Μμμ, θεωρώ ότι κάνει λίγο κοιλιά με τα τρία τελευταία κομμάτια. Όμως ειλικρινά, δεν θυμάμαι κάποια φορά που να άκουσα το Time και να μην συγκινήθηκα / δάκρυσα / έκλαψα. Σε οποιαδήποτε φάση κι αν το άκουσα. Το Dark Side έχει αυτήν την ιδιότητα, κάνει zoom out στον άνθρωπο, βλέπει όχι απλά το δάσος, αλλά όλα τα δάση του πλανήτη μαζί και σου περιγράφει πόσα λάθη κάνουμε σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Ακούγοντας το Time ειδικά νιώθω πάρα πολύ άβολα, γι’ αυτό συχνά αποφεύγω να το ακούω αναλογικά με το πόσο μου αρέσει…
ΤΟ Dark side ειναι ο καλυτερος δισκος που βγηκε ποτε για εμενα… Δισκος που οσες φορες και να τον ακουσεις θα συγκηνιθεις θα ανωρητηθεις πως εβγαλαν αυτον το δισκο. Οσο για το the Wall ειναι το τελειοτερο μουσικο εργο που κυκλοφορησε ποτε οχι δισκος. Απλα ο Waters τους πηγε τα κομματια ετοιμα την ιδεα του concept .
2 Likes
Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ. Απλώς για μένα το καταγγελτικό ύφος, η ειρωνεία, το μαύρο χιούμορ του Animals και προσωπικοί λόγοι το καθιστούν το πρώτο αγαπημένο μου από την καλύτερη μπάντα στην ιστορία της μουσικής. Στις δισολιές του Gilmour και στο ξέσπασμα του Waters στο outro του Dogs κάποτε, έφηβος, είχα βρει τον εαυτό μου. Γι’ αυτό τέλος πάντων οποιοδήποτε αυτά τα τρία μου πει κάποιος ότι είναι 1ο, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω. Ίσως και το Wish μέσα σε αυτά.
4 Likes
Διάβασε το animals farms του orwell και τότε το animals θα μεγαλώσει και άλλο μεσα σου.
You got be crazy, you gotta have real need…
Όταν ξεκινάει ανατριαχιαζεις…
Είμαστε οι Pink Floyd και είμαστε καλά!
2 Likes
Τεράστια γαμημένη αλήθεια.
2 Likes
Εχμ, ξεχνάτε το Meddle και το Atom Heart Mother. 
Για μένα η πεντάδα είναι αυτά τα 2 και φυσικά τα The Dark Side of the Moon, Wish you were here και Animals. Χρονικά δηλαδή σχεδόν όλη η δεκαετία του 70. Θεωρώ οτι σε αυτά τα 5 βρίσκεται όλη η ταυτότητα της μουσικής των Pink Floyd.
Θυμάμαι να είμαι έφηβος και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία να λένε “το The Wall ήταν η αρχή της παρακμής” και τότε τους θεωρούσα κολλημένους και πιουρίστες, αλλά με τα χρόνια τείνω προς αυτή την άποψη. Αριστούργημα σχεδόν κι αυτό, όχι όμως σαν τα 5 που είναι πιο συλλογικές προσπάθειες.
Δισκαρα και το Division Bell, όπως και το Saucerful of secrets.
5 Likes
Ισχύουν αυτά που λες. Τα 70’s ήταν το αποκορύφωμα ενώ πέρασαν και την παρακμή τους. Όχι ότι αυτά που έβγαλαν μετά το the wall είναι κακά απλά δεν αγγίζουν στο ελάχιστο την μεγαλοπρεπεια των προηγούμενων
1 Like
Καλα να μην αναφερει κανείς το Piper? Ντροπη
2 Likes
Πού κολλάει ο Randy Piper ρε αδερφέ; 
Το αγαπημένο μου (και μάλλον αγαπημένος μου rock δίσκος γενικά) θα είναι πάντα το “Wish you were here” -όχι τυχαία ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ Pink Floyd δίσκος που η τετράδα λειτούργησε σαν τετράδα και όχι σαν ατομικότητες. Το “crack on the ice” ήταν το “Animals”, όχι το “The wall”.
Σαν δεύτερο αγαπημένο θα τοποθετούσα το “The wall”, για το οποίο αξίζουν ολόκληρες διατριβές. Το πώς, ουσιαστικά ένα άτομο, κατάφερε να συνθέσει ένα τόσο συγκροτημένο έργο που να συνδυάζει κοινωνικο-πολιτική κριτική, προσωπικά βιώματα, σκατοψυχία και κατάθλιψη (αυτό το “Nobody home” πόσο υποτιμημένο μπορεί να είναι στη δισκογραφία των Floyd;), είναι κάτι που με ξεπερνά, όσες (αμέτρητες) φορές και να έκατσα ν’ ακούσω το δίσκο με το βιβλιαράκι των στίχων ανά χείρας.
