Σήμερα άκουγα και γω το Caligula’s Horse, είναι όντως πολύ ενδιαφέρον δισκάκι και ο τύπος έχει ταιριάξει τέλεια τη φωνή με τις μελωδίες. Εκεί που χάνει είναι στην παραγωγή, του αξίζει πραγματικά καλύτερος ήχος, ας ελπίζουμε ότι θα υπάρχει σε μελλοντικές δουλειές.
Τον έχω ακούσει πλέον τον δίσκο αρκετά ώστε να εκφέρω μια πρώτη άποψη.
Πάρα πολύ καλός. Δεν λέω φοβερός για λόγους που θα πω αργότερα. Καταρχήν κιθαριτζήδες γουστάρουν αρκετά Πετρούτση και Βάι. Καλό αυτό προφανώς. Γενικά όπως είπε και ο Deckard, πολύ καλή κιθαριστική δουλειά.
Φωνή πολύ πάνω του μέσου όρου. Πολύ ταιριαστή, πολύ όμορφες μελωδίες. Γενικά όλη η μπάντα πολύ καλή. Σε διάφορα σημεία μου φαίνεται ότι έχουν επιρρεαστεί από entropia των PoS. Aυτό ακούγεται πολλές φορές σε lead/solo, αλλά και σε διάφορα σημεία (κοφτά ριφφ κλπ)
Αν και τα τραγούδια σαν σύνολο και γενικά ο δίσκος, είναι πολύ καλά, αφήνει μια μικρή πικρίλα γιατί το παραγαμάν οι κιθαριτζήδες από ένα σημείο και μετά. Πολύ ωραίες και δουλεμένες δεν λέω, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν θυμάσαι τι παίζουν και αυτό είναι αρνητικό.
Όπως και να χει, πολύ μεγάλη εκπληξη ο δίσκος, στα πολυ καλά του 2011.
Διακόπτω το σερί των posts για τους αγαπημένους μου Caligula’s Horse για ένα μικρό update πρόσφατων ακροάσεων:
[B]Chimp Spanner - All Roads Lead Here [2012][/B]
Πρόκειται για EP (6 κομμάτια, 24,5 λεπτά) του προσωπικού project του βρετανού Paul Ortiz (τα παίζει/προγραμματίζει όλα και συμφέρει). Μετά τους δύο πολύ καλούς (έως εντυπωσιακούς σε σημεία) δίσκους του(ς), Imperium Vorago [2004] και (ειδικά το) At the Dream´s Edge [2010], η διαφοροποίηση στο All Roads Lead Here είναι μάλλον η Petrucciοειδής στροφή του Ortiz σε πιο γλυκά (αλλά καθόλου γλυκανάλατα) μονοπάτια. Τα βαρυτονικά riffs που θύμιζαν τον κύριο λόγο ύπαρξης των Meshugah είναι μάλλον απόντα πλέον (κρίμα). Επίσης, τα ambient και psychy πληκτράτα σημεία (aka Ozric) είναι ελαφρώς περιορισμένα. Γενικά, η ελαφριά στροφή που έγινε εδώ ήταν προς το κιθαριστικό shredding και κατά τι εις βάρος του γενικότερου μουσικού πειραματισμού. Ευχάριστο έως πολύ καλό το ΕP, ειδικά για τους fans του είδους,πολύ καλή παραγωγή, αλλά τίποτα σπουδαίο (και κυρίως τίποτα νέο) συνθετικά. Ακούστε το [B]Dark Age Of Technology[/B] και το [B]Cloud City[/B].
[B]Alcest - Les Voyages De L’Âme [2012][/B]
Τρίτος δίσκος του προσωπικού project του Neige (μέλος των Αmesoeurs, Peste Noire, Valfunde). Πρόκειται για πειραματικό post black metal, το οποίο ποστάρεται εδώ, γιατί νομίζω ότι δε θα εκτιμηθεί τόσο στο thread του black metal. Ο λόγος είναι ότι παραείναι post black, τα χαρακτηριστικά black φωνητικά είναι παρόντα μόνο σε 2 κομμάτια και το παίξιμο εμπεριέχει και πολλά άλλα στοιχεία. Ο δίσκος βασίζεται στην παραμυθένια ατμόσφαιρα, τη μελωδική κιθάρα και τα καθαρά φωνητικά του Neige. Οι γαλλικοί στίχοι νομίζω ότι ταιριάζουν αισθητικά πάρα πολύ με τη μουσική. Όπως και με τους δύο προηγούμενους δίσκους των Alcest, το στοίχημα της επιτυχίας βασίζεται στο πόσο μπορεί να “μπει” κανείς στον κόσμο του δημιουργού και να ταξιδέψει με την ακολουθία των κομματιών. Ο προοδευτικός χαρακτήρας βασίζεται κυρίως στις αλλαγές ύφους, τη μίξη των στυλ και τον έντονα post χαρακτήρα. Εμένα με ταξίδεψε κι ας μην είμαι οπαδός του είδους. Πολύ καλό εξώφυλλο, πολύ καλός δίσκος και πάρα πολύ ιδιαίτερος.
