Απλα ηρεμηστε λιγο, δεν ειναι κακο να το βρισκει κακο ή μετριο καποιος το αλμπουμ. Δε σημαινει οτι δεν τον εχει ακουσει αρκετα, οτι ειναι προκατειλημμενος, οτι δεν το πιανει, οτι δεν του δινει ευκαιριες, και αλλα τετοια ομορφα. Μπορει απλα να σημαινει οτι βρισκει το αλμπουμ μετριο ή κακο. Δηλαδη οκ καλο ειναι να ειστε φανμποηδες (βασικα δεν ειναι, δεν υπαρχει ουτε ενα θετικο στο να ειναι κανεις φανμποης) αλλα λιγη ηρεμια δε βλαπτει. Ακουστε τον δισκο, χαρειτε τον, και αφηστε τους αλλους να τον βρισκουν μετριο ή κακο.
Οτι δηλαδη διαβαζοντας αυτο το θρεντ, το συμπερασμα ειναι οτι αυτοι που δεν δεχονται οτι καποιος αλλος μπορει να εχει διαφορετικη αποψη η γουστο ειναι οι φανμποηδες.
Δεν ειδα πουθενα καποιον που να ΜΗΝ του αρεσε ο δισκος να λεει οτι σε οσους αρεσε ειναι επειδη δεν το ακουσαν αρκετες φορες, επειδη ειναι grower, επειδη πηγαν να το παιξουν διπλωματες, και ενα σωρο αλλα που ειπωθηκαν για την κριτικη του τυπου στο StraightOnMusic. Και το παλικαρι δεν εκραξε καν το δισκο ε, απλα ειπε οτι ειναι και αξιοπρεπης ο δισκος. Εγω δηλαδη βρισκω την κριτικη του τυπου υπερβολικα επιεικη, και οι αλλοι πεσανε να τον ακυρωσουν επειδη δεν εγραψε διθυραμβους.
Υπέροχο άλμπουμ. Είχε καιρό να μονοπωλήσει κάποιο άλμπουμ το πικάπ μου κ ειδικά άλμπουμ των Paradise Lost. Σε αυτό ίσως βοήθησε το γεγονός ότι δεν το κατέβασα κ περίμενα να το ακούσω σε φυσικό φορμάτ, κάτι το οποίο έχω αρχίσει να το κάνω σε αρκετά άλμπουμ πλέον.
Η παραγωγή είναι φανταστική, τα πάντα ακούγονται όπως πρέπει, μπασαριστή αλλά οχι βαβουριάρικη. Στα συν κ ο νέος ντράμερ ο οποίος χρωματίζει όμορφα τα κομμάτια. Σίγουρα δίνει το κάτι παραπάνω δεν συνοδεύει απλά τους υπόλοιπους, ειδικά στο the longest winter φαίνεται το πιο παιχνιδιάρικο παίξιμό του.
Την πρώτη φορά που άκουσα το άλμπουμ μου φάνηκε πιο σφιχτό κ μονότονο, σίγουρα λόγω του doom/death ύφους του, ίσως να έφταιγα κ εγώ, το άκουσα πεταχτά χωρίς να δώσω πολύ σημασία. Δλδ είπα ότι θα ήθελα λίγο περισσότερο ποικιλία στα κομμάτια, αλλά τελικά έχει πολλά να δώσει, έχει πολλά μελωδικά σημεία κ αλλαγές στο ρυθμό. Όπως επίσης μου φάνηκε μικρό αλλά έχει την τέλεια διάρκεια ώστε να μην κουράσει. Νομίζω είναι 42 λεπτά χωρίς τα μπόνους.
Τα κομμάτια που ξεχώρισα στην αρχή είναι το “Fearless sky”, το οποίο αν κ σε κριτική που διάβασα, χαρακτηρίστηκε σαν υπερβολικά μεγάλο σε διάρκεια doom/death κομμάτι και μονότονο, εγώ διαφωνώ γιατί ενώ ξεκινάει σε αυτό το αργό μοτίβο, μπαίνουν τα leads κ δίνουν χρώμα μαζί με τα καθαρά φωνητικά του Holmes. Κ έρχεται κ η απίστευτη αλλαγή στο ρυθμο κ απογειώνει το κομμάτι σε συνάρτηση με την πολύ ομορφη μελωδία των καθαρών φωνητικών. Το “The longest winter” φυσικά που μαλλον θα γίνει κλασικό, δεν χρειάζεται να γράψω πολλά απλά ότι εντυπωσιάστικα πάρα πολύ από τον ήχο της κιθάρας. Επίσης η επιλογή του Holmes να τραγουδήσει εδώ με καθαρά φωνητικά ήταν ολόσωστη. Το groovy “Blood and chaos” το οποίο λειτουργεί θαυμάσια σε λάηβ (το διαπίστωσα χθες στο Όσλο οπου ήταν σολντ άουτ η συναυλία). Φυσικά το υπέροχο “Until the grave” με το μελαγχολικό του ξεκίνημα το οποίο μετατρέπεται σε ένα doom/death ογκόλιθο, για να έρθουν τα leads του Mackintosh κ να δώσουν ξανά μια μελαγχολική νότα. Απίστευτο κομμάτι! Στην αρχή μου έκαναν εντύπωση αυτά τα 4.
