έψαξα στην αναζήτηση, αλλά δεν μου βρήκε τίποτα σχετικό με την pj… και έτσι αποφάσισα να ανοίξω εγώ ένα θρέντ για κεινη!..
αν υπάρχει ήδη, μεταφέρετε το ποστ μου πλιζ!
-=-=-=-==-=-=-=-=-
Την γνωρίζω απο σκόρπια γαμάτα τραγούδια εδώ κι εκεί… και αποφάσισα τελευταία να την ψάξω σε βάθος… ΄Μου αρέσει πάρα πολύ το στυλ της, η μουσική της, τα μάτια της!!!
Κατέβασα πρώτο το White Chalk, μετά απο προτροπή φίλου.
Λοιπόν. Τον δίσκο τον αγάπησα!.. πολύ εσωτερικός ήχος… πολύ ψαγμένη μουσικές συνθέσεις… ακούγονται πολλά πλήκτρα… πιάνο… και διάφορα άλλα έγχορδα που θυμίζουν το εσωτερικό πληκτροφόρων… πανέμορφη ατμόσφαιρα… νιώθω λες και μπαίνω μέσα στην ψυχή της… έχει ένα μυστηριώδες τρόπο να τραγουδάει στις ψιλές περιοχές η pj harvey… είναι πολύ καθαρή η φωνή της, χωρίς έντονους παλμούς… ίσως φλάτ… αλλά τόσο μυστηριώδης και γοητευτική!.. έχει επίσης μια ιδιαίτερη δυναμική στις χαμηλές της, αλλά σ’αυτόν τον δίσκο τραγουδάει κυρίως με το κεφάλι…
Αγαπημένες επιλογές απο το White Chalk είναι: The Devil, Dear Darkness, Grow Grow Grow, When Under Ether, To Talk To You.
Κρίμα που δεν σου έχει απαντήσει κανείς στο θρεντ που άνοιξες.
Πρόκειται πράγματι για αξιόλογη μουσικό-τραγουδοποιό. Την έχω παρακολουθήσει περισσότερο στο ξεκίνημα της καριέρας της και το '95 την είχα δεί live όταν περιόδευς για το “To bring you my love” και θυμάμαι πως είχε παίξει καλά.
Τα τελευταία χρόνια καλώς ή κακώς δεν έχω παρακολουθήσει τι κάνει.
Η miss Polly Jean Harvey, είναι μια από τις 3 κορυφαίες γυναικείες παρουσίες στο χώρο της ροκ! Το έργο της είναι πλούσιο, χαρακτηρίζεται κυρίως από την αμεσότητα που έχει ο ήχος της, το συναίσθημα της οργής και τα ξεσπάσματα, καθώς και το πολύ έξυπνο και στοχευμένο στίχο (που πολλές φορές είναι θεατρικός). Αν είχε συνεχίσει τις συνεργασίες τότε με Cave, Yorke κλπ, θα είχαμε δει και ακούσει πολύ περισσότερα πράγματα. Επίσης είναι εξαιρετική στα live (δυστυχώς την έχω δει μόνο μια φορά στο Ρόδον το ΄94). Καλύτερος δίσκος της για μένα είναι το “To Bring You My Love” (ειδικά η 2πλή έκδοση με τα b-sides). Υπάρχουν όμως αρκετά διαμάντια και στη υπόλοιπη δισκογραφία της. Αρκετά τακτική στην Ελλάδα, ελπίζω την επόμενη φορά που θα έρθει να την τιμήσω.
Πέρα από την μουσική της που είναι θέμα γούστου, προσωπικά μ’ αρέσουν αρκετά αλλά όχι όλα τα κομμάτια της, έχω να πώ ότι έχει απίστευτη αύρα αυτή η γυναίκα. Έτυχε να την γνωρίσω το 2001 και θυμάμαι είχα μείνει αναύδος με τον “αέρα” της… Πραγματικά αυτό που λένε οι Άγγλοι enchanting…
H γυναίκα απλά δεν παίζεται!!! Από τα πιο αγαπημένα μου ακούσματα, τα έχουμε πει, τα '90s βγάλανε διαμάντια…Αν εξαιρέσεις τον τελευταίο της που είναι μέτριος και το White Chalk που είναι καλός αλλά όχι για PJ (θέλουμε άλλα πράγματα από αυτήν) όλα τα άλλα είναι απλά ΔΙ-ΣΚΑ-ΡΕΣ!! Την έχω δει δυο φορές, μία το 2001 για το Rockwave και μία το 2008, γενικά η Polly Jean είναι αγαπημένο άκουσμα… και γυναικάρα!
Ειναι γυναικάρα…και οσο για τη μουσικη δεν την εχω ανακαλύψει ακόμα όλόκληρη! Stories from the city, stories from the sea το ξέρω απ΄εξω, Uh huh her μ’ αρεσε λιγότερο, αλλά με κομμάτια όπως το shame δεν περιφρονείς το δίσκο ούτε κατα διάνοια. To bring you my love που είναι δισκάρα, Is this desire? που το χω ακούσει λίγο αλλά μου άρεσε και το Rid of me που κατά κοινη ομολογία είναι ο καλύτερος της και τον ακούω αυτές τις μέρες! Μην ξεχάσω το Ηenry Lee με το nick Cave σε “θεατρικό” ντουέτο, οπου είναι κομματάρα!
