Εχμ, ναι, διέρευσε…to download or not to download ειδού το ερώτημα…
Το άκουσα. Πολύ καλό, στο γνώριμο στυλ των Opeth, πάνω-κάτω ό,τι περιμένεις ν’ακούσεις. Το μόνο μείον είναι πως δε βρέθηκε κομμάτι στο οποίο να κολλήσω όπως είχε γίνει π.χ. με το “Ghost Reveries” (βλ. Grand Conjuration). Κατά τ’άλλα μια χαρά. Πλήν 2 κομματιών και του μισού από ένα άλλο, τα λοιπά δεν έχουν brutal φωνητικά.
Οντος ειναι το Watershed αυτο που διέρευσε ή μουφα?
Ναι αυτό είναι
Με μια πρώτη γρήγορη ακρόαση, μου φάνηκε σκατά. Θα επανέλθω όταν (άααμα) το ξανακούσω, για ολοκληρωμένη άποψη. Να βρίζουμε και με επιχειρήματα δηλαδή ε.
Λιγοτερο death,περισσοτερο prog και αρκετα ακουστικα σημεια
Κιθάρα, και λίγο μπάσο.
Με μια πρωτη ακροαση το βρηκα πολυ καλο!Σκοτεινο οπως σε προιδεαζει το εξωφυλλο και περισσοτερo proggressive απο τα προηγουμενα.Yeah! 8)
Ποια κανει τα γυναικεια φωνητικα στο Coil;
Μία Nathalie Lorichs… Ό,τι ξέρεις ξέρω.
Καλα στο coil σε κατι σημεια οι ακουστικες ειναι εντελως zepellin!!!
Λοιπόν εγώ πιστεύω πως για ακόμη μία φορά οι Opeth δημιούργησαν κάτι πάρα πολύ καλό. Ο νέος ντραμερ χώνει απίστευτα και νομίζω έχει δώσει λίγη επιπλέον ταχύτητα στην μπάντα. Το ότι έχει περισσότερα progressive σημεία δεν με χαλάει καθόλου αφού είναι πολύ καλά και δεν κουράζουν. Πολύ καλό άλμπουμ. Μία φορά το άκουσα και νομίζω η δεύτερη θα είναι με το αυθεντικό cd.
#-o
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και … οι Opeth!!!
Το ακουω απο το πρωι και το σιγουρο ειναι οτι προκειται για ενα πολυ ενδιαφερον αλμπουμ. Με διακατεχει μια ζαλαδα, υπαρχουν απειρα γυρισματα οπως μονο οι opeth ξερουν να κανουν…μπλα μπλα μπλα…τα σπαει. Σιγουρα καλυτερο απο το St.Anger!
-play-
Ψιλοκαλό μου φάνηκε με μια πρώτη ακρόαση. Τα '70s ψυχεδελικά σημεία δε πολυδένουν με τα κομμάτια πάντως. Και γενικά είναι πολύ λιγότερο death ο δίσκος.
Τα Σπασε!!!
…Τελος!
Αρκετά διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Το Coil για παράδειγμα, αν και πολύ ωραίο κομμάτι το οποίο έχω λιώσει, δε νομίζω πως είναι τυπικό Opeth.
Επίσης, αυτό που λέει ο ifrit ισχύει. Πολύ λιγότερο death o δίσκος, κάτι το οποίο με χάλασε αρχικά.
Το δίσκο θα τον λιώσω, δεν υπάρχει περίπτωση. Τα ακουστικά μέρη του είναι αυτά που θα με κάνουν να ασχοληθώ με την κιθάρα. Απλώς περίμενα κάτι διαφορετικό από τους Opeth.
Επιπλέον, δε μου αρέσουν τα γρήγορα solos σε μερικά κομμάτια που φαντάζομαι είναι αποτέλεσμα της προσθήκης του Akesson. Είχα συνηθίσει σε πιο αργά και μελωδικά.
Hm δεν μπορώ να πω πολλά με 1 ακρόαση… Μόνο ότι ο δίσκος είναι διαφορετικός σε σχέση με ό,τι έχουν κάνει στο παρελθόν… Επίσης να πω ότι ο Axenrot, χωρίς να φτάνει το επίπεδο του Lopez, μου ακούγεται καλός.
Ναι, ευτυχώς το κενό του Lopez δε φαίνεται και τόσο (παρεμπιπτόντως, μετά τη δεύτερη -ακουστική- στροφή στο Porcelain Heart, το solo στα drums είναι μες στην τρέλα)…
Πάντως μου φαίνεται πως χοντρικά ο μισός δίσκος είναι ακουστικός. Δεν υπάρχει αυτή η ισορροπία που υπήρχε στους προηγούμενους, με τα death μέρη. Τονίζω πως δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα με το Damnation το οποίο είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους γενικά.
Μπορεί στο πέρας του χρόνου να τον εκτιμήσω δεόντως…:-k
Οι Opeth πολύ απλά έκαναν μία στροφή θα έλεγα προς το πιο ακουστικό/progressive στυλάκι τους. Δεν καταλαβαίνω βέβαια που μερικοί ξαφνιάστηκαν με αυτό. Είναι η λογική εξέλιξη αυτό που κάνανε. Φαινόταν ξεκάθαρα πως θα το γυρίσουν στο πιο progressive. Εμένα πάντως δεν μου έκανε έκπληξη που ο δίσκος είναι έτσι. Τα κομμάτια τα σπάνε και εμένα αυτό μου φτάνει αχέτως αν είναι λιγότερο death και περισσότερο ακουστικός ο δίσκος.
ΑΚούγοντας το τις τελευταίες 4-5 μέρες συνεχώς, έχω να πω ότι το γουστάρω κάργα… Η έμπνευση δεν εγκατέλειψε τον μιχάλη… Μόνο αυτό το Heir Apparent δεν μου κολλά ακόμα πολύ… Συνεχίζω τις ακροάσεις…