Νταξει συνήθεια
Καλύτερα οι δυο τους. Θυμόμαστε όλοι το έπος Division Bell που έβγαλαν το 1994 ως Pink Floyd χωρίς τον Waters.
Εδώ δεν μπορεί ο μίστερ Waters να τα βρει με τον bandmate του και όμως το παίζει ακτιβιστής και θέλει να λύσει τις προαιώνιες διαφορές 2 λαών. Η γελοιότητα χτυπάει κόκκινο.
Να είσαι ανίκανος να βγάλεις το Δημοτικό αλλά να κάνεις αίτηση για να κάνεις διδακτορικό στο ΕΚΠΑ ένα πράγμα.
7 Likes
Moνο που το the Wall το εβγαλε μονος του ο Waters
1 Like
Uhm, οχι. Ο Bob Ezrin και ο David Gilmour εκαναν το ξεσκαρταρισμα των τραγουδιων και του concept, και μαλιστα συμμετειχαν και στην συνθεση σε λιγα τραγουδια, με το Comfortably Numb να αποτελει ενα απο τα πιο μνημειωδη rock opera τραγουδια ολων των εποχων, το οποιο πιθανοτατα να ηταν ενα απλα καλο προς αδιαφορο τραγουδι αν δεν ειχε την συνεισφορα του Gilmour και το καλυτερο σολο ολων των εποχων.
Μονο το Final Cut ειναι ουσιαστικα εξ ολοκληρου του Waters, και το αποτελεσμα δεν τον τιμαει και πολυ.
Καλό το The Wall, ΟΚ. Ζορίζεται να μπει στην πεντάδα δίσκων των Floyd!
2 Likes
Μονο κατω απο Animals, Wish You Were Here και Division Bell, αρα ευκολα 4ο
Δέχομαι οποιονδήποτε βάλει με οποιαδήποτε σειρά τα Animals, Wall, DSOTM στις τρεις πρώτες θέσεις, σε κανένα δεν αξίζει 4η και παρακάτω!
Δε με τρελαίνει και δε με τρέλανε ποτέ το DSOTM… 5ο αναγκαστικά για μένα
Μμμ, θεωρώ ότι κάνει λίγο κοιλιά με τα τρία τελευταία κομμάτια. Όμως ειλικρινά, δεν θυμάμαι κάποια φορά που να άκουσα το Time και να μην συγκινήθηκα / δάκρυσα / έκλαψα. Σε οποιαδήποτε φάση κι αν το άκουσα. Το Dark Side έχει αυτήν την ιδιότητα, κάνει zoom out στον άνθρωπο, βλέπει όχι απλά το δάσος, αλλά όλα τα δάση του πλανήτη μαζί και σου περιγράφει πόσα λάθη κάνουμε σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Ακούγοντας το Time ειδικά νιώθω πάρα πολύ άβολα, γι’ αυτό συχνά αποφεύγω να το ακούω αναλογικά με το πόσο μου αρέσει…
ΤΟ Dark side ειναι ο καλυτερος δισκος που βγηκε ποτε για εμενα… Δισκος που οσες φορες και να τον ακουσεις θα συγκηνιθεις θα ανωρητηθεις πως εβγαλαν αυτον το δισκο. Οσο για το the Wall ειναι το τελειοτερο μουσικο εργο που κυκλοφορησε ποτε οχι δισκος. Απλα ο Waters τους πηγε τα κομματια ετοιμα την ιδεα του concept .
2 Likes
Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ. Απλώς για μένα το καταγγελτικό ύφος, η ειρωνεία, το μαύρο χιούμορ του Animals και προσωπικοί λόγοι το καθιστούν το πρώτο αγαπημένο μου από την καλύτερη μπάντα στην ιστορία της μουσικής. Στις δισολιές του Gilmour και στο ξέσπασμα του Waters στο outro του Dogs κάποτε, έφηβος, είχα βρει τον εαυτό μου. Γι’ αυτό τέλος πάντων οποιοδήποτε αυτά τα τρία μου πει κάποιος ότι είναι 1ο, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω. Ίσως και το Wish μέσα σε αυτά.
4 Likes
Διάβασε το animals farms του orwell και τότε το animals θα μεγαλώσει και άλλο μεσα σου.
You got be crazy, you gotta have real need…
Όταν ξεκινάει ανατριαχιαζεις…
Είμαστε οι Pink Floyd και είμαστε καλά!
2 Likes
Τεράστια γαμημένη αλήθεια.
2 Likes
Εχμ, ξεχνάτε το Meddle και το Atom Heart Mother. 
Για μένα η πεντάδα είναι αυτά τα 2 και φυσικά τα The Dark Side of the Moon, Wish you were here και Animals. Χρονικά δηλαδή σχεδόν όλη η δεκαετία του 70. Θεωρώ οτι σε αυτά τα 5 βρίσκεται όλη η ταυτότητα της μουσικής των Pink Floyd.
Θυμάμαι να είμαι έφηβος και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία να λένε “το The Wall ήταν η αρχή της παρακμής” και τότε τους θεωρούσα κολλημένους και πιουρίστες, αλλά με τα χρόνια τείνω προς αυτή την άποψη. Αριστούργημα σχεδόν κι αυτό, όχι όμως σαν τα 5 που είναι πιο συλλογικές προσπάθειες.
Δισκαρα και το Division Bell, όπως και το Saucerful of secrets.