Deckard ακούς; Σφυρί καλεί δρεπάνι…
Να πω την αλήθεια δεν με έχει απορροφήσει ακόμα το alcest, αλλά δεν το φοβάμαι γιατί και με το προηγούμενο άργησα πολύ να μπω στο κλίμα. Όπως λες είναι από τα άλμπουμς που πρέπει να βρεθείς στην κατάλληλη διάθεση για να σου δώσουν αυτό που έχουν.
[B]Special Providence - Soul Alert [2012][/B]
Tρίτος δίσκος για το ουγγρικό κουαρτέτο και μάλλον ότι καλύτερο έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Και οι 4 μουσικοί είναι σπουδαγμένοι μουσικοί και πραγματικά φανταστικοί παίχτες. Η μουσική των Special Providence ισορροπεί μεταξύ prog metal και jazz-rock fusion, με τα δύο είδη να συνυπάρχουν όντας διακριτά. Εκτός αυτών, υπάρχουν groove metal στοιχεία σε αρκετά κοφτά κιθαριστικά riffs, τα οποία δένουν πάρα πολύ καλά με τα υπόλοιπα στοιχεία. Φωνητικά (guest και πολύ καλά) υπάρχουν μόνο στο τελευταίο κομμάτι ([B]Fences Of Reality[/B]), το οποίο αποκαλύπτει μία νέα πλευρά της μπάντας, στην οποία θα μπορούσαν να επενδύσουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Πάρτε μία ακόμα ιδέα από το album, με το εναρκτήριο [B]Babel Confusion[/B] και το σε σημεία χορευτικό [B]Lazy Boy[/B].
Πάρα πολύ καλός δίσκος. Προτείνεται στους instrumental prog metal οπαδούς που δεν ενοχλούνται από τη jazz και το αντίστροφο.
Ετούτο το δισκάκι το πέτυχα στην τύχη και το έλιωσα για τα καλά.
Πολύ καλές οι εντυπώσεις και αρκετά ολοκληρωμένο για EP.
Διαφωνώ όμως σε μερικά σημεία. Όπως το ότι έχει στραφεί σε πιο γλυκά μονοπάτια. Το At the dream?s edge μου είχε φανεί πιο μελωδικό (στα lead μέρη) σε σχέση με αυτό. Βέβαια γενικά δεν μπορεί να γίνει και «δίκαιη» σύγκριση σε ΕΡ με άλμπουμ, αλλά τεσπα. Μεσουγκα επίσης υπάρχουν και σε αρκετές δόσεις (σχεδόν όλο το mobius ), αλλά λίγο πιο διακριτικό κλοπιράιτ αυτή την φορά. Στην πετρουτσοποίηση συμφωνώ και επαυξάνω. Ίσως εν τέλει είναι και αυτό το δυνατό του σημείο σε σχέση με άλλους djent δίσκους(αν μπορεί να μπεί σε αυτό το καλούπι), που και πάλι όμως δεν είναι απρόσωπη αντιγραφή, αλλά εντελώς μέσα στο ύφος του δίσκου.
Γενικά το ΕΡ είναι μια ομορφιά όπου βάζει μέσα λίγο από djent, λίγο από μελωδικό κιθαριστικό fusion-like παίξιμο και μαζί με τα ambient μέρη, το κάνει να διαφέρει αρκετά από πολλά κιθαριστικά άλμπουμ που κυκλοφορούν εκεί έξω. Στα συν του είναι πως αν και προερχόμενος από djent σκηνή (πάλι ερωτηματικό φυσικά), καταλαβαίνεις σύνθεση.
