Για τα δικά μου γούστα πλέον είναι πολυ μακριά . Μενω με τα υπέροχα Lps που μου έδωσαν τόσα χρονια . Εννοείται οτι άκουσα το νέο άλμπουμ και κάνουμε κουβέντα …
Μαζι σου.
Για μενα δεν ειναι κατα ποσο metal ειναι ο δισκος,ουτε αν εχει refrains.
Επισης λατρευω το prog των '70s.
Ωστοσο τα 2 τελευταια τους,εκτος απο καποιες ομορφες στιγμες δεν εχουν συνθεσεις που να σου κολλανε.Πιο πολυ ειναι πειραματισμοι παρα ολοκληρωμενες ιδεες (τουλαχιστον η πλειοψηφια των τραγουδιων).
Για τα δικα μου γουστα και μονο ο καλυτερος δισκος τους με metal στοιχεια ηταν το Ghost Reveries και το Watershed το πιο πετυχημενο οσο αφορα την συμπραξη με τα 70s.
Κλάταρε ο Akerfeldt και για 1η φορά νομίζω παρουσιάζει μερικά αδύναμα κομμάτια συνολικά και όχι απλώς αμήχανες στιγμές μέσα στα κομμάτια όπως στο Heritage.
Έχει και τις καλές στιγμές του ο δίσκος φυσικά αλλά για μένα προσωπικά αυτές δεν υπερέχουν των αντίστοιχων του Heritage (που μάλλον είμαι ο μοναδικός που του αρέσει περισσότερο).
Scourge ετσι απο περιεργεια και χωρις ΚΑΜΙΑ διαθεση ειρωνιας η κατι τετοιο, οταν λες αδυναμα κομματια ποια ακριβως εννοεις? Περα ισως απο το elysian woes.
Οι δυό μας είμαστε :lol:
Δεν του έδωσα πολλές ακροάσεις για να πω την αλήθεια, αλλά οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι πως αποτελεί μία πιο αδύναμη συνέχεια του Heritage (που δεν ήταν το magnum opus του, αλλά “κέρδισε” πολύ περισσότερες ακροάσεις και κράτησε για καιρό το ενδιαφέρον μου).
Καλά το Elysian Woes με εξέπληξε γιατί νόμιζα ότι τέτοια κομμάτια ο Akerfeldt τα γράφει όταν ξυπνάει. Δεν ξέρω πως το έβαλαν στον δίσκο. Πολύ απλό για Opeth.
Το River δεν μ’άρεσε, τα υπόλοιπα έχουν κάποια καλά σημεία που χάνονται.
Αυτά που μ’άρεσαν στο σύνολο τους είναι τα Eternal, Cusp και Goblin.
Να μην λεω και εγω τα ιδια και τα ιδια, απο το Watershed η πορεια που εχουν παρει δεν με αφορα μουσικα. Ακουσα 2-3 φορες το Heritage, 2 φορες το καινουριο, πιο πολυ τιμητικα για αυτα που μου εχουν προσφερει παλιοτερα, αλλα δεν ειπαν τιποτα περα απο καποιες ελαχιστες στιγμες.
Οσοι λοιπον αναπoλουν τους Opeth των 00’s (σαν εμενα) ριξτε ενα αυτι στο παρακατω και δε θα χασετε…
[B]Pictura - The Equilibration of Minds, Vol.I[/B]
…καλός δίσκος που δεν έχει εντάσεις όμως…λογικά είναι επιλογή τους αυτό, και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι δίσκοι,που τους ακούω με πολύ ευχαρίστηση, και μάλλον θα ενταχιεί και το Pale Communion , όπως είχε και το Watershed σαυτούς:):!:
Το άκουσα 3η φορά, αλλά ακόμα δεν…
Με το ζόρι βέβαια δεν γίνεται κάτι να σου αρέσει.
Το Watershed είχε κάτι από τον παλιό τους εαυτό αλλά ακουγόταν φρέσκο επειδή δοκίμαζε να είναι το αντίβαρο στο πιο heavy Ghost Reveries.Εδώ ακόμα και τα πλήκτρα είναι ίδια με ένα σωρό τραγούδια τους.
Το Pale Communion είναι ο δίσκος που θα ακούσω λιγότερο από τους Opeth, σε κάποια σημεία βαρέθηκα τολμώ να πω.
Δεν υπάρχει ούτε ένα Burden (κόμματος), ούτε ένα Porcelain Heart ή ένα The Lotus Eaters.
Ο δίσκος ΠΑΣΧΕΙ από καλά τραγούδια.
Δεν είμαι ηλίθιος, ακούω τον κόσμο που λέει πως δεν είμαστε πια μια μέταλ μπάντα. Ίσως αυτό που κάνουμε ΄΄επαναστατεί΄΄ στο όλο μέταλ σκηνικό, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε. Αν κάναμε άλλον σκληρό δίσκο θα ήταν καθαρό death metal με blastbeats κτλ. Δεν είναι μυστικό ότι λατρεύω την νέα πορεία της μπάντας αλλά ρε φίλε πόσο ωραίο θα ήταν να είχαμε ένα ΕΡ με καθαρό death?
