Χαίρομαι που ακούω κάποιον να λέει καλά λόγια για το Division Bell!!! Συνήθως οι “σκληροπυρηνικοί” Floyd fans το απορρίπτουν. Δε λέω, το πρώτο post-Waters album δεν ήταν αντάξιο του ονόματός τους (μας έδωσε όμως ένα Sorrow το οποίο, ειδικά στα live, σπέρνει!), αλλά και ούτε και το Final Cut είναι αντάξιο του ονόματός τους - πιο πολύ ένα solo album του Waters είναι, και μάλιστα με απομεινάρια από το Wall. Τέλος πάντων…
Για να επιστρέψω στη σύγκριση όμως, πέρα από τη μελαγχολία που βγάζουν τα 2 αυτά albums (ενδεικτικά αναφέρω από το Division Bell πέρα από το πασίγνωστο High Hopes με το video-ποίημα, τα Marooned, What Do You Want From Me, Wearing The Inside Out, κλπ.), η κιθαριστική δουλειά του Gilmour νομίζω ότι είναι στο απόγειό της. Ή για να το θέσω αλλιώς, πριν το Division Bell ο Gilmour είχε πολλά χρόνια να ακουστεί να παίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο (ίσως στα solo albums του).
Πραγματικά χαίρομαι!!
Ναι το Final Cut είναι περίεργη φάση για τους τότε Floyd και ειδικά αυτό που λες για απομεινάρια είναι πολύ ορθό.Είναι τα λάθη του Waters αυτά.
Το Division Bell για εμένα είναι ένα άψογο άλμπουμ και ας το έβγαλαν το 1994.
Δείχνει πόσο τεράστιο συγκρότημα ήταν αυτοί οι Pink Floyd που ακόμα και το τελευταίο τους άλμπουμ ήταν αριστούργημα.Λείπει το πολιτικό και το γήινο του Waters αλλά εντάξει.
Βασικά είναι η μουσική γεύση του Gilmour και του Wright.Ακριβώς όμως.
(Ξέχασα πιο πάνω να αναφέρω τα Poles Apart και Great Day For Freedom).
Πραγματικά, πιστεύω ότι το 1994 οι Pink Floyd μεγαλούργησαν. Και ας ήταν χωρίς τον Waters. Η καλή μουσική παραμένει καλή μουσική, ασχέτως του πότε βγήκε.
Και αν στο προηγούμενο album (Momentary Lapse of Reason), φαινόταν ότι το συγκρότημα έψαχνε τον ήχο του, είχε ένα σωρό guests ακόμα και για τα όργανα των Mason/Wright, και γενικά δεν λειτουργούσε σαν συγκρότημα, στο Division Bell νομίζω ότι από άποψη γραφής τραγουδιών και δεσίματος ανάμεσα στην (τότε) τριάδα, επιστρέφουν στις ένδοξες μέρες, είναι περισσότερο συγκρότημα απ’ ό,τι ήταν τα προηγούμενα (τουλάχιστον) 15 χρόνια. Μπορεί το Wall να είναι ένα ασύλληπτο έργο, όμως ήταν δουλειά του Roger Waters και όχι των Pink Floyd. Πιστεύω ότι είναι αντιληπτή η διαφορά.
Ίσως, όπως το Final Cut θα μπορούσε να είναι το solo album του Waters, έτσι και το Momentary Lapse of Reason θα μπορούσε να είναι το solo album του Gilmour.
Εν κατακλείδι, το Division Bell είναι άλλο ένα παράδειγμα ότι τα μεγάλα συγκροτήματα παραμένουν μεγάλα και μπορούν να μεγαλουργήσουν ακόμα κι αν φύγει ένα βασικό τους μέλος. Και στη συγκεκριμένη, δε λέω το βασικότερο μέλος, μια που δεν μπορώ να φανταστώ τους Floyd χωρίς τον ήχο του Gilmour - είναι κάτι που δεν έχει συμβεί, και δεν πρόκειται να συμβεί.
Ωχ κάτι μου λέει πως σε θέματα Floyd ταιριάζουμε!!!
Έτσι είναι.
Οι Pink Floyd είχαν να δουλέψουν σαν συγκρότημα από το 1975.
