…άντε καλορίζικος:):!:
Aφού ευχαριστήσω προσωπικά τον Davidian21 για τα καλά του λόγια θα ήθελα να πω κάτι. Το κείμενο ξεκίνησε σαν ιδέα από τον Χρήστο, ο οποίος μου είπε να γράψουμε κάτι μαζί κλπ κλπ, αλλά εγώ δεν ήμουν και τόσο ζεστός, διότι οι Theater είναι απαιτητική μπάντα, οι οπαδοί τους είναι “ψείρες” (με την καλή έννοια) και ο περιορισμένος χρόνος δεν είναι ότι το καλύτερο για να γράψεις κάτι σαν κι αυτό. ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ : αυτό που βλέπετε είναι το πρώτο μέρος. Κάτω λέει ότι έχει και δεύτερο μέρος! Οπότε έχει κι άλλα … και υπάρχει και τρίτο μέρος, το οποίο θα είναι δικό σας, αλλά όλα σιγά σιγά.
Ο Χρήστος μου έστειλε βιαστικά ένα κείμενο που είχε, χωρίς να μου πει ότι [B]ήταν πρόχειρο[/B]. Εγώ το διάβασα, το βρήκα καλό αλλά με πολλές τρύπες 
οπότε, ως ψιλοπορωμένος οπαδός (σαν όλους εσάς) άρχισα να του αλλάζω τα φώτα. Οπότε βάλαμε κάτω τους εαυτούς μας και τα τρία τελευταία βράδια ανάμεσα σε άπειρες κόκα κόλες, πίτσες, βρισίδια, Μπαρτσελόνες κλπ συναντιόμασταν στο messenger online με κάμερες και συζητούσαμε τα δεδομένα. Το να είναι το κείμενο έτοιμο ΣΗΜΕΡΑ, χωρίς να ξέρουμε 10000% τον ντράμερ, ήταν ένα άστα να πάνε ρίσκο
Από εκεί και πέρα οποιαδήποτε άποψη είναι σεβαστή, αφού στο κείμενο όπως βλέπετε δεν διστάζουμε να θίξουμε θέματα τα οποία ΟΥΔΕΙΣ ΝΟΜΙΖΩ έχει ξαναμπεί στον κόπο να αναφέρει - και ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα σε σωστές απόψεις και μαλακισμένες θεωρίες/υποθέσεις. Θα σας δωθεί η ευκαιρία πάντως να πείτε τη γνώμη σας ΕΠΙΣΗΜΑ και να ακουστεί απ΄όλους!
δεν λεει κατι παραλογο. εχουν ολο το καιρο μπροστα τους για να γινουν οι νεοι μειντεν/ μεταλλικα. εχουν μπει ηδη στο δρομο του “μουσικη=επαγγελμα” και αν συνεχισουν με την ιδια εμπνευση που χουν τα τελευταια χρονια δεν νομιζω οτι μπορουν να κανουν και τιποτα περισσοτερο.
Με το Μίλτο συνηθίζουμε από παλιά να ανταλλάσσουμε απόψεις, που πολλές φορές ξεκινούν από σκόρπιες ιδέες και καταλήγουν σε κείμενα, όπως καλή ώρα αυτό που κάνουμε τώρα για τους Dream Theater.
Σα να ξεκινάει μια prog μπάντα να αλλάζει ιδέες και μέσω του improvisation (λέξη που αναφέρεται κατά κόρον στη βιογραφία των DT) να καταλήγει κάπου, βάζοντας σιγά σιγά μια δομή. :lol: Πάντως, ξεσκονίσαμε αρκετό υλικό και προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με κάποιο κόσμο, όσο μας δόθηκε η ευκαιρία σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Στο μόνο που θα τον διορθώσω είναι στην μπύρα, αντί για κόκα κόλα. :lol:.
Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια και όσους τα στέλνουν πιο private ή μέσω του forum. Κρατήστε όσοι από εσάς επιθυμείτε να εκφράσετε μια συνολική γνώμη γύρω από το θέμα για κάτι πιο “επίσημο” που σχεδιάζουμε μέσω του site, για το οποίο θα σας ενημερώσουμε, αφού δημοσιευθεί και το δεύτερο κείμενο, που αφορά τους υπόλοιπους υποψηφίους που “παρέλασαν” μέσω του documentary.
