Το Τragic idol είχε πάρει 2 δεκάρια. Εξού και η αναφορά στο κείμενό μου.
Φανμποϊσμός, τι να γίνει. Αλλά εγώ πιστεύω ότι για μια μερίδα οπαδών τους το οπαδικό 8 το σηκώνει, που με τον καιρό θα γίνει ψύχραιμο 7άρι. Δεν μπορεί να λένε τόσοι άνθρωποι ψέμματα.
Έτσι ακριβώς…εγώ βέβαια στο καινούριο είμαι απόλυτα ψύχραιμος και του έβαλα εξ αρχής 7.
Skandalo einai to 7 se ayton ton disko, sorry kiolas. Kai ennoeitai mporei na lene tosoi anthropoi psemmata, otan einai metallades. Den to kanoyn epitides, apla exei apotypothei pliros sto DNA tous i klimaka tou Panteli.
Έκατσα και άκουσα 3 κομμάτια, τα 2 πρώτα σινγκλ και το Gods of Ancient. Θα βάλω και το Shrines μετά μιας και σε μια άλλη κουβέντα που έπεσα πάνω ιντερνάσιοναλ το ξεχωρίζανε όλοι.
Περίμενα ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ χειρότερα πράγματα από αυτό που άκουσα. Δεν είναι η μουσική μου αλλά στο τέλος της ημέρας, ο δίσκος αφορά τους οπαδούς που λατρεύουν τουλάχιστον τα Gothic/Shades of God και βλέπουμε. Είμαι σίγουρος και το βλέπω και από όλα τα σχόλια δηλαδή, ότι οι οπαδοί της μετά - Icon εποχής, όταν τα φωνητικά του Holmes γίνανε “όμορφα” δηλαδή, δεν παλεύουν την στροφή σε τέτοια. Διχάζει ο δίσκος αλλά διχάζει βάσει αυτού περισσότερο. “Δεν θέλω οι PL μου να παίζουν doom/death και μάλιστα με τέτοια φωνητικά, ντροπή.” Είδα και πολλά σχόλια για το θέμα κωλοτούμπας του Nick, οι ξένοι πάντως δεν τον βγάζουν στον ντάκο για αυτό, απλά τον προτιμάνε καθαρό (ή μισά-μισά, πολλοί τέτοιοι).
Δεν το βρίσκω ντροπή πάντως το 7. Αυτά που ακούω είναι πολύ περισσότερο οι PL που θυμάμαι μαζί με μελωδίες και upbeat πράγματα της ύστερης εποχής, κακό δεν είναι με τίποτα και τα φωνητικά ειδικά που περίμενα μαύρα χάλια με αυτά που λέγατε, μια χαρά τα ντεθιάρικα του Χολμς είναι, ίσα-ίσα αυτά είναι που γαργαλάνε και τόσο το παλιό, ορίτζιναλ PL πράγμα, μιας και πάντα είχαν τις μελωδίες τους. Το Shrines ειδικά που παίζει τώρα μια χαρά είναι. Βασικά μου αρέσει κιόλας.
Προσωπικά αν μη τι άλλο εγώ θα ήθελα τα καθαρά του να τα έλεγε όπως στο Icon με το λίιγο χετφιλντικό γρέζι, άψογα θα ήταν και εκεί να συμφωνήσω μαζί σας ότι θα το προτιμούσα έτσι, αγαπάω την φωνή του έτσι αλλά επίσης αλήθεια (μου) είναι ότι αφού δεν τα λέει έτσι τα καθαρά, καλύτερα βοθρέ.
Δεν είναι το πιο εμπνευσμένο doom/death που έχω ακούσει, σίγουρα απέχει ΠΟΛΥ από τα ανέμπνευστα (τα κομμάτια που άκουσα) και δεν είμαι κανάς οπαδός του είδους αλλά αξιοπρεπέστατο και αναμφισβήτητη η PL ατμόσφαιρα της εποχής (ΟΚ, μπορεί να χαλάει κάποιον αν το ακούει επιτηδευμένο). Όλοι (και ο Γκρεγκ) μιλάνε για grower και το υλικό βρωμάει για τέτοιο. Και 8 να του έβαζε οπαδός του ήχου αυτού, δεν θα μου φαινόταν σκάνδαλο καθόλου να σου πω.
