*
1. First Set (Semi-Acoustic "Opening Act" Set)
1. Stranger By The Minute
2. Small Fish
3. Pure Narcotic
4. Black Dahlia
5. Futile
6. Second Set
6. Even Less Full version
7. Open Car
8. Lazarus
9. Tinto Brass
10. The Sky Moves Sideways (Phase One)
11. I Drive the Hearse
12. Bonnie the Cat
13. Third Set
13. Occam's Razor
14. The Blind House
15. Great Expectations
16. Kneel and Disconnect
17. Drawing the Line
18. Dislocated Day
19. Time Flies
20. Anesthetize Part 2: "The Pills I'm Taking"Part 2: "The Pills I'm Taking"
21. Up the Downstair
22. Sleep Together
23. Encore:
23. Arriving Somewhere But Not Here
PORCUPINE TREE
Willem II, Den Bosch
Holland
10th Feb 1995
NTSC DVD
Setlist:
The Sky Moves Sideways
Is NOT…
Radioactive Toy
Moonloop
The Moon Touches Your Shoulder
Dislocated Day
Burning Sky
Always Never
Up The Downstair
Not Beautiful Anymore
A ωραία έχει ανέβει το σετλιστ! Ημουν από τους τυχερούς που έκαναν διακοπές εκείνες τις μέρες NY. Λίγο πριν φτάσουμε στο venue μας ήρθε κάπως, βλέποντας τα neon lights του Radio City Music Hall καθώς σκεφτόμουν πόσοι και πόσοι έχουν παίξει εκεί…
Στην είσοδο ήταν νορμάλ άνθρωποι(αντί για τους ψευτόμαγκες που έχουμε συνηθίσει στην Αθήνα) και με ευγένια μας έδωσαν τον φάκελο με τα tickets (και όχι ήδη κομένα ή τίποτα όπως γίνεται εδώ σε κάποια κλαμπ, γκουχ γκουχ).
Μέσα στον χώρο πια χαζέψαμε τα μπλουζάκια και πήγαμε στον εξώστη (κόστος εισιτηρίου στα 28 ευρώ για ένα τέτοιο χώρο, και όμως). Δεν έγραφε για support και ο καθένας έλεγε ότι του κατέβει ενώ στο χώρο ήταν μέλη από διαφορες μπάντες αλλά και αυτοί είχαν έρθει σαν οπαδοί. Το κοντραμπάσο πάνω στη σκηνή με δυσκόλευε στο να μαντέψω και μόλις είδα τον Wilson και τους άλλους παραξενεύτηκα! Ήταν support στον εαυτό τους! Από ότι βλέπω εδώ το είχαν ήδη πει ότι θαναι special show αλλά εγώ δεν το ήξερα και για 30? έμεινα χαζός με ένα απίστευτο ακουστικό σετ.
Τη συνέχεια την ξέρετε, για άλλες 2,5 ώρες έλεγα συνεχώς “όχι ρε, μπράβο, που το θυμήθηκαν” σε μια συναυλία με σούπερ ήχο (μόνο εδώ δεν είναι αυτονόητο γαμώτο) σε ένα χώρο που σε σέβεται από όλες τις απόψεις (εξαίρεση η τιμή στις μπύρες). Mα να φεύγεις από live και να μη είσαι μέσα στην τσιγαροιδρωτίλα? Ξενέρωτοι αμερικάνοι…
[B] Porcupine Tree - Royal Albert Hall - 14 October, 2010[/B]
[U]Set 1 (acoustic)[/U]
[SPOILER]Stranger By The Minute
Small Fish
Pure Narcotic
Black Dahlia
Futile[/SPOILER]
[U]Set 2[/U]
[SPOILER]Even Less (full version)
Open Car
Lazarus
Dislocated Day
The Sky Moves Sideways
I Drive the Hearse
Bonnie the Cat[/SPOILER]
[U]Set 3[/U]
[SPOILER]Occam’s Razor
The Blind House
Great Expectations
Kneel And Disconnect
Drawing the line
Tinto Brass
Time Flies
The Pills I’m Taking
Up the Downstair
Sleep Together[/SPOILER]
[U]Encore[/U]
[SPOILER]Arriving Somewhere but not here
Trains[/SPOILER]
Θαμμένο σχετικά ποστ, αλλά θα το ξεθαψω γιατί θέλω να πω το κατιτις μου για αυτή την Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η μπάντα.
Αρχικά τα σετ που πόσταρε ο scourge τα είδα και σκάλωσε το μάτι μου 8O
Κατά δεύτερον τους τελευταίους μήνες έκανα το (καλό για τη ζωή μου) βήμα να ψαχτώ περισσότερο με τους porcupine, και η αντιδραση μου μετά από αρκετά πιο σοβαρά ακούσματα αλμπουμ ήταν “ΜΑ ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΤΟΣ ΚΑΙΡΟ”.
Πραγματικά ο Wilson κατατάσσεται εύκολα στις μουσικές ιδιοφυΐες, η μουσική του ξεπερνά κάθε προσδοκία και κάθε φαντασίωση, και καταφέρνει να δώσει όχι μόνο σε κάθε δίσκο αλλά και σε κάθε κομμάτι ένα προσωπικό στίγμα. Αλλα και ολοκληρη η μπάντα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί το λιγότερο μαγεθτική μουσική.