[SPOILER]
[/SPOILER]
Δεν μπορώ να καταλάβω (είμαι όμως και στα 35 μου) γιατί πρέπει να κρίνω το αν μου αρέσει ή όχι ένας δίσκος απο το πόσο σκληρός είναι. Τί σημαίνει δεν έχει growls; Τί σημαίνει δεν έχει πολλά death metal στοιχεία; Οι συνθέσεις είναι αυτές που μετράνε και όχι το αν βάλανε λίγο ή όχι πολύ distortion. Δεν είναι δυνατόν για έναν ανοιχτόμυαλο ακροατή που του άρεσαν οι Opeth στο παρελθόν να μην του αρέσουν τώρα μόνο και μόνο λόγω στυλ. Οι μελωδίες του Michael παραμένουν στο ίδιο μοτίβο, οι δομές, τα προγk στοιχεία, οι κλίμακες και πολλά άλλα. Λείπουν οι δίκασες οκ, Λείπουν βαρβάτα σημεία αλλά η λογική είναι ίδια.
Τώρα το αν έχει καλά κομμάτια το νέο άλμπουμ είναι υποκειμενικό μάλλον. Προσωπικά πιστεύω οτι έχει 2-3 μετριότητες “Elysian Woes” , “River” και “Voice of Treason” αλλά και φοβερες κομματάρες που δεν ακούμε πολλές κάθε χρόνο (πχ faith in others, Eternal Rains will come,Moon Above, Cusp of eternity )
Εγω απο την αλλη δεν καταλαβαινω γιατι αμα πω οτι απο το Watershed και μετα δεν μου λενε τιποτα ειμαι ενας αμυαλος καφρος που δεν καταλαβε ποτε το μεγαλειο των Opeth και δεν μπορω απλα να εχω και εγω δικαιωμα στο γουστο μου αλλα οκ.
χαχα…η πλακα ειναι οτι και οι δυο εχετε δικιο! 
Το river δλδ μονο εγω το ξεχωρησα απο την πρωτη στιγμη??? Τοσο πολυ εχω “ωρημασει”???
Ε ναι, βασικα δεν το ειπα για να αντικρουσω τον harrate, συπληρωματικα το λεω.
Κι εγώ το ξεχώρισα αρχικά, αλλά τώρα όλος ο δίσκος μου φαίνεται σαν μία συνεχόμενη τελειότητα. 
Αν μπορώ να πω ότι ξεχωρίζω κάτι μετά από 3 μέρες που το ακούω συνεχώς, αυτό είναι το Voice of Treason. Πάντως δε συνηθίζω να ενθουσιάζομαι πλέον ούτε να κάνω repeat ένα δίσκο, αλλά με αυτό έχω βρει τη χαρά μου!
Ο Akerfeldt βρίσκεται μάλλον στο απώγειο δημιουργικότητας και έμπνευσης. Δεν κρατάει για πάντα αυτό, αλλά όσο είναι ας το χαιρόμαστε χωρίς μιζέριες. Ειδικά ο χώρος που βρίσκονται τώρα οι Opeth έχει μεγάλη ανάγκη τους Opeth, περισσότερο από τον ακραίο ήχο που έχει κι άλλες καλές μπάντες (αυτό το συμπεραίνω από τις best-of λίστες και τις νέες κυκλοφορίες, εγω προσωπικά δεν ασχολούμαι με ότι δεν έχει καθαρά φωνητικά). Αυτό που σε γενικές γραμμές έχει την ταμπέλα “prog” περνάει μεγάλη περίοδο ξηρασίας (ταπεινή μου άποψη), με 2-3 καλές κυκλοφορίες το χρόνο. Οι Opeth και με το Heritage, αλλά ακόμα περισσότερο με το Pale Communion (μου φαίνεται πιο “δεμένο”), είναι κάτι σαν όαση.
Τι να λέμε, μεγάλος δίσκος!
100% Ταυτιση αποψεων εδω! Στο μονο που τα αποκλινω λιγο ειναι ως προς το voice of treason, που χωρις να ειναι καθολου κακο, σιγουρα ειναι το λιγοτερο αγαπημενο μου. Το περιεργο ειναι οτι το Heritage το σιχαινομαι, κι αυτο κανει την εκπληξη μου για το ποσο σπερνει το pale communion, ΑΚΟΜΑ μεγαλυτερη.
Να πούμε ότι ο reviewούτορας τα λέει όμορφα στην κριτική.
Πολύ πιο δομημένο από το Heritage - φαίνεται ότι έχει δωθεί η έμφαση στο τραγούδι και όχι στο πόσες αλλαγές πρέπει να έχει σώνει και ντε ένα κομμάτι.
Αυτό κατ επέκταση έχει κάνει πιο απλές τις συνθέσεις και έχει δωθεί περισσότερο βάρος (απ ότι σε προηγούμενα αλμπουν) στις φωνητικές μελωδίες, στις οποίες ο μαστορας έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Τα πληκτρα που παραπονέθηκαν πολλοί, μια χαρά μου φάνηκαν. Εχουν τους ήχους που ταιριάζουν στα κομμάτια.
Γενικά το καλύτερο του Heritage και συνεχίζει το σερί των καλών δίσκων - ανελπιστα καλό αν σκεφτεί κανείς οτι το Still Life είναι του '99.
Μια χαρά κάνουν και αλλάζουν οι Opeth. Το Ηeritage ήταν δισκάρα. Το νέο όμως μέχρι στιγμής μου φαίνεται δυο επίπεδα κάτω τουλάχιστον. Είναι πιο μελωδικό , πιο prog σε σημεία αλλά ο κορμός του κομματιού συνήθως δεν ενθουσιάζει. Δεν φταίει λοιπόν η κατεύθυνση που διάλεξαν (ας παίζαν και electro) αλλά η έμπνευση που φαίνεται να μην έκανε την εμφάνιση της όπως άλλοτε.
Υ.Γ: Ο ήχος στα πλήκτρα και μένα δεν μου άρεσε.