Λοιπον. Τις προαλλες καθομουν και συζητουσα μ ενα φιλο, ο οποιος μ ελεγε πως οι Guns n Roses εχουν κερδισει επ αξια τη φημη τους, καθως ητανε οι τελευταιοι μεγαλοι Ροκ Σταρς. Το ιδιο πραγμα βεβαια μπορουμε να πουμε και γι αλλα ονοματα της εποχης, βλ. Κομπειν, αλλα ο συγκεκριμενος ειναι ο μονος που μπορει να κοντραρει ως παρουσια, επιτυχια & κληρονομια (μη πεταχτει κανας ολντ σκουλ, η κοντρα γκραντζ - χαρντ ροκ δεν ειναι το θεμα) και… εχει πεθανει. Αφου λοιπον οι Γκανς βρισκονται πολυ κοντα (χρονολογικα), κατα συνεπεια ειναι οι τελευταιοι μεγαλοι Ροκ Σταρς. Και συγκεκριμενα, ο γνωστος και μη εξαιρετεος Αξλ Ροουζ, ο οποιος ουσιαστικα ειναι οι Γκανς του 2009.
…ή, μηπως οχι;;; Επειδη βλεπετε, υπαρχει κι αυτος:
Οποτε, let’s discuss about it. Το point μου βρισκεται στην ‘‘καλλιτεχνικη’’ πορεια του καθε frontman, επειδη η αντιστοιχη των Warrior Soul μπορει να μην κερδισε την επιτυχια ονοματων τυπου Γκανς, αλλα το ιστορικο τους παραπεμπει σε βρωμερα τιμιο ροκ-λαιφ-σταλικι και με το παραπανω. Χωρια που εν ετη 2009, ο δευτερος τον εχει μια μπουκια τον αποπανω.
Προσπαθηστε για λιγο να το δειτε εντελως ξεχωριστα απο την ολη media-trap.
& btw θα προτιμουσα απαντησεις απο ατομα που φερουν γνωση του αντικειμενου, μη το μαμησουμε ξερωγω, κριμα ειναι.
Καταρχήν στον βγάζω απ’ τα σπόιλερ, αφού δε λέει να κρύβεται.
Κόρευ Κλάρκ. Μπορεί η τεράστια αναγνώριση που δικαιούτο να μην ήρθε ποτέ, αλλά κατάφερε τα διάφορα χαστούκια να τα έχει ρίξει στη μούρη της βιομηχανίας, να περιοδεύει και να ροκάρει χωρίς αύριο. Ούτε συζήτηση για δαύτον.
Έντυ Βέντερ. Τραγουδιστής μιας τεράστιας μπάντας, πολιτικός ακτιβιστής.
Τομ Μορέλο. Η επιτυχία με τους RATM και τους Audioslave νομίζω ότι είναι σημείο αναφοράς για ένα καλλιτέχνη που ξύπνησε χιλιάδες συνειδήσεις και συνχίζει να το κάνει, μπροστά ή πίσω από το φως των προβολέων. Φυσικά θα μπορούσα να ποστάρω το Ζακ, αλλά αυτουνού η φάτσα είναι λίγο πιο αναγνωρίσιμη.
Τι να λέμε τώρα? Μέντορας για όλους τους υπόλοιπους που περιλαμβάνονται στο ποστ μου, συνεχιστής του πνεύματος των 70ς με το πιο συνειδητοποιημένο ροκ του.
Ντάρον Μαλάκιαν - Σερζ Τανκιάν. Απο κοινού αλλά και ξεχωριστά μοιράζονται τη θέση. Αντί να κοιτάξουν τη μηχανή τους SOAD, επέλεξαν να κοιτάξουν το δρόμο.
Mάικ Πάτον. Κι εδώ τα πολλά λόγια είναι περιττά. Επειδή ροκ είναι και πειραματισμός και σύγκρουση με τις νόρμες, ο τύπος τις σπασε όλες. Χώρια που η δουλειά του με την Ipecac δείχνει ότι ξέρει να κάνει χώρο όποτε πρέπει για τους διαδόχους του.
Το Rockstar-ιλίκι το συνδυάζω με τη ζωή που κάνει/έκανε κάποιος (ναρκωτικά, φασαρίες, αλκοολ, γυναίκες κλπ), γι αυτό SOAD και γενικά καλλιτέχνες του σήμερα θεωρώ δεν έχουν σχέση.
