αγαπημενο ειναι το κing crimson
τωρα καλυτερο δεν ξερω
ολα ειναι φοβερα αλμπουμ
και συμφωνω με το παληκαρι που ανεφερε προκολ χαρουμ
πολυ μπροστα μπαντα
χθες ειχα παει σε φιλο και ακουγαμε ολο το βραδυ!!!
και στο red.
Πλάκα πλάκα οι Crimson σε πέντε χρόνια έβγαλαν 7 μνημεία.
Για να μην βγούμε offtopic και πούμε και για τα τρία που έβγαλαν στα 80s με Belew/Levin/Bruford που καταπίνουν δισκογραφίες αμάσητες.
Χμ. Respect στην αντισυμβατικότητα των King Crimson και των VDGG και τα αριστουργηματικά άλμπουμ τους, ιδίως αυτής της εποχής, αλλά το να αποκαλούνται βαρετοί οι Yes της περιόδου 71-77 ας πούμε, αν και στηρίζεται σε προσωπικό γούστο και επιλογές είναι κάπως περίεργο σε τόπικ για αγγλικό progressive rock.
Που στην ουσία αν υπήρχε μια μπάντα που θα μπορούσε να ναι συνώνυμη του ιδιώματος στα 70’ς, αυτή θα ήταν οι Yes.
Σαφώς οι King Crimson με το “In The Court…” γέννησαν κάτι που δημιούργησε νέα στάνταρντς και ιδίως με τα επόμενα αριστουργήματά τους , όπως το “In The Wake…” και το “Lizard” (μάλλον τα κορυφαία τους) εδραίωσαν τη θέση τους σαν μια ασύλληπτη μπάντα, αλλά οι έτεροι θεοί Yes, έγραψαν δίσκους - ογκόλιθους και αξεπέραστους και από τους ίδιους και από όσους προσπάθησαν έστω να τους πλησιάσουν.
Μιλάμε για το “Fragile” και το “Close To The Edge” για αρχή, αλλά αυτό που έκαναν με το θεϊκό “Relayer” και το υποτιμημένο “Tales From The Topographic Oceans” αρκεί για να τους αποθεώσει. Και μιλάμε για μια μπάντα που εκτοξεύτηκε εμπορικά, ενώ η μουσική τους, τουλάχιστον στα 70’ς ήταν αντιεμπορική. Γιατί το ΕΠΟΣ, “Close To The Edge” για παράδειγμα που θεωρείται το Α και το Ω του progresive rock, είναι η μουσική που πιθανώς θα επιλεγόταν κάποια στιγμή να σταλεί σε άλλους πλανήτες για μελέτη της ανθρώπινης ευφυΐας.
Σίγουρα ολα τα παραπάνω άλμπουμ του πολλ, είναι σημαντικότατα και πχ οι ELP και οι VDGG έφτασαν καλλιτεχνική αποθέωση, αλλά προσωπικά μαζί με τους King Crimson και τους Yes, από θέμα σημαντικότητας και μεγαλείου, οι Genesis της περιόδου Gabriel έφτασαν αυτά τα ύψη. Και μπορεί το “Selling England…” να θεωρείται ως η επιτομή του prog στους Genesis, αλλά μην ξεχνάμε και το “Nursery Cryme” ή το “Foxtrot”. Και εννοείται ότι εκτός από τον μεγάλο Gabriel, εκείνη η εποχή των Genesis έχει στιγματιστεί από τον Steve Hackett, ο οποίος πραγματικά είναι τεράστιος. Τι να λέμε. Το σολο του στο 'Firth Of Fifth" απλά είνα η τελειότητα.
Υπάρχουν και άλλα πολλά, αλλά η 3άδα Yes - Genesis - King Crimson πάντα θα αποτελεί τη βασική εκπροσώπηση του ιδιώματος.
Σωστός!!!Αλλά μην ξεχνάμε και τα δύο πρώτα χωρίς Gabriel…Eιδικά το Trick of the Tail.