Τρίτο, παραδόξως, θα έβαζα το “A saucerful of secrets” -περίεργη επιλογή, το ξέρω. Αλλά από την πρώτη στιγμή που άκουσα το album κατάλαβα ότι όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, το καθένα με μία δική του, ολοδική του φύση και χαρακτήρα, πράγμα που δε δίνει συνοχή στο δίσκο, αλλά δίνει ξεχωριστή λάμψη στο κάθε κομμάτι. Η ανατολίτικη, μυστηριακή αύρα του “Let there be more light”, η instrumental κάθαρση του ομώνυμου κομματιού, η βρώμικη ροκιά του “Corporal Clegg”, ο συγκινητικός αποχαιρετισμός του Barrett, οι δύο πανέμορφες μπαλάντες του Wright κλπ. Μιλάμε για ένα συγκρότημα στο μεταίχμιο, που ο καινούριος είχε έρθει και ο παλιός δεν είχε φύγει ακόμα, η έμπνευση (απ’ ό,τι φαίνεται) κινούταν σε άφταστα επίπεδα και μάλλον δεν ήξεραν συλλογικά τι θέλανε να κάνουν και που να πάνε, αλλά είχαν τόση όρεξη για δημιουργία που δημιούργησαν ένα δίσκο-συλλογή σχεδόν. Πολύ-πολύ ιδιόμορφο album το “A saucerful of secrets”, ανώριμο κι εκπληκτικό μες στην αφέλεια του.
Από εκεί και πέρα “θα κλέψω” και θα δηλώσω ότι η all-time αγαπημένη μου Floyd στιγμή δεν είναι όλα τα παραπάνω, αλλά το “Live at Pompeii” DVD. Αυτό ας το αφήσουμε -είναι ντοκουμέντο εξωγήινων που ήρθαν σ’ ένα άδειο, αρχαίο θέατρο για να παίξουν τη μουσική τους και να φύγουν.
7 Likes
Και γω προσωπικά, δεν ξετρελαίνομαι για The Wall και Dark Side Of The Moon. Δεν αμφισβητώ την αξία τους φυσικά αλλά, δεν μου έχουν κάνει αυτό το κλικ το οποίο μου έχει κάνει το Wish You Were Here. Ένας από τους πιο αριστουργηματικούς δίσκους όλων των εποχών κατά τη γνώμη μου και για μένα, ο αγαπημένος δίσκος από Pink Floyd.
2 Likes
Μια που αναφερθηκατε στο the wall ας γραψω κατι που με τρωει χρονια.
Το χω ακουσει εχω διαβασει στιχους εχω δει την ταινια με λιγα λογια εχω προσπαθησει να μπω στο νοημα του άλμπουμ οπως κ οι περισσοτεροι.
Στο τελος η λεξη που μου μενει να το περιγραψω ειναι μαλλον μια…τουρκικής προελευσης κ αυτη είναι: τουρλουμπουκι
Δηλαδη πέρα απο τα κοινωνικοπολιτικα στοιχεια που ειναι αρκετά -τι μενει μετα τους πολεμους. Εκπαιδευτικο συστημα. Καταπιεση απο την εξουσία.- η ιστορια του ροκ σταρ που βαρεθηκε αυτη τη ζωη που το εριξε στα ναρκωτικα που τον παρατησε η γκομενα- μ φαίνεται λιγο ασχετη. Μπορω βέβαια να συσχετισω το πως νιωθει ο ροκ σταρ αφου εχει τα θεματακια του από μικρη ηλικια αλλα χεσε μας ρε Γουοτερς πως μπορω νσ ταυτιστω με κατι τετοιο; ας μην ηταν ροκ σταρ αλλα ενας οικοδομος.
Θα ηθελα ν ακουσω την γνώμη σας
2 Likes
Η παρατήρηση που κάνεις, έρχομαι να σου πω ότι φωτογραφίζει (ολόσωστα) μία ερμηνευτική θεωρία του the Wall. Ότι είναι έξοχο παράδειγμα αποδόμησης (deconstruction). Η αποδόμηση είναι θεωρία της τέχνης (Derrida, Saussure κ.λπ.).