Είναι κοινό μυστικό πως μετά την επιτυχία του The Dark Side Of The Moon είχαν αηδιάσει με αυτά που έβλεπαν και θέλησαν να το διαλύσουν.Όλοι είχαν μιλήσει ξεχωριστά στον μάνατζερ ότι θέλουν να φύγουν.Αλλά μιλάμε για τέτοιο συγκρότημα που κατάφερε μέσα σε αυτό το κλίμα να εκφραστεί και να βγάλει το Wish You Were Here.Όλοι οι λόγοι που τους έκαναν να θέλουν να φύγουν είναι εκεί.Welcome To The Machine…
Όπως λοιπόν το 1972 είχε μπει ο Waters και τους είχε ρωτήσει “Τι είναι αυτό που απομονώνει τους ανθρώπους και τους κάνει να χάνουν τα όνειρά τους” και ξεκινήσαν να γράφουν λέξεις όπως θρησκεία,θάνατος,λεφτά,τρέλα κτλ έτσι και το 1975,την πρώτη εβδομάδα του χρόνου όταν και συναντήθηκαν,ο Roger Waters τους έκανε πάλι μία ερώτηση αλλά αυτή την φορά πιο προσωπική."Τι είναι αυτό που έχει κάνει εμάς να μην θέλουμε να συνεχίσουμε;"Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
το οποιο αnimals , εβαλα να ακουσω σημερα κ με ρουφηξε τελειως (για 1000η φορα)
Νομιζω οτι ειναι ο πιο αγαπημενος μου δισκος ολων των εποχων.
Ειδικα αυτο το sheep , με το που σκαει το αρμονιο νιωθω σα να με βαρανε ακτινες λειζερ…και το break με την ψαλμωδια 23 πριν το φρενηρη σολο καλπασμο στο τελος
Αλλα και το pigs…τα γουρουνια που κανουν οινκ οινκ κολλαω,νιωθω την οργη του waters να με γεμιζει με τη μια…ha ha charade you are…πουναι ρε πστ μου μπαντες με ΤΕΤΟΙΑ αρχιδια σημερα ? …φλουφληδες ποζεραδες κ μαλακοκαυληδες με βιαγκρα τους το MTV και τα λοιπα εντυπα…
και τι στιχοι…
Περαν της μουσικης (που ειναι υποκειμενικο γουστο του καθενος)
οι στιχοι του animals ειναι οτι καλυτερο εχει γραψει ο waters.δε δεχομαι κουβεντα πανω σ αυτο.
Ουτε ενας πεταμενος στιχος,ουτε μια περιττη λεξη.
Πρεπει να τον δουμε στο wall tour…σκεφτομουν σημερα οτι ειναι πανω-κατω ιδια ηλικια με τον πατερα μου , κ οσο κ αν εχει τσαμπουκα μεσα του εχει φτασει 67 ο ατιμος
Floydized κανα dvd απο animals tour υπαρχει ? να πεθανουμε…
@Floydized: η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δεν το ήξερα (όπως και πολλά άλλα). Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να αγοράσω αυτό το βιβλίο του Mason (ή μήπως προτείνεις κάποιο άλλο;) για να έχω μια σφαιρική άποψη επί του θέματος.
@awake: καλό και άγιο το Animals (το λέει και ο μαστρο-Wilson! :p), αλλά ο καθένας έχει τα προσωπικά του κολλήματα-σκαλώματα. Ευτυχώς που οι Pink Floyd είχαν αρκετά αριστουργήματα ώστε να μπορούμε να διαφωνούμε για ώρες για το ποιο είναι το καλύτερο!
Animals συμπτωματικά λιώνω κι εγώ τον τελευταίο καιρό παίδες. Είναι το πιο αγαπημένο μου Floyd…βσκ θεωρώ πως έχει το καλύτερο και πιο διαχρονικό κόνσεπτ. Δεν έχει και στυλ κομματιών Floyd που αντιπαθώ όπως Welcome to the Machine, Ηey You κτλ:p Απιστευτα πνευματώδες και αποκαλυπτικό…Αυτό το άλμπουμ συνετέλεσε και σε μια μεταστροφή μου στους Floyd γιατί γενικά…είχα μια αλλεργία…παραξενιά…κατι τέλος πάντων:lol:
Λοιπόν, τα 'χουμε πεί άπειρες φορές για “Animals” αλλά φαίνεται δεν είναι αρκετές! Τι να ξαναπούμε γι’αυτό το μοναδικό αριστούργημα. Αν θα μπορούσα να διαλέξω 1 δίσκο Floyd (πράγμα αδύνατον - αυτό γίνεται μόνο προς την αντίστροφη κατεύθυνση και για χειρότερο δίσκο, το momentary lapse…), αυτό θα ήταν σίγουρα το “Animals”.
