αρεσε σε ολους απ οτι βλεπω… εμενα οχι παλι. νταξει δεν μπορεις να ζητας απο μια μπαντα να μενει στασιμη σε εναν ηχο αν δε το νιωθει, αλλα δεν ειναι λογικο να αρεσει η αλλαγη σε ολους. απο το god is good αρχισε να φαινεται η αλλαγη, εδω πηγε ακομα πιο περα.
οι ομ ειναι πολυ αγαπημενη μπαντα, τα conference και pilgrimage τα αγαπαω παααρα πολυ, αλλα τα αγαπησα για αυτον τον ασηκωτο ηχο που σε καταπινει και γενικα για το ο,τι μπορει να βγαζουν, τα θεωρω αψογα απο καθε αποψη.
δε λεω πως ειναι ντε και καλα κακο αυτο το αλμπουμ, αλλα δεν ειναι οι ομ που μου αρεσαν. στο συντριπτικα μεγαλυτερο μερος του δισκου δεν καταλαβαινεις καν το μπασο, ακους ενα σωρο οργανα μεσα, που για να πω την αληθεια δεν τα βρισκω απολυτως ταιριαστα με αυτο που (νομιζω πως) θελουν να κανουν…
τελοσπαντων, το state of non return το πιο δυνατο απο το δισκο, αλλα και αυτο μαφησε γλυκοπικρο συναισθημα
παντως συμφωνω με ριπ, λαιβ και παλι ειναι εμπειρια, αμα τυχον τους ξαναφερω παλι εκει θα ειμαι εννοειται, ανεξαρτητως ολων των υπολοιπων
Αψεγάδιαστος ο δίσκος μουσικά. Παίζουν όλα στην εντέλεια και αν σε βρει στην κατάλληλη στιγμή σε “υπνωτίζει” με την καλή έννοια…
Από κει και πέρα ήθελα λίγη “ένταση” παραπάνω και συμφωνώ στα περισσότερα που γράφει ο Χαλισέκο. Δεν μου έκανε το κλικ για να τον αποθεώσω όπως στους περισσότερους, αν και συνεχίζω να του δίνω ευκαιρίες.
