Pixies live in Milan, 4/11/2013
Βρίσκομαι στο Alcatraz από τις 18:20. Γιατί εντάξει, ολόκληρο ταξίδι απ? την Ελλάδα και να δεις τη συναυλία από την πεντηκοστή σειρά δε λέει?Οκ, σίγουρα σήμερα είναι η συναυλία και δεν έχει γίνει κανένα κωμικοτραγικό λάθος, καθώς τρεις μέρες στους δρόμους και τα δρομάκια του Μιλάνου και ούτε μία αφίσα για το event. Δύο μεγάλοι πάγκοι με μπλουζάκια με το νέo «μοντέρνο» artwork των pixies, που προστατεύονται από το φθινοπωρινό ψιλόβροχο με τέντες. Στην ουρά τώρα, που μόλις ξεπερνά τα προστατευτικά κιγκλιδώματα και δεν έγινε και πολύ μεγαλύτερη μέχρι τη στιγμή που άνοιξαν οι πύλες. Προχωράω βιαστικός για να πάρω το ηλεκτρονικό μου εισιτήριο, καθώς οι περισσότεροι μπαίνουν μέσα. Ενώ υπολόγιζα να πιάσω 5η-6η σειρά, πιάνω τελικά τρίτη. Παίρνω μια μπύρα και κάθομαι οκλαδόν, για να κατοχυρώσω τη θέση μου. Το Alcatraz λειτουργεί τα βράδια σαν nightclub και φιλοξενεί και μεγάλες συναυλίες. 2.700 άτομα χωράει, πρέπει στο τέλος να? μασταν περισσότερα, αν κρίνω από το ένα τέταρτο του τετραγωνικού που είχαμε για να επιβιώσουμε. Βλέπω τις τρεις κωνικές λάμπες που κάνουν φοβερό εφέ «απαγωγής από ufo» στο τραγούδι Planet of sound. Εύχομαι να το παίξουν. Όταν μπαίνω τα ηχεία παίζουν Cure και όταν κάθομαι Headmaster Ritual των Smiths και καπάκι Bigmouth strikes again. Κάποιοι απ το κοινό συνοδεύουν στο τραγούδι. Καλή αρχή, σκέφτηκα. Pint μπύρας που το πίνω πολύ γρήγορα = μεγαλύτερη κοινωνικότητα, που εκφράζεται μέσω δεύτερων φωνών στο Bigmouth, συνοδεύοντας τον Morrissey και τον διπλανό μου. Τελικά όμως ήρθε να τους ενώσει όλους η μουσική.
Γύρω στις 20:10 βγαίνει το πολύ δυναμικό support από το Manchester που θυμίζει ηλεκτρονικούς Pixies που ραπάρουν. Είναι η πενταμελής μπάντα aaak (as able as Kane), με punk μπασίστα, γκοθού στα πλήκτρα, θαμώνα των pub του Manchester στα φωνητικά, hippie drummer και μεταπτυχιακό κολλεγιόπαιδο του Harvard στην ηλεκτρική. Ξεκινάν εντυπωσιακά, στο 4-5ο κομμάτι κάνουν λίγο κοιλιά, μετά ξαναανεβαίνουν και τελειώνουν ακριβώς στο σημείο που το ευχαριστηθήκαμε όλοι. Παίρνω ένα panadol cold and flue, γιατί νιώθω πως έχω πυρετό. Το καταπίνω με μπύρα. Έρχεται το ίδιο το support να κουβαλήσει πράγματα και μου φαίνεται πολύ αστείο. Στη συνέχεια χειροκροτάμε και σφυρίζουμε σ? αυτούς που κάνουν soundcheck στα όργανα των pixies και ο κιθαρίστας υποκλίνεται χιουμοριστικά, γελώντας και γελάμε μετά και μεις.
