Σαν πρώην ιδιοκτήτης σκύλου μεσαίου μεγέθους -και μάλιστα ιδιαίτερης ράτσας, όχι τόσο επιθετικής, όσο με “περίεργο” χαρακτήρα-, θα έλεγα ότι η “αλήθεια” τείνει συντριπτικά προς τη μεριά της ευθύνης των ιδιοκτητών.
Αναμφίβολα, κάποιες ράτσες έχουν τέτοια εγγενή χαρακτηριστικά που χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης κι εκπαίδευσης. Το νομοθετικό πλαίσιο υπάρχει και είναι σαφές κι επαρκές, όσον αφορά τόσο το σεβασμό στα δεδομένα δικαιώματα των μη ιδιοκτητών σκύλων, όσο και στην αποφυγή εκμετάλλευσης και κακοποίησης των ζώων.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι οι ιδιοκτήτες:
α) γίνονται ιδιοκτήτες για λανθασμένους λόγους,
β) περιφρονούν το πλαίσιο, χωρίς να γνωρίζουν συνέπειες (επιβολή προστίμων κ.λπ.), και
γ) λησμονούν ότι η κατοχή σκύλου συνεπάγεται ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ & ΧΡΗΜΑ.
Όσοι πιστεύουν ότι ένα σκυλί θα αποτελεί ένα αρκουδάκι με μπαταρίες, το οποίο θα “πηγαίνει με τα νερά μας”, είναι σε εντελώς λανθασμένη νοοτροπία εξ αρχής. Είναι οι ίδιοι “άνθρωποι”/ “ιδιοκτήτες” που παρατούν στα μπαλκόνια τα σκυλιά τους, δεν τα βγάζουν ποτέ βόλτα και όταν παρουσιαστεί κάποιο ζήτημα υγείας στο ζωντανό ή κατανοήσουν τι σημαίνει πληρώνω για να ταΐσω σωστά και να περιποιηθώ το σκυλί, τα παρατούν στο δρόμο ή κάτω από το σπίτι ενός αληθινού ζωόφιλου (μου έχει συμβεί).
Εγώ απορρίπτω, εδώ και αρκετό καιρό, απαιτήσεις κοντινού μου προσώπου για αγορά σκυλιού, διότι ξέρω ότι δεν μπορώ να προσφέρω -στην παρούσα φάση- όσα πρόσφερα στο παρελθόν ως ιδιοκτήτης. Αυτό καλείται υπευθυνότητα.
Λίγο πριν πεθάνει, ο σκύλος μου αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας, το οποίο τον είχε κάνει εντελώς αδύναμο και με χαμηλή ψυχολογία. Αναγκαζόμουν να τον κουβαλάω στα χέρια μου για να τον βγάλω βόλτα, ενώ ο ίδιος προτιμούσε να μην με βάζει σε κόπο και να ικανοποιεί τις ανάγκες του σε σημείο του μπαλκονιού στο οποίο γνώριζε ότι προβλέπεται. Τέτοιες ψυχούλες έχουν τα σκυλιά. Όταν πέθανε, αναρωτηθήκαμε πού θα τον θάψουμε, κάναμε την έρευνά μας και καλέσαμε τους υπευθύνους ταφής σκύλων, ώστε να γίνει η διαδικασία όπως έπρεπε. Τον πήραν, τον μετέφεραν στο Κορωπί και τον έθαψαν σε δικό του σημείο. Σε σχετική μας ερώτηση για το πού καταλήγουν συνήθως τα νεκρά ζώα, η απάντηση που πήραμε ήταν ότι κατά ένα συντριπτικό ποσοστό καταλήγουν στους κάδους απορριμμάτων. Τέτοιες “ψυχές” έχουν μόνο οι “άνθρωποι”.