Συνεχίζοντας στο ίδιο ύφος με παραπάνω, έχουμε το EP 3ων κομματιών των [B]Sees ?Ιn & Between?[/B](το οποίο το διαθέτουν και δωρεάν εδώ πέρα http://www.seesdownload.com/). Djent μπάντα, που χωρίς να παρουσιάζει κάτι το καινούργιο/απίστευτο/whatever, ακούγεται πολύ εστιασμένη. Αυτό ίσως είναι και το μεγάλο μειονέκτημα (κατ?εμέ πάντα) της όλης σκηνής, όπου έχουμε αλλαγή πάνω στην αλλαγή και φοβερά riff και σημεία, χάνονται στο όνομα της αλλαγής για την αλλαγή. Εδώ, όπως και στο Chimp Spanner, τα κομμάτια είναι κομμάτια, έχουν σχετικά κλασσική δομή, όπου βοηθάει στην όλη ακρόαση. Προφανώς και τα παιδιά προσκυνάνε Μεσούγκα, αλλά κοιτάνε και προς Periphery μεριά. Στα συν τους, ο τραγουδιάρης τους, όπου διαφοροποιείται αρκετά από την την φαση όλεςοιμπαντεςέχουμετονίδιοτραγουδιστή. Δεν είναι ότι είναι και αποκάλυψη η μπάντα, αλλά γενικά μου άρεσε αρκετά. Τον πρώτο τους δίσκο TheenD, δεν τον έχω ακούσει αρκετά ώστε να πω άποψη, αλλά σε πρώτες ακροάσεις, θετικό το πρόσημο.
Χμ, ειχα ακουσει τυχαια μερικα κομματια απο Chimp Spanner και μου ειχε φανει τουλαχιστον ενδιαφερον (δεν τους ηξερα κιολας). Καλα που μου θυμησατε να το τσεκαρω (εν καιρω).
Thanx for this, τα σπαει.
Πολύ πρόσφατο άκουσμα:
[B]Lord Of Mushrooms - Perspectives[/B]
Τρίτο album για τους Γάλλους, οι οποίοι εδώ κάνουν την ποιοτικότερη προσπάθειά τους. Η σύνθεση άλλαξε κατά πολύ για το δίσκο αυτό: πλήκτρα, ντραμς και κυρίως το μικρόφωνο της μπάντας άλλαξαν χέρια και η προσωπικότητα του Gus Monsanto προσέθεσε ένα νέο στοιχείο για τη μπάντα. Το τεχνικό επίπεδο είναι ανατριχιαστικό σε σημεία. Ο ρυθμός μεταβάλλεται απρόσμενα και οι φωνητικές γραμμές χαρακτηρίζονται από μεγάλες σε διάρκεια φράσεις που ισορροπούν πάνω στο ακροβατικό παίξιμο των υπολοίπων και καταλήγουν συνήθως εκρηκτικά. Πάρα πολύ καλός δίσκος. Δεν πρωτοτυπώ, αλλά είναι σημαντικό να τονίσω ότι απαιτεί ακούσματα, αν και ακούγεται άμεσο.
χεχε ήμουν έτοιμος να το ποστάρω αυτό. Όμορφος δίσκος.
Πάντως πρέπει να αναφερθεί ότι είναι μόνο για τους θιασώτες του είδους
Επίσης μετά τους Caligoula’s Horse από την Αυστραλία, ντεμπουτάρουν (σε full lenghth) και οι Hemina με το Synthetic. Στην Αυστραλία βγήκε το 11, στον υπόλοιπο κόσμο το 12. Το σίγουρο είναι ότι μιλάμε για ποιότητα. Στα φωνητικά ακούω αρκετό Alder. Μουσικά δείχνουν να γέρνουν πιο πολύ στην Theater πλευρά, όχι όμως υπερβολικά. Μιλάμε πάντως για concept 80 λεπτών, οπότε θέλει ακόμα ακροάσεις. Δείχνει όμως πολύ καλό
Βασικα βλεποντας το εξωφυλλο…
[SPOILER]
[/SPOILER]
Μια ερωτηση και παλι…
Εχεις ακουσει κανεις αυτο και αν ναι,αξιζει για αγορα??
Envy-Sweet Painful Reality
@ dargaard-79: άκουσα ένα κομμάτι στο youtube. Δεν τους ήξερα. Προσωπικά δε μου είπε πολλά αυτό που άκουσα, αν και είναι πιο κοντά στα γούστα σου, αν κατάλαβα καλά.
