Γιατι ειναι εγκληματικα υποτιμημενοι και το αξιζουν.
Οι Praying Mantis, Βρετανοι απο το Λονδινο, ιδρυθηκαν απο τα αδερφια Tino και Chris Troy ξεκινησαν ως ενα συγκροτημα nwobhm, λιγο διαφορετικο απο τα αλλα. Θες περισσοτερη μελωδια, θες περισσοτερη ροκια και 70ιλα, δεν ειχαν τον τσαμπουκα των Maiden ή των Tygers ή την αλητεια των Diamond Head και των Jaguar.
Αυτα ισχυαν ως το 1981 οπου κυκλοφορησε το τεραστιο Time Tells No Lies. Πριν προχωρησω ομως παρακατω, χριζει ειδικης μνειας το σινγκλακι Captured City που κυκλοφορησε το 1979. Ευκολα στο τοπ5 κομματιων της μπαντας, με συνοπτικες, αν και προσωπικα προτιμω την εκδοση που υπαρχει στην συλλογη Metal For Muthas Vol.1
Ας δουμε λιγακι ομως το Time Tells No Lies:
Διαμαντι του NWOBHM, με διαφορετικο ωστοσο τροπο. Στον δισκο αυτο, θα βρειτε σιγουρα heavy metal της εποχης, αλλα πολυ ροκια και 70ς αλητεια. Το παραξενο με αυτον τον δισκο ειναι οτι δημιουργει μια τοσο ξεχωριστη ατμοσφαιρα που σε αιχμαλωτιζει κυριολεκτικα. Με πληρη συναισθηση των γραφομενων μου σας λεω πως πουθενα αλλου δεν προκειται να βρειτε riffs σαν του Running For Tomorrow ή σαν του Beads Of Ebony. Θα νιωσετε τον πανκη να βγαινει απο μεσα σας με τα Rich City Kids και Panic In The Streets (ΥΜΝΟΣ!) και θα παρασυρθειτε σε φλοϋδιασμενες και πεσιμιστικες σφαιρες με το Lovers To The Grave. Ιδιαιτερος δισκος που εχει να δωσει κατι στον καθενα…
Τελος, υπαρχει και μια διασκευη στο All Day And All Of The Night των Kinks, πετυχημενη κατ’εμε.
Η μπαντα νομιζω διαλυθηκε για καμια δεκαετια ή τουλαχιστον ηταν ανενεργη δισκογραφικα. Η επιστροφη τους εγινε το 1991, σε διαφορετικο υφος και με την προσθηκη του Dennis Stratton (ναι, των Maiden) στις κιθαρες αλλα και στα φωνητικα (ουσιαστικα στα μισα κομματια τραγουδαει αυτος και στα υπολοιπα ο Chris Troy). Η μουσικη πλεον ειναι πιο αοραδικη θα μπορουσε να πει κανεις, αλλα επ’ουδενι δεν το λες AOR αυτο το πραγμα, περισσοτερο μελωδικο και πληκτρατο heavy metal θα το χαρακτηριζα.
Το 1991 λοιπον κυκλοφορει το Predator In Disguise:
Γαματος δισκος, ισως επειδη ειμαι και του πιο “ελαφρολαϊκου” εγω 
Παρ’ολα αυτα, αξιζει να τον ακουσετε, εχει μελωδιες, πληκτρα που προσθετουν στα κομματια, πιασαρικα ρεφρεν και δυναμη ενιοτε. Δεν ειναι ο δισκος που θα ακουσεις οταν θες να κουρουμπελιασεις, αλλα ειναι ο δισκος που θα σε ανεβασει, θα σε κανει να πατησεις γκαζι στο αυτοκινητο και θα σε κανει να γουσταρεις (εχει και τις μπαλαντες του βεβαια). Εξαιρετικο κραμα hard rock και μελωδικου heavy metal, δεν θα χασετε.
Time Slipping Away (αουα!)