Με πολύ απλά λόγια, στο The Wall το κεντρικό νόημα, αν αυτό υπάρχει, συνεχώς γλιστράει, συνεχώς χάνεται. Τα νοηματικά κέντρα / θέματα είναι πολλά, όπως είπες, ο πόλεμος, ο ροκσταρ, η απώλεια του πατέρα, ο φασισμός κ.ο.κ. Η αποδόμηση λοιπόν σου λέει ότι δεν υπάρχει (ένα) νόημα και δεν πρέπει αυτό να αναζητάς, αλλά να απολαμβάνεις την αισθητική εμπειρία. Ένα νόημα δεν μπορεί να υπάρχει γιατί η γλώσσα, η οποία χρησιμοποιείται για να γραφτεί ένα έργο τέχνης, δεν είναι μαθηματικά για να σημαίνει ένα πράγμα.
Προσωπικά συμφωνώ σε αρκετά σημεία με αυτήν την θεωρία, όπως και με την θεωρία του θανάτου του Συγγραφέα (αυτήν που έχουμε ξανασυζητήσει στο φόρουμ, ότι δηλαδή η ταυτότητα του δημιουργού δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, αλλά μόνο το δημιούργημα). Αν, δηλαδή, για σένα είανι τουρλουμπούκι, αυτή η αισθητική εμπειρία είναι μοναδική και είναι μόνο δική σου. Το “τι ήθελε να πει ο ποιητής” ξέχνα το!
Επειδή όμως κατανοώ απολύτως την ανάγκη για απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα, θα σου πω την άποψή μου, σύντομα.
Το κύριο θέμα του The Wall είναι η αποξένωση (alienation). Η ίδια μας η ζωή μας πετάει πέτρες αποξένωσης, τις οποίες δεν μπορούμε να αποφύγουμε: οι γονείς μας, ο ερωτάς μας, το σχολείο κ.λπ. Αυτό είναι βαθύτατα ψυχαναλυτική ερμηνεία, ο δρόμος προς την αποξένωση είναι ο φυσικός δρόμος του ανθρώπου. Ταυτόχρονα λοιπόν, και των κοινωνιών του, βλ. πόλεμος, ρατσισμός, φασισμός κ.λπ. Καταλήγουμε έτσι να υψώνουμε τείχη ανάμεσα μας, ατομικά και κοινωνικά. Συνεπώς το “μήνυμα” είναι το θάρρος και η ψυχή που χρειάζεται ώστε να αγκαλιάσεις αυτές σου τις αδυναμίες, να αντισταθείς σε αυτήν την ορμή και να σπάσεις τους τοίχους τους δικούς σου και των άλλων. Είναι ένα μήνυμα για πιο “ανοιχτούς” ανθρώπους και κοινωνίες, που θα κατανοούν ότι κανείς δεν είναι τέλειος, ότι όλοι πάσχουν από τα ίδια προβλήματα και δεν θα κοιτάνε να υψώσουν το δάχτυλο, αλλά να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να ξεπεράσουν αυτούς τους τοίχους και να ζήσουν πιο όμορφα.
“The prisoner who now stands before you
Was caught red-handed showing feelings
Showing feelings of an almost human nature;”
Σε ατομικό επίπεδο, όταν είσαι σκατά να πεις “οκ, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, πρέπει να παλέψω να το ξεπεράσω”. Και να βοηθήσεις τους άλλους όταν είναι έτσι, αντί να τους “τιμωρήσεις”. Θα τολμούσα να πω ότι το The Wall σου λέει “μην τσακίσεις τους φασίστες σε κάθε γειτονιά”, αλλά προσπάθησε να τους αγκαλιάσεις γιατί είναι θύματα κι αυτοί. Υπάρχει μια τεράστια διαχωριστική γραμμή μεταξύ τέχνης και πολιτικής though.
Το μήνυμα είναι αρκετά πασιφιστικό, με αυτήν την ερμηνεία, πασιφιστικό σαν το Us and Them. Και εντελώς μη-πασιφιστικό είναι το καταγγελτικό ύφος στο Animals και το Wish you Were Here. Οπότε δεν υπάρχει ακριβώς κάποια συνέχεια, αλλά έτσι είναι η τέχνη.
