αυτο λεμε . Οτι ενας καλος δισκος , πραγματικα καλος δισκος ειδικα εκεινη την εποχη που οι κυκλοφοριες δεν εφταναν σε εμας με 2 κλικ στο PC , φαινοταν οτι ειναι πολυ καλος . Το ποσο αριστουργημα θα ηταν και το ποσο θα επιρρεαζε την μουσικη γενικοτερα παλι μπορει να εχεις ενδειξεις απλα και ο χρονος θα το κανει να το εκτιμησουν και οι τυποι του Rolling Stone , Οι λιγο πιο ασχετοι , εκεινοι που θελουν τον χρονο τους κτλ.
Το ιδιο ισχυει για πολλους δισκους . Τωρα αν καποια δουλεια μιλαει στην καρδουλα μας , χωρις να ειναι και κατι πραγματικα σπουδαιο , τι εγινε ; Μην τα βαζουμε ολα ομως στον ιδιο κουβα.
Ναι δεν λέω ότι το έθαψε κιόλας. ίσα ίσα ήταν και η κριτική που με έκανε να πάω να σκάσω το 5χιλιαρο τότε. Σίγουρα όμως πλήν εξαιρέσεων, το ποσό θα γεράσει ένας δίσκος παίζει σημαντικό ρόλο.
Σίγουρα όμως και τότε θα έφαγε θάψιμο ή και πιο μετριοπαθείς κριτικές από μεταλλάδες, δηλαδή σχετικούς με την μουσική. Τέσπα έπιασα κι εγώ αυτό το παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι ένας άλλος δίσκος.
ίσως , λέω ίσως , καλύτερο παράδειγμα θα ήταν το black album παρά το MoP
Με την έννοια ότι μια μερίδα μεταλλάδων τους ξένισε αρχικά , με τον χρόνο (οι περισσότεροι ) το χώνεψαν και το έχουν στις κορυφές της μπάντας .
Δεν έχω άποψη , γεννήθηκα τότε , αλλά το ακούω από μεγαλύτερους που ήταν και σε ευαίσθητη ηλικία τότε και θεωρούσαν τους Μεταλλικα μια θρας μπάντα και όταν έβαλαν τον δίσκο άκουσαν χεβυ μεταλ , πιο εμπορικό , πιο λιτό και άργησαν να το αποδεχτούν .
πιασε αλλους μεγαλους δισκους . Εχουμε και παραδειγμα με τον Μαρκο που δεν εδειξε ποτε να ενθουσιαζεται με τους SOAD. παντα υπαρχουν αντιθετες αποψεις ακομα και απο ανθρωπους πιο “ψαγμενους”. Αλλα το μπαμ , συνηθως φαινεται.
Xεχε, σίγουρα, από κάτι γνωστούς άγνωστους που θεωρούσαν τους Venom, τους Bathory και τους Voivod μάστιγα της μουσικής και πού πάμε κύριοι! Οι υπόλοιποι πάθανε όλοι ανεξαιρέτως πλάκα. Δεκάρι πήρε και στο Χέβυ Μέταλ (πριν γίνει καν Χάμερ) και σε όλα τα μεταλλοπεριοδικά της Ευρώπης. Εντάξει, ο Κουτουβός είχε ήδη κάνει την υπέρβαση να σπρώξει χαρντ ροκ και χέβυ μέταλ στην Ελλάδα, το θρας μέταλ τον ζόρισε τον καημένο, τι να κάνουμε (θρυλική κριτική στο Ride the Lightning). 80ς και 90ς και early 00s που το πράγμα ακόμα προχωρούσε ασταμάτητα και άλλαζε η μουσική, πολλοί εκτέθηκαν όταν δεν κατάλαβαν κάτι καινούργιο (3 το Toxicity από τον Σακελλαρίου, 10 από τον Καραολίδη, στο ίδιο τεύχος), και δεν μιλάω τώρα για πράγματα εκτός γούστου (άρα και αρμοδιότητος).
Είναι δύσκολο το έργο του γραφιά γιατί όταν βγαίνει κάτι δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον, θέλει πολύ θάρρος και θράσος για να κάνεις τέτοιες προβλέψεις. Είναι πανεύκολο να εκτεθείς.
Χα! Πιάσε κόκκινο!
