Ααααα,θυμάμαι τον καθηγητή ιστορίας,αρχαίων και φιλοσοφίας στ λύκειο,που είχε την συνήθεια να τρίβει τα @@ του στη τάξη,μπροστά σε όλυς.Θυμάμαι και μια φορά που το έκανε αυτό και μετά πήγαινε και χάιδεε το κεφάλι μιας συμμαθήτριας…εντάξει,δεν χρειάζεται να πώ ότι η κοπέλα τα έπαιξε…:lol:
Αυτός γενικά ήτανε άκυρος:τη μύτη του σκάλιζε,κοιμότανε στα διαγωνίσματα(στα μόνα διαγωνίσματα που έγραψα καλά,τα έγραψα επειδή μπορούσε να κάνω ελεύθερα σκονάκι:lol: ),σκάλιζε το αυτί του,και διάφορα άλλα…
Θυμάμαι και μια τρομερή πατάτα πυο είχε πεί στη μάνα μιας φίλης μου,ότι και καλά η κόρη της(δλδ η φίλη μου) είναι μάλλον ερωτευμένη και ότι δεν πρέπει να διαβάζει μήπως και την ρίξει ψυχολογικά…:lol:
Πάντως,απ’ ότι μου είπε ένα παιδί που πηγαίνει ακόμη σε αυτό το σχολείο,πρόσφατα του είπανε να σταματήσει να ξίνει τα @@ στη τάξη…τώρα,το αν το έκανε πράξη ή όχι,άγνωστο:lol: :-k
Το παρακάτω κείμενο μου το έστειλαν.Δεν ξέρω αν ειναι αληθινό αλλα σίγουρα δείχνει την απληστεία των ανθρώπων…
Τα πάντα για σένα!
Οι άνθρωποι αλλάζουν όταν αλλάξει κάτι στη ζωή τους!
Μόνο λίγοι θυμούνται πως ήταν η ζωή τους πριν και ποιος ήταν πάντα κοντά τους στις πιο δύσκολες στιγμές.
Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή.
Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή.
Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της.
Αυτός ήταν πάντα εκεί γι?αυτήν.
Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της.
Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν!
Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυό μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ ήθελε? είδε και τον αγαπημένο της?
Εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά «τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;» Η κοπέλα όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από αυτό, αρνήθηκε να τον παντρευτεί.
Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και με πόνο αργότερα της έστειλε ένα γράμμα?
Ναι μπορει η ιστορια να μην ειναι αληθινη αλλα λεει παρα πολλα. Δυστυχως ομως καποιοι ανθρωποι δεν θελουν ή δεν μπορουν να καταλαβουν… Μακαρι ολοι να κραταγαμε κατι απο τετοιες “ψευτικες” ιστοριες και παραμυθια για να γινομασταν καλυτεροι ως ανθρωποι.
Μακαρι να μπορουσαμε…
Ω ναι, εγω ημουνα!! Μολις ειχα βγει απο το μετρο γυρνωντας απο προπονηση απο τον Αγιο Δημητριο… Λογικα θα ειχα και ενα τεραστιο πραγμα στην πλατη μου, ε?:-s Εσυ που ησουνα? Δεν σε ειδα…
),σκάλιζε το αυτί του,και διάφορα άλλα…
έκανα μια αρκετά πετυχημένη μίμηση του “αααχ αγάπη μου!” 
πολύ στενάχωρο αυτό…Συμφωνώ με το Γιάννη ότι αυτό λέγεται αχαριστία (αν και δε νομίζω να έγινε κάτι τέτοιο).