Μία ακρόαση έκανα, κυρίως σαγηνευμένος απ’ το εξώφυλλο, και άκουσα ακριβώς αυτά που αρέσουν σε εσένα 
εξού κι η σκέψη. Ήταν επιπόλαιο άκουσμα, όμως για να έχω γνώμη
1 Like
Θέλω να μιλήσω για ένα δίσκο, βαριέμαι να τον βάλω σε άλλο νήμα, by association το αφήνω εδώ, αν και μπλεκει πολλά συναφή ιδιώματα:
Και μια αποπσούλα:
και ένα χιτ:
3 Likes
Μωρέ πολύ καλό το άλμπουμ αλλά όχι τόσο σκληρό για αυτό το τοπικ. Αλλα μικρή σημασία έχει αυτό. Ωραιότατο!
1 Like
Μεταλλας ντιτεκτιντ.
1 Like
Ποσο κολασμενο το Chat Pile - λατρεια ινσταντ.
1 Like
Πολύ καλό είναι - αλλά έχω κι αντιρρήσεις.
2 Likes
^ Νάτος ο δικός μου! Κι εγώ, το πρώτο μου άρεσε περισσότερο συνολικά
2 Likes
Εξηγούμαι λοιπόν: καλό και αναμενόμενο το ραφινάρισμα του ήχου, φέρνει κι ακόμα περισσότερα 90s στοιχεία στο προσκήνιο. Λείπουν όμως λίγες από τις πιο ακραίες στιγμές του ντεμπούτου και η πιο “τυφλή” του ενέργεια.
2 Likes
Αυτός είναι ο κύριος λόγος που μου αρέσει περισσότερο το καινούργιο.
Η σχέση μου με την πάρτη τους είναι περίεργη βέβαια, γιατί από την απόλυτη αποθέωση, πέρασα στο πολύ χαιπ για το τίποτα, μετά την συναυλίας τους. Τώρα με το νέο άλμπουμ ξανά ενθουσιάστηκα αλλά θα σου πω ξανά τέλη Απριλίου 
Σου αρέσουν αυτά τα νουνου μεταλς?
1 Like
Εμενα ο κύριος λόγος που μου αρέσουν οι Chat Pile είναι ο επαρχιώτικος τρόμος. Ο οποίος είναι μειωμένος στο καινούριο.
Δεν πειράζει, έχουμε Crippling Alcoholism.
2 Likes
90λες δώσε μου και ας είναι και νεστλέ 
Τι εννοείς όμως με το νουνού;
Edit: φαντάζομαι εννοείς το nu metal…οχι δεν ήμουν ποτέ μεγάλος οπαδός…με 90ιλες εννοούσα πχ τραγούδια σαν το Shame που είναι τέρμα αλτέρνατιβ ή και το Camcorder που μου ακούγεται σαν να βγήκε από το Incesticide
1 Like
Πάντως φλερτάρουν με τις απαρχές του θεωρώ οι τσατ παιλ στο νέο, αλλά δεν έχω καταλήξει. Σίγουρα επιχειρούν άνοιγμα, το θεωρώ λίγο αναχρονιστικό και προβλέψιμο όμως στη σημερινή φάση της σκηνής, το κάνουν πολύ καλά δε και αυτό είναι υπέρ τους. Το σημαντικό για μένα είναι πως ψάχνουν ταυτότητα και δεν επαναπαυονται, και αυτό το πετυχαίνουν με κάτι ολοκληρωμένο και όχι ημιτελές, ως άθροισμα καλων ιδεών, αλλά με ολοκληρωμένες συνθέσεις.
Μετά το πρώτο ντέμο χάλασαν!
Δεν έχω προλάβει να το ακούσω το καινούργιο - το έβαλα και κοιμήθηκα, προς υπεράσπιση του δίσκου όμως ήμουν εγώ τύφλα απ’ την κούραση!
Επαρχιώτικος τρόμος ή καρα-αστικός; 
1 Like
Σε ποιο ιδίωμα;
Στο ντεμπούτο, λέει ο Αντώνης ότι είχε επαρχιώτικο τρόμο, που του λείπει απ’ το δεύτερο. Και εγώ αναρωτιέμαι για τη λέξη “επαρχιώτικος” για έναν τόσο urban liminalist δίσκο
Φουλ επαρχιωτικος! Η τελος παντων, ετσι το εχω στο μυαλό μου.
Αν και νομίζω οτι το ΔΤ του ντεμπούτου θα με δικαιωνε - αν θυμάμαι καλά.
Urban nihilism ειναι οι model/actriz!
Χμ, μπορεί. Εγώ το κονσεπτ του δίσκου το αντιλήφθηκα πολύ σαν “τραγούδια από ξεπεσμένα προάστια μητρόπολης” πάντως.
Ακόμα ένα σινγκλ από τους Coilguns με τίτλο Bandwagoing και μάλλον το πιο αγαπημένο μου μέχρι τώρα, με ωραία γκρούβα.
Ο δίσκος στις 22 του Νοέμβρη.
Τα είπε ο Αποστόλης και για Coilguns αλλά και για το alter ego τους Trounce…
Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως (για εμένα) είναι από τις καλύτερες φωνές στον ευρύτερο χώρο του Noise και Post-Hardcore.
6 Likes
Έπιασα πάλι πριν λίγο καιρό τους Heads. και την δισκάρα τους Push (cheers σε @eviL που τους είχε αναφέρει πριν χρόνια 
)
Άρχισα να ψάχνω να δω τι απέγιναν και είδα πως τρέχουν ένα label στο Βερολίνο με όνομα CrazySane Records. Μέσω του οποίου έχουν δημιουργήσει διάφορα projects με μέλη τους (κυρίως ο Chris Breuer). Γενικά έχει πολύ ψωμί με πολλές ανερχόμενες μπάντες από Γερμανία, σε ήχους ανάμεσα σε Noise, Post-Punk και Kraut.
Π.χ οι Zahn με το περσινό Adria έχουν πολύ ενδιαφέρον.
Φανταστείτε τους Russian Circles σε πιο ρετρό ήχο και με πολλά σύνθια! Μην σας αποθαρύνει το πρώτο τρακ 
Ή και οι Death By Gong (πάλι με τον C. Breuer) αυτήν την φορά σε πιο Noise και σκοτεινή Grunge…δηλαδή το πιο κοντινό project στους Heads.
Bonus οι Aua που δεν έχουν μέλος από τους Heads. και που δεν κολλάνε εδώ μέσα, νομίζω αξίζουν αναφοράς.
An eclectic mix of explosive krautrock-driven beats, Carpenter-esque arpeggios, and surf guitar sounds, all embedded within the darker version of a ’60s lo-fi pop record. The band’s stoically delivered vocals emphasize that the reference to Leonard Cohen’s penultimate record is certainly no coincidence.
8 του Νοέμβρη ολόκληρος ο δίσκος τους.
3 Likes