Γιάννη, δεν λένε ψέμματα. Αυτό που έχει αποτυπωθεί στο DNA τους είναι το γούστο τους για τέτοια πράγματα και πάρα πολύ καλά το κάνουν, πρέπει να το ξεπεράσεις αυτό λίγο με την αποστροφή σου για τη μέταλ φάση, σχεδόν πιστεύεις ότι το μέταλ χαζεύει τον άνθρωπο. Στο καφενείο θα γέλαγα αλλά κάπου το λες συνέχεια στα σοβαρά και καταντάει κουραστικό, δεν γίνεται να αλλάξει ο άλλος το γούστο του και λογικό είναι να μην έχει υπομονή να του λένε ότι ακούει σκουπίδια και λέει ψέμματα ότι του αρέσουν γιατί είναι γίδι.
Άκουσα και το ομώνυμο και μια χαρά. Αφορά προφανώς πολύ μικρότερο κοινό από το κοινό τους στην Ελλάδα τουλάχιστον, όχι τόσο μικρότερο πάντως. Αν είχα λιώσει τα Gothic/Shades of God πάντως θα ασχολιόμουν με αυτό. Θέλει ακούσματα σίγουρα για να το εκτιμήσεις. Αν δεν σου αρέσουν τα φωνητικά και το ντουμ/ντεθ γενικά, ε, παρακάτω. Δεν θα τους ξέγραφα πάντως, όλα ανοικτά είναι, δεν μπορώ να φανταστώ να αρχίσουν να βγάζουν τέρμα ντουμ/ντεθ μέχρι να πεθάνουν…
Οι μεταλλάδες μπορούμε να λέμε ψέματα γιατί έχουμε στο dna μας τη λίστα του Παντελή. Μάλιστα…όντας μεταλλάς 29 χρόνια, θα σου έλεγα να βάλεις το “μερικοί” μπροστά. Έχω καταλάβει ότι δε σου αρέσουν οι γενικότητες. Ούτε εμένα.
Αν εξαιρέσεις τα δύο πρώτα “singlακια” όλά τα υπόλοιπα θέλουν αρκετά ακούσμα για να καταλάβεις τι παίζει ειδικά τα god of ancients, under the gallows και passage for the dead προτείνεται να ακούγονται σε maximum volume
Με τις επόμενες ακροάσεις μου άρεσαν λίγο περισσότερο, αλλά εξακολουθώ να τα βρίσκω “κακόμοιρα”, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Το ομώνυμο κομμάτι όντως ξεχωρίζει.
Το Shrines πράγματι πολύ ωραίο κομμάτι
Βασικά και τα δύο τα μπόνους δεν μπορω με τίποτα να τα θεωρήσω bsides. το shrines πχ θα μποορύσε να είναι μέχρι και single
Παιδιά, η φάση είναι ώς εξής, 8 “περιοδικά / sites ξένα” είναι μέλη ενός διαφημιστικού network. Αμα ακουμπάς τα ΧΧΧΧ που θέλους για το μικρο πακέτο ή τα ΧΧΧΧΧ που θέλουν για το πιο G πακέτο, σε πασαλείβουν στη μουρη του κοινού, απο το πρωί μέχρι το βράδυ. 1-2 απο αυτά που αναφερεται ανήκουν στο Β… δικτύο (που δεν έχει να κάνει με μεγάλη εταιρία του χώρου by the way) και αν μιλήσετε ποτέ μαζί τους θα σας πουν πόσο και πόσο. Δεν πειράζει, ετσι δουλεύει η φάση, χρεώση στα πάντα και “μασωνία”. Κλίκα. Ειλικρινά τώρα που το χς ακούσει αρκετα, έχει απλά “σβήσει”. Είναι απίστευτα μέτριο, επιτηδευμένα “σκληρό”, και δεν τους βγαίνει όπως παλαιότερα αβίαστα, αλλο ένα “blast” αριστούργημα, όπως οτιδήποτε βγάζει, που το κατεβάζει όλος ο κόσμος αμάσητο - με κατι 10άρια στο τελευταιο guardian κτλ κτλ. 6-7 ΒΑΡΙΑ.
