Pink Floyd

Groups & Artists
#1224

Η παρατήρηση που κάνεις, έρχομαι να σου πω ότι φωτογραφίζει (ολόσωστα) μία ερμηνευτική θεωρία του the Wall. Ότι είναι έξοχο παράδειγμα αποδόμησης (deconstruction). Η αποδόμηση είναι θεωρία της τέχνης (Derrida, Saussure κ.λπ.).

Με πολύ απλά λόγια, στο The Wall το κεντρικό νόημα, αν αυτό υπάρχει, συνεχώς γλιστράει, συνεχώς χάνεται. Τα νοηματικά κέντρα / θέματα είναι πολλά, όπως είπες, ο πόλεμος, ο ροκσταρ, η απώλεια του πατέρα, ο φασισμός κ.ο.κ. Η αποδόμηση λοιπόν σου λέει ότι δεν υπάρχει (ένα) νόημα και δεν πρέπει αυτό να αναζητάς, αλλά να απολαμβάνεις την αισθητική εμπειρία. Ένα νόημα δεν μπορεί να υπάρχει γιατί η γλώσσα, η οποία χρησιμοποιείται για να γραφτεί ένα έργο τέχνης, δεν είναι μαθηματικά για να σημαίνει ένα πράγμα.

Προσωπικά συμφωνώ σε αρκετά σημεία με αυτήν την θεωρία, όπως και με την θεωρία του θανάτου του Συγγραφέα (αυτήν που έχουμε ξανασυζητήσει στο φόρουμ, ότι δηλαδή η ταυτότητα του δημιουργού δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, αλλά μόνο το δημιούργημα). Αν, δηλαδή, για σένα είανι τουρλουμπούκι, αυτή η αισθητική εμπειρία είναι μοναδική και είναι μόνο δική σου. Το “τι ήθελε να πει ο ποιητής” ξέχνα το!

Επειδή όμως κατανοώ απολύτως την ανάγκη για απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, θα σου πω την άποψή μου, σύντομα.

Το κύριο θέμα του The Wall είναι η αποξένωση (alienation). Η ίδια μας η ζωή μας πετάει πέτρες αποξένωσης, τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε: οι γονείς μας, ο ερωτάς μας, το σχολείο κ.λπ. Αυτό είναι βαθύτατα ψυχαναλυτική ερμηνεία, ο δρόμος προς την αποξένωση είναι ο φυσικός δρόμος του ανθρώπου. Ταυτόχρονα λοιπόν, και των κοινωνιών του, βλ. πόλεμος, ρατσισμός, φασισμός κ.λπ. Καταλήγουμε έτσι να υψώνουμε τείχη ανάμεσα μας, ατομικά και κοινωνικά. Συνεπώς το “μήνυμα” είναι το θάρρος και η ψυχή που χρειάζεται ώστε να αγκαλιάσεις αυτές σου τις αδυναμίες, να αντισταθείς σε αυτήν την ορμή και να σπάσεις τους τοίχους τους δικούς σου και των άλλων. Είναι ένα μήνυμα για πιο “ανοιχτούς” ανθρώπους και κοινωνίες, που θα κατανοούν ότι κανείς δεν είναι τέλειος, ότι όλοι πάσχουν από τα ίδια προβλήματα και δεν θα κοιτάνε να υψώσουν το δάχτυλο, αλλά να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να ξεπεράσουν αυτούς τους τοίχους και να ζήσουν πιο όμορφα.

“The prisoner who now stands before you
Was caught red-handed showing feelings
Showing feelings of an almost human nature;”

Σε ατομικό επίπεδο, όταν είσαι σκατά να πεις “οκ, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, πρέπει να παλέψω να το ξεπεράσω”. Και να βοηθήσεις τους άλλους όταν είναι έτσι, αντί να τους “τιμωρήσεις”. Θα τολμούσα να πω ότι το The Wall σου λέει “μην τσακίσεις τους φασίστες σε κάθε γειτονιά”, αλλά προσπάθησε να τους αγκαλιάσεις γιατί είναι θύματα κι αυτοί. Υπάρχει μια τεράστια διαχωριστική γραμμή μεταξύ τέχνης και πολιτικής though.
Το μήνυμα είναι αρκετά πασιφιστικό, με αυτήν την ερμηνεία, πασιφιστικό σαν το Us and Them. Και εντελώς μη-πασιφιστικό είναι το καταγγελτικό ύφος στο Animals και το Wish you Were Here. Οπότε δεν υπάρχει ακριβώς κάποια συνέχεια, αλλά έτσι είναι η τέχνη.