Οπότε ναι, νομίζω πως ο Axl παραμένει ο τελευταίος μεγάλος rock star, τον κοντράει άνετα όμως ο Sixx.
Λοιιιιπον. Οι μορφες που αναφερεις ειναι Μουσικαρες με Μι κεφαλαιο, αλλα δε ξερω κατα ποσο μπορουν να θεωρηθουν Ροκ Σταρς. Περαν της πορειας, επιτυχιας, στασης και κληρονομιας, ο Ροκ Σταρ εχει αυτον τον grande αερα ρε παιδι μου που λειπει απ’ τους περισσοτερους, ομολογουμενως μεγαλους, μουσικος. Ας πουμε ο Παττον ειναι μεγαλη μορφη, αλλα δε μπορεις να τον πεις Ροκ Σταρ. Εχει ξεφυγει απ τα στενα ορια της Ροκ. Οι Τανκιαν και Μαλακιαν απ την αλλη ειναι υπερβολικα νεοι προς μυθοποιηση - διαφορετικα θα ελεγα και τους Σλιπνοτ στο εναρκτηριο ποστ. Ελα ομως που σε καποια πραγματα ο χρονος ειναι απαραιτητος…
Ο Μορελλο απο την αλλη ειναι αρκετα πισω απ τους προβολεις για να πεις πως θετει τετοια υποψηφιοτητα. Μεγιστη η συνεισφορα του, αλλα οχι η παρουσια καθαυτη. Και στους ΡΑΤΜ και στους Οντιοσλειβ δλδ, πιο πολυ φαινοντουσαν οι Λαροκα και Κορνελ…
Περι του Βοςς ακα Springsteen θα συμφωνουσα, αν δεν ηταν αρκετα παλαιοτερος. Μεγιστον μεν, αλλα οχι ο τελευταιος!
Και καπως ετσι φτανουμε στον Βεντερ, ο οποιος ρε γμτ, ενω πληρει τα κριτηρια, δε μου βγαζει τη προσωπικοτητα ενος Ροκ Σταρ. Πιο πολυ σε θεμα ‘‘αερα’’. Κι ο Κορυ Κλαρκ δλδ, συνειδητοποιημενος ειναι -και με το παραπανω- αλλα να, εχει κατι το διαφορετικο.
Ο Αξλ btw εχει βγει εκτος συζητησης, επειδη απο Ροκ Σταρ μετατραπηκε σε media-star. Αδυνατω να θεωρησω ‘‘Ροκ’’ εναν ανθρωπο που βαζει αλλους να μιλανε εκ μερους του.
Edit: Σωστος ο Σκρουτζος περι Danzig, αλλα ειναι κι αυτος γερολυκος! Οσον αφορα το ‘‘τελευταιος’’ το παω καθαρα χρονολογικα.
Τελευταίος ροκ σταρ? Χμμ, σίγουρα η ροκ μουσική δεν έχει τη δύναμη να σοκάρει τα πλήθη όπως πριν 20-30 χρόνια, αλλά πιστεύω πάντα θα εμφανίζονται καλλιτέχνες που θα προκαλούν με την παρουσία τους και θα ξεσηκώνουν τον κόσμο, με την καλή ή την αρνητική έννοια.
Χωρίς να είμαι φαν, πιστεύω ο κάτω κύριος ταιριάζει στο θέμα του θρεντ.
Είναι και σχετικά νέος σε σχέση με όσους προτάθηκαν, πιστεύω και σαν παρουσία έχει αναμφισβήτα αφήσει το στίγμα του τα τελευταία χρόνια. Και, κυρίως, είναι απο εκείνες τις μορφές που θεωρήθηκαν “επικίνδυνες” κατά μία έννοια, κάτι αντίστοιχο με τους ροκ-σταρς του παρελθόντος.
ο πρωτος π μ ρθε στο μυαλο…αν και δεν τον πολυθαυμαζω μουσικα,ειναι πιστευω απτους λιγους μαζι με τους προαναφερθεντες που κουβαλαν ακομα αυτον τον αερα…!
ο Λέμυς όμως ξεκίνησε τον καιρό που ο κόσμος ήταν ακόμη ασπρόμαυρος, οπότε δεν μπορεί να είναι ο “τελευταίος”… μμμ… ανάμεσα σε Μάνσον και Γουάιντορφ είμαι γω…
Τελικά μετά κι από το 2ο ποστ του Άνγκμαρ η κουβέντα βλέπω πάει στα κριτήρια. Πχ πρέπει να τα ορίσεις για να βάλεις υπό την ίδια σκέπη Αxl και Κορευ Κλαρκ.