Mangini λοιπόν.!! άντε καλορίζικος…το μέλλον θα δείξει…οτι και να πούμε εμείς θα το πάρει ο αέρας…μακάρι…
μια που είμαι γνωστός αγαπουλης να πω οτι στα λάθη του priester στεναχωρήθηκα…το βλέμμα του ήταν σαν να έψαχνε τη συγχώρεση…και γενικά είναι κρίμα για τους παλικαρους που προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν…
*τελειώνουν τα μουσικά με τον wildoer και αράζουν στις καρέκλες και του λένε τα κλασικά…ήσουν καλός, ευχαριστούμε, μπλα μπλα μπλα…σηκώνονται και του κάνουν απο μια χειραψία ο καθένας…και εκει κολλάω και λεω που είναι ο Mike?#-o/:lol: οχι σαν παράπονο αλλά πραγματικά κόλλησα…ε ρε πούστη μου…:roll:
**πάω να διαβάσω το άρθρο(υπάρχουν άλλα δυο λέει.!! βγάλτε βιβλίο :D)
Ωραία πράγματα όλ’ αυτά
Να γράψω εδώ περί της [U]μουσικής[/U] ανάμειξης του Rudess ως απάντηση - αντίλογο σε όσα γράφτηκαν στο άρθρο, μια και δεν έχει άμεση σχέση με την αποχώρηση Portnoy.
[B][U]Μόνο για καμένους:[/U][/B]
[SPOILER][B]1. Περί ανάμειξης στο Scenes From A Memory[/B]
Δεν ξέρω ποια εκδοχή δίνει ο Sherinian σχετικά μ’ αυτό ([I][B]συνέθεσαν ΚΑΙ ολοκλήρωσαν;[/B][/I] αυτό δεν μου ακούγεται αληθινό, πέρα για πέρα), και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο (τον οποίο Sherinian θαυμάζω και λόγω των άλλων του δουλειών) αλλά αυτό που εγώ ακούω με τ’ αυτιά μου και μπορώ να καταλάβω έχοντας ακούσει τα επίσημα bootlegs με τo Making Of του SFAM, έχοντας δει τα βίντεο που ‘χε δώσει τότε ο Portnoy στους οπαδούς δείχνοντας το τι συνέβαινε στο studio ΚΑΙ γνωρίζοντας το στυλ του Rudess εφόσον τον έχω παρακολουθήσει και εκτός Theater - LTE, είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των ιδεών που υπάρχουν στον δίσκο βασισμένες στο πιάνο και στα πλήκτρα γενικά (π.χ. το Through Her Eyes ή τα α-λα-Zappa μέρη του Beyond This Life αντίστοιχα) έχουν την ηχητική υπογραφή του Rudess και είναι προϊόντα της μετα-Sherinian εποχής. Δηλαδή για μένα κάνουν μπαμ ότι είναι απ’ τα δικά του χέρια, αν έχει έρθει κανείς σε επαφή και με τις δουλειές που κάνει σε άλλα projects του. Δεν βρίσκω και μεγάλη σχέση με τον “signature” ήχο και τρόπο παιξίματος του Sherinian που ακούσαμε στο Falling Into Infinity. Απ’ την άλλη, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το μερίδιο δουλειάς του Sherinian που φαίνεται στο ακατέργαστο 20λεπτο κολλάζ ιδεών που αν δεν κάνω λάθος είναι στο επίσημο bootleg απ’ το Making Of του Falling Into Infinity.
Ο Moore δε νομίζω ότι είχε καμία ανάμειξη με το Metropolis pt.2, ούτε καν στα πολύ πρώιμα στάδια. Δηλαδή, έφυγε πριν καν βγουν σε περιοδεία για το Awake! Πόσο πιθανό είναι να 'χαν ήδη γράψει έναν αριθμό μερών για ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε 5 χρόνια μετά;
[B]2. Από 'και και πέρα,[/B]
η συνεισφορά του Rudess δεν είναι διόλου αμελητέα ωστόσο επειδή ο πολύς λαός εδώ έχει μείνει στον Moore και στην προ-SFAM εποχή την περνάει στο ντούκου αδικώντας τον Jordan:
- Στο SDOIT έχει συνθέσει μεγάλο μέρος της μουσικής, με την μεγαλύτερη (και σημαντικότερη για μένα) συνεισφορά του στη δισκογραφία της μπάντας, το Overture απ’ όπου ξεπηδάνε μετά όλα τα θέματα του ομώνυμου (αναμφισβήτητα ένα απ’ τα magna opera τους), να δεσπόζει. Και η επιρροή του στη μουσική του πρώτου δίσκου είναι κάτι παραπάνω εμφανής (βλ. Blind Faith, Misunderstood κλπ.).