Τέλος, αν και προσπάθησα να συνοψίσω το μήνυμα για μένα, δεν μου αρέσει αυτή η ερμηνεία. Το The Wall είναι όλα αυτά τα επιμέρους θέματα της ανθρώπινης ζωής και το καθένα μέσα στο δίσκο είναι αρκετά αυθύπαρκτο, χωρίς να χρειάζεται κάποια κολλητική ουσία για να είναι ολοκληρωμένο…

5 Likes
#1225

Συμφωνώ σε πολλά με τα όσα έγραψε ο akefaloskavalaris, ήθελα απλά να προσθέσω ότι παρ’ όλο που το concept του “The wall” αναφέρεται άμεσα στη ζωή του Waters (αλλά και του Barrett, ε, μην το ξεχνάμε), με αποτέλεσμα πολλά από τα στοιχεία του (rockstar-ιλίκι, θάνατος πατέρα σε πόλεμο κλπ.) να φαίνονται αρκετά “μακρινά” και “εξειδικευμένα” από εμάς τους κοινούς θνητούς (όπως σωστά παρατήρησε ο Ixnay), νομίζω ότι αυτά δεν παίζουν τον πρωτεύοντα ρόλο στο concept. Για παράδειγμα θυμάμαι ότι πριν δω την ταινία ή διαβάσω πιο ενδελεχείς αναλύσεις, εγώ δεν είχα “πιάσει” ότι όλο αυτό αποτελεί μία “αυτοβιογραφία” ενός κατεστραμμένου rock star -θεωρούσα το concept καθαρά κοινωνικού χαρακτήρα και μάλιστα με προβλημάτιζαν κάτι “Young lust”, τα έβλεπα ως τελείως ξένα μέσα στο όλο concept.

Anyway, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι τα κύρια στοιχεία του concept (η αποξένωση, βασικά, όπως είπε και ο akefaloskavalaris) δίνονται με έναν τέτοιο τρόπο που αφήνει χώρο στην ταύτιση. Η μητρική ασφυξία, οι προδομένες ερωτικές σχέσεις, το “ταξίδι προς τα μέσα”, η όρθωση επίπλαστων τειχών για να διαφυλάξουμε την ακεραιότητα μας, όλα αυτά είναι πράγματα λίγο-πολύ γνώρισμα στον καθένα και την καθεμιά μας νομίζω.

4 Likes
#1226

Στην τελικη μαλλον η αξια του the wall ειναι οτι μετα απο τοσα χρονια προβληματιζει τους ακροατες του όπως εμενα κ εσας τους 2 που βαλατε ενα λιθαρακι στο να το κατανοησω.

Οπως κ η αξια του φορουμ φαίνεται σε κατι τετοια ποστ οπως τα 2 απο πανω κ σας Ευχαριστώ.

Μαλλον αυτο που εγραψε ο ακεφαλος συνοψιζει το νοημα του the wall.

Το The Wall είναι όλα αυτά τα επιμέρους θέματα της ανθρώπινης ζωής και το καθένα μέσα στο δίσκο είναι αρκετά αυθύπαρκτο, χωρίς να χρειάζεται κάποια κολλητική ουσία για να είναι ολοκληρωμένο

Ισως το λαθος μου σε εισαγωγικα ειναι οτι προσπαθησα πολυ να κολλησω τις επιμερους ιστοριες.

Θενκς κ παλι.

