Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω και τα επιχειρηματά μου είναι τα ακόλουθα
time flies.
octane twisted.
the blind house.
remember me lover.
καθώς και με κάτι που αν και παλό με στιγμάτισε
" She said nothing ever happens,
if you don’t make it happen,
And if you can’t lagh then smile
But after a while I realised time flies
And the best thing that you can do
Is take whatever comes to you."
Γνώμη μου βέβαια, αλλά πολύ μακριά από μέτριο. Και για την ακρίβεια πολύ πάνω.
Τα επιχειρήματά σου δεν αναιρούν ότι θα έπρεπε να έλειπαν τα μισά κομμάτια και να μην έλειπε η ταυτότητα που οφείλει να έχει ένας P. Tree δίσκος.
Ώρες-ώρες σκεφτόμουν πόσο πιο γαμάτα θα έβλεπα το μέλλον της μπάντας αν το Insurgentes και το Incident άλλαζαν επικεφαλίδες. Και να περιμέναμε πια από τους Tree κάτι στην κατεύθυνση του εξαιρετικού Insurgentes, μια τεταρτη περίοδο ίσως.
Μικρά γράμματα; Ίσως. Το θέμα είναι ότι η επιτυχία ήρθε για τον Wilson, καλά κάνει το παλικάρι, τόσα καινούρια πράγματα μένουν να ακούσω εγώ και ο κάθε εγώ.
Σαφώς, το Time Flies είναι ένα φανταστικό τραγούδι μιας και η δομή του παραπέμπει στο κουρφαίο άλμπουμ έβερ. Αλλά από κει και πέρα, σαν δίσκος δεν συγκρίνεται ούτε καν με Deadwing και Fear Of A Blank Planet. Γιατί για πιο πίσω ούτε λόγος να γίνεται.
Βέβαια και πάλι. Αναφέρεις 4 κομμάτια από ένα σύνολο xiv + 4 συνθέσεων!
Εγω δεν μπορώ να σταματήσω να πιστεύω στους Porcupine tree. Αλλά αν ποτέ γίνει αυτό θα μου μένει ο Wilson. Ο ίδιος όμως εχει πει ότι δεν θέλει να μπλέξει το υλικό των solo δισκων του με τους porcupine. Από την άλλη έδωσα ενδεικτικα τις πιο όμορφες στιγμές του incident, υπάρχουν μέσα πολύ μικρης διάρκειας κομμάτια που είναι μεταβατικά- εισαγωγές, όχι όμως άσχημα. Θα μπορούσα να ακουω πολλές φορες το your unpleasant family για παράδειγμα. έτσι κι αλλιως όμως πιστέυω ότι η προσθήκη τόσων μικρών κομματιων ήταν κάτι το πειραματικό και δεν θα ξανασυμβεί. Ο ήχος του δεν παύει να είναι porcupine tree.
edit: dyingfreedom, συμφωνω απόλυτα ότι οι δίσκοι που ανέφερες είναι σαφως ανώτεροι. Παρόλα αυτά εγώ το the incident το χαίρομαι δεοντως. Εκει στέκονται τα επιχειρηματά μου. Αν με βάλεις όμως να επιλέξω ανάμεσα σε αυτό ή το stupid dream ας πούμε, ή το αγαπημένο μου fear of a blank planet, η απαντηση είναι προφανής νο΄μιζω.
Το Incident πιστεύω θα πρέπει να κριθεί ως 1+4 τραγούδια και όχι παραπάνω. Άλλωστε αυτός ήταν ο αρχικός στόχος. Τώρα το αν ήταν επιτυχημένος ή όχι αυτός ο στόχος, είναι άλλο θέμα. Σε κάποιους έκανε “κλικ” το όλο concept, και σε κάποιους άλλους όχι. Το ίδιο μπορεί να πει κάποιος για το FOBP π.χ. και το concept του.