Δύο λόγια για το ομώνυμο κομμάτι. Πολύ ωραίο ξεκίνημα με το πιάνο, είχα μια ένσταση για τα καθαρά φωνητικά στην αρχή (εκεί θυμήθηκα την συνέντευξη του Holmes που είπε ότι δοκίμασε κ καθαρά στο άλμπουμ κ δεν του έβγαιναν κ κατάλαβα τι εννοούσε), τα κάφρικα μου κάθησαν καλά στο στίχο pretenders to the throne… κ μετά τα καθαρά στο this life-the last δένουν πιο όμορφα. Ίσως, λέω ίσως, να ξεκινουσε με κάφρικα. Αρχίζω να συνηθίζω βέβαια την μελωδία των φωνητικών μετά από κάποιες ακροάσεις. Πάντως πολύ ωραιο κομμάτι κ αυτό.
Αξιόλογα κομμάτια κ το “God of the ancients” που ενώ ξεκινάει σε αργό τέμπο, κάνει την πολύ ωραία αλλαγή μετα το στίχο “crawling through fire” κ γινεται πιο ριφφάτο (με τον ντράμερ να παίζει παπάδες, δίνοντας ρυθμό) αλλά κ το up tempo “From the gallows” με την φοβερή Lost εισαγωγή ( η οποία μου θυμίζει μελωδία από την στροφή
Cold harsh first light
Face the trial failed in life
Hold on, first light
Face the trial, fade then die
από το “Faith divides us…” , δεν ξέρω γιατί αλλά μου καρφώθηκε στο μυαλό).
Το μοναδικό κομματι που μου φάνηκε αδιάφορο ειναι το “No passage dor the dead”.
Γενικά καταλαβαίνω γιατί έχει πάρει τόσες καλές κριτικές ο δίσκος, είναι καθαρά άλμπουμ για μέταλ φανς, το οποίο για μένα δεν είναι κακό. Δεν ξερω αν είναι ο ενθουσιασμός των αρχικών ακροάσεων αλλά πιστεύω ότι θα αντέξει στο τεστ του χρόνου κ ήδη περιμένω με ανυπομονησία, παρολο που είναι νωρίς, το επόμενο αλμπουμ. Κατανοώ τις ενστάσεις των οπαδών για τα φωνητικά κ σίγουρα είναι δύσκολο να δώσεις ευκαιρία κ ακροάσεις σε ένα άλμπουμ όταν δεν αντέχεις τα μπρουταλ φωνητικά. Έχει πολλά να δώσει ο δίσκος, έχει ποικιλια, φοβερές μελωδίες, δεν είναι απλά ένα μονότονο doom/death άλμπουμ αλλά δεν γίνεται να απομονώσεις τα φωνητικά για να το εξερευνήσεις. Κ είναι κρίμα. Ο δίσκος φυσικά θα αρέσει τους οπαδούς της πρώτης περιόδου κ όταν λέω πρωτη περίοδος φτάνω μέχρι κ το draconian. Αυτά.
Εμένα πάλι το no passage μου άρεσε πολύ , το βρήκα πολύ δυναμικό με αρκετές frost επιρροές πιστεύω. Μόνο που για κάποιο λόγο κόβεται πολύ μα πολυ΄απότομα και δεν μπορω να καταλάνω το γιατί . Με ένα πιο φυσικό τελείωμα θα ήταν ακόμη καλύτερο. ισχύει πάντως ότι με τις πρώτες ακροάσεις δεν καταλαβαίνεις τι παίζει …άλλωστε ο δίσκος λειτουργεί καλύτερα σαν σύνολο …Το ομώνυμο πάντως το θεωρώ ήδη κλασσικό
Παντως προσωπικα οσο τον ακουω τοσο μου αρεσει, και δεν ειναι οτι το κανω με το ζορι, εχει αρχισει να με τραβαει. Πλεον νομιζω μου αρεσει περισσοτερο απο το PW.
Δεν είναι του metal injection πρώτον η λίστα και δεύτερον προφανώς αυτοί έχουν μια κάποια ιδέα περισσότερη από μένα (λέω εγώ για να μην θίξω κανέναν) πάνω στο ακραίο μεταλ