3 Likes
#1227

Για αυτο και το The Wall το κρινεις σαν εργο οχι σαν δισκο

1 Like
#1228

Δεν έχεις λάθος. Το The Wall είναι για σένα ό, τι είναι για σένα. Ασ’ το να σε πάει εκείνο, να είναι η εμπειρία δική σου, όχι αυτή που ερμήνευσε ο κάθε αναλυτής :wink:

3 Likes
#1229

Είναι κάπως παράδοξο να διαβάζει κανείς δαιδαλώδεις αναλύσεις για ένα δίσκο που διηγείται μια τόσο άμεση ιστορία, όπως το “The Wall”. Άμεση με την έννοια ότι δεν υπάρχει κανένας συμβολισμός, καμιά αλληγορία πίσω από την ιστορία ενός rock star που φτάνει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας περνώντας μέσα από τραυματικές εμπειρίες όπως η πατρική απουσία, το αυταρχικό σχολείο, οι αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις, η υπερπροστατευτική μάνα, η “τρελή” επιτυχία κλπ, καταστάσεις που τον έκαναν να χτίσει σταδιακά το “τείχος” της αποξένωσης για να νοιώσει ασφάλεια.

Στην ουσία ο Waters εδώ επιχειρεί μια αυτοθεραπεία (με ψυχολογικούς όρους), αντλώντας περιστατικά από τα δικά του βιώματα αλλά και από την υπόθεση του Syd Barrett (πάντα!) σε συνδυασμό με τα μεταπολεμικά τραύματα που υπήρχαν και στις κοινωνίες των νικητών του Β’ΠΠ
(Παρένθεση: το ότι εξακολουθούμε να μιλάμε για νικητές σε έναν πόλεμο δείχνει πόσο άχαρη παιδική ηλικία διάγουμε ακόμη σαν ανθρώπινο είδος).

Σπάνια περίπτωση κάποιος να κάνει δημόσια μια τέτοια κίνηση και αυτό από μόνο του θα καθιστούσε αξιοθαύμαστη την όλη προσπάθεια. Η τεράστια αξία του δίσκου έγκειται στο εντυπωσιακό συνολικό αποτέλεσμα στίχων - μουσικής και όχι στο με τι και σε ποιο βαθμό μπορεί να ταυτιστεί ο ακροατής! Άλλωστε, κάθε απόπειρα να προβληθεί το ένα ή το άλλο στοιχείο κατέληξε να το εμφανίζει ελλειμματικό.

Παρόλα αυτά, στην πεντάδα των καλύτερων δίσκων των Pink Floyd δεν μπαίνει! ( και αυτό λέει πολλά για το έργο των συγκεκριμένων)
Προσωπικά συμφωνώ με την πεντάδα του @achilleas , προσθέτοντας ότι όσο απομακρύνονταν από τις πειραματικές τους ρίζες, τόσο η προσωπικότητα και το όραμα του Waters κυριαρχούσαν σταδιακά με αποτέλεσμα από το “The Wall” κι έπειτα να είναι το solo project του, ενώ από το “Momentary Lapse…” και μετά μετατράπηκαν σε solo project του Gilmour!
Πρέπει να είναι μοναδική περίπτωση πάντως που υπερβαίνει τα δεδομένα της πιο παράλογης σύμπτωσης, συγκρότημα να χάνει μόλις στο ξεκίνημα του τον αδιαμφισβήτητο φύσει και θέσει ηγέτη, και ο αντικαταστάτης του να να βρίσκεται και να αναδεικνύεται εκ των έσω .

4 Likes
#1230

Άσχετο, αλλά να πω την ένοχη αμαρτία μου; Δεν αντέχω την περίοδο Barrett, ρε παιδιά… Εντωμεταξύ πραγματικά προσπάθησα να μου αρέσει, άκουγα από όλα τα αγαπημένα μου πειραματικά metal συγκροτήματα τη λέξη Barret και Barrett και πρώτη περίοδος των Floyd (In the Woods…, Voivod κλπ.), αλλά έφαγα μία απογοήτευση όταν άκουσα τα single-άκια και το “The piper at the gates of dawn”… Σε φάση το τοποθετώ στη χαμηλότερη θέση της δισκογραφίας τους… Αναγνωρίζω τη σημασία της πρώτης περιόδου τους όσον αφορά τον πειραματισμό στις συναυλίες τους ή στο ηχητικό κομμάτι, αλλά συνθετικά δε μου λέει τίποτα, πραγματικά…

Υ.Γ. Στα προσωπικά του Barrett, παραδόξως, θα βρω κάνα κομμάτι που θα μου κάνει πιο πολύ.