Κι εγω θα ηθελα τα καθαρα του να τα ειχε με το χετφιλντικο γρεζι οπως τα ειχε στο Icon ή στο Requiem στον συγκεκριμενο δισκο, και οπως αλλωστε τα ειχε και στο Tragic Idol. Αλλα απο το να το γυρισει σε επιεικως απαραδεκτα (εως γελοια σε μερικα σημεια) βοθρε φωνητικα, συγγνωμη, χιλιες φορες να τραγουδαει με τα μελωδικα καθαρα του, τα οποια αλλωστε περασε πανω απο 10 χρονια για να τα φτιαξει και να τραγουδαει με μοναδικο τροπο, οπως ας πουμε σε τραγουδια σαν το Redshift απο το PLX (να ενα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ grower καταπληκτικο τραγουδι), το No Celebration και το Mystify απο το πλεον κλασικο Symbol Of Life, ή το Faith Divides Us, Death Unites Us, μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ στιγμη για τους Paradise Lost της προηγουμενης δεκατιεας, για να μη βαλω και το αδικημενο In Truth, μια τεραστια κομματαρα απο τον ιδιο δισκο. Διαολε, ακομα καλυτερο απο αυτο το μελωδικο στυλ, θα ηταν το γκοθε στυλ φωνητικων του, οπως ας πουμε σε μεγαλειωδη επη οπως το Say Just Words ή οπως στο Perfect Mask απο το Symbol Of Life, ή σε επιβλητικα openers οπως τα Never For The Damned και As Horizons End, δυο τραγουδια ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ του τι ειναι οι Paradise Lost εδω και οχι 3 ή 5 ή 10 χρονια, αλλα απο το πρωτο εως το τελευταιο αλμπουμ.
Περιμενω να δω τοσες βδομαδες καποιον να γραψει για το ταδε σημειο απο το ταδε τραγουδι του Medusa στο οποιο τα φωνητικα ειναι ανατριχιαστικα, στο οποιο ολο σου το δερμα νιωθει την απογνωση του ΝικΧολμς, ενα σημειο στο οποιο ρε παιδι μου να μπορεις να πεις οτι “πω πω αυτο το πραγμα που ακουω ειναι τοσο ξεχωριστο και μοναδικο, που πραγματικα νιωθω ενα με τον καλλιτεχνη και αυτο που εκφραζει μεσα απο τη μουσικη του και τις φωνητικες του γραμμες” και δεν υπαρχει ενα τετοιο ποστ. Ξερεις τι υπαρχει? Υπαρχει ενας ορυμαγδος απο κοσμο που βρισκει τα φωνητικα του στην καλυτερη απαραδεκτα (εως και αισχρα), και μια ακομα μεριδα κοσμου, η οποια υπερασπιζεται τα “φωνητικα του” λεγοντας πως “δεν ειναι και τοσο χαλια πια”, “ενταξει υπερβολικοι ησασταν, δεν ειναι και αισχρα”, “ε βασικα ψιλοταιριαζουν με τη μουσικη” και αλλα τετοια. Sugarcoating λεγεται, ή ελληνιστι κατι με χρυσο και χαπια ξερεις. Βεβαια τωρα που το εγραψα, περιμενω να ερθει ο ενας κι ο αλλος και να προσπαθησουν να βρουν σημεια στα οποια “ανατριχιαζεις” για να πουνε οτι ναι, τελικα εχει κι απο αυτα ρε παιδια. Ετσι λειτουργει η λογικη του φανμποη μιας μπαντας. Αποκρουση του οτιδηποτε γραψει κανεις για τον δισκο και τη μπαντα. Ολοι εχουμε υπαρξει φανμποηδες, ξερουμε πως λειτουργουν αυτα. Το θεμα ειναι… ΓΙΑΤΙ να υπαρχει σωνει και καλα μια αποκρουση, μια δικαιολογια, μια εξηγηση, μια εναλλακτικη οπτικη για καποια πραγματα? Γιατι να μη μπορει ο κοσμος να παραδεχθει για καποια πραγματα, οτι απλα ΔΕΝ ειναι καλα? Σαν γενικη απορια αυτο το εκφραζω, δεν περιμενω να βγει ο καθενας και να πει οτι η Μεδουσα ειναι τελικα οντως μαλακια, και δε θελω κιολας να το πει κανεις αυτο αν του αρεσει ο δισκος.