Οι Yes για μένα αντιπροσωπεύουν ακριβώς όλα εκείνα τα στοιχεία του progressive rock (και μια που οι περισσότεροι του μεταλζ από αυτούς επηρεάστηκαν) που το καθιστούσαν μονολιθικό, άκαμπτο και ελαφρώς γελοιωδώς υπερβολικό, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Υπερφίαλες συνθέσεις που δημιουργούνται χάριν ενός σχεδόν αυτο-εντυπωσιαμού, προσπάθεια για ενσωμάτωση των πιο γλυκανάλατων στοιχείων της pop (διαλέγουν τα χειρότερα και από τους δυο κόσμους), αφελείς ημι-ονειρικοί στίχοι για να τραβήξουμε και τους nerdy έφηβους της εποχής και μια σχεδόν θρησκευτική εμμονή στην έλλειψη ουσίας και μια συναισθηματικότητα που ταιριάζει περισσότερο σε 15χρονο κοριτσάκι. Το “Tales Of The Topographic Oceans” ειδικά είναι πραγματικά ο ορισμός του “έχω χάσει τη μπάλα μέσα στα μεγαλεπήβολα σχέδιά μου” δίσκος. Δεν είναι τυχαίο νομίζω ότι σχεδόν οι μόνες μπάντες που παραδέχονται ακόμα και οι πιο ένθερμοι πολέμιοι του progressive rock είναι ακριβώς οι King Crimson και οι Van Der Graaf Generator.
Και για τους King Crimson θεωρώ ότι η 80s περίοδός τους δεν ήταν τόσο πετυχημένη, αν και “ταιριάζει” κατά κάποιον τρόπο με τη δεκαετία. Σίγουρα δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου να συγκριθεί με τα πριν, αλλά και τα μετά είναι ελκυστικότερα κατά τη γνώμη μου. Οι Genesis είναι ίσως η μόνη μπάντα της οποίας βλέπω με συμπάθεια και τα 80s album τους, προφανώς μη μπορώντας πολλές φορές να συγκρατήσω ένα μειδίαμα, αλλά το “Jesus He Knows Me” παραμένει ένα διαμάντι της μουσικής τους δημιουργίας. Δεν μπαίνω σε Collins-ικές αναφορές, εκεί περπατάμε σε επικίνδυνα μονοπάτια.
+άπειρο λέμε
όταν βλέπω τον τίτλο ροκ δίπλα από μπάντες σαν τους Yes μου γυρνάνε τα εντόσθια
Στο μουσικό θέμα οκ, ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του, αλλά όχι και αφελείς και παιδικοί οι στίχοι του Jon Anderson. Να μην αρέσει το Close To The Edge σε κάποιον είναι λογικό, σίγουρα δεν είναι και η ευκολότερη μουσική, ούτε και έχει τραγούδια που θα ακούσει κάποιος στο ραδιόφωνο. Αλλά στιχουργικά, αφελείς στίχοι που βασίζονται στον Έσσε …
Τίποτα από τα παραπάνω, απλά γελοίος. 
Λοιπόν αυτό το πολ μου αρέσει, γιατί απλά μερικά από τα δισκάκια αυτά είναι από τα αγαπημένα μου των 70ς. Ας πω και ένα θενξ στον Κισατζεκιάν, γιατί από αυτόν τα έμαθα διαβάζοντας μόνιουμεντς.
Οι Yes μου αρέσουν, αν βγάλεις την επίδειξη της υπόθεσης. Γι΄ αυτό και μου αρέσει περισσότερο το The Yes album.
Περισσότερο μου αρέσουν οι ΚC, αλλά δε μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι το ντεμπούτο είναι αδύναμο σε σχέση με τα Poseidon, Larks, Starless και Ρεντ.
Το Genesis είναι υπεράνω κριτικής, τεράστιος δίσκος. Παρόλα αυτά σημειώνουμε και το The lamb lies down on broadway, που βγήκε το '74 και είναι ισάξιο με τον προκάτοχό του.