4 Likes
#1231

Και δική μου “ένοχη αμαρτία” εν μέρει. Ο όρος φαίνεται αστείος, αλλά υποδεικνύει μια αλήθεια, ότι ο Barrett απέκτησε αυτό το status του απόλυτου/γνήσιου/ασυμβίβαστου καλλιτέχνη και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να μην εκτιμήσει την ιδιοφυία του…

“Astronomy Domine” και “Lucifer Sam” είναι κομματάρες, αλλά μετά όσο προχωράει ο δίσκος κι εγώ κάπου χάνω τον ειρμό. Σαν σύνολο, το “The Piper…” μου αρέσει ως ορόσημο της εποχής του, αλλά μουσικά προτιμάω με διαφορά το “A Saucerful of Secrets”. Ουσιαστικά εκεί αρχίζει να διαμορφώνεται ο ήχος των Pink Floyd μέχρι που τα σπάνε στα τέλη των 70’s και γίνονται προσωπική μπάντα πρώτα του Waters και μετά του Gilmour, όπως γράφει και ο @Ian_Metalhead.

Για μένα το “The Division Bell” ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια επιστροφής, διόλου τυχαίο ότι συμμετέχει ενεργά για πρώτη φορά από το 1975-1977 ο σημαντικότατος Wright.

Τέλος, στη χαμηλότερη θέση θα έβαζα “The Final Cut”, το “The Endless River” (αυτό το έχω ξεχάσει βασικά και δεν ξέρω αν είχε λόγο ύπαρξης…) και μετά το “The Piper at the Gates of Dawn”.

3 Likes
#1232

Παρακολουθώ την ωραία σας συζήτηση και είπα να πεταχτώ κι εγώ και να πω την γνώμη μου γι αυτό που θεωρώ την σημαντικότερη μπάντα όλων των εποχών.
Πέρασα σαν ακροατής όλες τις φάσεις: του να “πρέπει” να μου αρέσουν τα πρώτα άλμπουμ, να “πρέπει” να μην βλέπω το The Wall σαν αριστούργημα ή να “πρέπει” να θεωρώ το DSOTM το καλύτερο άλμπουμ ever και τα λοιπά. Δεν ξέρω για εσάς, όταν ήμουν μικρότερος περνούσα ψυχαναγκασμούς σαν ακροατής. Τώρα πια έχω φτάσει σε παράξενα προσωπικά συμπεράσματα.
Κυριαρχεί η αντίφαση ότι θεωρώ το The Wall ίσως το καλύτερο rock album όλων των εποχών αλλά σε καμία περίπτωση το καλύτερο των Floyd!
Ο Syd ήταν ιδιοφυία και τα πρώτα Floyd άλμπουμ εξαιρετικά σημαντικά για τον ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ τους, το Λονδίνο των 60s που τέλειωναν. Δεν έχουν την παγκοσμιότητα των 70s δουλειών τους. Οι παγκόσμιοι Floyd νομίζω ξεκινούν με το Atom Heart Mother.
Από εκεί και μετά, συμφωνώ με τον καθένα σας που θα πει οτι ο καλύτερος δίσκος τους είναι ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ! Μιλάμε για τέτοια αριστουργήματα που είναι μάταιο να προσπαθήσεις να διαλέξεις.
Παρόλα αυτά, κατέληξα να θεωρώ το αγαπημένο Floyd album το “Meddle”. Είναι για μένα ο δίσκος ο οποίος συνδυάζει άπαντα τα στοιχεία τους, την χρυσή αισθητική τομή, όντας ταυτόχρονα αρκετά “μικρός” για να είναι “δικός” μου. Δεν πιστεύω φυσικά ότι είναι καλύτερος των επόμενων, είναι όμως ο αγαπημένος.
Επίσης, μεγαλώνοντας, αντιμετωπίζω τους Floyd ως ένα γκρουπ που σταμάτησε το 79. Αγαπώ τον Gilmour, το Division Bell και το Pulse αλλά ποτέ δεν τα ένοιωσα ως Pink Floyd.
Αυτά!