Τελικά τι θεωρείται ροκ σταρ? Νομίζω ας συμφωνήσουμε πρώτα στον όρο και μετά τον βρίσκουμε. Αν πχ το κριτήριο είναι να μη βλέπεις τη media trap, πλησιάζεις σ’ αυτούς που πόσταρα. Αν ψάχνεις το grande πας πχ στο Hetfield.
Το τελευταίο Classic Rock έχει μια απίστευτη λεζάντα-κόμικ με έναν παρηκμασμένο rock star και ουσιαστικά λέει ότι επειδή θα εκλείψουν οι Rock Stars να μαζέψουμε όλοι λεφτά από το υστέρημά μας, για να δώσουμε στον άπορο rock star ένα αεροπλάνο, μια βίλα, ποτά, ναρκωτικά και γυναίκες για να είναι αυτός χαρούμενος και να λέμε και εμείς ότι υπαρχουν ακόμα rock stars.
Για εμένα (ευτυχώς) αυτή η περίοδος μας άφησε χρόνους. Αν ψαχνουμε να βρούμε rock star στη λογική της υπερβολής νομίζω πως θα πρέπει να πάμε αρκετά πίσω. Από ένα σημείο και μετά η rock μουσική έγινε λίγο στριφνή και δύσκολη για να περάσει σε τόσο mainstream κοινό όπως έκαναν οι Guns N Roses ή οι Bon Jovi ή οι Metallica και οι Maiden.
Ονόματα που αναφέρθηκαν όπως ο Wyndorf ή ο Clark έχουν τη στόφα του rock star, αλλά όχι με την έννοια του Axl Rose. Δυστυχώς το μεγαλύτερο κοινό (δικό τους) που έχουν παίξει δεν πρέπει να έχει ξεπεράσει τα 2-3 χιλιάδες άτομα.
Προσωπικά, βρίσκω αρκετά ευχάριστο το γεγονός ότι αν πραγματικά θέλουμε να δούμε ποιές είναι οι αντιπροσωπευτικότερες rock “περσόνες” της εποχής μας (εξαιρώντας παλιοσειρές) έχω την εντύπωση πως είναι ο Vedder και ο Grohl.
Ο πρώτος γιατί είναι η πιο αυθεντική και χαρακτηριστική φωνή της γενιάς του και γιατί πλέον σχεδόν 20 χρόνια ζει με rock lifestyle, με την έννοια του ότι είναι ταυτόχρονα πολύ αναγνωρίσιμος αλλά και με χαρακτήρα όχι τόσο συμβατικό.
Ο δεύτερος γιατί είναι η απόδειξη πως η σημερινή γενιά μουσικών πρέπει να είναι οπαδοί και γιατί δεν έφτασε σε μια μερα να καταφέρει ότι κατάφερε. Έχτισε και με την όλη του στάση έχει κερδίσει όλο τον κόσμο. Ακόμα και τους δύσπιστους μεταλλάδες τους έπεισε με την ειλικρίνια του Probot. Παίζει άνετα σε 80.000 κόσμο στο Λονδίνο και έχοντας δικά του studio και συνεργάτη έναν από τους καλύτερους παραγωγούς στην πιάτσα, τα παρέχει ακόμα και δωρεάν σε μπάντες για να ηχογραφήσουν αμα χρειαστεί (βλέπε Death Angel).
και για εμενα ειναι ο grohl γιατι ακομα συγκινει και κοινο που δεν ειναι προς τη ροκ,το εχει κανει και καπως mainstream,εχει καταφερει πολλα μονος του και με ποιοτικες δουλιες.ομως εχει και δυο μειον για να τον πεις τελευταιο ροκ σταρ.
1.δεν ειναι το κακο παιδι και
2.ειχε ηδη επιτυχεια απο τους νιρβανα οποτε ηταν ηδη ροκ σταρ.βεβαια και ο novoselic ηταν ροκ σταρ αλλα δεν το συνεχισε.
η ουσια ειναι παντως οτι με ελαχιστες εξαιρεσεις το ροκ και το μεταλ απο τα μεσα της δεκαετιας του 90 δεν εχει σταρ με την ενοια του coverdale του mercury και του cobein