Τέλος, αν και προσπάθησα να συνοψίσω το μήνυμα για μένα, δεν μου αρέσει αυτή η ερμηνεία. Το The Wall είναι όλα αυτά τα επιμέρους θέματα της ανθρώπινης ζωής και το καθένα μέσα στο δίσκο είναι αρκετά αυθύπαρκτο, χωρίς να χρειάζεται κάποια κολλητική ουσία για να είναι ολοκληρωμένο…
5 Likes
Συμφωνώ σε πολλά με τα όσα έγραψε ο akefaloskavalaris, ήθελα απλά να προσθέσω ότι παρ’ όλο που το concept του “The wall” αναφέρεται άμεσα στη ζωή του Waters (αλλά και του Barrett, ε, μην το ξεχνάμε), με αποτέλεσμα πολλά από τα στοιχεία του (rockstar-ιλίκι, θάνατος πατέρα σε πόλεμο κλπ.) να φαίνονται αρκετά “μακρινά” και “εξειδικευμένα” από εμάς τους κοινούς θνητούς (όπως σωστά παρατήρησε ο Ixnay), νομίζω ότι αυτά δεν παίζουν τον πρωτεύοντα ρόλο στο concept. Για παράδειγμα θυμάμαι ότι πριν δω την ταινία ή διαβάσω πιο ενδελεχείς αναλύσεις, εγώ δεν είχα “πιάσει” ότι όλο αυτό αποτελεί μία “αυτοβιογραφία” ενός κατεστραμμένου rock star -θεωρούσα το concept καθαρά κοινωνικού χαρακτήρα και μάλιστα με προβλημάτιζαν κάτι “Young lust”, τα έβλεπα ως τελείως ξένα μέσα στο όλο concept.
Anyway, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι τα κύρια στοιχεία του concept (η αποξένωση, βασικά, όπως είπε και ο akefaloskavalaris) δίνονται με έναν τέτοιο τρόπο που αφήνει χώρο στην ταύτιση. Η μητρική ασφυξία, οι προδομένες ερωτικές σχέσεις, το “ταξίδι προς τα μέσα”, η όρθωση επίπλαστων τειχών για να διαφυλάξουμε την ακεραιότητα μας, όλα αυτά είναι πράγματα λίγο-πολύ γνώρισμα στον καθένα και την καθεμιά μας νομίζω.
4 Likes
Στην τελικη μαλλον η αξια του the wall ειναι οτι μετα απο τοσα χρονια προβληματιζει τους ακροατες του όπως εμενα κ εσας τους 2 που βαλατε ενα λιθαρακι στο να το κατανοησω.
Οπως κ η αξια του φορουμ φαίνεται σε κατι τετοια ποστ οπως τα 2 απο πανω κ σας Ευχαριστώ.
Μαλλον αυτο που εγραψε ο ακεφαλος συνοψιζει το νοημα του the wall.
Το The Wall είναι όλα αυτά τα επιμέρους θέματα της ανθρώπινης ζωής και το καθένα μέσα στο δίσκο είναι αρκετά αυθύπαρκτο, χωρίς να χρειάζεται κάποια κολλητική ουσία για να είναι ολοκληρωμένο
Ισως το λαθος μου σε εισαγωγικα ειναι οτι προσπαθησα πολυ να κολλησω τις επιμερους ιστοριες.
Θενκς κ παλι.
3 Likes
Για αυτο και το The Wall το κρινεις σαν εργο οχι σαν δισκο
1 Like
Δεν έχεις λάθος. Το The Wall είναι για σένα ό, τι είναι για σένα. Ασ’ το να σε πάει εκείνο, να είναι η εμπειρία δική σου, όχι αυτή που ερμήνευσε ο κάθε αναλυτής 
3 Likes
Είναι κάπως παράδοξο να διαβάζει κανείς δαιδαλώδεις αναλύσεις για ένα δίσκο που διηγείται μια τόσο άμεση ιστορία, όπως το “The Wall”. Άμεση με την έννοια ότι δεν υπάρχει κανένας συμβολισμός, καμιά αλληγορία πίσω από την ιστορία ενός rock star που φτάνει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας περνώντας μέσα από τραυματικές εμπειρίες όπως η πατρική απουσία, το αυταρχικό σχολείο, οι αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις, η υπερπροστατευτική μάνα, η “τρελή” επιτυχία κλπ, καταστάσεις που τον έκαναν να χτίσει σταδιακά το “τείχος” της αποξένωσης για να νοιώσει ασφάλεια.
Στην ουσία ο Waters εδώ επιχειρεί μια αυτοθεραπεία (με ψυχολογικούς όρους), αντλώντας περιστατικά από τα δικά του βιώματα αλλά και από την υπόθεση του Syd Barrett (πάντα!) σε συνδυασμό με τα μεταπολεμικά τραύματα που υπήρχαν και στις κοινωνίες των νικητών του Β’ΠΠ
(Παρένθεση: το ότι εξακολουθούμε να μιλάμε για νικητές σε έναν πόλεμο δείχνει πόσο άχαρη παιδική ηλικία διάγουμε ακόμη σαν ανθρώπινο είδος).