Ναι πολύ θάψιμο …εντωμεταξύ όσο το γούσταραν όλοι οι άσχετοι (και γούσταραν πολύ και όχι μονο τις μπαλάντες) τόσο το μισούσαν οι μεταλαδες
ρε οσο και να φαινεται οτι εχουμε αντιθετες αποψεις στα περισσοτερα συμφωνουμε!Μπορει να παιζει ρολο και το κοινο “background” της εποχης.
Σωστό παράδειγμα και το Black Album που διχάζει ακόμα τους μεταλλάδες, πολύ σωστό και το Toxicity…
Καλό παράδειγμα! Κατάλαβα ότι το Black Album είναι δισκάρα που θα πουλήσει κερατιάτικα και είναι κάτι που είχε καταλάβει και ο Lars και ο δημοσιογραφικός κόσμος σε μεγάλη πλειοψηφία. Το ζόρι τότε δεν ήταν αν είναι καλός ο δίσκος. Αλλά πώς μας κάθεται που η μπάντα που υπερασπιζόμασταν χρόνια και μας κοροϊδεύανε για τις φασαρίες που ακούμε ξαφνικά έγινε τρέντι και η μπάντα κοιτούσε προς αυτούς και όχι ΕΜΑΣ, τους πιστούς τους οπαδούς! Προσωπικά θέματα και μεταλλουπερηφάνειες, όχι μουσικά κριτήρια ήταν το θέμα. Και αυτό είναι θέμα υπέρβασης του ακροατή και ακόμα περισσότερο του γραφιά (μέχρι κάποιος να το κάνει να γράψει δημόσια για κάποιο μέσο δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο ξαφνικά αρχίζει και νιώθει το ρίσκο της έκθεσης στον κόσμο) - να ξεπεράσει τον εαυτό του και τα σώψυχά του και να μιλήσει σε όλους, όχι σε αυτούς που συμφωνούν γενικά μαζί του.
Το ΕΛΙΩΣΑ το Black Album από τον Σεπτέμβριο του 1991, σκυλολιώσιμο, πώς να κάνεις αλλιώς άλλωστε; Αλλά το λέγαμε με τους φίλους ότι μας ξενέρωνε η φάση (ήμασταν και θρασάκια τελείως). Αλλά ναι, ζορι.
σωστοτερο παραδειγμα ειναι το And Justice για μενα Και οχι τοσο το Black , που εκαναν και μεγαλυτερη στροφη στον ηχο τους .
Αλλα και το Somewhere ειναι επισης ενα τρανο παραδειγμα. Με την λογικη οτι αυτες οι μπαντες ηταν ηδη φτασμενες (καλη ωρα οπως και οι Lost που εχουν χαραξει τον δρομο τους και δεν ειναι κατι νεο οπως ηταν οι System).
Δεν διαφωνώ σε τίποτα από όσα λες. Φαινομενικά διαφώνησα έχοντας στο μυαλό μου ένα σχόλιο που γράφτηκε χτες. Ήθελα να δω την άποψή σου πάνω σε αυτό το σχόλιο.
Μία παρατήρηση μόνο: Λες ότι οι Quintom, Shadowking και Lostparadise είναι περισσότερο καταρτισμένοι από σένα όσον αφορά τους δίσκους των Λοστ. Άρα η άποψή τους έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τη δικιά σου. Βλέπεις όμως ότι οι απόψεις των 3 ειδικών είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο Quintom θεωρεί το Medusa κουράδα, ενώ οι άλλοι δύο τον βγάζουν από πολύ καλό μέχρι εξαιρετικό δίσκο. Επομένως πού βρίσκεται η αλήθεια?
Άρα ούτε τους καταρτισμένους μπορούμε να εμπιστευθούμε όσον αφορά την κριτική ενός δίσκου. Εδώ λοιπόν μπαίνει ο παράγοντας προκατάληψη. Είτε θετική είτε αρνητική. Όταν μπαίνεις σε κάποιο site για να διαβάσεις το review ενός δίσκου, περιμένεις η άποψη αυτού που κάνει την κριτική να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική.