Ιδιαίτερο, δύστροπο, αντιεμπορικό και συνάμα το πιο progressive rock άλμπουμ τους.
Από το εμβληματικό εξώφυλλο, το ΤΕΛΕΙΟ Pigs On The Wing που ανοίγει και κλείνει το άλμπουμ, τους μοναδικούς στίχους και τις ασύλληπτα τέλειες επίσης συνθέσεις ;
Όλα τα Floyd μέχρι και το “The Wall” είναι ανεπανάληπτα, ΟΛΑ. Όμως στο “Animals” επέρχεται η κορύφωση, το επιστέγασμα της εμπειρίας τους και η απόλυτη μετάβαση από τη δεύτερη περίοδό τους και την εμπορική καταξίωση, στη φάση του Waters με πιο ιδιαίτερες εκφάνσεις. Και μέσα σε όλα αυτά, η περιοδεία In The Flesh. Άλλη μια φορά λοιπόν, ας πούμε ότι έπαιζαν όλο το Animals, όλο το Wish You Were Here και κανα δυο κομμάτια για encore, μεταξύ των οποίων το “Careful With That Axe Eugene” (και το οποίο είναι μεταξύ των κορυφαίων συνθετικών στιγμών τους).
Το τοπ 5 θα 'πρεπε να 'ναι κάπως έτσι (με τις δύο πρώτες θέσεις να παραμένουν και τα υπόλοιπα να αλληλοσυμπληρώνονται) :
Animals
Wish You Were Here
A Saucerful Of Secrets
Darkside Of The Moon
Meddle
Καταρχάς να πω κάτι.
Pink Floyd υπάρχουν σε όλο τους το μεγαλείο όπου βρίσκεται 100% ο Richard Wright.
Βλέπω ότι εδώ μέσα το Animals έχει μεγάλο αντίκτυπο και όχι άδικα.Μιλάμε για έναν δίσκο όπου ο Roger Waters βρίζει μέσα στο Pigs την Θάτσερ,την Γουαϊτχαουζ και μάλιστα ο αθεόφοβος πολύ προκλητικά!!Είναι Δισκάρα ότι και να λέμε.Βάλτε και ίσως την καλύτερη σύνθεση που έχει κάνει ο Γκίλμορ,το Dogs και εντάξει,είναι ότι καλύτερο έχει βγει.
Όμως ΔΕΝ είναι οι Pink Floyd αυτοί όπως ήταν παλιά.Ο Γουότερς,που ήταν και ο πιο φιλόδοξος από όλους,ήθελε να βγάλει το Animals σε περιοδεία ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ διαστάσεων.Ε εκεί φάνηκε ότι οι Floyd δεν ταιριάζουν εκεί.Κάπου το έχω αναλύσει σε μία κουβέντα που είχα με τον Awake σχετικά με την In The Flesh,οπότε να μην τα ξαναγράφω.
