Δυστυχώς δεν έχω ακούσει ακόμα τον νέο δίσκο… Άντε να κυκλοφορήσει!!!
Και είμαι πολύ μα πολύ “περίεργη”… για το που θα το πάει αυτή τη φορά η PJ…
Ήδη απο τα λίγα δείγματα υποψιάζομαι ότι το εξελίσσει κι άλλο το πράγμα… κάνει πράγματα που πραγματικά δεν πάει ποτέ το μυαλό μου, ότι… “ναι… μπορεί να πάει κι έτσι…”… Δεν ξέρω, είναι απο τις καλλιτέχνιδες που με “ξαφνιάζουν” μεν, αλλά και με συνεπαίρνει συνάμα…
Και επίσης, και μια άλλη παρατήρηση… η φωνή της (ναι, πάντα ασχολούμαι μ’αυτήν την χροιά της και κολλάω και σχολιάζω πολύ αυτό… αλλά wow…) !.. μου κάνει εντύπωση, και το λέω με θαυμασμό και εκτίμηση: πώς με εντυπωσιάζει και με “κερδίζει” μια σπουδαία δημιουργός που δεν έχει ωραία φωνή… και γενικώς ΔΕΝ έχει φωνή… αλλά με τις γαμάτες και απίστευτες τεχνικές της… (δεν ξέρω αν και πόσα έχει κάνει μαθήματα φωνητικής… δεν το’χω ψάξει η αλήθεια είναι… ) … αλλά ΠΩΣ καταφέρνει και όχι μονο τραγουδάει, αλλά ΔΙΝΕΙ μαθήματα τεχνικής, έμπνευσης και δημιουργικότητας σε όποιον την ακούσει και ασχολείται με το θέμα “τραγούδι”.
Δεν ξέρω σε ποιο σημείο της ψυχής μου θα σταθεί ο νέος δίσκος… αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να πάρει την θέση του “White Chalk” που πραγματικά με συγκλόνησε…
Αλλά και του δεύτερου μετα απ’αυτό μέσα μου: του “Stories from the City, Stories from the Sea”…
Περιμένω περισσότερα… και περιμένω να περάσει η 15η του Φλεβάρη…
Ακούγοντας ανελλιπώς τον τελευταίο καιρό το Let England Shake (με την ευκαιρία, όσοι θελήσουν να το αγοράσουν, ας επιλέξουν την ειδική και εξαιρετικά καλαίσθητη digipack έκδοση), μπορώ να πω πως κατανοώ απόλυτα τις διθυραμβικές κριτικές με τις οποίες το υποδέχτηκε συλλήβδην ο διεθνής μουσικός τύπος. Πρόκειται ίσως για τον πιο εμπνευσμένο δίσκο που άκουσα τα τελευταία 3 - 4 χρόνια. Δημιούργημα ενός συνειδητοποιημένου καλλιτέχνη που γνωρίζει όχι μόνο πως να αξιοποιεί τις συνθετικές και εκφραστικές του δυνατότητες, αλλά κυρίως πως να τις προσαρμόζει οργανικά σε ένα συγκεκριμένο αισθητικό πλαίσιο. Με άλλα λόγια, ένα πραγματικό καλλιτέχνημα που απέχει χαρακτηριστικά από την πληθώρα των κατ’ επίφαση οραματικών και περισπούδαστων δίσκων που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια. Εξακολουθώ βέβαια να θεωρώ τα To Bring You My Love και Stories From The City, Stories From The Sea ως τα απλησίαστα αριστουργήματά της, αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την αξία του Let England Shake. Η θέση του στην δεκάδα με τα καλύτερα της χρονιάς είναι από τώρα κατοχυρωμένη.
Υγ. Και επειδή αναφέρθηκα στην Harvey ως μία αυτοσυνείδητη μουσικό δημιουργό, έχω την πεποίθηση πως καθοριστικό σημείο αναφοράς για το Let England Shake υπήρξε το Aerial της Kate Bush. Όχι μόνο ως προς την ερμηνευτική ελευθεριότητα (που αγγίζει τα όρια του ‘‘μουσικού grotesque’’ κάποιες στιγμές), όσο κυρίως στον τρόπο που μία ιδέα, φαινομενικά αντίθετη σε μία δόμικη μουσική δημιουργία, μετουσιώνεται σε ευκαιρία γόνιμης καλλιτεχνικής έκφρασης (η μητρότητα στην περίπτωση της Bush, η ιστορική πορεία της Αγγλίας τον περασμένο αιώνα στην περίπτωση της Harvey). Κάτι που μαρτυρεί την εμβληματική θέση του Aerial στα μουσικά πράγματα της Βρετανίας τα τελευταία χρόνια.
Eγω μια χαρα εχω σκαλωσει με τον δισκο,Τον ακουω και τον ξανακουω-η θεματικη δεν ξερω αν κολαει με harvey και δεν εχω διαβασει στιχους αλλα αυτο που φτανει στα αυτια μου ειναι υπεροχο…Ασε που βρηκε και μια ισορροπια σε σχεση με το προηγουμενο της…Θα συνεχιστει το λιωσιμο
Επισης εχει βγαλει βιντεοκλιπς για ολα της τα τραγουδια και γενικα εχει πεσει με τα μουτρα στη διαφημιση:!:
10 χρόνια μετά το αριστουργηματικό Stories From The CIty, Stories From The Sea, απονέμεται και πάλι το Mercury Prize στην Pj Harvey για το εξαίσιο Let England Shake. Ανυπέρβλητη.
Για να πω την αλήθεια, ήθελα να το πάρει ο James Blake. Αλλά εντάξει, ο φετινός δίσκος της PJ είναι αντικειμενικά πολύ καλός, άσχετα αν την προτιμώ σε πιο ηλεκτρισμένες εποχές της.