Δεν ξέρω αν έχει αναφερθει πιο πριν στο φορουμ, αλλά οι porcupine ξεκίνησαν ως μια one man μπαντα του wilson, για να εκφράσει τις μουσικές του ανησυχιες. Νιώθω πολύ τυχερή που τα πράγματα δεν έμειναν έτσι, αλλα έμελλε να εξελιχθουν όπως εμείς ξέρουμε. Κι έτσι όπως διάβαζα τα αρχικα ποστ, σαφώς ο wilson έχει επηρρεαστεί από pink floyd (τους οποίους επίσης άρχισα να ακούω πιο σοβαρα μολις πριν από ένα μήνα, κι έχω να πω πως καταβρήκα τη ζωή μου), αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι και αντιγραφή τους. Σε καμία περίπτωση. Είναι κάτι νέο και δυναμικό, που εμένα προσωπικά μέ έχει εκφράσει σε κάθε του γραμμη.
Πολύ ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι ψαχνονται ιδιαίτερα στη θεματολογία των δίσκων και των κομματιών τους, και υπάρχουν πολλά κρυμμένα μυστικά στα κομμάτια τους. Χαρακτηριστικό παραδειγμα το τελευταίο λεπτά του even less, στο οποιο επαναλαμβάνονται κάποιοι αριθμοί. Δεν θα αποκαλύψω τι είναι τελικά αυτό, όποιος ενδιαφέρεται ας το ψάξει
Είναι λοιπον η γοητεία στη μουσική αυτό το διάστημα. Και αν τύχει και γίνει συζήτηση, θα χαρώ να καω όλη τη μέρα στο φόρουμ
Kάλλιο αργά παρά ποτέ.Βασικά είναι από τα λίγα συγκροτήματα που δεν έχουν μέτριο δίσκο. Όλοι έχουν κάτι να δώσουν και ο καθένας αποτελεί φυσική συνέχεια του προηγούμενου. Πάντως για μενα κορυφαίο τους είναι το The Sky moves sideways,καθώς θυμίζει πολύ pink floy και eloy,δηλαδή χάσιμο.
Έχουν και λέγεται On the Sunday of Life. Ούτε ο ίδιος ο SW θέλει να το θυμάται!
Θα συμφωνήσω στο 2ο σκέλος (στο τι θυμίζει ο δίσκος δηλαδή) και θα διαφωνήσω στο 1ο σκέλος. Ο ήχος των Porcupine Tree ξεκίνησε στο Signify. Μέχρι τότε τα τραγούδια ήταν pastiches (βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/Pastiche, έτσι το λέει ο ίδιος ο SW) από ήχους των αγαπημένων του συγκροτημάτων. Ειδικά το TSMS το έχει αποκαλέσει το tribute του στους Pink Floyd.
Ως τέτοιο λοιπόν, δεν μπορώ να το θεωρήσω κορυφαίο τους. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι και το TSMS με κάποιες εξαιρέσεις εδώ κι εκεί, ίσχυε το PT=SW. Από το Signify και μετά μπήκαν στο puzzle τα ηχοτοπία του Barbieri, οι μπασογραμμές του Edwin και τα drums των Maitland και Harrison (λίγο αργότερα), οπότε και εξελίχθηκαν (και φαντάζομαι θα συνεχίσουν να εξελίσσονται!) στο συγκρότημα που ξέρουμε και αγαπάμε!
Να πω όμως εδώ, ότι (προσωπική άποψη) ο ρόλος του Barbieri στον ήχο των PT δεν έχει αναγνωριστεί όσο του αξίζει. Και μάλιστα, θεωρώ ότι είναι το ίδιο αναντικατάστατος όσο και ο Wilson. Δεν υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν. Δεν είναι βιρτουόζος (με την έννοια ενός Rudess, ενός Wakeman, ενός Emerson, ενός Lord, κλπ.) και το παραδέχεται και ο ίδιος. Τον νοιάζει να βρίσκει κατάλληλους ήχους για κάθε τραγούδι. Απλά φανταστείτε ένα τραγούδι των PT με κιθάρα/μπάσο/drums ή με κάποιον πληκτρά που απλά ακολουθεί τη μελωδία της κιθάρας. Φαντάζομαι καταλάβατε τι εννοώ!
(και για όσους SW-maniacs, σε ενάμιση μήνα περίπου βγαίνει το καινούριο Blackfield, samples του οποίου έχουν κυκλοφορήσει)
Σε φαντάζομαι να το λες με υπερπροσπαθεια να έχεις σοβαρό ύφος και τόνο που υποδηλώνει βαρύγδουπες δηλώσεις ενώ ταυτόχρονα κρατάς ένα ποτήρι τσίπουρο που χύνεται στο πάτωμα.
Πάντως όντως, And The Swallows Dance Above The Sun και Nine Cats, τι να λεμενς τώρα.
Eμενα προσωπικά το sunday of life με ταξιδεύει, αν και τους porcupine τους αγαπησα κυρίως από το ( υποτιμημένο αριστούργημα) stupid dream και μετά, αλλά και τα πρώτα τους αλμπουμ έχουν κάτι το ναι μεν διαφορετικο και ναι μεν pink floyd, παρόλα αυτα έντονο και συμπαθητικό το λιγότερο. Κάτι ανατριχιαστικα nostalgia factory και ας μην συνεχίσω…
