Σίγουρα είναι καλύτερο από τα άλλα αλλά δεν μου κάνει κλικ
1 Like
Δεν εχω θεμα με καμια λεξη, μονο κολλημενες νοοτροπιες κατακρινω οταν το κανω.
Το μεταλ ειναι απλα ενα ειδος μουσικης. Η μεταλ νοοτροπια… αστο καλυτερα.
Οπως για παραδειγμα η νοοτροπια τυπου “αν ακους το Χ και δε σου αρεσει το Υ, τοτε καλυτερα να το γυρισεις σε ελαφρολαικα”
Τυχαιο παραδειγμα.
Αν εξαιρέσουμε κάποιου είδους αφηρημένη αντιδραστικότητα απέναντι στα “καθως πρέπει” και μια αρκετά συχνά εμφανιζόμενη “νερντοσυνη”, δεν ξέρω αν υπάρχει πλέον μέταλ νοοτροπία ή αν έχει κατακερματιστει σε πάρα πολλά κομμάτια και επιμέρους κουλτούρες με πολύ λίγα κοινά μεταξύ τους. Δεν το λέω ούτε θετικά ούτε αρνητικά
Συμφωνώ απόλυτα
3 Likes
Η πλάκα είναι πως οι περισσότεροι που παίζουν στο ελαφρολαικο, μάλλον Pantera άκουγαν
ναι μωρέ, μας διαβάζεις απ’έξω, ξέχασα.
Btw, από machine head πρέπει να είναι το πολύ 3, όπως και από SOAD. Νοτ μαι καπ οφ τι
1 Like
Νταξει, αν ήταν τα 90s η δεκαετία που ανακάλυπτε τον σκληρό ήχο, ναι θα έκαναν εντύπωση (όπως και μενα μου είχαν κάνει). Είναι entry level άκουσμα, εντυπωσιακό σε σημεία, με ωραίες ιδέες, αλλά μέχρι εκεί. Προσέφεραν στον σκληρό ήχο, δημιούργησαν το λεγόμενο groove metal - δεν το λες και λίγο. Αλλά αν ακουσεις πρώτα Slipknot ή Machine Head ή γενικά core μπάντες, που έχουν όλα εκεί τα μικρά στοιχεία που είχαν και οι παντερα, τι να σου πουν τελικά οι παντερα?
Κοιτώντας πισω, μπορώ να πω ότι ο Dimebag, αν και είχε προσωπικό ήχο, αυτό δεν σημαινει ότι ήταν καλό ήχος. Βάλε πχ πρώτα random pantera( εκτός ίσως από τα 2 τελευταία) τραγούδι και μετά βάλε Slipknot . Θα δεις ότι θα σου φανεί τραγικά γυμνός ο ήχος. Τεσπα, έπαιξαν τον σημαντικό ρόλο τους , τα Vulgar, Trendkill, Far παραμένουν όμορφοι δίσκοι, o Dimebag ήταν πολύ καλός κιθαρίστας με πολύ καλές και πρωτότυπες ιδέες, αλλά εν έτη 2022 το να μην εντυπωσιαστεί κάποιος με παντερα, είναι το πιο λογικό. Ακόμα και guitar driven ακροατής να είναι.
2 Likes
Αλλάζω λίγο το θέμα, μπορείτε να επιστρέψετε αμέσως μετά. Σήμερα το πρωί οδηγούσα για να πάω να παίξω μπαλίτσα κι άκουγα ράδιο. Έβαλα Real για να ακούσω καμία είδηση, έπεσα στον κ#$%#λη Παπαγιάννη, που ως συνήθως είχε βγάλει στον αέρα έναν “μόνιμο” οικονομολόγο φοροτεχνικό, κάποιον Βασιλάκη. Όταν έβαλα τον σταθμό, μιλούσαν για τον μαθητή με τη φούστα και τον καθηγητή του. Ακούω να λένε ότι “δεν είναι τρόπος να μιλάει έτσι ο καθηγητής”, σκέφτομαι “ώπα κορεκτίλα, μπράβο τους”.
Τρία λεπτά μετά απλώς βλαστημάω. Ο Βασιλάκης να λέει ότι “εντάξει, αστείο έκανε το παιδί, αλλά είναι σχολείο, η παιδεία δεν είναι για φούστες” και κάτι άλλες αρ%#$διες. Ο Παπαγιάννης να σιγοντάρει “ναι, έχεις δίκιο, πώς θα ήταν να πάει το παιδί σου στο σχολείο έτσι”. Ο Βασιλάκης να απαντά ότι “στις δικές μου αρχές αυτό δεν θα γινόταν, ο γιος μου υπηρέτησε στο Υλικό Πολέμου”. Και κάτι μλκς του τύπου “στην Κρήτη λέμε ότι πρέπει να είναι τα πράγματα φυσιολογικά”.
Τα τελευταία στο περίπου διότι ήδη έχω κάνει στην άκρη του δρόμου επί της Βουλιαγμένης για να στείλω μέιλ μπινελικίων. Έψαχνα να βρω προφιλ αυτου του καραγκιοζη, του γιου του και του Παπαγιαννη στο τουίτερ για να ξαναγράψω μετά από μήνες εκεί. Δεν τα κατάφερα απο το κινητο. Αν έπαιζα Μελίσσια, ίσως με έβρισκε ο Παπαγιάννης στην πόρτα του στούντιο.
Τα είπα και ξεθυμανα πάλι. Συνεχίστε με Pantera, παρότι δεν με τράβηξε ποτέ η μουσική τους, είναι σαφώς πιο ενδιαφέροντες από τους σάπιους που ζουν σε αυτή τη γαμωχώρα.