Με απλά λόγια, δεν μπορείς να βάλεις κάποιον fanboy να κάνει κριτική δίσκου. Όσο μέτριο και να είναι το άλμπουμ αυτός θα το βγάλει δισκάρα. Αφού τη λατρεύει την μπάντα. Ή αντίστοιχα ένας hater θα το θάψει. Όπως δεν μπορείς να βάλεις κάποιον που θεωρεί ότι οι Metallica μετά το AJFA φλώρεψαν να κάνει αντικειμενική κριτική στο Load.
Συμπερασματικά λοιπόν οι σοβαρές απόψεις προέρχονται από ανθρώπους που πρώτον είναι καταρτισμένοι και δεύτερον δεν είναι biased.
Και ένα ακόμα παράδειγμα είναι το One Second, για να μένουμε και στους Paradise Lost, υπήρχαν άνθρωποι που το έθαψαν, για την κατεύθυνση βέβαια περισσότερο, αλλά φαίνεται μετά από τόσα χρόνια ότι έγινε κλασικός δίσκος
Δεν είναι απαραίτητο αυτό, υπάρχουν και fanboys που βρίσκουν και αρνητικά, προσωπικά δεν έχω φοβηθεί να εκφραστώ αρνητικά για αγαπημένες μπάντες αν κάτι με χαλάει.
Για να επανέλθουμε στο medusa …θεωρώ ότι το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου διαφέρει σημαντικά από το plague και ακόμη περισσότερο από τα in requiem/faith/tragic όχι απλώς λόγω φωτνητικών αλλά και σε επίπεδο παραγωγής/μίξης songwriting και γενικότερης φιλοσοφίας. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς ακόμη και για underground καταστάσεις αν δεν υπήρχαν κάποια συγκεκριμένα “εύκολα” τραγούδια
Και οι 3 όμως λένε μια αλήθεια που εκφράζει εκτός από τον εαυτό τους μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, οι PL έχουν diverse οπαδούς, οπαδούς που δεν ακούνε κάποια καθόλου από την δισκογραφιά τους και άλλα είναι μπεστ έβερ, δεν μιλάμε για προσωπικά γούστα της κοσμάρας. Τώρα αν στον οπαδικό τους λόγο προστίθενται ή αφαιρούνται βαθμοί, κατανοητόν, στην τελική δεν γράφουν σε κάποιο μέσο με καθήκον να κατατοπίσουν τους πάντες, την γνώμη τους λένε.
Αλλά ναι, αν αυτοί καλούνταν να γράψουν για ένα δημόσιο μέσο θα έπρεπε να έχουν επίγνωση αυτού και να προσπαθήσουν να καταρτίσουν και τους “δικούς τους” και τους “άλλους”, αυτό τουλάχιστον πρέπει να γίνεται από τους γραφιάδες, στο μέτρο του δυνατού (επαναλαμβάνω, δεν είναι επιστήμη). Δηλαδή κρίνουμε κάτι για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θέλουμε να είναι.
Κουράδα ο δίσκος δεν μπορεί να είναι πάντως, τέτοια αίσθηση έχω, το “κουράδα” εκφράζει μια συγκεκριμένη οπτική (τεκμηριωμένη και αυτό μετράει: “κουράδα για τα στάνταρ και την φιλοσοφία των Λοστ”) και νομίζω όλοι καταλάβαμε where quintom is coming from, τώρα αν ο ίδιος δεν βλέπει να στέκει άλλη άποψη, ε, ντάξει, δεν πειράζει. Μπορεί και να θεωρεί ότι στέκει, δεν ξέρω.
Είσαι Λοστάκιας του Gothic/Shades of God; Να ακούσεις οπωσδήποτε το Medusa, μάλλον σε αφορά πολύ.
Είσαι Lostάκιας που πρωτίστως αγαπάς το απρόβλεπτο και τα αγαπημένα σου είναι η δεκαετία του 93(!), χμ, μάλλον δεν είναι για σένα αυτό (“κουράδα”)
Είσαι all around Λοστάκιας: Τσέκαρε, your mileage may vary.
