PESTILENCE band

ναι-ναι ουδεις ανέβασε κάτι σχετικό στη σεπτή κατηγορία…

Και ΝΑΙ τους ακούω αρκετά.
Αλλά δεν τους ΞΕΡΩ 100% για να αποκαλώ εαυτόν fanboy τους…

Οι γνωρίζοντες, άντε ξεδιπλώστε τη σοφία σας:


Testimony of the Ancients

====


Spheres

====


Resurrection Macabre

Νταξει λατρεμενη μπαντα απο πολλες αποψεις!

To Μalleus Maleficarum ειναι ενα thrash/death metal album τιγκα ζοφερο. Απο τα καλυτερα του συγκεκριμενου υφους και ατμοσφαιρας που βγηκαν εκεινη την εποχη. Οι συνθεσεις ειναι η μια κλαυτερη απο την αλλη.
Στο Consuming Impulse γινονται αμιγως death με εξαιρετικα αποτελεσματα, αν και στην πορσωπικη μου καταταξη ειναι ενα σκαλι κατω απο το ντεμπουτο. Αρκετα εντυπωσιακο αλμπουμ παντως.
Στο Testimony ξεφευγουν τελειως τα παληκαρια. Για μενα στο τοπ-5 του τεχνικου death, ανετα.
Το spheres ειναι πολυ καλο αλμπουμ αλλα το παραγαμησαν στον πειραματισμο στα jazz/fusion κτλ. Ενω θα επρεπε να προσκυνω (βλ Cynic - Focus) δε συμβαινει.

Απο τα αλμπουμ της επανασυνδεσης το πρωτο εχω ακουσει που ταν ΟΚ αλμπουμιδιο αλλα οχι κατι συνταρακτικο.

Είμαι μεταξύ Consuming και Testimony αλλά με κερδίζει το δεύτρο λόγο του Stigmatized.

Μετά το 2:00 τρελή μελωδία και μετά το 2:30 σκάει ο Murray με τον Smith :stuck_out_tongue:

O cynic τα είπε σωστά για τα τρία πρώτα, τα οποία είναι και τα απαραίτητα της μπάντας.

Το Malleus είναι η αδυναμία μου, αγορασμένο την εποχή που ο μεγάλος αδερφός παρατούσε το σπορ (αγορά βινυλίων μέταλ) και έλεγε και ότι τα πολύ “βαριά” (θρασοντέθ και πάνω) δεν του λέγανε τίποτα. Λοιπό, εγώ ήθελα το Pestilence γιατί ένα περιοδικό (Χάμερ;) ή ίσως το μοιράζανε σε κανά Ροκ Σίτυ, τέλος πάντων, έδινε ένα flexi disc sampler της συλλογής Stars on Thrash της Roadrunner. Καλή αυτή btw.

Εκεί λοιπόν, είχανε κάνει medley με τα κομμάτια λίγα δευτερόλεπτα από το καθένα. Ε, το Commandments έμπαινε καταιγιστικά, φωνάρα ο Van Drunen, έλεγα λοιπόν κι εγώ να πάρουμε ρε το Pestilence (δηλαδή “πήγαινε πάρε το Πέστιλενς με το χαρτζηλίκι σου Ανδρέα, αφού το θέλω!”) και φυσικά έφαγα πόρτα. Οπότε, μόλις πήρα την σκυτάλη του σπορ, μετά από κάποια απαραίτητα, πήγα και πήρα το Malleus… ΓΑ-ΜΗ-ΣΕ. Φοβερό thrash/death με άψογα ριφ και κυρίως την χροιά του Van Drunen που μέχρι σήμερα λατρεύω περισσότερο σε αυτόν τον δίσκο. Το μόνο κακό είναι ότι οι τοπ στιγμές του δίσκου για μένα είναι τα δύο πρώτα (ε, τρία με το ίντρο), τα οποία όμως παίρνουν κεφάλια.

Στο Cnsuming Impulse βάρυνε η φωνή του Drunen, φύγανε τα thrash και μείνανε τα death, μεγάλο σουξέ στους ντεθάδες (έως τα σήμερα) αλλά όπως είπα συντάσσομαι με cynic.

Στο Testimony φεύγει ο Βαν Ντρούνεν και τα αναλαμβάνει όλα ο ηγέτης (και ολίγον ψώνιο σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής) Μαμέλι, ο οποίος όμως είχε ικανοποιητική φωνή για το τεχνικό ντεθ μέταλ της εποχής (τριπλέτα με Death, Atheist η φάση, με τους πρώτους βγήκαν και περιοδεία για το Human/Testimony) αν και ελαφρώς μονοδιάστατος. Συγκινητικό το βίντεο στο triple thrash treat το 1993 στο Headbanger’s Ball και αφορμή να πάω να το πάρω (Land of Tears).

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στον τεράστιο ντράμερ, Marco Foddis, συνέβαλε τα μέγιστα και αυτός (και στιχουργικά νομίζω αλλά πρέπει να τσεκάρω).

