Η παρατήρηση που κάνεις, έρχομαι να σου πω ότι φωτογραφίζει (ολόσωστα) μία ερμηνευτική θεωρία του the Wall. Ότι είναι έξοχο παράδειγμα αποδόμησης (deconstruction). Η αποδόμηση είναι θεωρία της τέχνης (Derrida, Saussure κ.λπ.).
Με πολύ απλά λόγια, στο The Wall το κεντρικό νόημα, αν αυτό υπάρχει, συνεχώς γλιστράει, συνεχώς χάνεται. Τα νοηματικά κέντρα / θέματα είναι πολλά, όπως είπες, ο πόλεμος, ο ροκσταρ, η απώλεια του πατέρα, ο φασισμός κ.ο.κ. Η αποδόμηση λοιπόν σου λέει ότι δεν υπάρχει (ένα) νόημα και δεν πρέπει αυτό να αναζητάς, αλλά να απολαμβάνεις την αισθητική εμπειρία. Ένα νόημα δεν μπορεί να υπάρχει γιατί η γλώσσα, η οποία χρησιμοποιείται για να γραφτεί ένα έργο τέχνης, δεν είναι μαθηματικά για να σημαίνει ένα πράγμα.
Προσωπικά συμφωνώ σε αρκετά σημεία με αυτήν την θεωρία, όπως και με την θεωρία του θανάτου του Συγγραφέα (αυτήν που έχουμε ξανασυζητήσει στο φόρουμ, ότι δηλαδή η ταυτότητα του δημιουργού δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, αλλά μόνο το δημιούργημα). Αν, δηλαδή, για σένα είανι τουρλουμπούκι, αυτή η αισθητική εμπειρία είναι μοναδική και είναι μόνο δική σου. Το “τι ήθελε να πει ο ποιητής” ξέχνα το!
Επειδή όμως κατανοώ απολύτως την ανάγκη για απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, θα σου πω την άποψή μου, σύντομα.
Το κύριο θέμα του The Wall είναι η αποξένωση (alienation). Η ίδια μας η ζωή μας πετάει πέτρες αποξένωσης, τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε: οι γονείς μας, ο ερωτάς μας, το σχολείο κ.λπ. Αυτό είναι βαθύτατα ψυχαναλυτική ερμηνεία, ο δρόμος προς την αποξένωση είναι ο φυσικός δρόμος του ανθρώπου. Ταυτόχρονα λοιπόν, και των κοινωνιών του, βλ. πόλεμος, ρατσισμός, φασισμός κ.λπ. Καταλήγουμε έτσι να υψώνουμε τείχη ανάμεσα μας, ατομικά και κοινωνικά. Συνεπώς το “μήνυμα” είναι το θάρρος και η ψυχή που χρειάζεται ώστε να αγκαλιάσεις αυτές σου τις αδυναμίες, να αντισταθείς σε αυτήν την ορμή και να σπάσεις τους τοίχους τους δικούς σου και των άλλων. Είναι ένα μήνυμα για πιο “ανοιχτούς” ανθρώπους και κοινωνίες, που θα κατανοούν ότι κανείς δεν είναι τέλειος, ότι όλοι πάσχουν από τα ίδια προβλήματα και δεν θα κοιτάνε να υψώσουν το δάχτυλο, αλλά να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να ξεπεράσουν αυτούς τους τοίχους και να ζήσουν πιο όμορφα.
“The prisoner who now stands before you
Was caught red-handed showing feelings
Showing feelings of an almost human nature;”
Σε ατομικό επίπεδο, όταν είσαι σκατά να πεις “οκ, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, πρέπει να παλέψω να το ξεπεράσω”. Και να βοηθήσεις τους άλλους όταν είναι έτσι, αντί να τους “τιμωρήσεις”. Θα τολμούσα να πω ότι το The Wall σου λέει “μην τσακίσεις τους φασίστες σε κάθε γειτονιά”, αλλά προσπάθησε να τους αγκαλιάσεις γιατί είναι θύματα κι αυτοί. Υπάρχει μια τεράστια διαχωριστική γραμμή μεταξύ τέχνης και πολιτικής though.
Το μήνυμα είναι αρκετά πασιφιστικό, με αυτήν την ερμηνεία, πασιφιστικό σαν το Us and Them. Και εντελώς μη-πασιφιστικό είναι το καταγγελτικό ύφος στο Animals και το Wish you Were Here. Οπότε δεν υπάρχει ακριβώς κάποια συνέχεια, αλλά έτσι είναι η τέχνη.
Τέλος, αν και προσπάθησα να συνοψίσω το μήνυμα για μένα, δεν μου αρέσει αυτή η ερμηνεία. Το The Wall είναι όλα αυτά τα επιμέρους θέματα της ανθρώπινης ζωής και το καθένα μέσα στο δίσκο είναι αρκετά αυθύπαρκτο, χωρίς να χρειάζεται κάποια κολλητική ουσία για να είναι ολοκληρωμένο…