Αναμονή για τους Pixies τώρα. Σβήνουν τα φώτα και όλοι κοιτάμε προς τις πόρτες. Όποιος βγαίνει είναι crew member και το κοινό όλο και απογοητεύεται και αγριεύει. Μετά από κανα 15λεπτο και με καπνούς στην σκηνή βγαίνουν οι Pixies. Joey, Charles, David και Kim που χωρίς να πουν τίποτα κάθονται στα όργανα. Αντίθετα με τον Morrissey, ο Frank Black από κοντά είναι όπως των φανταζόμουν. Πρώτες δύο νότες που δημιουργούν μικροδιαφωνία για το caribou, κάτι που το κάνει τέλειο κομμάτι για εισαγωγή και όλα τρελαίνονται. Βγαίνουν κραυγές που δεν ήξερα ότι μπορώ να βγάλω. Ένας υπερ-ενοχλητικός που ήταν ήδη μαστουρωμένος έφυγε ευτυχώς από δίπλα μου , ενώ είχα σχεδόν αποδεχθεί ότι θα είμαι νευριασμένος καθ?΄όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Ξαφνικά, αυτό που μου φαινόταν σαν σνομπαρία των Ιταλών χάνεται. Όλοι ουρλιάζουν, τραγουδάνε, αγγίζονται?Δεύτερο το Monkey gone to heaven, όπου τα five, six, seven τα δείχνουμε με τα δάχτυλα στον Charles (που έχει σχεδόν σε όλη τη συναυλία τα μάτια κλειστά). Ένας τύπος κρατούσε ένα μισοάδειο ποτήρι μπύρα, μισοάδεια επειδή είχε περιχύσει το άλλο μισό πάνω του και θα γούσταρε απίστευτα όπως φαινόταν να ρίξει το υπόλοιπο στο κοινό. Έκανα ύστατες και πολύλεπτες προσπάθειες να κρατάω το ποτήρι σε ισορροπία για να μην έχω και γω την τιμή να λουστώ, καθώς του άρεζε πολύ η θέση δίπλα μου.
Ο ήχος, λόγω έντασης και αρμονικών είναι μέτριος στην αρχή και δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως την τονικότητα. Και το αγαπημένο Distance equals rates time time δεν το ευχαριστήθηκα τόσο. Προσπάθεια να πάρω στην Ελλάδα στο Havalina, αλλά λόγω του πανικού δεν ήμουν σε θέση να πληκτρολογήσω το 0030 πριν από τον αριθμό. Στο Vamos ξεκινάει μια τρέλα που σίγουρα δεν έχω ζήσει όμοιά της και σπάνια έχω δει. Κύματα ανθρώπων με μαθηματικής ακρίβειας δράση-αντίδραση με παρασέρνουν. Προφανώς υπάρχουν οι 5-6 που γουστάρουν να προκαλούν πανικό, σπρώχνοντας ανελέητα. Άτομα με τσαλαπατάνε και προσπαθώ να χοροπηδάω στον ρυθμό τους, χωρίς όμως να παύω και να το διασκεδάζω. Ο Joey βγάζει στο σόλο-θόρυβο της κιθάρας του ένα ipod απ? την τσέπη και αφού το ξεκλειδώνει για να δει την ώρα. το χτυπάει με μανία σε όλο το μήκος της ταστιέρας. Στη συνέχεια, σαν να κάνει μαγικό τρικ, απλά κουνάει την κιθάρα εναντίον μας, κάνοντας το κοινό να το χάσει τελείως και κάνοντας εμένα να σκέφτομαι σενάρια πτώσης και αναπόφευκτης ασφυξίας από τα ποδοπατήματα. Συνεχίζεται αυτό το κλίμα στο here comes your man (so long, so long αντηχεί απ? το κοινό σ? όλη την αίθουσα), ηρεμεί στο Bagboy και ξεφεύγει στο River Euphrates-Crackity Jones. Μόλις ακούω την εισαγωγή από το something against you (ένα απ? τα δυνατότερα και αγριότερα τραγούδια τους) μαζεύω τα μπογαλάκια μου και πάω σιγά-σιγά προς τα πίσω.
Τελικά, ήταν στην 10-15η σειρά που φαινόταν πως ήταν το μεταίχμιο της τρέλας και της λογικής, εκεί που στην τελική ένιωθα πως ανήκω. Στο Cactus ο Charles κάνει μία απ? τις ελάχιστες επικοινωνιακού χαρακτήρα προσπάθειες, αφήνοντας το κοινό να τραγουδήσει στο ?I put it on when I go lonely?. Απολαμβάνω τη μουσική αρκετά πιο εσωτερικά τώρα. Ο ήχος καλυτερεύει. Η ενέργεια του group είναι αξιοσημείωτη και ειλικρινής. Κάνει λίγο κοιλιά προς τη μέση, καθώς ο κόσμος είναι εντελώς άπραγος στα καινούργια What goes boom, Blue eyed hexe, αλλά αποκορυφώνεται στο φινάλε με τα Hey, Gouge away, Debaser. Καπνίζω παθητικά μαριχουάνα καθ?όλη τη διάρκεια της συναυλίας, αλλά ειδικά στο gouge away, όπου οι καπνιστές, με τον στίχο ?some marihuana, do you want some?? νιώθουν πως παίρνουν επίσημα πλέον την άδεια και κλείνοντας εκστατικά τα μάτια, ρουφάνε σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι Pixies μου φαινόταν πως παίζαν όλο και καλύτερα και τραγούδια όπως το Motorway to Roswell και Break my body βγήκαν απλά υπέροχα. Περνάω όλο το ΄β μισό της συναυλίας με έναν τύπο που ξέρει τους στίχους, τραγουδάει φωναχτά και στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που του μένουν, κάνει ότι παίζει αυτός όποιο όργανο βγαίνει λίγο πιο έξω κάθε στιγμή. Ταιριάξαμε. Από τα καινούργια κομμάτια, το blue eyed hexe ακούστηκε πολύ δυναμικό και δεμένο και νομίζω πως θα ξεχωρίσει στο μέλλον. Οι κραυγές του Charles γίνονται αχνές μέσα στις δικές μας, επειδή και μεις κραυγάζουμε, συνήθως λίγο πιο νωρίς, χάνοντας την «ατάκα», όπως θα λεγε κανείς με μουσικούς όρους.