Αριστούργημα να είναι δυσκολεύομαι να το πιστέψω, θα έπρεπε να είναι λιγότερο διχαστικός αλλά είναι και πολύ νωρίς ακόμα (και δεν έχω όρεξη να τον ακούσω ο ίδιος για να σχηματίσω δική μου άποψη)
Γίνεται να γράψεις κάτι που να αφορά και τις τρεις ομάδες το ίδιο εξίσου; Έτσι πρέπει για μένα. Αναγκαστικά πρέπει να πεις και για αυτά και φυσικά να καταστήσεις σαφές ποια είναι η δική σου άποψη και να βάλεις έναν βαθμό.
Από εκεί και πέρα είναι δουλειά και του αναγνώστη να μάθει να ξεχωρίζει ποιοι συντάκτες τον αφορούν, τον ενδιαφέρουν, τους εμπιστεύεται (ίσως όχι στα πάντα), κλπ. Και κρίνεται ο καθένας ανά περίπτωση, έτσι πρέπει τουλάχιστον, προσωπικά να τα τσουβαλιάζω όλα με “το χάμερ είπε” ή “είχε πει το 1988” δεν μου λέει τίποτα απολύτως. Ποιος συγκεκριμένα μου λέει.
@Vic, απαντάς για μένα με πράγματα που δεν μπορώ να γράψω. Συμφωνώ απολύτως σε όλα όσα έχεις πει από χτες. Και για τις βαθμολογίες και για τις απόψεις και για όλα.
Εγώ που δεν είμαι και φανατικός Paradise Lost άκουσα και πάλι χτες τον δίσκο. Στα περισσότερα σημεία με κάφρικα φωνητικά βρίσκω τον Χολμς ανήμπορο και οριακά θλιβερό, χωρίς να έχω πρόβλημα με τα κάφρικα φωνητικά γενικότερα. Τα σημεία με τα καθαρά του φωνητικά είναι πολύ καλύτερα. Μουσικά κινείται στον πολύ πρώιμο ήχο της μπάντας και μου φαίνεται σαν αναμάσημα. Δεν είναι αυτό που θα περίμενα από ένα συγκρότημα που έχει αποδείξει ότι είναι ο ορισμός του χαμαιλέοντα. Επομένως, βαθμολογία κάτω από 5 για τα γούστα μου, στα επίπεδα του 3-4. Όσο μπορεί να μετράει η γνώμη μου.
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι με ειρωνευεσαι και μαλιστα σε κουβεντα με τριτο προσωπο, αντι αν διαφωνεις να το κουβεντιασουμε βρε αδερφε, αλλα οκ, η ειρωνεια ειναι η κυρια μορφη επικοινωνιας σε αυτο το θρεντ οποτε δεν εκπλησσομαι.
Οντως δεν ειμαστε συντακτες, τη γνωμη μας γραφουμε. Αν εγραφα την κριτικη μου για το Medusa με τη σκεψη οτι τη γραφω για καποιο μουσικο περιοδικο ή καποια ιστοσελιδα, πιθανοτατα να εγραφα με καποιο φιλτρο που θα εμπαινε υποσυνειδητα κιολας. Και μετα θα διαβαζα τι εχω γραψει, και θα αηδιαζα απο το ποσο συμβατικο θα ηταν. Σα να ρωτας εναν μπασκετμπολιστα μετα το ματς γιατι χασανε και τι επρεπε να κανουν καλυτερα, και να σου λεει “ε βαλαμε λιγοτερους ποντους απο την αλλη ομαδα, την επομενη φορα πρεπει να παιξουμε καλυτερη αμυνα και καλυτερη επιθεση”.
Στα του δισκου, ολες οι αποψεις και ολα τα συναισθηματα στεκουν και ειναι δεκτα, περαν της οποιαδηποτε πλακας που μπορει να κανω σε καποιον που ξερω λιγο καλυτερα για την ακοη του ( στον Shadowking ας πουμε, αλλα δε φταιω αν τον ενοχλει και τον κουραζει η φωναρα του Einar απο τους Leprous, αλλα μας γραφει οτι το Medusa αν το ακουσεις καπου 29993 φορες τοτε ειναι grower και συνηθιζεις και τα φωνητικα).