Στο θέμα της μουσικής, στο Incident δεν κάνουν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ό,τι κάνουν οι PT από το In Absentia και μετά. Ίσως βέβαια αυτό να είναι το πρόβλημα, μια που θεωρώ ότι υπάρχει μια κάποια “στασιμότητα” στο θέμα της εξέλιξης τα τελευταία χρόνια, όμως αυτό που ακούω δεν με ενοχλεί και φυσικά το γουστάρω (βλ. καταξιωμένο συγκρότημα παγίωσε τον ήχο του).
Και φυσικά, σπάνια αναφέρεται κανείς στο 2ο δισκάκι του Incident, πράγμα που αδικεί τουλάχιστον 2 κορυφαία τραγούδια.
ΤΕΡΑΣΤΙΑ μπαντάρα. Δεν έχουν μέτριο δίσκο, απλά το The Incident είναι το λιγότερο καλό τους. Το Fear Of A Blank Planet είναι τρομερό, το Deadwing άνισο αλλά με ορισμένες κομματάρες (μάπα το Οpen Car που έχει γίνει και hit, ήμαρτον, μέτριος ο Λάζαρος), το In Absentia είναι τρομερό και από εκεί και πίσω έχουν μόνο αριστουργήματα με την εξαίρεση του πρώτου δίσκου.
Τυχερός ο mindcrimeK που τους είδε στη Νέα Υόρκη, εγώ με ένα φίλο τους είδαμε στο Λονδίνο, τα εισιτήρια τα είχαμε κλείσει από το Δεκέμβρη του 2009 :lol:. Εκπληκτική συναυλία, όπως τρομερή ήταν και η φετινή τους στη Θεσσαλονίκη που έπαιξαν το full Even Less, το Sound Of Muzak και το The Start Of Something Beautiful. Μακάρι να μην κάνουν πάλι 5 χρόνια να μας έρθουν.
Όσον αφορά το DVD (απαντάω λίγο καθυστερημένα, το ξέρω :lol:), είναι από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ. Εκπληκτική παραγωγή με τέλεια εικόνα και ήχο.
Συμφωνώ, κι εμένα αυτά τα 3 είναι τα αγαπημένα μου και ακολουθούν σε πολύ μικρή απόσταση το Stupid Dream και το Lightbulb Sun.
Διαφωνώ, το Fear Of A Blank Planet είναι τρομερός δίσκος, όπως τρομερό είναι και το συμπληρωματικό του EP Nil Recurring (με το έπος What Happens Now?).
Είμαστε πάλιουρες. Στο Λονδίνοο ήταν 8/24 προ In Absentia, όμως αν τα αθροίσεις σε διάρκεια βγαίνει η μισή συναυλία, μιάμιση ώρα περίπου. Οπότε, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν χωρίς να γίνουν γραφικοί παίζοντας μόνο παλιά ή παίζοντας ολόκληρο ένα παλιό άλμπουμ (κάτι που έχει γίνει της μόδας σήμερα).
To αγαπηένο μου τους είναι το Lightbulb Sun.
Porcupine Tree μεσα στις αγαπημενες μου 5 μπαντες, τους ακουω καπου 12-13 χρονια και αυτους…
Ειμαι φαν της περιοδου Stupid Dream - Lightbulb Sun - In Absentia στα οποια και βαζω 10/10.
Το Deadwing δε μαρεσε πολυ, τα Fear Of A Blank Planet, Incident τα θεωρω πολυ καλυτερα.
Τελικά και εγώ μετά από λιώσιμο προτιμώ την Lightbulb εποχή και μετά. Δεν βαριέμαι ποτέ να ακούω. Άψογοι σε όλες τις απόψεις. Πραγματικός καλλιτέχνης που λέμε ο Wilson, μουσικός με όλη τη σημασία της λέξεως.
