Η εποχή Barrett είναι τα singles και το Piper. Και τα θρυλικά jam-αρίσματα στα τότε live για τα οποία δυστυχώς δεν έχουμε εικόνα. Στο Saucerful κουμάντο κάνει κυρίως ο Wright.
Όσο για το The Wall, όπως έγραψα και στο άλλο θρεντ, είτε το βιώνεις ως 80-λεπτο εργο είτε το αφήνεις στην άκρη.
+10 :thumbup::-({|=
Πως δεν έχουμε εικόνα. Αφιερωμένα στους φίλους της πρώιμης φάσης των Floyd. Δείτε αυτά τα βίντεο και ΧΑΘΕΙΤΕ. Sixties λεμεεεε!!! 8)
Υποτιμημένο διαμάντι και σε φανταστική εκτέλεση.
–> http://www.youtube.com/watch?v=QHZe7vOp23E
Από τα κομμάτια που απλά αποδεικνύουν το αυτονόητο.
Ε, τά χουμε πει, η κραυγή στη live εκτέλεση του Umagumma, σηκώνει την τρίχα κάγκελο και είναι ότι πιο τρομακτικό έχει παρουσιαστεί ποτέ στη μουσική ιστορία.
Είναι μια τύπισσα εδώ πέρα που έχει αβαταρ το Division Bell, έχω παρατηρήσει ότι το αγαπάει μανιωδώς, οπότε μιας και δεν το είχα ακούσει (μετά το wall αδιαφορώ για τ’ άλλα) είπα να δοκιμάσω. Και ανακάλυψα ότι είναι μάλλον ένα τελείως αδιάφορο pink floyd αλμπουν ΑΛΛΑ. Το High Hopes είναι ένα από τα ομορφότερα κομμάτια τους.
Ας μην ήταν ο Wright να με κάνει να δακρύσω δηλαδή και θα τα λέγαμε.
είναι αλήθεια ότι το high hopes κλέβει την παράσταση (και ίσως να λειτουργεί εις βάρος κάποιων αξιολογων κομματιών). Αλλά έχει και άλλα ο δίσκος.
Θα δείξει, θα τ’ ακούσω περισσότερο, προς το παρόν έχω στο ρηπήτ High Hopes, από βδομάδα που θα γυρίσω Ελλάδα τα ξαναλέμε =p
To division Bell ήταν στα 10 πρώτα cds που αγόρασα όταν βγήκε.
Σήμερα δεν μπορώ να το ακούσω ολόκληρο και συμφωνώ με ΒΑΝ. Το high hopes είναι από τα ομορφότερα τραγούδια που έχω ακούσει.
ΒΑΝ δώσε και λίγη προσοχή παραπάνω στο keep talking.
είσαι ψεύτης. είμαι σίγουρος ότι έχεις κάνει σεξ με το What Do You Want From Me να παίζει. :lol:
Marooned ρε. Κλασική συνταγή. Μερικές νότες απο την κιθάρα του Gilmour είναι αρκετές για να δημιουργήσουν τηι μοναδική ατμόσφαιρα του τραγουδιού. Τι λέμε τώρα, έχει φοβερές στιγμές το Division Bell.
Το κορυφαιο τραγουδι του δισκου!!! Απλα μοναδικος ο Gilmour…
Κομμάτι, όχι τραγούδι.
sorry μπερδευτηκα…
Ακομα δεν μπορω να το βγαλω στην κιθαρα[-X πολυ δυσκολο κομματι, μαζι με το Eruption απο τα πιο δυσκολα…ενα τερσστιο RESPECT στον Gilmour…
Υπερβολές για το “Division Bell”. Μια χαρά δίσκος είναι και αντάξιος των Floyd της μετά Waters εποχής και έτη φωτός καλύτερο του “Momentary Lapse Of Reason”, δεν το συζητάμε αυτό. Η αδυναμία ίσως των μετά Waters Pink Floyd, είναι σαφέστατα το στιχουργικό κομμάτι*, γι’αυτό και κρίθηκε απαραίτητη η συνδρομή της Samson (Gilmouroσύζυγος). Παρόλα αυτά, στο μουσικό κομμάτι, το Division Bell είναι όπως πρέπει και έχει αυτή τη ρετρό floyd-ίλα. Α, και περιέχει και το High Hopes, το οποίο είναι μνημειώδες αριστούργημα. Επίσης, εκτός των άλλων το υποτιμημένο Wearing The Inside Out, το οποίο είναι και το πρώτο κομμάτι μετά το Darkside Of The Moon, το οποίο ερμηνεύει ο Wright.
Το “High Hopes” βέβαια, εκτός του ότι είναι τέλειο, έχει την ιδιαιτερότητα να είναι το τελευταίο κομμάτι, στον τελευταίο δίσκο των Pink Floyd. …Forever and ever…και σόλο.
lol!εγώ είμαι η τύπισσα
Κρίμα που δε σου άρεσε…
προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου cd τους.
Coming back to life
και μετά τα υπόλοιπα
Ρε, το The division bell ειναι αριστουργημα! Καθαρο χρυσαφι! Και δεν ειμαι κανενας φανατικος των Floyd αλλα απιστευτες, ταξιδιαρικες μελωδιες και ονειρικη ατμοσφαιρα.
Marooned, Wearing the inside out, Coming back to life, Keep talking και High Hopes ειναι ολα τους τραγουδια που θα τα ακουμε μετα απο 20 χρονια και θα εξακολουθουν να μας μαγευουν. Αγαπημενο μου απο 'κει μεσα το Wearing the inside out.
βασικα ξεχνατε μια βασικη αληθεια
floyd διχως waters δεν ειναι floyd.
sabbath διχως οζζυ δεν ειναι sabbath.
οπως και coca cola διχως ανθρακικο δεν δεν ειναι coca cola