Αλλα εγω προσωπικα εχω πολυ μεγαλυτερες απαιτησεις απο τους Lost. Δεν περιμενω να πω “ε ενταξει δεν ειναι και σκατα” για να γουσταρω (ασχετα που εν προκειμενω δε μπορω καν αυτο να πω, για μενα ειναι ειλικρινα, αναμφισβητητα και απολυτα, ΣΚΑΤΑ ο δισκος, με ελαχιστα σημεια που δε σωζουν τιποτα). Θελω να ανατριχιασω, θελω να ακουσω κατι μοναδικο, κατι που να εχει τη σφραγιδα της μπαντας, κατι που να με κανει να νιωσω οπως ενιωσα το 1995 και το 1997, και το 1999, και το 2001, και το 2002, και το 2005, και το 2007 και το 2009 και το 2012. Δε νομιζω οτι “ξεπερασα” πλεον τη φαση, γιατι αν ηταν ετσι, θα την ειχα ξεπερασει τη φαση πολλα πολλα χρονια πριν. Νομιζω οτι με μια σειρα λιγοτερο και περισσοτερο ποιοτικων δισκων, οι Paradise Lost παντα εβρισκαν τον τροπο να με κρατησουν, και να αναφωνησω “ανατριχιασα ρε φιλε με το Redshift”, “μου σηκωθηκε η τριχα με το Requiem ρε Μητσο, πως γινεται να εγραψαν αυτο το πραγμα 12 χρονια μετα το Draconian?” ή εστω ενα “κοιταξε, δεν ακουω τιποτα που να μην εχω ακουσει με παρομοιο ηχο, αλλα αυτα τα γαμημενα 10 τραγουδια του Tragic Idol ειναι ολα γαμηστερα ρε μαν” οπως αναφωνησα το 2012.
Νομιζεις δε θα ηθελα να το αναφωνησω αυτο εν ετει 2017? Δε θα ηθελα μια μπαντα που ακολουθω πανω απο 20 χρονια να εχει γραψει ΔΙΣΚΑΡΑ και ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ και να ανατριχιασω με αυτα που ακουω? Γιατι, με κοβεις για μαζοχα? Πολλα ειμαι, αλλα μαζοχας σιγουρα οχι, και δεν εχω υπαρξει και ποτε. Ομως οταν ακουω εναν δισκο σαν το Medusa, το οποιο δε πα να το γραψετε 200 φορες, grower και πολυσυνθετο και δυσκολο και εκλεπτυσμενο και δεν ξερω γω τι αλλο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, απλα δε βρισκω ΤΙΠΟΤΑ που να σωζει την παρτιδα. Δε βρισκω ουτε μια σωσιβια λεμβο. Να πω τι, οτι το Blood & Chaos με αλλα φωνητικα θα ηταν ισως ωραιο τραγουδι? Οτι το Longest Winter Και το Medusa ειναι αξιοπρεπη τραγουδια και αρκετα καλα ακριβως οπως ειναι? Τα ειπαμε κι αυτα. Δεν ειναι αρκετα. Καθομαι να ακουσω το Medusa, και παντα το βγαζω για να ακουσω κατι καλυτερο. Ειπαμε, δεν εχω χρονο για σπαταλη με πραγματα που τα βρισκω αναχρονιστικα, υπερμετρια, εως και πραγματικα ενοχλητικα στο αυτι. Το Medusa με ενοχλει στο αυτι περισσοτερο κι απο τις κατσαρολες του Λαρς. Οπως δε θα κανω τη χαρη στους Metallica να ακουσω εκεινο το απαραδεκτο αλμπουμ σωνει και καλα επειδη γραφει Metallica πανω, δε θα κανω τη χαρη σε κανεναν Gregor. Μπορει να ειναι grower για καποιους, αλλα για μενα που εχω ακουσει Paradise Lost κυριολεκτικα χιλιαδες ωρες στη ζωη μου, δεν υπαρχει τιποτα σε αυτον τον δισκο που να μη μπορω να το ακουσω και να το ερμηνευσω και να με κανει να νιωσω πραγματα μετα απο ελαχιστες ακροασεις. Ε δεν υπαρχει κατι που να με κανει να νιωσω. Δεν υπαρχει κανενα Paradise Lost feeling στο δισκο, μου φαινεται ενα κακεκτυπο ολοκληρος, ακομα και τα καλα τραγουδια. Σορρυ κιολας, αλλα δεν ειναι και progressive metal οι Paradise Lost, ουτε jazz, ουτε fusion, ουτε τιποτα απο αυτα. Ηταν ΠΑΝΤΟΤΕ σχετικα ευπεπτοι (αν εισαι συνηθισμενος τελος παντων με ηχους και φορμες του μεταλ) και ειδικα για καποιον που εχει λιωσει τη δισκογραφια τους.