βλεπω να μην αναφερει πολυς κοσμος τα [B]signify/sky moves sideways[/B] και τραβαω τα βυζια μου :roll:
δλδ κατι in absentia/foabp ειναι μπροστα σε αυτα τα 2 για να τους φερνουν νερο κ να τους αλλαζουν τις χορδες…
[B]Fear of a Blank Planet[/B]. Σ’αυτόν τον δίσκο μου έβγαλαν κάτι το πένθιμο, μοναχικό, κλειστοφοβικό, προσωπικό που μου ταίριαζε γάντι. Μπόλικη συγκίνηση. Μ’άρεσε η συντροφιά αυτού του δίσκου οπότε τον ψηφίζω.
@awake: οι Porcupine Tree είναι σαν τους Pink Floyd. Θα υπάρχουν πάντα διαφωνίες για το ποιος δίσκος είναι ο καλύτερος, ποια περίοδος είναι η καλύτερη, κλπ.
Ευτυχώς, όλοι μπορούν να βρουν κάτι που να τους αρέσει και να είναι ευχαριστημένοι!
Δε λέω, δισκάρες όλες τους (πλην του 1ου), αλλά μεταξύ μας, τα Up the Downstair και The Sky Moves Sideways ήταν δίσκοι ενός συγκροτήματος που έψαχνε τον ήχο του (για να το θέσω κομψά). Το Signify το θεωρώ ορόσημο, γιατί εκεί μπήκε η βάση για τον Porcupine Tree ήχο που ξέρουμε ως τις μέρες μας.
Προσωπικό αγαπημένο το Deadwing, όχι όμως ότι δεν λατρεύω και τους περισσότερους δίσκους που έχουν βγάλει.
Επίσης συμφωνώ με Neniel ως προς το συναίσθημα του FOABP, σύν το ότι ήταν και ο πρώτος δίσκος τους που αγόρασα, οπότε παίζει ψηλά λόγω νοσταλγίας.
3 υποκειμενικα σχολια για τα 3 bold
1o bold : δεν τιθεται για μενα θεμα ποια περιοδος ειναι η καλυτερη σε επιπεδο εμπνευσης και καλλιτεχνικης δημιουργιας - τα αλμπουμ στα 90s ειναι δυστυχως ΟΛΑ καλυτερα αποτιδηποτε εκανε στα 00s - ακομα κ το in absentia που εχει θεοποιηθει απο μεριδα ανθρωπων που με αυτο εισηλθαν στο συμπαν των PT , δεν ακουμπαει την 5αδα downstairs/sky/signify/stupid/lightbulb.(οκ ισως ειναι καλυτερο απο τα dream/lightbulb)
2o bold : αν στο sky sideways εψαχνε τον ηχο του και εγραψε ενα δισκο που οι Floyd θα σκοτωναν για να εβγαζαν στα 90s σκεψου τι θα εβγαζε αμα σταθεροποιουσε τον ηχο του. το sky moves sideways ειναι απο τα λιγα ροκ αλμπουμ των 90s που θα χρησιμοποιησω διχως υπερβολη τον ορο αριστoυργημα. [B]ο τυπος στα 27 του εγραψε τον καλυτερο δισκο των floyd gone 90s[/B]
3o bold: το signify ειναι οροσημο γιατι ειναι δισκαρα - καμια βαση δεν μπηκε για αυτα που γραφει τωρα . αντιθετως στα 2 τελευταια αλμπουμ του σαν να ξαναγυρναει στα prog-rock-concept μονοπατια που εξερευνησε αψογα με το sky moves sideways.
επισης κατι τελευταιο σε σχεση με κατι που που ειπε καποιος αλλος εδω μεσα για το [B]insurgentes[/B] - για μενα ειναι ειναι η καλυτερη δουλεια του wilson απο το lightbulb και μετα , χαμηλοφωνο αλλα τοσο μελωδικο και ομορφο - [B]οτι καλυτερο κυκλοφορησε στα 00s για μενα[/B] οσοι δεν το εχετε τσεκαρει καντε το κ δωστε του χρονο να τρυπωσει μεσα σας.
