης περιοδου και τούτης δω κυκλοφορεί το άλμπουμ “Mr. Right & Mr. Wrong : One Down & Two to Go”, το οποίο όμως πρόκειται απλώς για συλλγοή διάφορων ακυκλφορητων και παλιότερων κομματιών μαζί με λίγα καινούρια. Οπότε το προσπερνάμε. Έχουμε νέο κιθαρίστα στην μπαντάρα επίσης και η σύνθεση θα παραμείνει ίδια μέχρι και σήμερα. Εκεί που κάποιος ίσως θα περίμενε να γράψω τώρα, “οκ τα άλμπουμ που βγάλανε σε αυτήν την περίοδο είναι αξιόλογα κλπ κλπ” θα γελαστεί! Πολύ απλά! Γιατί εδώ η ΜΠΑΝΤΑΡΑ ζει μια δεύτερη νεότητα! Τα άλμπουμ αυτά αποπνέουν μια φρεσκάδα ρε παιδι μου… οι NoMeansNo καταφέρνουν να ακούγονται σύγχρονοι και όχι απλώς μία κοπιά του παλιού τους εαυτού! Όλα τα άλμπουμ είναι ένα και ένα, και αν ήταν να ξεχωρίσω θα επέλεγα το τελευταίο τους “All Roads Lead to Ausfahrt” του 2006. Επιθετικότητα που φτάνει στα όρια των blastbeat σε σημεία, συνθέσεις επικές (όπως στο Heaven is the dust beneath my shoes), ιδιοφυΐα, γενικά ό,τι και να ακούσετε δεν θα είστε ποτέ λάθος με αυτήν την μπάντα. Γενικά το ένα κομμάτι καλύτερο από το άλλο και αν θεωρείτε οτι οι Propaghandi βάλανε την πολυπλοκότητα στο πανκ, τότε μετά την ακρόαση των άλμπουμ των ΝμΝ, οι Propaghandi θα σας φανούν απλά συμπαθητικοί! Το πιο πρόσφατο πόνημα τους είναι τα περσινά EP, όπου το 1ο δεν θα έλεγα ότι είναι κάτι ιδιαίτερο, το 2ο όμως έχει πολύ καλά τραγούδια. Φυσικά αναμένουμε για την συνέχεια, μιας κ έχουν πλέον 5 χρόνια να βγάλουν ολοκληρωμένο άλμπουμ. Προσωπικά, είναι από τα πράγματα που περιμένω να ακούσω πιο πολύ απ’ ό,τιδήποτε!
ΥΓ: Worst Enemy, σε μισω! Ξέρεις γιατί…