Τωρα το οτι εσυ θελεις να ταχθεις υπερ του μεταλλα και της αποψης του μεταλλα, δεν ειναι παρα επαληθευση της κλιμακας Παντελη (σαν τον Κελσιο και τον Κελβιν τον καναμε το μπαγλαμα). Δε σου κανει εντυπωση λες ακομα και 8 να επαιρνε ο δισκος. Εχοντας ακουσει 4 τραγουδια μια φορα ε. Αλλα το υλικο βρωμαει για grower, και το λεει και ο Gregor, αρα ετσι θα ειναι. Σοβαρα τωρα μιλας?! Αληθεια δηλαδη, θελεις να μου πεις, οτι επειδη λενε διαφοροι για grower, πρεπει να ειναι και grower? Ε λοιπον ολοι οι δισκοι αν τους ακουσεις πολλες φορες, σιγουρα θα σου φανουν καλυτεροι απο οτι με μια ή με 2 φορες. Αυτο σημαινει οτι ειναι growers? Οχι φιλε μου, δε σημαινει αυτο. Grower ειναι ενας δισκος που μπορει να ειπες “χμμμ οκ δεν ειναι και κακο” στην αρχη, και μετα απο πολλες ακροασεις ή και χρονια να συνειδητοποιησες οτι προκειται περι αριστουργηματος ή τουλαχιστον περι ενος εξαιρετικου δισκου. Οταν ακους ενα δισκο 3-4 φορες και ξερεις οτι αυτο που ακους δε σου λεει και τιποτα ιδιαιτερο, το να κατσεις να τον ακουσεις αλλες 100 προκειμενου να μην πεις οτι ειναι σκουπιδι και να πεις οτι οκ ειναι αξιοπρεπης, δεν ειναι grower. Ειναι band service προς το συγκροτημα, οπως το συγκροτημα αντιστοιχα θα εκανε fan service αν κυκλοφορουσε κατι στο υφος το οποιο αποζητανε καποιοι οπαδοι. Ειναι αλλη μια λογικη του φανμποη, που σκεφτεται οτι δεν μπορει και να στεναχωρησει τη μπαντα. Οποτε ας του βαλει και ενα 7 που μπορει να γινει και 8 αν λιωσει το δισκο.
Το θεμα ειναι, δηλαδη αν το Medusa παρει ενα 8αρι για καποιον (για μενα δεν το συζηταμε ξανα, εγω του βαζω απο 1 εως 2 στα τσακιρ κεφια), δηλαδη οι αλλοι γαμημενοι δισκοι με τους οποιους εχει περασει μηνες και χρονια ακουγοντας τους, και σιγοτραγουδωντας καθε στιχο του Draconian Times και του Icon και ακομα και του Host γιατι οχι, ποσο πρεπει να παρουν δηλαδη? 200? Γιατι μετα απο μια βδομαδα το βγαλαμε grower, παρεξηγημενο, δυσκολο, αδικημενο κτλ. Καποιοι, οπως εσυ, με ακροαση 4 τραγουδιων ε.