5 Likes
Ισχύουν αυτά που λες. Τα 70’s ήταν το αποκορύφωμα ενώ πέρασαν και την παρακμή τους. Όχι ότι αυτά που έβγαλαν μετά το the wall είναι κακά απλά δεν αγγίζουν στο ελάχιστο την μεγαλοπρεπεια των προηγούμενων
1 Like
Καλα να μην αναφερει κανείς το Piper? Ντροπη
2 Likes
Πού κολλάει ο Randy Piper ρε αδερφέ; 
Το αγαπημένο μου (και μάλλον αγαπημένος μου rock δίσκος γενικά) θα είναι πάντα το “Wish you were here” -όχι τυχαία ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ Pink Floyd δίσκος που η τετράδα λειτούργησε σαν τετράδα και όχι σαν ατομικότητες. Το “crack on the ice” ήταν το “Animals”, όχι το “The wall”.
Σαν δεύτερο αγαπημένο θα τοποθετούσα το “The wall”, για το οποίο αξίζουν ολόκληρες διατριβές. Το πώς, ουσιαστικά ένα άτομο, κατάφερε να συνθέσει ένα τόσο συγκροτημένο έργο που να συνδυάζει κοινωνικο-πολιτική κριτική, προσωπικά βιώματα, σκατοψυχία και κατάθλιψη (αυτό το “Nobody home” πόσο υποτιμημένο μπορεί να είναι στη δισκογραφία των Floyd;), είναι κάτι που με ξεπερνά, όσες (αμέτρητες) φορές και να έκατσα ν’ ακούσω το δίσκο με το βιβλιαράκι των στίχων ανά χείρας.
Τρίτο, παραδόξως, θα έβαζα το “A saucerful of secrets” -περίεργη επιλογή, το ξέρω. Αλλά από την πρώτη στιγμή που άκουσα το album κατάλαβα ότι όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, το καθένα με μία δική του, ολοδική του φύση και χαρακτήρα, πράγμα που δε δίνει συνοχή στο δίσκο, αλλά δίνει ξεχωριστή λάμψη στο κάθε κομμάτι. Η ανατολίτικη, μυστηριακή αύρα του “Let there be more light”, η instrumental κάθαρση του ομώνυμου κομματιού, η βρώμικη ροκιά του “Corporal Clegg”, ο συγκινητικός αποχαιρετισμός του Barrett, οι δύο πανέμορφες μπαλάντες του Wright κλπ. Μιλάμε για ένα συγκρότημα στο μεταίχμιο, που ο καινούριος είχε έρθει και ο παλιός δεν είχε φύγει ακόμα, η έμπνευση (απ’ ό,τι φαίνεται) κινούταν σε άφταστα επίπεδα και μάλλον δεν ήξεραν συλλογικά τι θέλανε να κάνουν και που να πάνε, αλλά είχαν τόση όρεξη για δημιουργία που δημιούργησαν ένα δίσκο-συλλογή σχεδόν. Πολύ-πολύ ιδιόμορφο album το “A saucerful of secrets”, ανώριμο κι εκπληκτικό μες στην αφέλεια του.
Από εκεί και πέρα “θα κλέψω” και θα δηλώσω ότι η all-time αγαπημένη μου Floyd στιγμή δεν είναι όλα τα παραπάνω, αλλά το “Live at Pompeii” DVD. Αυτό ας το αφήσουμε -είναι ντοκουμέντο εξωγήινων που ήρθαν σ’ ένα άδειο, αρχαίο θέατρο για να παίξουν τη μουσική τους και να φύγουν.
7 Likes
Και γω προσωπικά, δεν ξετρελαίνομαι για The Wall και Dark Side Of The Moon. Δεν αμφισβητώ την αξία τους φυσικά αλλά, δεν μου έχουν κάνει αυτό το κλικ το οποίο μου έχει κάνει το Wish You Were Here. Ένας από τους πιο αριστουργηματικούς δίσκους όλων των εποχών κατά τη γνώμη μου και για μένα, ο αγαπημένος δίσκος από Pink Floyd.
2 Likes
Μια που αναφερθηκατε στο the wall ας γραψω κατι που με τρωει χρονια.
Το χω ακουσει εχω διαβασει στιχους εχω δει την ταινια με λιγα λογια εχω προσπαθησει να μπω στο νοημα του άλμπουμ οπως κ οι περισσοτεροι.
Στο τελος η λεξη που μου μενει να το περιγραψω ειναι μαλλον μια…τουρκικής προελευσης κ αυτη είναι: τουρλουμπουκι
Δηλαδη πέρα απο τα κοινωνικοπολιτικα στοιχεια που ειναι αρκετά -τι μενει μετα τους πολεμους. Εκπαιδευτικο συστημα. Καταπιεση απο την εξουσία.- η ιστορια του ροκ σταρ που βαρεθηκε αυτη τη ζωη που το εριξε στα ναρκωτικα που τον παρατησε η γκομενα- μ φαίνεται λιγο ασχετη. Μπορω βέβαια να συσχετισω το πως νιωθει ο ροκ σταρ αφου εχει τα θεματακια του από μικρη ηλικια αλλα χεσε μας ρε Γουοτερς πως μπορω νσ ταυτιστω με κατι τετοιο; ας μην ηταν ροκ σταρ αλλα ενας οικοδομος.
Θα ηθελα ν ακουσω την γνώμη σας
2 Likes