Σπάνια περίπτωση κάποιος να κάνει δημόσια μια τέτοια κίνηση και αυτό από μόνο του θα καθιστούσε αξιοθαύμαστη την όλη προσπάθεια. Η τεράστια αξία του δίσκου έγκειται στο εντυπωσιακό συνολικό αποτέλεσμα στίχων - μουσικής και όχι στο με τι και σε ποιο βαθμό μπορεί να ταυτιστεί ο ακροατής! Άλλωστε, κάθε απόπειρα να προβληθεί το ένα ή το άλλο στοιχείο κατέληξε να το εμφανίζει ελλειμματικό.
Παρόλα αυτά, στην πεντάδα των καλύτερων δίσκων των Pink Floyd δεν μπαίνει! ( και αυτό λέει πολλά για το έργο των συγκεκριμένων)
Προσωπικά συμφωνώ με την πεντάδα του @achilleas , προσθέτοντας ότι όσο απομακρύνονταν από τις πειραματικές τους ρίζες, τόσο η προσωπικότητα και το όραμα του Waters κυριαρχούσαν σταδιακά με αποτέλεσμα από το “The Wall” κι έπειτα να είναι το solo project του, ενώ από το “Momentary Lapse…” και μετά μετατράπηκαν σε solo project του Gilmour!
Πρέπει να είναι μοναδική περίπτωση πάντως που υπερβαίνει τα δεδομένα της πιο παράλογης σύμπτωσης, συγκρότημα να χάνει μόλις στο ξεκίνημα του τον αδιαμφισβήτητο φύσει και θέσει ηγέτη, και ο αντικαταστάτης του να να βρίσκεται και να αναδεικνύεται εκ των έσω .
4 Likes
Άσχετο, αλλά να πω την ένοχη αμαρτία μου; Δεν αντέχω την περίοδο Barrett, ρε παιδιά… Εντωμεταξύ πραγματικά προσπάθησα να μου αρέσει, άκουγα από όλα τα αγαπημένα μου πειραματικά metal συγκροτήματα τη λέξη Barret και Barrett και πρώτη περίοδος των Floyd (In the Woods…, Voivod κλπ.), αλλά έφαγα μία απογοήτευση όταν άκουσα τα single-άκια και το “The piper at the gates of dawn”… Σε φάση το τοποθετώ στη χαμηλότερη θέση της δισκογραφίας τους… Αναγνωρίζω τη σημασία της πρώτης περιόδου τους όσον αφορά τον πειραματισμό στις συναυλίες τους ή στο ηχητικό κομμάτι, αλλά συνθετικά δε μου λέει τίποτα, πραγματικά…
Υ.Γ. Στα προσωπικά του Barrett, παραδόξως, θα βρω κάνα κομμάτι που θα μου κάνει πιο πολύ.
4 Likes
Και δική μου “ένοχη αμαρτία” εν μέρει. Ο όρος φαίνεται αστείος, αλλά υποδεικνύει μια αλήθεια, ότι ο Barrett απέκτησε αυτό το status του απόλυτου/γνήσιου/ασυμβίβαστου καλλιτέχνη και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να μην εκτιμήσει την ιδιοφυία του…
“Astronomy Domine” και “Lucifer Sam” είναι κομματάρες, αλλά μετά όσο προχωράει ο δίσκος κι εγώ κάπου χάνω τον ειρμό. Σαν σύνολο, το “The Piper…” μου αρέσει ως ορόσημο της εποχής του, αλλά μουσικά προτιμάω με διαφορά το “A Saucerful of Secrets”. Ουσιαστικά εκεί αρχίζει να διαμορφώνεται ο ήχος των Pink Floyd μέχρι που τα σπάνε στα τέλη των 70’s και γίνονται προσωπική μπάντα πρώτα του Waters και μετά του Gilmour, όπως γράφει και ο @Ian_Metalhead.
Για μένα το “The Division Bell” ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια επιστροφής, διόλου τυχαίο ότι συμμετέχει ενεργά για πρώτη φορά από το 1975-1977 ο σημαντικότατος Wright.
Τέλος, στη χαμηλότερη θέση θα έβαζα “The Final Cut”, το “The Endless River” (αυτό το έχω ξεχάσει βασικά και δεν ξέρω αν είχε λόγο ύπαρξης…) και μετά το “The Piper at the Gates of Dawn”.
3 Likes