- Στο Train of Thought περνάει σε δεύτερη μοίρα, περιοριζόμενος στα solos.
- Στο Octavarium το οποίο τίνει να γίνει πιο υποτιμημένο κι απ’ το Falling Into Infinity, επανέρχεται σε πρωταγωνιστικό ρόλο, λόγω των πολλών ενορχηστρώσεων, στις οποίες αναμφίβολα κρατούσε τη μπαγκέτα λόγω της κλασσικής παιδείας του. Μέσα σ’ όλα τα (καταπληκτικά κατά διαστήματα, όπως στο These Walls) πλήκτρα των κομματιών, προσφέρει και το highlight, α-λα-Shine On You Crazy Diamond intro του Octavarium.
- Στο αμφιλεγόμενο Systematic Chaos είναι ομολογουμένως γραμμικός, στο τεχνοκρατικό πνεύμα του άλμπουμ.
- Στο BC&SL, απ’ το οποίο έχουμε και τα tracks απομονωμένα, έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Προφανώς λόγω της πιο metal κατεύθυνσης της μπάντας, χάνεται αρκετές φορές περιοριζόμενος στο να ακολουθεί τον Petrucci. Στις πιο prog στιγμές, ή στο Wither για παράδειγμα, λάμπει. Στα δε καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ (Best of Times & Count of Tuscany), τα μέρη του είναι για σεμινάριο.
Παράλληλα, αντίθετα με ό,τι γράφεται, η προσέγγισή του παικτικά είναι αρκετά “prog”, με την έννοια ότι συνεχώς πειραματίζεται με καινούργιους ήχους, καινούργια όργανα προσπαθώντας να μην μένει στάσιμος. Και, όπως είχε γράψει κάποτε ο Outshined νομίζω, το αποτέλεσμα μετράει, αλλά εκεί που σε κάποιον μπορεί να φαίνεται αδιάφορο το iPhone σόλο του Rite of Passage, υπάρχει και το intro του Octavarium (με Continuum και Lapsteel guitar) ας πούμε ως αντίλογος. Απλά μάλλον η πλειοψηφία των οπαδών περιμένει ν’ ακούσει μέρη ανάλογα του Moore σε συναισθηματισμό και απογοητεύεται. Οι Theater δυστυχώς ή ευτυχώς έχουν αφήσει το προφίλ που είχαν στα 90s και δη στις αρχές τους πίσω τους πάνω από μια δεκαετία τώρα.
Αυτό που ίσως μπορεί να του “προσάψει” κανείς είναι ότι στους Theater (όπως είχε σχολιάσει κι ο Portnoy κάποτε) βάζει πολύ μικρό μέρος των ικανοτήτων του.[/SPOILER]
Επίσης δεν κατάλαβα το παρακάτω:
[I]Το “Falling Into Infinity”, ο δίσκος που, είτε μας αρέσει, είτε όχι, όρισε σε μεγάλο βαθμό τον progressive ήχο της προηγούμενης δεκαετίας[/I]
Μπορεί να το αιτιολογήσει κάποιος αυτό; Προσωπικά ακούγοντας μπάντες των 00s περισσότερο έχω την αίσθηση της επιρροής του SFAM παρά του Falling Into Infinity, αν πρέπει να πω έναν δίσκο των Theater. Άλλωστε έχω διαβάσει συνεντεύξεις πολλών συγκροτημάτων από πολλές και διαφορετικές “περιοχές” του prog ήχου που τον αναφέρουν ως επιρροή τους.
Είμαστε (είμαι) ελαφρώς (:-s) off topic αλλά κουβέντα να γίνεται.
Leviathan φίλε … κράτα τη γνώμη σου και προσπάθησε να την αναλύσεις όσο μπορείς Είσα ωραίος!!!
[B]Μην την ποστάρεις. [/B]Θα σου ζητηθεί στο 3ο μέρος! Κάνε λίγο υπομονή. Trust me, θα αξίζει τον κόπο. Είχαμε μια καλή ιδέα!