ΥΓ. Δεν εχω αποστροφη για τη μεταλ φαση. Το μεταλ σαν ηχος και σαν ειδος μουσικης, γαμαει. Ο μεταλλας απο την αλλη, ειναι ισως ο χειροτερος φαν μουσικου ειδους που υπαρχει, αντε δευτερος πισω απο τον ραππερ. Αν καταλαβαινεις το διαχωρισμο, δε χρειαζεται να το συζητησουμε παραπανω. Δεν ειπα σε κανεναν οτι του αρεσει κατι επειδη ειναι γιδι. Αλλα αν σε καποιον αρεσει κατι μονο και μονο επειδη εχει μεταλ ηχο, και αυτοματως αυτος ο δισκος του δινει εναν εναρκτηριο βαθμο του 5 απο τον οποιον υπαρχει μονο ανοδικη πορεια, τοτε καταλαβαινεις οτι υπαρχει προβλημα. Θελω να μπορει να βαθμολογει ο κοσμος μεταλ αλμπουμς και με 2 και με 3 και με 5 και με 9 και με 10, βασει του ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ, και οχι βασει του ηχου. Αν εσυ θελεις να με πεισεις τωρα οτι το Medusa καλα εκανε ο αλλος και του εβαλε 9 στο περιοδικο, και πως αυτη η βαθμολογια μπηκε μετα απο ενδελεχη αναλυση του δισκου και οχι επειδη απλα ο τυπος ψαρωσε που ακουσε doom/death metal ηχο και καφρικα φωνητικα, σορρυ, αλλα δε θα με πεισεις ουτε σε 10000 χρονια. Αν αμφισβητεις οτι υπαρχει παρα πολυς κοσμος εκει εξω που βλεπει, ακουει, και βαθμολογει τα πραγματα οπως η κλιμακα Παντελη, τοτε ειλικρινα δεν ξερω τι αλλο να σου πω. Εισαι πολυ εξυπνος ανθρωπος ρε παιδι μου, αλλα εισαι και τερμα ξεροκεφαλος με τις αποψεις και κρισεις και οπτικες για το μεταλ και τη σκληρη μουσικη. Στο προηγουμενο σου ποστ δηλαδη, εγραψες για “αυτα που εχουν περασει οι μεταλλαδες”. Ενταξει, δε χρειαζεται να κανουμε και casting τη Μαρθα Βουρτση για τον επομενο ρολο μεταλλα σε ταινια νομιζω, ειπαμε, σιγα το καταδιωκομενο ειδος ανθρωπου.
Δεν εγραψα, ουτε εννοησα πουθενα “ολοι οι μεταλλαδες”, αλλα “αυτοι που κανουν αυτο που λεει ο Παντελης”, και νομιζω οτι ηταν αυτονοητο με τον τροπο με τον οποιο εγραψα το ποστ. Δυνητικο ηταν, κι οχι απολυτο.
Και για να απαντησω στο αποσπασμα του Βικ για τους βαθμους, σε μενα φαινεται πολυ πιο φυσιολογικο το 10 στο Tragic Idol, παρα το 7 στο Medusa. Ειναι πολυ πιο κοινο χαρακτηριστικο ενος φανμποη να θεωρησει το 7 τον μικροτερο βαθμο που μπορει να βαλει σε ενα δισκο μιας αγαπημενης του μπαντας, παρα το να βαλει 10 σε καποιον δισκο που γουσταρει πολυ. Συγκεκριμενα, ενω τα 10αρακια πεφτουν βροχη και ειναι αφθονα, τα “μινιμουμ 7αρακια” δεν ειναι απλα αφθονα, ειναι ΚΑΝΟΝΑΣ. Δισκος αγαπημενης μπαντας δεν παιρνει κατω απο 6, αρκει να εχει μεταλ ηχο, τελος.