Δεν επρεπε ωστοσο να περασουν αλλα 10 χρονια για να παρουσιασουν νεο υλικο, η μπαντα ηρθε για να μεινει πια. Το 1993 κυκλοφορουν νεο δισκο, ονοματι A Cry For The New World:
Στα ιδια χναρια με τον προκατοχο του. Επανελαβαν την πατεντα του προηγουμενου δισκου. Κακο; Ουτε κατα διανοια. Βασικα, αν σε καποιον αρεσει το Predator In Disguise, θα καραγουσταρει και το A Cry For The New World. Κομματια δημιουργημενα με κεφι, διαθεση, χωρις να θετουν φιλοσοφικα ερωτηματα και χωρις να θελουν να φανουν δηθεν αγρια και μετσαλ. Πορωτικο hard rock περισσοτερο (αν πιασουμε τις ταμπελες και παλι το μελωδικο, πληκτρατο heavy metal ισως αρμοζει σε καποια κομματια), το οποιο ειναι λιγο πιο γκαζωμενο σε σχεση με τον προηγουμενο δισκο, οι ταχυτητες ισως μισο κλικ πιο πανω. Τα ρεφρεν εξισου πιασαρικα, μπαλαντες/μπαλαντοειδη κομματια υπαρχουν και εδω φυσικα, δισκος που βγαζει γουστα, εχει μουσικη μεσα του, οχι ριφφακια της σειρας και η ψυχαγωγια σας εγγυημενη.
Rise Up Again
Dangerous (Γιου αρ λιβινγκ του μπη ντεεεεεεηντζερας!)
Υστερα απο 2 χρονια κυκλοφορει και το To The Power Of Ten, το οποιο δεν το εχω ακουσει, αν εχει να συνεισφερει καποιος, ελευθερα!
Εχω ακουσει ομως την Δισκαρα Forever In Time που κυκλοφορησε το 1998!
Μοναδικος δισκος, με το στιγμα των Praying Mantis και συνθεσεις που ειναι μια και μια. Ο ηχος ειναι καπως διαφοροποιημενος εδω περα, εγω προσωπικα ακουω heavy metal των 80ς, με τα πληκτρα παροντα αλλα πιο διακριτικα στο συνολο τους και φυσικα αρκετα μελωδικα περασματα. Ωστοσο, στο συνολο του ειναι πιο heavy δισκος, εκτιμω. Και παμε στην μουσικη αυτη καθαυτη…Τα κομματια εχουν εναν υπνωτικο και λιγο μελαγχολικο σε σημεια χαρακτηρα, βγαζουν μια νοσταλγια ρε παιδι μου. Φταινε και οι στιχοι σε αυτο που σε γενικες γραμμες δεν ειναι και οι πλεον χαρουμενοι. Τα κομματια εχουν υπεροχες κιθαρες και παρα την μεγαλουτσικη διαρκεια τους (5-7 λεπτα το καθενα), οχι μονο δεν κουραζουν αλλα σε κανουν να θες να τα ακουσεις ξανα και ξανα. Συμπερασματικα, υπαρχουν αρκετα σημεια σε κομματια που μου δινουν την αισθηση πως γλυκοκοιτανε στο παρελθον της μπαντας στα 80ς, αναμεμειγμενα ομως με την μουσικη που παιζουν στα 90ς. Κατι που τους εχει βγει στο επακρο.
Wasted Years (καμια σχεση με των Maiden)
Απο εκει και περα, η μπαντα εχει βγαλει τρεις δισκους, Nowhere To Hide (2000), The Journey Goes On (2003) και Sanctuary (2009), τους οποιους δεν εχω ακουσει. Και παλι, οποιος κατεχει, συμπληρωνει!
Συγγνωμη για τις ελλειψης στην δισκογραφια, ελπιζω να ψηθηκε κανενας να ακουσει γιατι ειναι πολυ υποτιμημενο συγκροτημα!
Α και κλικ στους τιτλους των κομματιων!
Fighting for a reason
It’s something they call freedom
They stalk the streets like hungry wolves
In the midnight heat
Fighting for a reason
It’s something they call freedom
But you know the reason
Is panic in the streets
:drunk: