O cynic τα είπε σωστά για τα τρία πρώτα, τα οποία είναι και τα απαραίτητα της μπάντας.
Το Malleus είναι η αδυναμία μου, αγορασμένο την εποχή που ο μεγάλος αδερφός παρατούσε το σπορ (αγορά βινυλίων μέταλ) και έλεγε και ότι τα πολύ “βαριά” (θρασοντέθ και πάνω) δεν του λέγανε τίποτα. Λοιπό, εγώ ήθελα το Pestilence γιατί ένα περιοδικό (Χάμερ;) ή ίσως το μοιράζανε σε κανά Ροκ Σίτυ, τέλος πάντων, έδινε ένα flexi disc sampler της συλλογής Stars on Thrash της Roadrunner. Καλή αυτή btw.
Εκεί λοιπόν, είχανε κάνει medley με τα κομμάτια λίγα δευτερόλεπτα από το καθένα. Ε, το Commandments έμπαινε καταιγιστικά, φωνάρα ο Van Drunen, έλεγα λοιπόν κι εγώ να πάρουμε ρε το Pestilence (δηλαδή “πήγαινε πάρε το Πέστιλενς με το χαρτζηλίκι σου Ανδρέα, αφού το θέλω!”) και φυσικά έφαγα πόρτα. Οπότε, μόλις πήρα την σκυτάλη του σπορ, μετά από κάποια απαραίτητα, πήγα και πήρα το Malleus… ΓΑ-ΜΗ-ΣΕ. Φοβερό thrash/death με άψογα ριφ και κυρίως την χροιά του Van Drunen που μέχρι σήμερα λατρεύω περισσότερο σε αυτόν τον δίσκο. Το μόνο κακό είναι ότι οι τοπ στιγμές του δίσκου για μένα είναι τα δύο πρώτα (ε, τρία με το ίντρο), τα οποία όμως παίρνουν κεφάλια.
Στο Cnsuming Impulse βάρυνε η φωνή του Drunen, φύγανε τα thrash και μείνανε τα death, μεγάλο σουξέ στους ντεθάδες (έως τα σήμερα) αλλά όπως είπα συντάσσομαι με cynic.
Στο Testimony φεύγει ο Βαν Ντρούνεν και τα αναλαμβάνει όλα ο ηγέτης (και ολίγον ψώνιο σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής) Μαμέλι, ο οποίος όμως είχε ικανοποιητική φωνή για το τεχνικό ντεθ μέταλ της εποχής (τριπλέτα με Death, Atheist η φάση, με τους πρώτους βγήκαν και περιοδεία για το Human/Testimony) αν και ελαφρώς μονοδιάστατος. Συγκινητικό το βίντεο στο triple thrash treat το 1993 στο Headbanger’s Ball και αφορμή να πάω να το πάρω (Land of Tears).
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στον τεράστιο ντράμερ, Marco Foddis, συνέβαλε τα μέγιστα και αυτός (και στιχουργικά νομίζω αλλά πρέπει να τσεκάρω).
Spheres. Αυτός είναι ο ένας δίσκος που αγόρασα τυφλά ακολουθώντας την κριτική του Χάμερ της εποχής. Τον εκθείαζε ως δίσκο που συνδυάζει jazz fusion (Holdsworth, Corea και δεν συμμαζεύεται, αναφέρονται πολλοί και στα θενκς του δίσκου για έμπνευση) και death metal με εντυπωσιακά αποτελέσματα αντί για τσουτσεκισμούς και μεταξωτά βρακιά με ανεπιδέξιους κώλους. Ψάρωσα και εγώ, ήταν η εποχή που μόλις μάθαινα αυτά τα πράγματα από έναν τύπο τέρας μουσικής κατάρτισης, πήγα και τον αγόρασα. Μου φάνηκε άθλιος. Κακές συνθέσεις. Φοβερά τύμπανα, δεν μου άρεσε ο ήχος της κιθάρας, δεν μου κόλλαγε τίποτα, μου φάνηκε μια μαλακία. Και όσες ακροάσεις και αν του έκανα (μιλάμε για πείσμα),πέραν δύο κομματιών, δεν βγήκε άκρη.
Το πήγα και στο τέρας μουσικής κατάρτισης που έλεγα, εντυπωσιάστηκε από τα ονόματα στην λίστα, λέει να το ακούσω. Γυρνάει την άλλη μέρα και μου λέει: Ωραίοι στίχοι, φοβερός ντράμερ. Οι άλλοι πάνε να παίξουν κάτι το οποίο δεν μπορούν να παίξουν ούτε να γράψουν, σαν ερασιτέχνες, σόρι, δεν μου άρεσε.
Δεν το ξανάκουσα και εγώ και χρόνια αργότερα το αντάλλαξα με κάτι. Δεν θυμάμαι τι. Μπλουζάρα πάντως και γαμάτο zip up hoodie, τα φόραγα και με Spheres πάνω, δεν πειράζει (άσχετο)
Τα ριγιούνιον… Άκουσα το Ressurection Macabre και ενώ γύρω μου λέγανε “τι μαλακιάρα είναι αυτή;” εγώ να πω την αλήθεια μου άρεσαν κάποια κομμάτια. Αλλά Pestilence τους θέλω τεχνικό death με Mameli στην φωνή ή ακόμα καλύτερα με Van Drunen σε θρασοντεθ φάση. Τα μπλαστίδια και οι χασούρες με ελαφρώς ανορθόδοξη παραγωγή (όχι ότι θυμάμαι ακριβώς, μόνο την εντύπωση και δεν ξανατσεκάρω τώρα…) δεν με ψήσανε ιδιαίτερα.
Αυτά τα όλιγα.