Καλό θα ήταν να μεταφερθεί η κουβέντα στο thread της μπάντας αν συμφωνείτε, να ξέρω και γώ που να γράψω την έκθεσή μου 
Edit:
Να και μια εικόνα από το studio:)
μα καλά κι εσείς, δεν μπορείτε να κρατήσετε τις εκθέσεις σας λίγο; 
αυτές θέλουμε κι εμείς, απλά όχι ακόμα…
Aφού είμαστε καμμένοι, τι να κάνουμε τώρα…
Θα σχολιασω μονο για το video και την επιλογη drummer, γιατι δεν εχω διαβασει ακομα το αφιερωμα και θα παραθεσω αποψεις για αυτο μετα την ολοκληρωση του αφιερωματος μαλλον. Μπορει ομως να σχολιασω λιγα απο αυτα που γραφτηκαν παραπανω
Η επιλογη για μενα ειναι 100% σωστη. Στην περιπτωση του Marco Minnemann θα ελεγα 95% σωστη. Για μενα σαν drummers και οι δυο ειναι εξισου γαματοι, με αρκετα παρομοιο στυλακι, πωρωτικοι και μεσα στην ενταση ολη την ωρα και δειχνουν να το ζουν πραγματικα. Απλα το 5% που κανει τη διαφορα ειναι νομιζω το ποσο το ηθελε ο Mangini να ειναι μελος της μπαντας, πραγματικα. Κι ο Marco δηλαδη, αλλα ο αλλος εχει την ενεργεια και την τρελα που χρειαζεται πιστευω. Συμπαθεστατοι και ο Priester ο φουκαρας (στεναχωρηθηκα στα λαθη), και ο Wildoer, με του οποιου το επωνυμο γελαω μονος μου γιατι σκεφτομαι να του λενε κανε το ενα κανε το αλλο και να απανταει ολη την ωρα “will do”.
Το σχολιο για τους Dream Theater και το ποσο μεγαλοι ειναι το προσπερνω, εμενα αποτελουν ενα απο τα τοπ 5 αγαπημενα μου συγκροτηματα αλλα τους θεωρω πραγματικα μετριο συγκροτημα στην ιστορια της μουσικης, και αυτο δε με ενοχλει καθολου καθως εχω καταληξει στο οτι η μουσικη ειναι 100% προσωπικο ζητημα. Οτι potential ειχαν να γινουν πραγματικα τεραστιοι μετα το Falling Into Infinity και το Scenes From A Memory δυστυχως δεν το εκμεταλλευτηκαν και περιοριστηκαν στο να γινουν μια μπαντα που εβγαλε ακομα 5 αρκετα καλα εως πολυ καλα αλμπουμς.
[B]@ Λεβιαθαν[/B], εχοντας ακουσει το 25λεπτο demo του Metropolis pt2 το οποιο ειχε γραφτει, παιχτει και ηχογραφηθει με τον Sherinian, διαφωνω με αυτα που λες. Ο Jordan εδωσε το στιγμα του και εβαλε τη σφραγιδα του στο αλμπουμ παιζοντας αυτα που παιζει στις “μπαλαντες” του δισκου, δηλαδη Spirit Carries On, Through Her Eyes, One Last Time, οπως και στο Beyond This Life. Απο κει και περα, στα κομματια για τα οποια εμεινε στην ιστορια αυτο το αλμπουμ ως μνημειωδες, δηλαδη Strange DejaVu, Fatal Tragedy, Home, Dance Of Eternity (αν και σε αυτο οχι τοσο) και ο γενικοτερος “πυρηνας” του αλμπουμ, ηταν τα κομματια απο τα οποια αποτελειτο και το demo. Αλλα οκ, καταλαβαινω τι λες.
Απο τον έναν Mike στον άλλον.
Έκανα μια προσθήκη στον τίτλο του θρεντ για να συνεχίσει εδώ η κουβέντα. Σκέφτηκα μήπως αφαιρούσα πλήρως το πρώτο σκέλος του τίτλου, για τον Portnoy, αλλά είπα να το αφήσω προς το παρόν.
Δεν ξερω να πω αν ηταν σωστη η επιλογη του drummer, θα μιλησει γιαυτο το επομενο σημαντικο αλμπουμ που θα δειξει τις ικανοτητες και τις ιδεες του Mike [U]πανω στους Τheater[/U] (ασχετα με το ποσο καλος μπορει να ειναι γενικοτερα). Ομολογω οτι απο ολους εξακολουθω να πιστευω οτι ο Minnemann θα εδενε καλυτερα και θα ειχε να προσφερει τις πιο ενδιαφερουσες ιδεες για Τheater. Το ντοκιμαντερ λιγη σημασια εχει για μενα τι σκοπο ειχε, αυτα ειναι μαρκετινιστικα πραγματα και ενδιαφερουν τις δισκογραφικες. Το σημαντικο απο κει για μας ηταν να δουμε φυσικα τη διαδικασια επιλογης και να κρυφοκοιταξουμε και λιγακι στο τι ατμοσφαιρα επικρατει γενικα στην μπαντα τωρα που λειπει ο Portnoy.