Απο κει και πέρα ανυπομονώ για live της που δεν έχω δει ακόμα! Αλλά νομίζω μας τιμάει συχνά πυκνά οπότε στο επόμενο θα είμαι παρών!
Το άλμπουμ με τον John Parish είναι καλό?
Εδώ είναι το περίεργο… Ενώ όντως θα μπορούσες να πεις ότι είναι αντικειμενικά άσχημη, η γυναίκα αυτή είτε πάνω στην σκηνή αλλά ακόμα και εκτός σκηνής έχει έναν αέρα, μία αύρα…
Μακάρι να μπορούσα να το εξηγήσω αλλά δυστυχώς δε μπορώ… Αν σου τύχει και την δεις live ή ακόμα καλύτερα από κοντά θα το καταλάβεις όμως…
Κι ότι τώρα ακούω το stories from the city, stories from the sea!
Moυ αρέσει πολύ η φωνή της και γενικώς πιστεύω ότι είναι πολύ αξιόλογη παρουσία στο μουσικό χώρο…!Θα ήθελα κάποια στιγμή να τη δω και σε συναυλία!
Εμένα πάντως ρε παίδες δε μου φαίνεται μπάζο που λέτε…συμπαθητική είναι!:-s
Κάτι άλλο που παρατηρώ εκτός του ότι η μουσική που γράφει είναι απίστευτα ψαγμένη, ειναι η τεχνική της στο τραγούδι. Ντάξει, είναι φανερό ότι δεν είναι φωνάρα. ΑΛΛΑ!!! ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ!!! και μάλιστα ΓΑΜΑΕΙ!.. έχει απίστευτες τεχνικές και καταφέρνει να βγάζει 100 διαφορετικές φωνές. Άλλη μια δασκάλα για μένα…
ένα παράδειγμα του τι λέω είναι το κλασσικό της: TO BRING YOU MY LOVE http://www.youtube.com/watch?v=uDD7Rzi-x7c
Επανέρχομαι στο thread της έχοντας ακούσει πλέον καλά όλη της τη δισκογραφία (συμπεριλαμβάνοντας και τα 2 που έβγαλε με τον Parish)…
αλλά είδα-καθυστερημένα βέβαια- και αυτά:
Το καινούργιο κομμάτι έχει reggae ύφος.
Για άλλη μια φορά η Pj Harvey μου αποδεικνύει πόσο ψαγμένη μουσικός είναι.
Και αναρρωτιέμαι σε πόσες διαφορετικές ακόμα χροιές θα ακούσω τη φωνή της στην πορεία της καρριέρας της. Στις αρχές είχε εκείνο τον “άγριο” ήχο στη φωνή… βγάζοντας μια αρσενική νότα στην ερμηνεία της… μετά έρχεται με το White Chalk και το ανατρέπει αυτό, βγάζοντας μια υπερευαίσθητη ψηλή φωνή, με μια απέραντη θλίψη να την χρωματίζει… (την διατηρεί και σε μερικά κομμάτια απο τους δίσκους με τον Parish).
Και τώρα, με το Written On the Forehead, την ακούω πάλι “αλλιώτικη” … αξεπέραστα γλυκιά… και χαριτωμένη…
Αναρρωτιέμαι (με ανυπομονησία) αν ολόκληρος ο καινούργιος της δίσκος θα έχει τέτοιο άκουσμα.
Η nme στο τελευταίο της τεύχος βαθμολόγησε με 10 το Let England Shake της Pj Harvey (ο πρώτος δίσκος μετά το ντεμπούτο των Arctic Monkeys το 2006 που λαμβάνει αυτή την βαθμολογία). Με βάση τις πρώτες ακροάσεις του άλμπουμ γίνεται άμεσα αντιληπτός ο εξωστρεφής και ‘‘δημόσιος’’ χαρακτήρας του δίσκου σε αντίθεση με το ενδοσκοπικό και ‘‘ιδιωτικό’’ White Chalk, καθώς επίσης και η εκ νέου διεύρυνση της εκφραστικής της γκάμας. Δεν μπορώ ακόμη να τον αξιολογήσω σε σχέση με τα προηγούμενα αριστουργήματά της, γίνεται όμως φανερό πως το Let England Shake θα είναι από τα σημεία αναφοράς για το 2011.
10 ε?χμ, όχι ότι τα γούστα μου συμβαδίζουν πολύ με το nme, αλλά πολύ βιαστικό και παρορμητικό μου φαίνεται το 10άρι.το μόνο σίγουρο είναι πάντως ότι ο δίσκος είναι καλός.είμαι ακόμα στις πρώτες ακροάσεις, αλλά ίσως και να πρόκειται και για ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η polly jean μετά το “is this desire?”.πάντως ομολογώ πως δεν περίμενα κάτι τόσο καλό.