Spheres. Αυτός είναι ο ένας δίσκος που αγόρασα τυφλά ακολουθώντας την κριτική του Χάμερ της εποχής. Τον εκθείαζε ως δίσκο που συνδυάζει jazz fusion (Holdsworth, Corea και δεν συμμαζεύεται, αναφέρονται πολλοί και στα θενκς του δίσκου για έμπνευση) και death metal με εντυπωσιακά αποτελέσματα αντί για τσουτσεκισμούς και μεταξωτά βρακιά με ανεπιδέξιους κώλους. Ψάρωσα και εγώ, ήταν η εποχή που μόλις μάθαινα αυτά τα πράγματα από έναν τύπο τέρας μουσικής κατάρτισης, πήγα και τον αγόρασα. Μου φάνηκε άθλιος. Κακές συνθέσεις. Φοβερά τύμπανα, δεν μου άρεσε ο ήχος της κιθάρας, δεν μου κόλλαγε τίποτα, μου φάνηκε μια μαλακία. Και όσες ακροάσεις και αν του έκανα (μιλάμε για πείσμα),πέραν δύο κομματιών, δεν βγήκε άκρη.

Το πήγα και στο τέρας μουσικής κατάρτισης που έλεγα, εντυπωσιάστηκε από τα ονόματα στην λίστα, λέει να το ακούσω. Γυρνάει την άλλη μέρα και μου λέει: Ωραίοι στίχοι, φοβερός ντράμερ. Οι άλλοι πάνε να παίξουν κάτι το οποίο δεν μπορούν να παίξουν ούτε να γράψουν, σαν ερασιτέχνες, σόρι, δεν μου άρεσε.

Δεν το ξανάκουσα και εγώ και χρόνια αργότερα το αντάλλαξα με κάτι. Δεν θυμάμαι τι. Μπλουζάρα πάντως και γαμάτο zip up hoodie, τα φόραγα και με Spheres πάνω, δεν πειράζει (άσχετο)

Τα ριγιούνιον… Άκουσα το Ressurection Macabre και ενώ γύρω μου λέγανε “τι μαλακιάρα είναι αυτή;” εγώ να πω την αλήθεια μου άρεσαν κάποια κομμάτια. Αλλά Pestilence τους θέλω τεχνικό death με Mameli στην φωνή ή ακόμα καλύτερα με Van Drunen σε θρασοντεθ φάση. Τα μπλαστίδια και οι χασούρες με ελαφρώς ανορθόδοξη παραγωγή (όχι ότι θυμάμαι ακριβώς, μόνο την εντύπωση και δεν ξανατσεκάρω τώρα…) δεν με ψήσανε ιδιαίτερα.

Αυτά τα όλιγα.

Ωραια τα λεει ο αποπανω.Για μενα η κορυφη υπηρξε στο Testimony of the Ancients.Τεχνικη και ατμοσφαιρα σε πληρη συνηπαρξη με καφριλα και μυστηριο.Τα 2 πρωτα βεβαια ειναι τουλαχιστον εξισου θεσπεσια,σε ενα πιο καφρικο επιπεδο και χυ(ει)μαριο.Η διαφωνια μου ειναι στο Spheres,το οποιο μπορει να θυσιασε πολλα απο τα '‘αγρια’'χαρακτηριστικα τους για ενα πιο προγκ/τεχνικο υφος αλλα μου εξιταρει το ενδιαφερον τοσα χρονια μετα,τοσο ωστε να το θεωρω ισαξιοτων 3 πρωτων και ας ειναι διαφορετικο.Μετα την επανασυνδεση,τπτ το ξεχωριστο

edit:μια γνωμη για το ντεμπουτο στο ‘‘Album που ξεθάψατε μετά απο καιρό’’ #4015

Ευτυχώς υπάρχεις εσύ ρε Νίκο και μιλάμε για καμιά μπάντα!!!

Λοιπόν Pestilence μεγάλη μπάντα, έγραψε τη δική της ιστορία, το δικό της ύφος. Αγαπημένη δεν είναι αλλά καραγουστάρω.

Malleus Maleficarum μου αρέσει πολύ και ας μην τρελαίνομαι για το συγκεκριμένο thrash-στυλ.

Μετά Consuming Impulse και Testimony of the Ancients όπου είναι τρομερά γαμάτοι και οι δυο. Δεν θα πρωτοτυπήσω και θα διαλέξω σαν τον Petrankaras, τον δεύτερο αλλά για την υπέρτατη κομματάρα που λέγεται Twisted truth, που δεν έχω βαρεθεί να την ακούω παντού, σε διασκευές κτλ κτλ κτλ…

Τώρα όσο για το Spheres προσπάθησα πολλές φορές να τον ακούσω αλήθεια αλλά απλά δε γινόταν. Έκανα υπομονή μέχρι και τέταρτο κομμάτι. Δεν με νοιάζει αν είναι πρωτότυπος, έχει καλά ριφς, είναι περίεργος και αυτό τον κάνει γαμάτο, είναι πειραματικός και οτιδήποτε πειραματικό το εκθειάζουμε. Για μένα πολύ κακός. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις έχει τύχει να μην αντέχω καν να ακούσω το δίσκο.