Tην παρουσία του Thick as a brick δεν την πολυκαταλαβαίνω, πιο προγκρέσιβ αλλά και καλύτερο ίσως θεωρώ το A passion play.
To Mirage (έλα μωρή White Rider!) και το Οctopus είναι κι αυτά μεγάλα έργα.
Για Van Der Graaf τα είπαν και άλλοι.
Οπότε πάμε στα πιο αγαπημένα δισκάκια. Για το Hall of the mountain grill τα έχουμε ξαναπεί, ο δίσκος καταστρέφει ό,τι κινείται σε διαστημικό πλαίσιο. Το συναίσθημα που έχει είναι τρομερό, βγάζει μια ζεστασιά εξωσυμπαντική, και όσο ροκ κι αν είναι σε σχέση με τα υπόλοιπα, τα συναγωνίζεται σε προοδευτικότητα.
Κι ερχόμαστε στο Caravan, που με έκπληξη βλέπω ότι δεν το έχει αναφέρει ή ψηφίσει κανείς. Πραγματικά υπέροχο δισκίο. Τρομερά έξυπνα τραγούδια χωρίς φιοριτούρες και με μια εγγλέζικη “ευγένεια” στον αέρα. Ο δίσκος που τον βάζεις σπίτι με τον απογευματινό καφέ ενώ έξω κάνει πούντα, και μεταφέρεσαι εκεί που λέει ο τίτλος. Ξεχωριστή αναφορά στα φωνητικά.
Σε αυτά τα 2 τελευταία πάει και η βασική προτίμησή μου για το πολ.
H αλήθεια είναι ότι ίσως οι Caravan αδικούνται στο συγκεκριμένο poll καθαρά και μόνο λόγω σύγκρισης με τους υπόλοιπους που προτιμούν οι περισσότεροι (μεταξύ των οποίων και εγώ). Αλλιώς μιλάμε για ένα πολύ ωραίο συγκρότημα, χαμηλών τόνων μεν αλλά με μπόλικα καντάρια ταλέντο.
Δεν θυμάμαι αν το ξανάπα, αλλά στο poll θα χωρούσαν ανετότατα και τα “Third/Fourth” των Soft Machine.
Well said
Χαίρομαι που αρέσοει και σε σας το Caravan!
Tώρα για Soft Machine δεν ξέρω αν συμφωνώ.Στο μυαλό μου είναι κάτι σαν μια πολύ ακραία Jazz μπάντα.
Άσχετο.Το If I Could Do It All Over Again I’d Do It All Over You των Caravan το έχει βρει κανείς πουθενά…?
Τί να πω, μάλλον τους καταλογίζω όσα καταλογίζει ο σίρκους στους Γιες, αλλά επί 1000000. Σόρι και πάλι, αλλά εντελώς απάλευτο συγκρότημα, όσο μουσικάρες κι αν ήταν τα μέλη του.
Αλήθεια, οι Roxy Music πιάνονται για progrock;
oχι…
Νew Wave θα τους ελεγα εγω,αλλα προγκ ροκ με τιποτα…
Μαλακία, γιατί ΓΑΜΑΝΕ.
8)8)Κανεις δεν λεει το αντιθετο…
…in Amazona everything is nice\m/
τρου
Μμμ απ’το poll Genesis.
Γενικά … Larks Tongues in Aspic.
Eγώ έβαλα το Camel αλλά κι εγώ προτιμώ το πρώτο τους…
King Crimson!!
Και αυτό που είναι στο πολλ(παίζει να είναι από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών) αλλά και οποιοδήποτε άλλο από τα επόμενα αν είχε επιλεγεί στη θέση του.
In The Court Of The Crimson King!!!
Ίσως και το καλύτερο prog album . Τραγούδια γεμάτα με συναίσθημα και καταπληκτικούς στίχους από τον κύριο Sinfield. Και τρομερό εξώφυλλο φυσικά 8)