Τελευταίο τραγούδι του main set είναι το Debaser, όπου τα χοροπηδητά επιστρέφουν δριμύτερα. Ο διάλογος «γέλιου» ανάμεσα σε Charles και κοινό στο ?got me a movie, ahahaho!!!? μου θύμισε ένα στιγμιότυπο από την αγέλαστη πολιτεία των Κατσιμιχαίων. «Χοχοχο! Έκανε ο παππούς?Χοχοχο! Έκανε και το παιδί?» Το encore (μετά από κόκκινα χέρια από τα πολλά παλαμάκια και άπειρες κραυγές και σφυρίγματα, καθώς οι pixies σε κάποιες συναυλίες λόγω μικρής ποσότητας ιαχών δεν είχαν βγει για encore) ήταν τέσσερα ατμοσφαιρικά κομμάτια ( motorway to Roswell, in heaven, Andro queen, where is my mind), κάτι που κάνει την setlist μία από τις μεγαλύτερές τους EVER. Τα φάλτσα φαλσέτο μας στο Where is my mind? («ουουυυυυ») κατακλύζουν την αίθουσα και οι αναπτήρες ανάβουν. Βλέπω τον Joey να έχει ένα βλέμμα ηδονής καθώς παίζει το μοτίβο της κιθάρας μετά από τόσες φορές και τόσα χρόνια, κάτι που με κάνει να χαίρομαι ιδιαίτερα. Τώρα θυμίζει το λιγότερο άγριο και περισσότερο ψαρωμένο πρόσωπο του 87?. H φωνή του Black στέκεται πολύ καλά και είναι εντυπωσιακό που από τη μία ουρλιάζει και από την άλλη λέει το Andro Queen. Μας χαιρετάνε, χωρίς κουβέντα ξανά, ανάβουν τα φώτα. Η μπλούζα Doolittle μου είχε μουλιάσει απ? τον ιδρώτα, τα παπούτσια μου είχαν γίνει καφέ απ? τις άπειρες πατημασιές, τα πόδια μου μετά βίας μπορούσα να τα πάρω διακόσια μέτρα μέχρι τον κοντινότερο σταθμό του μετρό και επίσης κατέληξα με μία κολλημένη τσίχλα στο μπουφάν μου που δεν υπήρχε πριν.
Οι Pixies δεν είναι από τα συγκροτήματα που απλά χτυπιέσαι. Χτυπιέσαι ακούγοντας μεγάλη ακρίβεια και λεπτομέρεια στην εκτέλεση και με στίχους που πολύ καλογραμμένοι και καθόλου άσκοποι. Η πιο ευνοϊκή στιγμή των Pixies πρέπει να είναι τώρα. Το 87? δεν τους ήξερε κανείς και όταν κατάφεραν να γίνουν κάπως γνωστοί, διαλύθηκαν. Όταν επανενώθηκαν το 2004, ήταν κατά τη γνώμη μου κάπως αδύναμοι στη σκηνή και στο Doolittle tour του 2009 ο ίδιος ο Black είχε δηλώσει πως είχε κουραστεί να παίζει ξανά και ξανά τα ίδια κομμάτια. Με τη διαδικασία των νέων ηχογραφήσεων όμως, φαίνεται πως η σπίθα τους έχει ξανανάψει, κάτι που απέδειξαν περίτρανα σ? αυτό το live. Τα αυτιά μου είναι βουλωμένα μέχρι το σπίτι και στον δρόμο με βρίσκω σκέφτομαι ζαλισμένος χαρούμενος και κουφός πως εύχομαι να υπάρξουν και άλλες τόσο έντονες εμπειρίες στη ζωή μου.