7 Likes
#1233

Και να συμπληρώσω επίσης τον απίστευτο καταναλωτικό ψυχαναγκασμό που πέρασα μαζί τους, αναγκάζοντας τον εαυτό μου να πάρω όλα (μα όλα, μέχρι και το More…) τα cd σε ιαπωνικές εκδόσεις, πληρώνοντας στο Metropolis 30 ευρώ το καθένα…

1 Like
#1234

Το ίδιο περίπου λέει κι ένας φίλος μου :joy:. “Το The Wall είναι ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών και ΙΣΩΣ ο καλύτερος των Pink Floyd” :joy:.

4 Likes
#1235

2 και 6 Οκτωβρίου, στα Village σε Αθήνα, Θεσνίκη, Βόλο, Λάρισα απ’ ότι βλέπω!

Ειδικά αν είναι σε αίθουσα Dolby Atmos αξίζει φουλ. Είχα πάει στο The End των Sabbath σε τέτοια αίθουσα και έπαθα πλάκα με τον ήχο!

2 Likes
#1236

πέτυχα τις προάλλες που έκανα Τοσκάνη-tour το παρακάτω φαγάδικο στο San Gimignano

https://www.tripadvisor.com/Tourism-g187901-San_Gimignano_Tuscany-Vacations.html)https://www.tripadvisor.com/ShowUserReviews-g187901-d2331481-r472105085-Echoes-San_Gimignano_Tuscany.html

το οποίο τα έσπασε, όλο μέσα ντεκόρ με αφίσες από Floyd και με το που μπήκα έπαιξε ολόκληρο το ‘‘Shne on…’’ , τρομερό σκηνικό - και καλό φαί, καμία σχέση με τουριστικό themed μαγαζί, απλά ο τυπάς που τοχει είναι παλιοροκάς και το έντυσε κατάλληλα

έτσι, είπα να το πώ

και δεν είμαι καν κανένας φανατικός με την μπάντα, αλλά echoes + έξω αναγεννησιακή μεσαιωνική καστρούπολη Ιταλίας = the best of the best.-

3 Likes
#1237

80 χρόνων κοντεύουν μωρέ. Δεν λέω να βγουν δημοσίως και να ανταλλάσουν αγκαλιές και φιλιά αλλά λίγη σοβαρότητα.

Κρίμα θρυλικοί μουσικοί όπως αυτοί οι δύο να τρώγονται έτσι.

Υγ για να λέμε και του στραβού το δίκιο καλα τα λέει ο Roger στην προκειμένη περίπτωση

2 Likes
#1238

Είμαστε σίγουροι ότι φταίει ο David Gilmour? Και γιατί θα πρέπει να προωθούνται οι solo δουλειές του Roger Waters στην επίσημη ιστοσελίδα των Pink Floyd? Απ’ όσο ξέρω ο Waters ακόμα δεν έχει ξεπεράσει ότι στο Division Bell ήταν εκτός μπάντας. Και μιλάμε για εξαιρετικό δίσκο αντάξιο του ονόματος των Floyd. Ρε σεις είναι εκτός μπάντας εδώ και 35 χρόνια!

2 Likes
#1239

Απο ολα τα κριμα στην ιστορια της μουσικης που εχουν δημιουργηθει λογω διαφωνιων και τσακωμων μεταξυ μελων μπαντας, αυτο ειναι το μεγαλυτερο κριμα, πραγματικα. Απο το 1980 μεχρι σημερα, δηλαδη μεσα σε 40 χρονια, πηραμε ΕΝΑΝ αξιολογο δισκο Pink Floyd (εναν απο τους καλυτερους τους για εμενα και αρκετα υποτιμημενο) δηλαδη το καταπληκτικο Division Bell, ενω θα μπορουσαμε να ειχαμε ισως 5-6 πολυ καλα αλμπουμς.