12 Likes
Πω, αυτοί οι “φυσιολογικοί” είναι τέρμα ηλίθιοι. Δεν υπάρχει μία μέρα που να μη σου σπάνε τ’ αρχίδια.
2 Likes
Μαχιμι απο τα λιγα δηλαδη!
8 Likes
Ω ρε Υλικό Πολέμου, βαράτε προσοχή γιωτάδες 
3 Likes
Σίγουρα παίζει ρόλο πότε ανακαλύπτεις το κάθε συγκρότημα. Ένα απλό παράδειγμα είναι όταν εγώ άκουσα Σάμπαθ όταν ήμουν 14 αλλά το ίδιο διάστημα είχα προλάβει να ακούσω διάσπαρτα κομμάτια από μεγάλες θρας μέταλ μπαντες που μου είχαν φανεί εξαιρετικά χέβυ (όπως Σεπουλτούρα, Σόντομ κλπ). Παρόλο που ήμουν φρέσκος στο ιδίωμα, μου φάνηκαν πολύ ροκ τότε.
Το ίδιο ίσως συμβεί κ με άτομα που είναι ήδη ψημένα στον ήχο, με τους χ,ψ Παντέρα. Παρόλα αυτά, δεν νομίζω να μην βρει κάποιος κατι που να του εξιτάρει το πάθος για αυτήν την μουσική, μέσα σε 5 δίσκους με έναν από τους κορυφαίους κιθαρίστες στον χώρο.
Διαφωνώ για την σύγκριση Σλιπνοτ κ Παντέρα, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, με τις δικές μου προτιμήσεις. Προτιμώ τον καθαρό pure rock, heavy ήχο των Παντέρα από τον φορτωμένο ήχο των Σλιπνοτ. Οι τελευταίοι μπορεί να είναι εντυπωσιακοί σαν ολότητα αλλά την ριφφολογία σαν τους πρώτους δεν την βλέπω.
3 Likes
Σίγουρα θα βρει 5 ριφφ και 5 ιδέες που θα του αρέσουν. Τελικά τι λέει αυτό όμως? Με την ίδια λογική αν κάποιος ακούσει όλο το Politics of Ecstasy, θα βρει περισσότερα ριφφ από τους 5 δίσκους των Pantera. Δεν είναι λογική όμως αυτή.
Τεσπα, δεν πιστεύω ότι διαφωνούμε κάπου ουσιαστικά, αλλά σίγουρα ήταν υπερβολή το αν δεν αρέσει σε κάποιον ο Dimebag, να το ρίξει στο ελαφρολαϊκό.
Η σύγκριση δεν έγινε για να συγκρίνω τα 2 συγκροτήματα, αλλά για τονίσω ότι αν κάποιος έχει ακούσει κάτι πιο σύγχρονο ( που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και πιο βαρύ), οι πιθανότητες να ενθουσιαστεί με Pantera, είναι μικρές. Προσέφερε πολλά στον τότε ήχο, ήταν εξέλιξη μεγάλη, αλλά πλέον ο χρόνος δεν μπορεί να του φερθεί με τον ίδιο τρόπο όπως τότε.
1 Like
Καλημερα!
Μονο εγω εχω την αίσθηση οτι το forum τρωει “επίθεση” απο affiliated persons?
Σας καταλαβααανε ωρεε!! 
3 Likes
χαχαχα με γα$@σες…
@Silent_Winter (και οχι μονο)
Master Chef 6 βλεπουμε?
Team Jonathan ειμαστε ηδη, πριν καν μπουν στο σπιτι. Ευτυχως μπηκε.
Και εννοειται στηριζω ΤΡΕΛΑ Ελισαβετ-Ολγα (καλα αυτην την εχω ερωτευτει κιολας - λέμε τωρα) και Βασιλικη, οι 2 απο τους 3 που πηραν Golden Pin.
2 Likes
Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, αν ανοίγει συζήτηση για MC, νομίζω ότι δεν υφίσταται έτερο “αρρωστάκι” στο επίπεδό μου.
Επίσης, για το τυπικό του πράγματος, ναι αυτό είναι το 6ο στο Star, αλλά οι “ορθόδοξοι” το αποκαλούμε 8ο, συμπεριλαμβάνοντας τα 2 του Mega.
Τα GP φαίνονται όλα καλά παιδιά και μάγειρες. Jonathan, απλά λατρεία. Πολύ ωραίος τύπος και μάγειρας, καθαρό βλέμμα και ξηγημένος (βάσει του τι υλικό θα επέλεγε για τον vegan αντίπαλό του). Προσωπικά, ξεχώρισα και τον Βασίλη Β. (όχι το παιδί από την Β. Ήπειρο, τον άλλον Βασίλη). Πολύ μετρημένος, ταπεινός, εξαιρετική εμφάνιση στο πιάτο του.
Δυστυχώς, βέβαια, δεν παύουμε να ομιλούμε για ένα τηλεοπτικό προϊόν στο τέλος της ημέρας, το οποίο πρέπει να υπηρετηθεί και με χαρακτήρες που παράγουν εντάσεις, ίντριγκες κ.λπ. Αυτό, επί της επιλογής ορισμένων άλλων παιδιών.
Τέλος, να αναφέρουμε ότι η επιτυχία του show πιστώνεται σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό στην απίστευτη “χημεία” των 3 σεφ, στο πόσο άνετοι είναι και πόσο καλά “γράφουν”. Μεγάλο επίτευγμα αυτό, μετά από τόσους κύκλους.
Όπως και να 'χει, εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε!
2 Likes
Team Jonathan κι εγώ 
2 Likes