Btw congrats και για το κειμενο γιατι φαινεται οτι επεσε αρκετη δουλεια και κυριως για τους ευστοχα τοποθετημενους προβληματισμους.
[SPOILER]μικρουτσικο δεν ηταν ομως μωρε? :-s:p χεχε[/SPOILER]
Kαταρχήν καλή αρχή στον νέο Mike της μπάντας.Είμαι πραγματικά περίεργος για το τι μέλλει γενέσθαι.
Έχω ενστάσεις αναφορικά με το άρθρο,αν και γενικά συμφωνώ στα περισσότερα και ηταν όντως χορταστικότατο και φανμποηλίδικο μέχρι τα μπούνια,οπότε ένα μπράβο κι από δω.
Στενοχωρηθηκα κι εγω με το λαθος που εκανε ο Priester,ετσι οπως ελεγε το sorry μετα.
Μια απορια εχω ομως βλεποντας το τριτο επεισοδιο.Ποτε ανακοινωσαν στον Μangini οτι τον πηραν;Φανταζομουν οτι θα του το ειχαν πει κοντα στις audition ΑΛΛΑ οταν του το ανακοινωνει ο James,ο Petrucci ειναι με μουσια οπως τον δειχνει δηλαδη αργοτερα να ειναι τον Ιανουαριο οταν ηχογραφουσαν.:-k Αρα τι παιζει;Του το ειπαν τον Ιανουαριο ή επειδη δεν ηταν καλο το footage που ειχαν απο τις audition,τους εβαλαν να γυρισουν αυτη την σκηνη;Λεω μονο για τους 4,το βιντεο του Mangini φαινεται πολυ πειστικο.
Συμφωνώ μαζί σου…Ο Minnemann έκανε μπαμ στο ντοκιμαντερ ότι με αυτον έχουν καλύτερη μουσική χημεία από το Mangini. Αυτοί ξέρουν καλύτερα . Φοβερός Drummer,επίσης,και αδικημένος για μένα ήταν ο Lang.
Αν είναι να τον διώξουν πάντως θα του πουν να παίξει κανα τέτοιο στυλ. Τελοσπάντων εύχομαι καλή συνέχεια στους DT!
Καλή αρχή στον Mangini λοιπόν και να έχει γερό στομάχι,όλα τα άλλα τα διαθέτει.
Παρακολουθώ σιωπηρά ομολογουμένως τις εξελίξεις που συμβαίνουν σε μία αγαπημένη μου μπάντα αλλά δεν θέλησα να κάνω κάποιο σχόλιο ή κάτι τέτοιο μιας και σε αυτό το θρεντ η ανάλυση κτλ πάει σύννεφο.Άσε που αν έγραφα και κάτι μισό θα με κυνηγούσε ο Leviathan:p
Και το κείμενο πολύ καλό και με το φανμποϊλίκι του8)
Πιστεύω πως ο Mangini είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή και χαίρομαι για αυτή, αν και σημαίνει πως η μπάντα θέλει να “διατηρήσει τα κεκτημένα”, να έχει κάποιον που θα παίξει άψογα το υπάρχον υλικό και θα είναι αξιόπιστος για να παίξει ό,τι γράψουν στη συνέχεια.
Ο Donati, θα μπορούσε μουσικά να τους “προβοκάρει” περισσότερο, να τους τραβήξει σε πιό fusion μονοπάτια και να ακούγαμε τίποτα 30λεπτους instrumental οργασμούς που έχουν να παιχτούν από εποχές LTE.
Aλλά όσο και αν αυτό θα με χαροποιούσε προσωπικά, μάλλον δεν είναι η κατεύθυνση που θέλει να πάρει αυτή τη στιγμή η μπάντα, που δεν θέλει να χάσει τους μεταλλάδες οπαδούς της, τη Roadrunner, τα αυγά και τα πασχάλια…
Το ονομα προφερεται Μανινι, ετσι?
Οχι, ετσι θα ηταν η προφορα αν γραφοταν “Magnini”.
Eιναι “Mangini” και Μαντζινι, αφου τον αποκαλει κι ο Πετρουτσι ετσι στο πρωτο βιντεο.