Ειναι αρκετα τεραστια η ειρωνεια πως το The Wall, ενω υπεροχο μουσικα, τους κατεστρεψε ως μπαντα, πρωτον με την απολυση του Wright, και δευτερον με την σταδιακη υψωση ενος τειχους μεταξυ του Waters και του Gilmour, που οδηγησε σε πληρη μετριοτητα για ολη την επομενη δεκαετια για την μπαντα, και ρηγμα το 1985.

1 Like
#1240

Και ο MaCa με τον Lennon (Η Γιοκο Ονο διέλυσε ολόκληρους Beatles😛)

#1241

Ποιος να φταιει δηλαδη αν δε φταιει ο Gilmour; Καλα τα λεει ο Waters στο βιντεο. Δε μιλησε καν για προωθηση σολο δουλειων του, μιλησε με αφορμη την εκτελεση του “Mother” που εκανε εν μεσω καραντινας. Επισης ανεφερε την τελευταια περιοδεια που εκανε παιζοντας υλικο των Pink Floyd, που ως επι το πλειστον εχει γραψει ο ιδιος. Πιο “σωστο” και “δικαιο” ειναι να προωθουνται οι σολο δουλειες της γυναικας του Gilmour δηλαδη; Νομιζω στο συγκεκριμενο θεμα εχει δικιο και ειναι μικροπρεπεια εκ μερους των Pink Floyd (δηλαδη του Gilmour).

3 Likes
#1242

Κρίμα να συμβαίνουν αυτά.

Αν υποθέσουμε ότι έχει ένα κάποιο δίκιο ο Roger στην συγκεκριμένη περίπτωση, προσωπικά, δεν μου αρέσει το γεγονός της δημόσιας κατακραυγής του. Μάλλον τον έπιασε το επαναστατικό του, μετά και τη συζήτηση με τον Βαρουφάκη :grinning:. Μοιάζει σαν να έχει μία βαθύτατη ανάγκη να λάβει δικαίωση από την κοινή γνώμη, ενώ φαίνεται ότι πρόκειται περισσότερο για περίπτωση αυτοδικαίωσης. Μάλλον λησμονεί το πόσο «σκατό» έχει ρίξει και αυτός από τη μεριά του, μετά την αποχώρησή του, γεγονός που του χρεώνει μερίδιο ευθύνης. Καλή και άγια η προσωπική «υστεροφημία», αλλά με τόση μουσική ιστορία πίσω, οι βερμπαλισμοί καλό θα είναι να εκλείπουν εκατέρωθεν (ειδικά σε αυτήν την ηλικία).

Γράφετε για το “The Division Bell”, αλλά δεν σας είδα να σχολιάζετε, όταν έγραψα γι’ αυτό πριν κάνα 2 εβδομάδες :face_with_raised_eyebrow:!!!

Όπως γράφω και στο επιμύθιο: «Ήσασταν πάντα όλοι μαζί, ανεξαρτήτως του ποιος έλειπε.».

1 Like
#1243

Αν και θαυμάζω απεριόριστα τον Waters καλλιτεχνικά (όπως και όλους τους Floyd), νομίζω ότι η συμπεριφορά του στους άλλους την περίοδο απο το 75 ως και το 83 ήταν τόσο κακή, που δεν τον συγχώρεσαν ποτέ. Νομίζω ακόμα τον “τιμωρούν”. Η δικτατορία του ήταν ήδη ολοκληρωτική στο Animals. Το δε The Wall που το έχει οικειοποιηθεί ως δουλειά του, θα ήταν μια πάρα πολυ μετριότερη δουλειά χωρίς την ενασχόληση του Gilmour και ειδικά του Ezrin. Όλη αυτή η μικρότητα είναι δυστυχώς γραμμάτια που επιστρέφονται…

Φυσικά κρίμα για την μεγαλύτερη μπάντα ever. Φανταστείτε πόσο ακόμα μεγαλύτερη θα ήταν η υστεροφημία τους αν δεν φέρονταν σαν μπέμπηδες εδώ και 45 (!) χρόνια.

10 Likes