Βασικα το γρεζι του παει πιο πολυ, οντως. Στο Plague που τραγουδαγε και με τους τρεις τροπους (καθαρα, γρεζι, μπρουταλ) νομιζω ηταν το ιδανικο, στο Μεδουσα ειναι λιγο μονοδιαστατος, δηλαδη υπαρχουν κομματια που λες εδω θα ταιριαζε καλυτερα το καθαρο, αλλα μαλλον του παραεπρηξε τα παπαρια ο Γρηγορης με τα μπρουταλ 
Γενικα καλως γυρισε στα μπρουταλ (πχ το Beneath Broken Earth δεν θα μπορουσε να εχει αλλα φωνητικα) αλλα στην Μεδουσα εχει κανει λιγη καταχρηση.
Καταθεση.
Όντως έχει γίνει λίγη κατάχρηση πχ στα δύο τελευταία,στα υπόλοιπα νομίζω ότι όντως τέτοια φωνητικά χρειάζονταν (το blood θα μπορούσε να είναι μόνο γρέζι και τα καθαρά που έχει, το until the grave ήθελε κατά τη γνώμη μου κυρίως μπρούταλ με μία δόση καθαρών όπως το fearless). Αλλά και πάλι αφού σου λέει δοκίμασαν όλα τα φωνητικά σε κάθε τραγούδι και έπελεξαν αυτά που ταίριαζαν περισσότερο…
Έχουμε πει (ή έστω έχω πει) για στιγμές που ο δίσκος φέρνει “ανατριχίλες”, το Fearless Sky όταν μπαίνουν τα καθαρά, το Gods of Ancient μετά το 3:40 που λέει crawling through fiiiire μέχρι και το τέλος, η γαμάτη κλασική lost εισαγωγή του Under The Gallows, το Longest Winter, το ομώνυμο, το Blood & Chaos, όλο το γαμηστερότατο και φουλ paradise lost , Until The Grave…
Προσωπικά δεν θέλω να πείσω κανέναν να γουστάρει τον δίσκο, δεν με ενδιαφέρει. Και ειδικά κάποιον που ξέρω ότι δεν γουστάρει και την προ-Icon εποχή, δεν τα γούσταρε όταν έπρεπε πως θα τα γουστάρει τώρα;
Ο δίσκος progressive σίγουρα δεν είναι, αλλά ποιος λέει ότι progressive=grower ή δύσκολη απαραίτητα μουσική, το Malina πχ είναι φουλ πιασάρικο αλλά είναι prog. Το Medusa από την άλλη είναι σκοτεινό, μονοδιάστατο και αυτό το κάνει δύσκολο. Επίσης δεν είναι τόσο ροκ με εύκολα ρεφρεν και πιασάρικες μελωδίες, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμιά μα καμιά σημασία όταν απλά δεν σου αρέσουν κλασικοί δίσκοι όπως το Shades of God, οπότε τσάμπα ο κόπος.
To ομώνυμο το λες λίγο progressive παντως …Εμένα μου αρέσει πολύ και το no passage έχει και κάποια πολύ διακριτικά πληκτράκια ή κάνω λάθος ; Και όμως στα μέσα του fearless σου πετάει ένα heavy rock κόψιμο το οποίο rockαρει άσχημα και δίνει μία πιο street χρεια σε ένα κατά άλλα σκοτεινό αργόσυρτο κομμάτι - για αυτό είναι λοστ και δεν είναι bride
Έχει μια occult ατμόσφαιρα το συγκεκριμένο (Νο passage…), θα μπορούσε να βρίσκεται και στο Gothic
Ναι μη σου πως ότι είναι και πολύ καλύτερο από πχ το falling forever. Μιλάμε όμως για death metal έτσι ; καθαρό - αργόσυρτο - death metal που μπορεί ακόμη και ο οπαδός των cannibal corpse να μην γουστάρει επειδή είναι σαπίλα μάυρη. Τώρα το πως εμένα μου βγάζει ένα κάποιο συναίσθημα …είναι άλλο θέμα…
Αυτή η Heather Mackintosh τι του είναι του Greg? Είναι η καθαρή φωνή που ακούγεται στο ρεφρεν
Edit: είναι κι αυτή που τραγουδάει στο Eternity of Lies