Στο Dark Side Of The Moon ναι ο Γουότερς δεν έχει γράψει τόσο δύσκολα και αλληγορικά όσο στο Animals.Και ο ίδιος το έχει πει.Ότι οι στίχοι του ήταν πάρα πολύ απλοί.Και αυτό ήταν κάτι που του το έμαθε ο Syd.Όμως ο Γουότερς κατάφερε να δείξει ακριβώς την νέα κοινωνία όπως ακριβώς αυτή σχηματιζόταν.Ποια είναι αυτή η “σκοτεινή πλευρά”;Είναι τελικά οι λεγόμενοι τρελοί αυτοί που βλέπουν σωστά τα πράγματα ή μήπως τρελοί είμαστε όλοι εμείς που ζούμε σε αυτά τα πλαίσια;
Αν το Animals έχει στίχο άκρως πολιτικοποιημένο το Dark Side Of The Moon έχει στίχο υπαρξιακό.Ο Γουότερς εκείνη την εποχή κατάλαβε ότι ήταν πλέον 28 και περίμενε να ξεκινήσει μία ζωή που το είχαν υποσχεθεί…
Το Any Colour Υou Like προέκυψε από το αστείο που έκανε ο τεχνικός για τις κιθάρες “Πάρε ότι χρώμα κιθάρας θες.Είναι όλες μπλε!” (κάτι που είχε πει ο Φορντ νομίζω) και έτσι ο Γουότερς μόνο με αυτόν τον τίτλο αναρωτήθηκε αν τελικά οι επιλογές μας είναι προαποφασισμένες.Ότι νομίζουμε ότι έχουμε την δυνατότητα να επιλέξουμε αλλά στην ουσία δεν την έχουμε.Είναι ακόμα ο φόβος της επιλογής.Ήταν τελικά ο δρόμος του Syd καθορισμένος από πριν;
So, metaphorically, ‘Any Colour You Like’ is interesting, in that sense, because it denotes offering a choice where there is none. And it’s also interesting that in the phrase, ‘Any colour you like, they’re all blue’, I don’t know why, but in my mind it’s always ‘they’re all blue’, which, if you think about it, relates very much to the light and dark, sun and moon, good and evil. You make your choice but it’s always blue
Roger Waters
Όλο το Dark Side Of The Moon παίζει με τον ήλιο και το φεγγάρι,το καλό και το κακό,την ζωή και τον θάνατο.
Προσωπικα θεωρώ ότι ο Γουότερς γράφοντας αυτούς τους στίχους για αυτόν τον δίσκο έκανε κάτι που δεν είχε τολμήσει να κάνει κανένας άλλος.Ίσως μόνο στην αρχαία τραγωδία όπως λένε και μερικοί.Ακούστε αυτόν τον δίσκο.Απογειωθείτε στο διάστημα με την μουσική και προβληματιστείτε με τους γήινους στίχους.Και μόλις φτάσετε στο Eclipse βάλτε το τέρμα και ίσως νιώσετε την “κάθαρσις”.
All that you touch
All that you see
All that you taste
All you feel
All that you love
All that you hate
All you distrust
All you save
All that you give
All that you deal
All that you buy
Beg, borrow or steal
All you create
All you destroy
All that you do
All that you say
All that you eat
Everyone you meet
All that you slight
Everyone you fight
All that is now
All that is gone
All that’s to come
And everything under the sun is in tune
But the sun is eclipsed by the moon.
Ρε 'σεις δεν θα ήταν ωραίο να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να κάνουμε κάποια αφιερώματα σε κάποιους δίσκους;Αλλά να είναι με λεπτομέρειες και όμορφα.Π.χ. ο Awake στο Animals.εγώ στο Dark Side Of The Moon,o ellanor στο Wish You Were Here,ο ChrisP στο The Wall ή σε κανά black metal.Τα ονόματα τα είπα επειδή ξέρω ότι αυτά τα άτομα έχουν αδυναμία στους δίσκους αυτούς
Χαχα, για το Τhe Wall δεν υπάρχει μία στο εκατομμύριο περίπτωση να γράψω κάτι για Wall, είναι πολύ προσωπικό. Για Saucerful ή Atom Heart κάτι μπορεί να γίνει.
Επίσης μπορώ να συνδέσω Floyd με blackmetal! :lol:
οταν αποφασισετε να παιξετε σοβαρη μπαλα και να ασχοληθητε more με την πρωτη και ουσιαστικη περιοδο τους και οχι με τις μετεπειτα ποπ ψυχεδελιες, ισως γραψω και γω κατι…
Σαν να γράφει ο Γουότερς στο φόρουμ.Γίνε και Άρσεναλ και θα είσαι οκ.
Πάντως έχεις δίκιο.Προσπάθησε άμα είναι να το κάνεις πιο “γενικό” μία ποιο κοινωνιολογική προσέγγιση,αλλά θα μου πεις εκεί είναι η μαγεία του Wall στο προσωπικό επίπεδο.
Κάπου θα σε βολέψουμε και εσένα.
O Lupin θα γράψει για το live που είχαν κάνει στο Top Of The Pops!χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.Μέχρι εκεί μετά ήταν εμπορικοί!!!
Awake θα είναι αφιερώματα με όλη την σημασία.Θα γράφουμε τα πάντα.
Όσο για το In The Flesh που πόσταρε ο Giannis είναι από τον Roger Waters.Μήπως ο φίλος ζητάει από την περιοδεία του 1977;
)