Φρέσκο άκουσμα που με έχει στοιχειώσει τις τελευταίες ημέρες:
[B][SIZE=“3”]Malrun - The Empty Frame[/SIZE][/B]
2ο album των Δανών (έχουν βγάλει και 2 ΕP), στο οποίο φαίνεται να έχουν κατασταλάξει μουσικά και να δίνουν τα πάντα για να πείσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς ακροατές του είδους, χωρίς να παίζουν το είδος αυτό καθεαυτό. Οι συνθέσεις σφύζουν από μελωδία, δεμένο παίξιμο, εμπνευσμένα solos και ρεφρέν που κολλάνε στην παρεγκεφαλίδα. Φανταστική rhythm section, ογκώδεις, τεχνικότατες και ακούραστες κιθάρες και η εκπληκτική φωνή του Jacob Loebner (καθαρή και brutal-βοηθάει και ο μπασίστας εδώ) να αποτελεί το εισιτήριο της μπάντας προς ένα μεγάλο εύρος ακροατηρίου. Eκτός του alt prog metal που κυριαρχεί, υπάρχουν και groove metal στοιχεία, ακόμα και φωνητικές μελωδίες με χρώμα που περιέχει μια ψιλή (αλλά τόσο σημαντική) power απόχρωση. Εντός της μουσικής των Malrun υπάρχουν στοιχεία από In Flames, Staind (υπήρξαν support τους οι Malrun), το αυστραλέζικο alt prog, η πιο heavy πλευρά των Sinew στα υπερμελωδικά σημεία, ακόμα και Opeth, ειδικά στις πιο σκοτεινές στιγμές. Ραδιο-φονικό prog!
Συνολικά ένα εξαιρετικό album, εντός των κορυφαίων φετινών μέχρι στιγμής και μία τεράστια έκπληξη για τον γράφοντα. Το σημαντικότερο είναι ότι (ανεξάρτητα στυλ) ο δίσκος έχει κομματάρες. Σε έναν δίσκο που ισορροπεί σε πολύ υψηλό επίπεδο (όλα μα όλα τα κομμάτια), από την απίστευτη εισαγωγή (Face of the Unknown) που μας στέλνει στο εκπληκτικό [B]Shadowborn[/B], στο album υπάρχουν σπουδαίες στιγμές, όπως τα [B]Moving Into Fear[/B] και το αδιαπραγμάτευτο και βιντεοκλιπάτο [B]New Blood[/B].
Το Fire Make Thunder των O.S.I. βρισκεται στους Ρωσσοι!!!
Δεν ήξερα που ακριβώς να το βάλω, αλλά μιας και έχουν αναφερθεί πιο νωρίς εδώ:
Oi Caligula’s Horse πάνε για νέο δίσκο και βγάλαν ένα βιντεάκι με βλακιούλες και λίγα μέρη από τoην καινούργιο δίσκο.
Πάμε στο 4+10 περίπου και ακούμε ένα από τα καλύτερα ριφφ από το Sins and Shadows και έπειτα στην μουσική ετούτη:
http://www.youtube.com/watch?v=t4Ee7rwUG-Q&feature=youtu.be
αυτά ειναι νέα!
δεν είχα δει αυτά
[B]Silence Live Acoustic Version [/B]
[B]
The City Has No Empathy Live Acoustic Version [/B] <— γαμάει η φωνή
επισης υπαρχουν αυτα τα 2 απο ep.
[B]Colossus [/B]
[B]
Vanishing Rites (Tread Softly Little One)[/B]
[B][I]And every step is only closer
To the one you lost[/I][/B]
Δύο πολύ πρόσφατα ακούσματα:
[B][SIZE=“3”]Suspyre - Suspyre[/SIZE][/B]
Η πρώτη μου επαφή με αυτή την αμερικάνικη μπάντα ήταν το 2ο album τους [A Great Divide, 2008], το οποίο μου είχε φανεί ανώριμο και υπερβολικά φιλόδοξο. Στο παρόν και 4ο κατά σειρά, η μπάντα έχει μεταμορφωθεί κυριολεκτικά. Κι αυτό, γιατί εκτός των βασικών συνθετών Clay Barton (vocals), Gregg Rossetti (guitars, fretless bass, Chapman Stick, tenor & alto saxophone, tenor viola de gamba) και του Andrew Distabile, οποίος μετακινήθηκε από τη θέση του μπασίστα σε αυτή 2ου κιθαρίστα, τα υπόλοιπα όργανα (bass, keyboards, drums) καλύφθηκαν από νέα μέλη στην κατ’ ουσίαν αναγέννηση της μπάντας 4 χρόνια μετά το When Time Fades…
Η μουσική είναι ο ορισμός του prog metal, με πολύ σφιχτό παίξιμο, τραχιά και ταυτόχρονα μελωδικά φωνητικά, απεριόριστες αλλαγές ρυθμού, καλοδουλεμένες ιδέες και πολλές (μα πάρα πολλές) καλά συγχωνευμένες επιρροές, που δεν περιορίζονται στο χώρο του metal. Υπάρχουν πολλές rock αναφορές, όπως στα ματζόρε σημεία που φωνάζουν Kansas. Το τεχνικό επίπεδο είναι προκλητικά υψηλό και το αποτέλεσμα είναι απρόσμενα επιτυχές, με την παραγωγή να το υποστηρίζει αυτό, έστω ελαφρώς εκ του ασφαλούς. Τα κομμάτια απαιτούν ακροάσεις, όπως σχεδόν οτιδήποτε εντός του είδους (ειδικά όταν υπάρχουν τόσες προοδευτικές αλλαγές και ένα κάποιο στοιχείο indulgence, που όμως περιέργως δρα υπέρ των κομματιών).
