2 λιστες αναγκαστικα…η πρωτη με τους αυτονοητους…
Jimi Hendrix
Eric Clapton
Jimmy Page
Duane Allman
Eddie Van Halen
Jeff Beck
Robert Fripp
Tony Iommy
Richie Blackmore
Carlos Santana…
…και η 2η με τις πιο προσωπικες αδυναμιες…
Roy Buchanan
Pete Townshend
Buckethead
Rory Gallagher
Ty Tabor
Jerry Cantrell
Tom Morello
Chuck Berry
Mark Farner
Larry Rheinhart…οκ σταματαω αν και δεν τελειωνει αυτη λιστα:p
Εκει ακριβως πονταρω βασικα,στο οτι εχει να δωσει ακομα πολλα.Σιγουρα ο Haynes καλλιτεχνικα ειναι αρκετα σκαλια παραπανω,δεν το συζηταω,απλα ο Τζο εχει δρομο ακομα και μαλλον εχουμε πολλα και θαυμαστα να περιμενουμε.
Σ αυτο για τον Shirley συμφωνω…καλος,χρυσος αλλα φτανει.
Ωραίος ο Outlaw με τις δύο λίστες, για την παρουσία του Τy Tabor και μόνο στην δεύτερη έχεις τον σεβασμό μου! Πολύ ωραίος παίχτης με καταπληκτικό προσωπικό ήχο, πρακτικά άγνωστος και υποτιμημένος -ειδικά στην Ελλάδα που ελάχιστοι πλέον γνωρίζουν τους Kings X. Είχα την τύχη να τους δώ δύο φορές, το '96 και το '05 και έφυγα και τις δύο φορές εντυπωσιασμένος από το club αλλά και με την απορία γιατί μία τέτοια μπάντα ποτέ δεν μπόρεσε να φτάσει να παίζει μεγαλύτερους χώρους ως headliner… [-X
Ηοkam, για τον Warren και τις ατέλειωτες ώρες μουσικής έκστασης που μου έχει προσφέρει μπορώ να γράφω για ώρες! 
Δες αυτή την πανέμορφη και άκρως πορωτική φωτογραφία που κατάφερε να τραβήξει ένας φίλος στο Παρίσι όπου είδαμε τους Mule τον περασμένο μήνα:
[SPOILER]
Θα μπορούσε να την πουλήσει στη Gibson να τη χρησιμοποιήσουν σε διαφήμιση!
[/SPOILER]
__Δεν έχω ψάξει ακόμα τη δισκογραφία του (τόσος λίγος χρόνος), αλλά τον τελευταίο καιρό λιώνω αυτή τη διασκευάρα:
__Χαχα, οκ, το ίδιο θα έλεγε ο Joe, βγάλε εμένα και βάλε τον Haynes αλλά αυτό επειδή είναι σεμνός, ταλαντούχος και με επίγνωση (και με τους δασκάλους που είχε…) 
. Κατά τα άλλα, όπως τα είπατε, το μέλλον είναι μπροστά του και δείχνει να του ανοίκει μετά και το live (και την αποδοχή) στο Royal Albert Hall.
__Μule, περί Τy Tabor (και φυσικά όλος ο κόσμος και ειδικά ο μπασίστας, αναρωτιούνται το ίδιο πράγμα με σένα, γιατί ποτέ δεν έγιναν μεγαλύτερη μπαντα, ειδικά με τέτοιο ντεμπούτο δίσκο! και τέτοιο δεύτερο!), αυτό Summerland, από την πρωτη ακρόαση, δε μπορεί να μου ξεκολλήσει με τίποτα απ’ τον νου. Μαγεία:
__Και να μην ξεχάσω να υπογραμμίσω αυτά επακριβώς που ανέφερε ο Hocam για τον Latimer. Τότε ήξερα 3-4 τραγούδια από Camel μόνο και είχα ακουστά μόνο τον μύθο τους (που βασικά, τι μύθο, ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ υποτιμημένοι, τουλάχιστον στην Ελλάδα της εφηβικής μου ηλικίας) και επειδή κέρδισα μιά πρόσκληση (για σου ρε JoJo-Βακάρε, έκανες και κάτι σωστό! :lol:) πήγα να τους δω.
__ΣΟΚ. ακόμα παραμιλάω -και λέμε το 95% των τραγουδιών που άκουσα το άκουγα πρώτη φορά (και 99% όταν ακούς κάτι για πρώτη και ΜΙΑ φορά δε μπορείς να το εκτιμήσεις /συλλάβεις /συνηθήσεις /αξιολογήσεις όπως του πρέπει, ιδίως αν μιλάμε για μελωδικό progressive). Αλλά μήπως και Μπαχ να ακούσεις πρώτη φορά, δεν μαγεύεσαι;
__Ισως το καλύτερο live που έχω δει ποτέ, ΣΙΓΟΥΡΑ ο καλύτερος tone που έχω ακούσει ποτέ live, και σίγουρα το πιο παθιασμένο (όχι να τρέχουμε να πετάμε κουβάδες νερό στο κοινό και να λέμε “πωπω πάθος”). Μιλάμε για ντουέντε, καλλιτεχνική μέθεξη, να ανοίγουν οι ουρανοί και ο Latimer στο σόλο να συνδέεται με το σύμπαν και την αλήθεια του…
υ.γ. σόρρυ, δε μπορώ να μπω στον ψυχαναγκασμό και ένα τεράστιο εσωτερικό debate για να βγάλω δεκάδα… 