Ναι απ’τη μία φαίνεται πολύ λογικός και κατανοητός στην ανακοίνωσή του ο Πορτνόυ αλλά από την άλλη δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι έχει συμβεί ακόμα. Άλλο να σέβεσαι την απόφασή του κι άλλο να τα βάζεις με τα υπόλοιπα μέλη χωρίς να’χεις κάτι χειροπιαστό εκτός αν χειροπιαστό στοιχείο θεωρείται η δική του εκδοχή σύμφωνα με την οποία οι άλλοι δεν θέλανε να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα. Εμένα δεν μου φαίνεται να στέκει και τόσο αυτό. Αν ισχύει μιλάμε για κάτι που προσωπικά θεωρώ μικρό λόγο να διαλύσεις ένα τόσο μεγάλο οικοδόμημα (χωρίς να σημαίνει ότι δε σέβομαι την απόφασή του). Αν πάλι οι μουσικές κατευθύνσεις δεν ταιριάζανε, τότε ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους υπόλοιπους; Ίσα ίσα, οι περισσότερες ενστάσεις που είχαμε οι περισσότεροι τόσο στο αμιγώς μουσικό κομμάτι όσο και στο οργανωτικό τον (χωμένο στο μέταλ τα τελευταία χρόνια και εργασιομανή, αντίστοιχα) Πορτνόυ αφορούσαν (και τον Πετρούτσι, σε μικρότερο βαθμό). Ο τρόπος που γινόταν η παραγωγή του δίσκου στον οποίο το μπάσο και τα πλήκτρα πολλές φορές είναι θαμμένα (σε φάση να χρειαστεί να ακούσω ένα κομμάτι 100 φορές για να ακούσω όλα τα μέρη του Rudess πίσω απ’τις κιθάρες και τα ντραμς ενώ για το μπάσο στα 2 τελευταία albums ούτε λόγος), ο υποσκελισμός των τριών (κυρίως Myung, LaBrie) στο συνθετικό κομμάτι, η στροφή στην μεταλοτεχνοκρατίλα με τους αδιάφορους στίχους τύπου Dark Eternal Night του Systematic Chaos και ο εγκλωβισμός σε ένα συγκεκριμένο συνθετικό μοτίβο, όλα είναι κατά μεγάλο ποσοστό πρωτοβουλίες του Πορτνόυ. Ήταν αδιαμφισβήτητα ο ηγέτης, η προσωπικότητα που κινούσε τα νήματα ωστόσο δεν πρέπει να παρακάμπτουμε το ότι, δεδομένου αυτός έθετε τους στόχους και τη μεθοδολογία της μπάντας σε κάθε περίοδο, ίσως δημιούργησε, μάλλον άθελά του, φραγμούς. Άλλωστε ο ίδιος υποστήριζε ότι έκανε όσα έκανε για να λειτουργεί η μπάντα απρόσκοπτα και να μην υπάρχουν διαφωνίες. Όποιος έχει παρακολουθήσει από κοντά το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια, στα making ofs και στις συνεντεύξεις καταλαβαίνει τι εννοώ.
Από’κει και πέρα, δεν θα εκπλαγώ είτε επιστρέψει, είτε μονιμοποιηθεί εκτός DT. Το γυαλί απ’ό,τι φαίνεται δύσκολα θα ξανακολλήσει. Προσωπικά, με τον Πορτνόυ αισθανόμουν μία κρύο μία ζέστη, εκτιμάω τις τεράστιες γνώσεις του γύρω από το rock και το metal, τον θεωρώ έναν απ’τους 3-4 καλύτερους drummers που έχουν βγει ποτέ, συμμερίζομαι την τελειομανία του, όντας κι εγώ τελειομανής, τον θαυμάζω για το πώς άντεξε να ιδρώνει τόσο πολύ για όλα τα projects του όλα αυτά τα χρόνια αλλά θεωρώ πως μερικές φορές ίσως ήταν πιο επιβλητικός απ’όσο θα έπρεπε.
Τέλος πάντων, παρά τα όσα είπα παραπάνω για το μουσικό κομμάτι, αν “τέλμα” θεωρείται η μεταSFAM δεκαετία από πλευράς περιεχομένου (με δισκάρες επιπέδου Six Degrees, Train of Thought, Octavarium και απλά καλούς όπως οι άλλοι δύο), με τρεις εξωπραγματικές live κυκλοφορίες, συναυλίες απαράμιλλου περιεχομένου και εμπορική γιγάντωση (για τα δεδομένα τους πάντα)), τι να πουν κι άλλες μπάντες. Εκτός αν ο Deckard το έγραψε για την στάνταρ διαδικασία λιώσιμοστοστούντιο-δίσκος-περιοδείακαιφτουκιαπτηναρχή, οπότε και συμφωνώ (“σώπα”).
Σόρρυ για το σεντόνι, αλλά όταν μιλάμε για τους Theater …
Πάντως - τι ειρωνεία - αυτόν τον είδα ζωντανά με τους Transatlantic ενώ διαγράφεται ορατό το ενδεχόμενο να μην δω ποτέ λάηβ τους Theater με την αυθεντική SFAM σύνθεση.
Outshined άμα εφευρεθεί καμιά μηχανή του χρόνου ποτέ πάρε με στις 2 βραδιές στο Ρόδον και θα σε πάρω στους Transatlantic. Άδικη ανταλλαγή αλλά δε βαριέσαι
ντουντ για πρόσεχε τι λες, μη σου στείλω την ορίτζιναλ να σε λιντσάρει όπως τον Ντούσαν.