Δεν ξέρω τι θα έγραφα αν οι Suspyre έπαιζαν κάτι πιο πολύ εντός του γούστου μου. Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για μια ακομπλεξάριστη δισκάρα, από τα καλύτερα δείγματα prog metal (με ισότιμη έμφαση στα 2 συστατικά) των τελευταίων ετών. Το λέω αυτό, γιατί το επόμενο δεν είναι ακριβώς ο τυπικός prog metal δίσκος…
[B][SIZE=“3”]Marching Mind - The Sickness And The Theory[/SIZE][/B]
…αλλά μία πολύ προσωπική εκδοχή της προοδευτικής μουσικής με ένα metal στοιχείο να βαραίνει στη ζυγαριά, απέχοντας, όμως, από τον τυπικό ήχο, στυλ, δομή και παίξιμο του είδους. Οι 4 Καναδοί (τι άλλο θα ήταν; :lol::lol:) αναμιγνύουν τη rock με το metal, με αρκετά sci fi και grunge, αλλά και γενικότερα εναλλακτικά στοιχεία, χωρίς τίποτα από τα παραπάνω να επισκιάζει τα υπόλοιπα, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται. Τα πλήκτρα του lead τραγουδιστή της μπάντας Jeremy Tardif πρωταγωνιστούν (κυρίως πιάνο και Hammond) και οι κιθάρες έχουν επίσης σημαντικό μερίδιο, με metal παραμορφώσεις και ατελείωτες φράσεις, riffs και solos (Chris Neal: κιθαριστάρα).
Το θέμα είναι πως η ποιότητα του συγκεκριμένου album ξεφεύγει πάρα πολύ από το ούτως ή άλλως εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας [2009], στην ουσία συστήνοντας το κουαρτέτο σε ένα πιο ευρύ ακροατήριο (prog, metal, crossover και ίσως όχι μόνο). To σημαντικότερο είναι ότι αυτό επιτυγχάνεται με ένα θρασύτατα προσωπικό ύφος, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αποτάσσεται τον underground χαρακτήρα που ρέει στο αίμα των 4 καλλιτεχνών από το Vancouver.
Αδιαπραγμάτευτη δισκάρα, ισορροπεί αξιοθαύμαστα μεταξύ συναισθήματος, τεχνικής και αλητείας. Μπορείτε να στριμάρετε όλο το δίσκο [B][U]εδώ[/U][/B].
Μάγκες ειστε απιστευτοι με κανατε να λατρεψω το prog.
Απο αυτα που μεχρι στιγμης εχω ακουσει τρελαθηκα με Caligula’s Horse, Malrun και 3.
Keep going 
Equal vector από Ελλάδα.
δεν ξέρω αν είναι γνωστοί, εγώ πάντως αυτές τις μέρες τους έμαθα και είναι πολύ αξιόλογη μπάντα στο ύφος των fates warning.
Βγάλανε ένα full length to 2009 με τίτλο aspectations.
τσεκάρετε τους όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη γιατί αξίζουν!!
http://m.youtube.com/#/watch?desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3D8iW-q_zWvcc&v=8iW-q_zWvcc&gl=US
(δεν ξέρω αν τα έχω καταφέρει με τα λινκ γιατί γράφω από κινητό)
Όταν η Inside Out βγάζει progressive metal άλμπουμ, αυτό είναι πρώτης κατηγορίας.
Έρχονται σύντομα:
-
Affector : http://www.youtube.com/watch?v=zyOAmukTy9g
-
Headspace : http://www.youtube.com/watch?v=7wxHyZPPnPI
Οι πρώτοι έχουν τον Ted Leonard (Enchant, Spock’s Beard) και τον μπασίστα των Symphony X μεταξύ άλλων και οι δεύτεροι των Damian Wilson (Threshold, Ayreon, Star One) και τον υιό Wakeman.
Brace Yourselves…