Τέσπα, αυτά από μένα. Από εκεί και πέρα δεν έχω ακούσει τίποτα άλλο από Pestilence. Μπορεί να το κάνω κάποια στιγμή από περιέργεια αλλά σαν μπάντα ότι είχε να μου δώσει το έκανε.

Pestilence - Spheres

~~ Οι Pestilence υπήρξαν ευλογημένοι στο παρελθόν και είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που έχουμε συνάψει συνειρμούς Ολλανδίας και Death Metal στην ίδια σκέψη ή πρόταση. Ξεκινήσανε σαν thrash συγκρότημα και κυκλοφόρησαν 2 ντέμος (που μόλις κυκλοφόρησαν μαζί υπό τον τίτλο ??The Dysentery Penance??) αλλά μπήκαν στις πρώτες αρμάδες του Death Metal το 1988. Τρία παντοτινά Μνημεία είναι σκαλισμένα με τα γράμματα του λογότυπου τους ανάμεσα σε λιγοστές δεκάδες ισάξιων τους παγκοσμίως. Και μετά ήρθε η απογοήτευση για τους περισσότερους. Το ??Spheres??. Ποια απογοήτευση μωρέ, εδώ μιλάμε για έναν από τους καλύτερους progressive/technical δίσκους σε όλη της ιστορία της μουσικής μας.
Πάντοτε ξεχώριζαν οι τεχνικές και παικτικές ικανότητες της μπάντας. Ειδικά στο ??Testimony Of The Ancients?? , το προοδευτικό τους μέλλον ανατέλλει. Ε στο ??Spheres?? του 1993 , η μουσική τους λειτουργεί σαν μεταβαλλόμενη άμμος που όσο και να θέλεις δεν μπορείς να πιάσεις, σου γλιστράει όσο σφιχτά και να σφίξεις την γροθιά σου. Αυτή η ηχητική αλλαγή δεν είναι προιόν κάποιας συνθετικής αλλαγής ή εταιρίας ή κάποιου σημαντικού μέλους του συγκροτήματος. Λέγεται απλά εξέλιξη. Και είναι πραγματική εξέλιξη σε όλους τους τομείς, ένα αριστείο για το κάθε τι που μπορείς να απομονώσεις.
Ας περιγράψω την μουσική του ??Spheres??. Σκεφτείτε μια τετραμελής death metal μπάντα που ηχογραφεί μέσα σε ένα διαστημόπλοιο ατενίζοντας το αχανές μαύρο του Γαλαξία. Τα ριφς ακούγονται διαστρεβλωμένα , οι synth κιθάρες δίνουν μια διαστημική ατμόσφαιρα ενώ τα φωνητικά ένα πιο γήινο άγγιγμα, αλλά και αυτό σε πιο ψυχωτικές φόρμες. Η λέξη ??Τεχνική?? ταυτίζεται με το παίξιμο του ρυθμικού ζευγαριού. Οι σπασμοί των μυών του μπράτσου ενεργοποιούν ήχους που το ανθρώπινο αυτί δεν γνωρίζει ότι μπορεί να βγάλει το μπάσο ενώ από τα τύμπανα πετάγονται σε όλες τις μεριές θραύσματα από την ακατανόητη παρέλαση των μπακέτων πάνω στα μεταλλικά, ηλεκτρονικά ή μεμβρανόδετα πλήκτρα εκκινήσεως της αυτόματης καταστροφής του διαστημόπλοιου που επιβαίνουν. Ειδικά στα τρία ορχηστρικά κομμάτια, εκεί χάνεται κάθε γήινη αντίληψη, ένα soundtrack για Sci-fi κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους.
Η εξάρτηση μου σε συνθέσεις σαν το ??Personal Energy?? ή το ομώνυμο με βυθίζει σε σκοτεινές σκέψεις. Τέτοια και τόσα ηχητικά γυρίσματα σε συνδυασμό με τον μοναδικό ήχο που είχανε μόνο αυτοί και ελάχιστες άλλες μπάντες (Atheist, Nocturnus, Cynic, Sadus). Οι κιθάρες προκαλούν εσωτερικές ουλές με το νυστέρι της ιδιοφυίας. Ασταμάτητο κοπάνημα με τα οστά των δακτύλων να κάνουν αρθρικούς ήχους από την μεγάλη κλίση που τα αναγκάζω να προβούν. Κάθε σύνθεση και ταξίδι σε άλλη μουσική διάσταση. Στριφογύρισμα και στριφογύρισμα μέχρι να νιώσεις κενός Με δεκάδες στρώσεις συνθετικής αύρας ώστε σε κάθε άκουσμα να σε παρασέρνει μια διαφορετική. Μεγάλη απογοήτευση για τους κουφούς, μεταφορικά και κυριολεκτικά.