Θα συμφωνήσω για το Sky Moves Sideways, μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο μουσικό αριστούργημα, κάτι που δεν θα το λέγαμε για όλα τα επόμενα άλμπουμ των PT που το διαδέχτηκαν.
Επίσης θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει ο Wilson στο στυλ “μακροσκελής φεύγα μουσική” και πως σφραγίζει σαν άλμπουμ την πρώτη ουσιαστικά περίοδο των PT.
Συμφωνω κι εγω με τους αποπανω για το The Sky Moves Sideways, ειναι ολοκληρωμενη δουλεια με πληρη συνειδητοποιηση του τι μουσικη ηθελε να παιξει και τι τραγουδια να γραψει. Τα δυο πρωτα ΔΕΝ ειναι, αλλα αποτελουν δισκαρες και αυτα. Το Signify το λατρευει πολυς κοσμος, αλλα εμενα μου φαινεται μεταβατικο αλμπουμ, υπεροχο βεβαια παρολα αυτα.
Ενα σχολιο στα παραπανω, ο μονος λογος που θεωρω οτι καποιος μπορει να προτιμαει In Absentia απο Stupid Dream/Lightbulb Sun ειναι να το ακουσε πρωτο… αλλιως αυτα τα δυο αποτελουν πιο αυθεντικους δισκους, και αρα καλυτερους, αφου ειναι πανω κατω στο ιδιο στυλ. Χωρις να θελω να υποβαθμισω το In Absentia, ισα ισα που μακαρι να εβγαζε ακομα τετοιες δισκαρες.
Άργησα να ασχοληθώ με τους κύριους αλλά πλέον αποτελούν μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Και ναι, το The Sky Moves Sideways κατά τη γνώμη μου είναι ατελείωτη δισκάρα, σίγουρα είναι ο αγαπημένος μου και από κοντά πάει το Up The Downstair, On The Sunday Of Life (τρελός δίσκος :D) και μετά Signify, Fear Of A Blank Planet, In Absentia…Γενικά είναι μια μπάντα που πιστεύω ότι δεν έχει βγάλει κακό δίσκο αλλά προτιμώ τα πιο παλιά τους που η φάση είναι εντελώς χάσιμο. Και μην ξεχνάμε και τα Voyage και Staircase Infinities 
Είναι μεγάλο κρίμα όλοι όσοι γράφουν σε αυτό το θρεντ να μην έχουν τσεκάρει [B]Oceansize[/B]
Το λέω λόγω πολλών κοινών σημείων με P.T., αλλά με ολοδικιά τους προσωπικότητα. Δεν παίζει να μην κολλήσουν.Απλά δεν παίζει :bounce:
Τους άκουσα λίγο μιας και είπες ότι είναι καλοί. Με όσο άκουσα, δεν τρελάθηκα… Η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσε καθόλου η φωνή του τραγουδιστή. Πολύ κοινή φωνή… ιδια με αυτές που εχουν όλα τα καινούργια συγκροτήματα που μπορεί να ακούω στο ραδιόφωνο και που ξέρω ότι σίγουρα δε θα θυμάμαι στο επόμενο δεκάλεπτο… Ίσως δεν μου έκατσε καλά η φάση ακριβώς επειδή μπήκα στη διαδικασία της σύγκρισης με τον Wilson… και η αλήθεια είναι ότι ο Wilson μπορεί να μην έχει φωνάρα, αλλά η φωνή του είναι τόσο μα τόσο γλυκιά και ΟΜΟΡΦΗ… Τόσο όμορφη που μελαγχωλώ πάντα όταν την ακούω… Οπότε, δεν μου έκαναν κάτι το ιδιαίτερο…
Βγάζω τα πρώτα 2 full length που δεν έχω ακούσει ακόμη, η σειρά προτίμησης και καύλας
(ενώ μου αρέσουν Π[U]ΟΛΥ[/U][B] Ο Λ Α[/B]) είναι η εξής: