which one do you prefer the most???:D:p
Στανίση ρε μουνιά. \m/
Έχει νόημα η συγκριση? Δε βλέπω και πολλά κοινά:-k
Maiden πάντως. Και Χρύσπα:p
ΑΕΤΠΑΝΤΕΡΑΓ
The age of the poll trolls is BACK!
[SPOILER]
[/SPOILER]
Ρε μαλακα Γρακχο, γεννιοντουσαν παιδια και το '97 ρε !!! Σοκαριστικο ε ? :-s
Περιμενω τη στιγμη που θα δουμε γιουζερ με ημερομηνια γεννησης το 2000. 8O
Χεχ, τώρα το δα ότι είναι 13χρονη η ΒΙΚΥ.
Για 2000 υπομονή κάνα δυο χρονάκια ακόμα πλάκα πλάκα :-s
φιλε μην μου κοβεις χρονια 14 ειμαι…απλα το 13 ειναι ο αγαπιμενοσ μου αριθμος…
Σόρι Βίκυυυυυυυυ 
Iron Maiden: New Wave of British Heavy Metal
Pantera: South American Thrash Metal!
Κορυφαίες και οι 2 μπάντες! Δεν μπορει να γινει σύγκριση μιας και ειναι πανω κάτω διαφορετικα ειδη!
Προτιμω πάντως Maiden!..και τον αρχοντα τον Σφακιανάκη! 
ωπ :!:
Σιγα μωρε … για πλακα το ειπα…κουβεντα να γινεται…
14 ε ?.. τωρα εξηγειται η υπαρξη του τοπικ no offence…
ΜΟΝΟ ΠΑΝΤΕΡΑΣ
Οι Pantera μου άρεσαν πιο πολύ όταν είχαν τον Dickinson.Όταν έφυγε και πήγε στους Priest και πήραν αυτόν τον Anselmo θεωρώ πως ξεπουλήθηκαν.Επίσης ο Dennis Stratton είναι απ τα απόλυτα guitar icons της δεκαετίας του 90 και με τα ριφφ του έδωσε άλλη πνοή στα τραγούδια των Pantera.
Οι Μaiden απ την άλλη βγάζουν πολλά καλά τραγούδια,αλλά τους λείπει η τεχνική που πιστεύω ότι είναι απαραίτητη στο thrash metal που παίζουν.Καλό θα είναι ο Harris να αφήσει το μικρόφωνο και να παραμείνει μόνο στο μπάσο και να πάρουν ένα καλό τραγουδιστή,γιατί θα τους λύσει τα χέρια.
καλα τα λεει
Ναι αλλά ξέχασε να μνημονεύσει τη συμμετοχή του Paul Di Anno στη μεσαία περίοδο των Παντέρα που πραγματικά τους έδωσε μια καινούρια πνοή μ’ αυτό το οπερετικό/gothic στυλ, σίγουρα κάτι που το χρειάζονταν οι μέταλ γερόλυκοι. Απ’ την άλλη και έτσι κουβέντα να γίνεται, εμένα προσωπικά παρά τις μεγάλες προσδοκίες δε μου έκατσε και πολύ καλά η guest συμμετοχή του Janick Gers στο πρώτο Damageplan, δηλαδή ΟΚ ο άνθρωπος είναι θρύλος, στα νιάτα του έμαθε προσωπικά στον Blackmore να παίζει death metal κτλ. κτλ. αλλά αυτό το βίαιο στυλ του δεν κόλλησε και πολύ στο vintage ύφος αυτού του side project των Παντέρα. Πολύ πιο επιτυχημένο, παρά το ότι δεν πήρε μεγάλη δημοσιότητα, ήταν το σύντομο πέρασμα του Dimebag Darrel από τους White Spirit για όσους θυμούνται, γιατί ΟΚ μέχρι τότε ήταν μόνο κοπάνημα, grindcore κτλ. αλλά όταν πήγε ο Darrel τους έδωσε γενναίες ενέσεις λυρισμού και συναισθήματος με το παίξιμό του στα πλήκτρα. Δεν ξέρω εσάς ποιά η γνώμη σας γι’ αυτό;
Γι’αυτό θα γράψουν κάποια στιγμή ένα τραγούδι με τον τίτλο Alexander the great. Για να λύσουν το Γόρδιο δεσμό…να μου το θυμάστε…
Σαν πληκτράς ο Dimebag είναι τέρμα υποτιμημένος ρε.Η τολμηρή χρήση των mellotrons σε κομμάτια όπως το This Love απογειώνουν τα γεμάτα συναίσθημα φωνητικά του dickinson και οι φόρμες εξελίσσονται αβίαστα στο λυρικό σπαραξικάρδιο σχεδόν ρεφραίν.Να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε ότι είχε δοκιμαστεί και ως πληκτράς στους Dream Theater πριν πάει ο Rudess,αλλά θεωρήθηκε παλιομοδίτικος στις επιλογές των ήχων του και κατέληξε μετά στους Opeth όπου και συνέχισε την επιτυχημένη του καριέρα.
Well said mate.
Βέβαια μια που έγινε λόγος για τους Opeth, προσωπικά θα ήθελα να είχαν συνεχίσει σ’ αυτό το μεσαιωνικό στυλάκι που είχαν στο Blackwater Park, όχι ότι δε μ’ αρέσουν τα μεταγενέστερα αλλά απλά λέω. Δεν το συνεχίζω βέβαια γιατί είναι οφφ τόπικ.
Μιλώντας για την αστείρευτη μουσική εφευρετικότητα του Dimebag, νομίζω πρέπει να υποβάλλουμε τα σέβη μας και σε άλλους, απρόσμενους αλλά εν τέλει απόλυτα πετυχημένους πειραματισμούς του με άλλους ήχους, π.χ. ΟΚ, ποιός μπορεί να ξεχάσει εκείνο το σαντούρι στο The Art of Shredding, έτσι;