Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει εδώ, αλλά η αδερφή μου ήταν στο ίδιο τμήμα με τον μικρό Αλεξ (μεγαλώσαμε στη Βέροια). Σε κάποια φάση μας είχε ρωτήσει ο διευθυντής του σχολείου, που ήταν φίλος με τον μπαμπά μου, αν αυτή η συμμορία παιδιών (τα χαλκιαδακια, έτσι τα φωνάζαμε) πειράζουν παιδιά κλπ. Και εγώ λαό η αδερφή μου του είχαμε πει πως ναι και ότι τους αποφεύγουμε. Εγώ τότε νομίζω ήμουν έκτη δημοτικού ή Πέμπτη, και το μικρότερο χαλκιαδακι σε φάση τριτη δημοτικού, και πάλι θυμάμαι που το φοβόμουν. Ενιγουει, ο διευθυντής είχε πει ότι είχαν μιλήσει στους γονείς, αλλά δεν έγινε τίποτα.
Βασικά οι γονείς ήταν το πρόβλημα και αυτό το point ήθελα να κάνω αναφέροντας το αυτό. Δεν ξέρω τι μπορούν να κάνουν οι δάσκαλοι και οι διευθυντές αν το σπίτι είναι διαλυμένο.
Σε πιο πρόσφατα πάντως περιστατικά όταν ήμουν φοιτητής θεσνικη το απέναντι διαμέρισμα, ένα ζευγάρι με ένα παιδί, καυγαδιζανε σε σημείο απόγνωσης. Ουρλιαχτά, κλάματα, χτυπήματα, αλλά σε τραγικό βαθμό. Μια μέρα κάλεσα την αστυνομία γιατί λέω θα γίνει καμία δολοφονία. Οι αστυνομικοί απ’ ο, τι έμαθα μετά από τη μαμά της κοπέλας, τη ρώτησαν αν θέλει να κάνει μήνυση ή όχι στον άντρα της γιατί την είχε χαστουκισει, αλλά εκείνη δεν ήθελε, φοβόταν αυτόν, φοβόταν μη χαλάσει το σπίτι της δεν ξέρω, δεν έκανε τπτ πάντως. Ούτε και οι αστυνομικοί μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω φαντάζομαι. Μετά δε θυμάμαι άλλο περιστατικό και μετακόμισα.
Και τελευταίο που έγινε πέρσι εδώ στο Δουβλίνο. Ήρθαμε να σπουδάσουμε Σεπτέμβριο του 20, και λόγω covid δεν κάναμε ούτε ένα μάθημα από κοντά (αλλά πληρώσαμε κανονική τιμή). Ενιγουει, οι μισοί συμφοιτητές international, είχαμε πολύ Ινδία, Ταϊβάν, ακόμα και Azerbaijan. Φανταστείτε για αυτά τα παιδιά ειδικά που ήρθαν από τοσο μακριά, να έρθουν με δίδακτρα 40 χιλιάδες ευρώ, σε μια ξένη χώρα με νοίκι 1000 ευρώ το μήνα τουλάχιστον, εν μέσω ενός πολύ σκληρού lockdown που ούτε στα Student accommodations μέσα δεν μας αφηνανε να κανουμε ο, τι θέλουμε, και να πρέπει να τελειώσουν ένα μεταπτυχιακό και να ψάχνουν για δουλειά για να μην γυρίσουν πίσω. Ε λοιπόν μια κοπέλα από την Ινδία ήταν φανερά έτοιμη να καταρρεύσει. Είχε χάσει κάθε επαφή, ανέβαζε ασυναρτησίες στο group του WhatsApp, προσπαθούσε να κανονίσει κάποια βόλτα και όλοι την γράφανε, και γενικά επειδή ήταν λίγο περίεργη πολύς κόσμος την κορόιδευε κιόλας, ειδικά οι συμπατριώτες της, είδα μετά ότι την έλεγαν ξεφτιλίζεις την Ινδία στα άλλα παιδιά και τέτοια. Ενιγουει εγώ βγήκα 2 φορές μαζί της, που δεν την πάλεψα να πω την αλήθεια, αλλά ένιωσα ότι έπρεπε. Και μετά την δεύτερη φορά έστειλα μήνυμα στην ψυχολογική υπηρεσία του Πανεπιστημίου, τους λέω το και το, και σας το λέω γιατί θα είναι άλλη μια από τις περιπτώσεις που αυτοκτονεί κάποιος και θα γραφτεί ότι κάνεις δεν είπε τίποτα. Και ξέρετε τι μου απάντησαν; Πείσε την να έρθει σε επαφή με εμάς. Τους εξήγησα ότι δεν είμαστε φίλοι, δεν την ξέρω κι από χθες, πως θα την πείσω να πάει σε ψυχολόγο; Και μου λένε εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι αν δεν μας πάρει εκείνη. Είχα τρελαθεί με αυτά που άκουγα! Με τα πολλά της έπιασα την κουβέντα μια μέρα και της εξήγησα ότι εγώ νιώθω σκατα και χάλια και απομονωμένος λόγω covid και δεν έχω φίλους, και ότι με βοήθησε πολύ η ψυχολογική υπηρεσία του Πανεπιστημίου και της πρότεινα να το δοκιμάσει κι αυτή. Δεν ξέρω αν το έκανε, δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε, θυμάμαι πάντως ότι σιγά σιγά τα τρελά στο group chat σταματήσανε και μέχρι και σήμερα είναι Δουβλίνο και φαίνεται καλά. Και παρένθεση, αλλά πριν μερικούς μήνες στο ίδιο πανεπιστήμιο ένας φοιτητής ιατρικής αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον τελευταίο όροφο της βιβλιοθήκης, στο εσωτερικό του κτιρίου. Με κόσμο να διαβάζει μέσα εκείνη την ώρα.
Τεσπα δεν ξέρω τι να πω, απλα σκέφτηκα ότι στις περιπτώσεις που έτυχε σε μένα δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να γίνει κάτι. Ίσως βέβαια να μην μαθαίνουμε και πότε τις περιπτώσεις που κάποιος μίλησε και έγινε κάτι, γιατί δεν κατέληξαν τραγικά περιστατικά.