Απο κει και περα, φανφαρες τυπου “τεραστια εμπνευση οι Λοστ”, “ανοιγουν μια νεα σελιδα στην καριερα τους”, “καλυτερος δισκος εδω και 20 χρονια” μπορει ο καθενας να τα γραφει, αλλα προσωπικα δεν δινω και μεγαλη σημασια, οπως δε θα δινουν και οσοι τα γραφουν αυτα σημασια αν εγω γραφω οτι ο δισκος ειναι απαραδεκτος. Στις πρωτες δυο προτασεις δε δινω μεγαλη σημασια γιατι εχω λιωσει τη δισκογραφια των Λοστ κυριολεκτικα εκατονταδες φορες, τοσο που οταν ακουω αναμασηματα τα αναγνωριζω σχετικα ευκολα, οπως μπορει και ο καθενας να το κανει. Το Medusa ειναι ενα αναμασημα. Οπως αναμασημα ηταν και το Plague Within. Οταν ακουω τραγουδια που νιωθω οτι τα εχω ακουσει απο αυτους δεκαδες φορες στο παρελθον, ε δε μπορω και να εντυπωσιαστω. Αν ημουν ο μονος που εγραφε/ενιωθε οτι ο δισκος δεν εχει εμπνευση, τοτε θα εκανα την αυτοκριτικη μου και θα σκεφτομουν μηπως αρμενιζα κοντρα στο ρευμα σε αρχιπελαγος. Αλλα δεν ειμαι, ειναι παμπολλοι αυτοι που συμφωνουν με αυτην την αποψη.
Μιας και ΔΕΝ εχεις ακουσει το δισκο οπως λες, οχι, η κριτικη που κανω στο Medusa δεν εχει να κανει ΜΟΝΟ με το υφος στο οποιο παιζουν. Εχει να κανει με το περιεχομενο του δισκου. Ο δισκος οπως τον ακουω εγω, δεν εχει περιεχομενο ανταξιο του ονοματος των Paradise Lost. Τα πραγματικα καλα τραγουδια του δισκου ειναι δυο, το τραγουδι που ακουσαμε ολοι ενα μηνα πριν βγει ο δισκος, και το ομωνυμο. Τωρα το να ψαχνουμε να βρουμε καποιες καλες στιγμες στα υπολοιπα τραγουδια μπας και μπορεσουμε καπως να ανεβασουμε εναν βαθμο για το Medusa απο το 2 ή το 3 στο 7 ουτως ωστε να κοιμομαστε καλα το βραδυ με τη σκεψη οτι οι Paradise Lost ειναι ακομα ζωντανοι και εχουν ενδιαφερον, δεν ειναι κατι που με ενδιαφερει. Αυτο που με ενδιαφερει ειναι οτι τα 6 τραγουδια δε με ενδιαφερει να τα ακουσω ποτέ ξανα στη ζωη μου, δε με τραβαει τιποτα, δε θα κερδισω τιποτα, δεν εχουν καποιο υποβαθρο το οποιο να με κανει να αναθεωρησω, και τα εχουμε ακουσει ξανα και ξανα και ξανα, ειτε απο τους ιδιους ειτε απο αλλους. Τα θεωρω αναχρονιστικα, βαρετα, αδιαφορα, ανουσια και περιττα. Ειναι τοσο απλο μερικες φορες. Αρα, απο τη στιγμη που υπαρχουν κυριολεκτικα χιλιαδες δισκοι εκει εξω για να ακουσω αν θελω, γιατι να χανω το χρονο μου ακουγοντας κατι που δεν εχει ΤΙΠΟΤΑ να μου προσφερει, ουτε συναισθηματικα, ουτε εγκεφαλικα, ουτε καν σαν χαλι κανοντας παραλληλα καποια δουλεια στον υπολογιστη?
ΥΓ. ΟΛΕΣ οι αποψεις εχουν την ιδια βαρυτητα. Ειτε θεωρουν το Master Of Puppets τον καλυτερο τους δισκο, ειτε θεωρουν το St. Anger. Δεν υπαρχει στατιστικη μεγαλυτερη βαρυτητα. Υπαρχει μονο το οτι οι αποψεις του πρωτου παραδειγματος ειναι περισσοτερες απο τις δευτερες. Ποσοτικη καθαρα ειναι η διαφορα, οχι ποιοτικη.
Νομίζω συνόψισα επακριβώς ότι λες.
Το θέμα συμβατικότητα και αυτολογοκρισία του γραφιά είναι μεγάλο θέμα, ενδιαφέρον αλλά αρκετό offtopic!